3 ข้าวผัดน้ำพริกลงเรือ และแกงสายบัว

โอ...ไม่...การแต่งงานที่ไม่เกิดเพราะตัวหล่อนเองเห็นชอบด้วยจะไม่มีวันเกิดขึ้น

แทนขวัญไม่อาจจะทนรออยู่เพียงภายนอกได้อีกแล้ว หล่อนก้าวพรวดเข้ามาในห้อง...ทุกคนในห้องนี้มองเห็นหล่อนพร้อมๆ กัน

“มาแล้ว ว่าที่เจ้าสาว” นายจารึก เรืองยศเอ่ยทักหลานสาว

แทนขวัญเข้ามายกมือไหว้แล้วไปนั่งข้างๆ มารดา...

“ใครจะแต่งงานคะ”

“เจ้าแหละ แทน”

“แทนหรือคะ คุณปู่” ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ หล่อนไม่เคยคิดจะแต่งงาน ในสมองตอนนี้มีแต่เรื่องงานเท่านั้น

ชีวิตคู่ยังอีกไกล ไม่พร้อม…และยังไม่เจอคนถูกใจด้วย

“ใช่”

“แต่แทนไม่คิดอยากแต่ง”

“ไม่แต่งไม่ได้” เสียงบอกค่อนข้างเด็ดขาด และแทนขวัญก็ไม่ได้นิ่งฟังเหมือนกัน หล่อนถามออกมาทันที

“ทำไมคะ”

แน่ละว่าตอนนี้พ่อแม่หล่อนเริ่มหายใจไม่คล่องเพราะกลัวว่าปู่กับหลานจะ ‘งัดข้อ’ กัน นายจารึกรักหลานสาวคนเล็กมากอยู่ แต่อารมณ์ที่เรียกว่าเป็นคนชอบทำตัวเผด็จการก็มีมากอยู่เสมอเหมือนกัน นิสัยเรื่องนี้ไม่สามารถแก้ไขได้มาช้านาน แต่ออกจะเกินไปในหลายหน

และหลานรักอย่างแทนขวัญก็เป็นหลานคนที่ปะทะกับนายจารึกมากกว่าพี่สาวอีกสองคนที่แยกตัวแต่งงานไปแล้ว หล่อนหัวดื้อกว่า

นายจารึกยังเคยออกปาก การบังคับหล่อนนั้นไม่ได้เป็นเรื่องง่าย

ดังนั้นนายสหชาติและคุณจามรีจึงคิดเหมือนกันว่าน่าจะเป็นเรื่องเพราะการที่ปู่จะให้หลานสาวคนเล็กแต่งงาน

ประเดี๋ยวเถิด...ได้มีรายการเฉียดๆ บ้านแตก

“เพราะปู่ไปตอบตกลงกับเขาแล้ว”

นั่นคือคำตอบอันแสนจะเด็ดขาดและไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินถ้อยคำทำนองนี้…ทำนองว่านายจารึกคิดเองตัดสินใจเอาเอง

แทนขวัญมองหน้าอย่างไม่พรั่นพรึง พ่อแม่อาจจะยำเกรงต่อปู่และกลัวเหมือนหนูกลัวแมว แต่นั่นไม่ใช่หล่อน “ไม่แต่งเด็ดขาดค่ะ”

แทนขวัญยืนยันออกมา

“บ๊ะ...เจ้าแทน...เจ้าจะทำให้ปู่เสียหายและเสียสัตย์หรือไง”

นายจารึกร้องลั่น มองเห็นความยุ่งยากแต่ไม่เคยคิดจะยอมแพ้

“เสียยังไงคะ”

“ปู่เคยเป็นหนี้ชีวิตปู่เขา...และปู่สัญญาว่าจะยกลูกให้ลูกเขา แต่บังเอิญเรามีแต่ลูกชายเหมือนกัน...เลยว่าจะยกหลานให้ พี่ๆ เจ้าแต่งงานไปหมดแล้วเหลือแต่เจ้า...สัญญานั้นคืนคำไม่ได้...ปู่จะไปมองหน้าเพื่อนได้ไง”

แทนขวัญทำหน้ามุ่ย...หล่อนเป็นลูกคนเล็กพ่อแม่ตามใจ...ปู่ก็เคยพะเน้าพะนอหล่อน จะมาบีบเรื่องนี้หล่อนเห็นจะยอมไม่ได้ หล่อนทิ้งคำพูดเอาไว้ประโยคหนึ่ง

“ที่จริงเรื่องนี้แก้ไขไม่ยากเลยนะคะ...คุณปู่แค่รีบไปพบเพื่อน แล้วขอโทษว่าจัดการให้ตามคำสัญญาไม่ได้ เรื่องจะเรียบร้อย”

พ่อแม่หล่อนทำท่าตะลึงพูดไม่ออก นายจารึกก็งงๆ ตอนแรก

แทนขวัญไปแล้ว ก่อนนายจารึกจะนึกออก

“ไอ้แทน...ไอ้หลานแสบ...โว้ย...มันแช่งปู่ให้ตายตามเพื่อนไปแก้ไขสัญญา ไอ้ตัวดี...ดีละ เราจะเห็นกัน...ปู่จัดการให้เจ้ากับพ่อเขมแต่งกันไม่ได้...ปู่จะยอมกลั้นใจตาย...คอยดูนะเฟ้ย” ฝากเสียงลอยลม “แล้วจะรู้ว่าใครแน่กว่ากัน ปู่ตั้งใจแล้ว คำพูดปู่คำไหนก็คำนั้นด้วย”

แทนขวัญเยี่ยมหน้าเข้ามาอีกหน

“ได้เลย...ซ้อมไว้เลยนะคะ เรื่องกลั้นใจอะไรนั่นน่ะ เดี๋ยวพอถึงวันจริง จะไม่ได้ไปเจอหน้าเพื่อนสมตามความมุ่งหวัง”

“ไอ้แทน” คราวนี้นายจารึกลุกยืนร้องลั่น ๆ

แทนขวัญยักไหล่เล็กน้อย “แทนไม่แต่ง…หน้ายังไม่เคยเห็น นิสัยไม่รู้จัก...จะแต่งได้ไง”

“หากเห็น...จะแต่งไหม” เสียงอ่อนลง

“ยังไม่แน่ มีถมไป เห็นหน้าแล้วไม่ต้องชะตา”

“เขาหล่อ”

“กินไม่ได้”

“เป็นพ่อบ้านพ่อเรือน”

“ไม่เอา….ผู้ชายแบบไหนเป็นพ่อบ้านพ่อเรือน ผู้ชายแท้หรือเปล่า”

“ปู่รับรอง…”

แทนขวัญหัวเราะมาอีกหน ก่อนจะย้อนเอาว่า “ปู่รับรองเขาขนาดนี้ทีเดียวหรือ…เขามีดีอะไร…แทนไม่เอาด้วย...ปู่อยากได้เขา ก็แต่งกับเขาเสียเองซิ จะได้มีคนไปดูแล...ทำกับข้าวให้กิน มีเพื่อนคุย…ไม่ต้องอยู่คนเดียว ไม่เหงา” คราวนี้แทนขวัญไปจริงๆ

“ไอ้เจ้าแทนนี่มันปากเสีย…มันเหมือนใคร”

สามีภรรยาสบตากันแล้วคิดตรงกันนักว่า

…จะเหมือนใคร…

…ก็เหมือนคนพูด…

แต่หาได้กล้าเอ่ยออกมาดังๆ

แทนขวัญไม่ยอมมาด้วย แต่นายจารึกบังคับทั้งลูกชาย

และลูกสะใภ้มาที่ร้านครัวคุณเขมจนได้ ที่จริงนายสหชาติเคยพบเขมมาแล้วสองหนด้วยกันแต่คิดว่าไม่ใช่ว่าที่ลูกเขย บิดาพาเขามารับประทานอาหารที่ร้านนี้...ส่วนคุณจามรีเธอเคยมาร้านนี้มาก่อนกับเพื่อนพ้องของเธอ แต่วันนี้สำหรับเธอเป็นการมาแบบที่เรียกว่าจำยอมต้องมาแล้วกระซิบถามเบาๆ กับสามีตอนเดินตามพ่อสามีที่เดินมาดแข็งแรงนำไปก่อนหน้า

“เราจะทำยังไงดีคะ สงสัยบ้านจะไม่สงบ” เพราะเธอรู้นิสัยพ่อสามีพอๆ กับรู้นิสัยของแทนขวัญ

“คุณพ่อจะเล่นคลุมถุงชน...สัญญาเก๊าเก่าสมัยไหนไม่รู้”

สามีก็ทำหน้ายุ่งยากลำบากใจ ออกตัวว่า “เป็นคนอื่นน่ะผมไม่ยอมแน่ๆ แต่เป็นคุณพ่อนี่ ผมยอมรับว่ามันมืดแปดด้าน”

เธอเลยยิ่งทำหน้าเหมือนทุกข์หนัก...หน้าสวยๆ ยังไม่ได้แก่ไปตามวัยบอกความยุ่งยากใจเป็นอันมาก

“คุณพ่อไม่รักหลานเลยนะคะ”

“แต่ท่านก็วืดมาแล้วสองหนนะ” สามีเอ่ยเหมือนเท้าความ คุณจามรีหน้าตาเผือดลง รับรู้ความจริงตรงนั้น “เราเองก็ทำเฉยเมยจนยัยสองคนไปมีครอบครัว แล้วไปอยู่ต่างประเทศ มาถึงแทน เป็นหลานสาวคนสุดท้ายแล้ว เพราะฉะนั้นท่านไม่มีวันยอมให้ความตั้งใจของท่านพลาดไปแน่นอน”

“จะเกิดอะไรขึ้นคะ...คุณพ่อก็เหมือนขิง...ยัยแทนเหมือนข่า...แรงกันทั้งคู่”

“เอาน่า...เรายังมีความหวัง”

“ตรงไหนคะ”

“อีตาเขมนั่นไง...เขาอาจจะไม่อยากแต่งงานก็ได้”

แต่คุณจามรีส่ายหน้าไม่ได้คล้อยตามความเชื่อนั้นเลย “เขาอายุเท่าไหร่นะคะ”

“ทำไม”

“บอกมาก่อนค่ะว่าอายุเท่าไหร่แล้ว”

“จะสามสิบมั้ง”

“แล้วไม่มีเมียน่ะหรือคะ”

“มันไม่แปลกน่า คุณ” สามีแย้งบ้าง เพราะว่าสมัยนี้ทั้งผู้ชายผู้หญิงอยู่เป็นโสดจนกระทั่งอายุมากๆ ก็ยังเป็นเรื่องปกติอยู่นั่นเอง จะมัวคิิดว่าไม่มีใครสนใจ หรือไม่มีใครต้องการน่ะไม่ได้แล้ว เพราะดีไม่ดีจะย้อนกลับมาถึงลูกเรา...อายุยี่สิบเจ็ด ฟงแฟนก็ไม่มี...มีแต่เพื่อนผู้ชายคบหากันเท่านั้น”

“ก็ยัยแทนมันเอาแต่เรื่องเรียน ผู้หญิงก้าวกระโดดไปถึงดอกเตอร์แล้ว ผู้ขายก็ขยาด”

ตอนนี้คุณจามรีเลยขอรอขอดูหน้าว่าที่ลูกเขยที่บิดาสามีได้เลือกสรรมารอท่าอีกหนด้วยความตั้งอกตั้งใจเป็นอันมาก และรู้ว่าเขาคงจะเป็นคนที่สนิทกับนายจารึกอยู่ไม่ใช่น้อยเพราะเมื่อนายจารึกย่างเท้าเข้ามาในร้านนี้ บรรดาพนักงานต้อนรับและพนักงานเสิร์ฟในร้านพากันมาต้อนรับอย่างนอบน้อม...คุณจามรีกวาดตามองไปโดยรอบอย่างรวดเร็วก่อนจะอุทานพอได้ยินกับสามี