ตอนที่ 25.หญิงสาวสำเหนียกได้ถึงความแข็งแกร่ง กำยำเต็มความรู้สึก มือบางรีบยกขึ้นยันแผ่นอกกว้างที่เปลือยเปล่าเอาไว้เต็มแรง แต่กระนั้นลมหายใจอุ่นๆ ที่ปะทะแถวๆ ใบหูก็ส่งแรงสะท้านสะเทือนชวนให้ซ่านสยิวก็ทำให้ร่างกายของหล่อนตึงเครียด โดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจที่เบ่งขยายใหญ่โตขึ้นอย่างน่าประหลาด แล้วยังจะปลายถันอีกที่มันแข็งชันเป็นไตดุนดันอยู่ใต้บราอย่างดุเดือดนี่เขาทำอะไรกับร่างกายของหล่อนกันนะ... เห็นได้ชัดๆ ว่ายังไม่ได้ทำอะไรเลย รัชชานนท์ยังไม่ได้ทำอะไรกับร่างกายของหล่อนสักนิด แต่ดูสิ ดูร่างกายของหล่อนทำเข้า ทั้งเบิกบานและร่ำร้องหาสัมผัสแนบชิดของเขาได้อย่างน่าไม่อาย“ครั้งแรกที่เราพบกัน สิ่งแรกที่ฉันอยากจะทำกับเธอก็คือ... จับเธอถอดเสื้อผ้าออกจากตัวให้หมด จากนั้นก็โยนเธอลงบนเตียงนอน และทำให้เธอร้องครางอยู่ใต้ร่างของฉัน ด้วยการร่วมรักที่รุนแรงและเร่าร้อนที่สุดในชีวิต... เธอทำให้ฉันอยากทำอย่างนั้น... มันน่าละอาย แต่ฉันก็คิดกับเธอแบบนั้นจริงๆ ...” คล้ายกับรัชชานนท์ไม่พอใจกับความรู้สึกของตัวเองนัก เพราะใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงสองนิ้ว กระด้างน่ากลัว“แต่มีนไม่รู้สึกอะไรกับคุณนนท์แม้แต่นิดเดี
ตอนที่ 24.ภาพเนินอกที่ล้นออกมาจากขอบผ้าขนหนูสีชมพูซึ่งแทบจะเป็นสีเดียวกับผิวกายเนียนชมพูระเรื่อของเจ้าหล่อน ปอยผมหยักศกสีเหมือนขนนกเป็ดน้ำของหล่อนตกระคอระเกะระกะอยู่แถวเนินอกสวยและลำคอระหง เลือดในกายหนุ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วนเมื่อสายตาของเขาไล่ต่ำลงไปยังขาได้รูปสวยของหล่อนที่โผล่พ้นชายผ้าเช็ดตัวออกมาเรือนกายสูงใหญ่สั่นเทิ้มเกร็งเครียดขึ้นมาอย่างรุนแรง สติแทบจะหลุดลอยจากความงามที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ภาพเรือนร่างของเทพีวีนัสเจ้าแห่งความงามวิไลบัดซบ!เขาต้องกำลังเป็นบ้าแน่ๆ ทำไมร่างกายถึงได้ขานรับเสน่ห์จอมปลอมจากแม่ศัตรูสาวตรงหน้ารุนแรงแบบนี้ ชายหนุ่มไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้เลยสักนิด ความรู้สึกที่หล่อนทำให้มันเกิดขึ้นกับเขา มันทั้งแทรกซึม และบงการให้หัวคิดที่ทั้งชาญฉลาดและมั่นคงที่สุดหลุดลอยออกไปจากหัวได้อย่างน่าวิตก“และหากคุณนนท์ต้องการจะนอนในห้องนี้... มีนก็จะกลับไปนอนห้องเก่าที่เคยอยู่ค่ะ เพราะมีนรู้ดีว่าคุณนนท์คงไม่สะดวกใจนักที่ต้องมาใช้อากาศหายใจภายในห้องเดียวกันกับมีน”หัวใจระทมทุกข์อย่างกลัดหนอง ขณะที่เนื้อตัวก็ยังปวดแสบปวดร้อนกับความรู้สึกไม่ใส่ใจไม่ใยดีของรัชชาน
ตอนที่ 23.รัชชานนนท์ไม่พูดอะไรออกมาอีก มือหนาสองข้างผายออกข้างลำตัวเป็นเชิงบอกว่าจะทำอะไรก็ตามสบาย ก่อนจะถอยไปนั่งที่ขอบเตียงตามเดิมหญิงสาวจ้องมองเขาที่ทิ้งตัวนั่งนิ่งบนเตียงด้วยท่าทางสบายใจด้วยสายตาเป็นกังวล ขณะค่อยๆ ก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านในสุดของห้องนอน ภาวนาไปตลอดทางให้เขาออกไปก่อนที่หล่อนจะเปิดประตูออกมาใช่... ให้เขาออกไปไหนก็ได้ ออกไปจากห้องนี้ หรือไปนอนในห้องของเขาเลยก็ดี อย่ามายุ่มย่ามกับหล่อน แต่คงไม่หรอก เพราะเขาก็พูดอยู่เต็มปากแล้วนี่ว่าขยะแขยง เกลียดชังหล่อน เขาคงไม่ทำอะไรหล่อนคืนนี้หรอกนะไม่ทำ... ใช่เขาคงไม่ทำ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น มันก็จะเกิดความผิดพลาดขึ้นอย่างใหญ่หลวง เพราะหล่อนยังไม่ได้วางแผนรับมือกับผลพวงที่จะเกิดขึ้น ถ้าหากเขาคิดจะล่วงเกินหล่อนขึ้นมาเลยสี่สิบห้านาทีเป็นอย่างต่ำที่นทิชาหมกตัวอยู่ภายในห้องน้ำ เวลาเนิ่นนานขนาดนี้ทำให้หญิงสาวร้องบอกตัวเองให้เลิกกลัวและเลิกสั่นเทาได้แล้ว เพราะรัชชานนท์เป็นคนใจร้อน หากว่าเขายังอยู่ข้างนอกจริงๆ ป่านนี้เขาพังประตูเข้ามาตามหล่อนแล้วล่ะเรือนร่างเปลือยเปล่าลุกขึ้น ก้าวลงจากอ่างน้ำยี่ห้อหรูสีขาวลงไปยืนนิ่ง
ตอนที่ 22.“สนุกมากใช่ไหม กับการออกไประเริงข้างนอกแบบนี้...”คำสวดมนต์ภาวนาของหล่อนช่างไม่ได้ผลเอาเสียเลย เพราะเมื่อก้าวเข้ามาและหันไปปิดประตูเท่านั้น ร่างบางของหญิงสาวก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อเสียงกร้าวกระด้างที่คำรามอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในห้องนี้มือบางรีบลนลานควานหาสวิตซ์และเปิดมันทันทีไฟสว่างไปทั่วทั้งห้อง พร้อมๆ กับสายตาของหล่อนมองเห็นร่างสูงใหญ่ของรัชชานนท์นั่งนิ่งอยู่ที่ขอบเตียงนอน เหมือนกับถูกตรึงด้วยอำนาจลึกลับบางอย่าง ร่างอรชรของสาวน้อยขยับเขยื้อนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย“ฉันถามว่าสนุกไหม ตอบมาสิ!”“คุณ...นนท์...” หญิงสาวผงะด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะมารอหล่อนอยู่ในห้องนี้“คือมีน... มีน...ไปทำแผลมา...”เสียงฟันกระทบกันทำให้ขาของหล่อนสั่นระริก ทุกอณูเนื้อในร่างกายเจ็บปวดเหลือเกิน กับสายตาและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามนั้น“เธอคิดว่าฉันควรเชื่อคำพูดจากปากของเธอไหมล่ะ...”ชายหนุ่มปราดเข้ามาหาราวกับมองเห็น มือแกร่งตวัดร่างบางที่กำลังเปียกปอนให้เข้าไปอยู่ในวงแขนกำยำอย่างรวดเร็ว“ปล่อยค่ะ... ปล่อยมีนนะ...” หญิงสาวดิ้นรนรัชชานนท์หัวเราะสะใจ “อย่ามาทำเป็นสำออย ฉันรู้ว่าเธออิจฉารั
ตอนที่ 21.“นนท์...!”พูดได้แค่นั้นก็รีบเปิดประตูและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เพราะหากอยู่นานกว่านั้น หล่อนคงจะเก็บโทสะไว้ไม่ได้ และคงจะอาละวาดออกไป และผลที่ตามมาก็คือรัชชานนท์จะต้องโยนหล่อนออกไปจากบ้านของเขา พร้อมๆ กับจดหมายทวงหนี้อีกหลายฉบับอย่างแน่นอนเมื่อทุกอย่างภายในห้องทำงานสงบลง ใบหน้าคมสันจึงเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสาร เสียงลมหายใจหนักหน่วงถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักสวยนั่นแรงๆความขัดแย้ง มึนงง และไม่เข้าใจตัวเองกำลังถล่มทลายใส่หัวใจของเขาอยู่ราวกับคลื่นทะเลถาโถม ทั้งๆ ที่อยากจะวิ่งออกไปหาหล่อน อยากจะไปดึงร่างอรชรที่ร่ำไห้เพราะความเจ็บช้ำจากการกระทำของเขาเข้ามาปลอบประโลมแนบอกแต่พอจะทำ สมองอีกส่วนหนึ่งกลับสั่งให้หยุด... แถมกรอกหูอีกด้วยว่า นี่คือสิ่งที่นทิชาสมควรจะได้รับแล้ว กับการกระทำที่น่ารังเกียจของหล่อนรัชชานนท์กัดฟันแน่น ขณะฟาดกำปั้นลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง “ฉันจะไม่มีวันใจอ่อนกับผู้หญิงอย่างเธอเด็ดขาด ไม่มีวัน!”ชายหนุ่มสบถสาบานกับตัวเอง ก่อนจะข่มใจให้ตั้งหน้าตั้งตาสนใจงานตรงหน้าต่อไป แต่ดูเหมือนมันจะยากลำบากนัก เพราะสมองมีแต่ภาพใบหน้าเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาของนทิชาเท่านั้น“ระยำ!”
ตอนที่ 20.หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง พลางกระพริบตาหลายครั้งติดๆ กันเพื่อปิดกั้นหยาดน้ำตาแห่งความชอกช้ำที่มันทำท่าจะไหลออกมาอีกแล้วให้กลับลงไปในอกส้มโอเบ้หน้า ก่อนจะพูดออกมา “คงต้องเผื่อแหละค่ะ เพราะแม่นั่นคงไปตื้อจนคุณนนท์รำคาญนั่นแหละค่ะ ถึงได้เข้าพบ หน้าด้านจริงๆ”นทิชาไม่ได้พูดอะไร หล่อนวางผ้ากับไม้ปัดขนไก่ในมือ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินหายเข้าไปในห้องครัว โดยมีส้มโอเดินตามไปไม่ห่างไม่นานหญิงสาวก็ถือถาดกาแฟขึ้นมาหยุดที่หน้าห้องทำงานของรัชชานนท์ตามความต้องการของเขา หญิงสาวฝืนใจระบายยิ้มแย้มก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเมื่อเสียงกระด้างเอ่ยอนุญาตออกมาเพล๊ง!เสียงถาดและแก้วกาแฟเนื้อดีที่ถืออยู่ในมือตกลงกระทบกับพื้นห้องเสียงดังกึกก้องใบหน้างามซีดเผือดกับสิ่งที่กำลังได้เห็น ร่างสองร่างที่กำลังนัวเนียกันอยู่บนโซฟาที่ตั้งอยู่ข้างห้องทำให้หัวใจของหล่อนแตกสลาย ทั้งที่เตรียมใจมาแล้วว่าอาจจะต้องเห็นพวกเขาแสดงบทรักกัน แต่สุดท้ายหล่อนก็ไม่อาจจะทำใจได้ สุดท้ายก็ต้องร้องไห้ แสดงความอ่อนแอออกมา“ขะ ขอโทษค่ะ...”รีบก้มหน้าก้มหน้าหลบสายตาคมและสายตาที่มองมาอย่างริษยาของรัชนกลงเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายด้วยท่าทาง