Semua Bab เจ้าบ่าวอสูร: Bab 1 - Bab 10

ตอนที่ 1.ร่างสูงหกฟุตสามนิ้วยืนสงบนิ่งอยู่หน้าเจดีย์ของน้องสาวเพียงคนเดียวที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับด้วยสายตาอาลัยเศร้าหมอง ชุดสูทไร้ที่ติกลืนไปกับเส้นผมสีดำสนิทที่ถูกสายลมโชยพัดแผ่วๆ จนปรกหน้าผากไหล่กว้างซ่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวช่วยเน้นให้เห็นกล้ามเนื้อกำยำแสดงถึงความแข็งแรงและมีพละกำลังอย่างน่าทึ่ง แสงตะวันกล้ายามสนธยาที่อาบไร้ลงสู่พื้นเบื้องล่าง ช่วยเน้นรูปหน้าหล่อเข้มคมคายให้คล้ายกับหินสลักที่ไร้ชีวิตดวงตาสีนิลถูกห้อมล้อมด้วยขนตาดกดำเป็นประกายดุดันพร้อมจะฟาดฟันกับผู้ที่เป็นศัตรูให้ย่อยยับอย่างไม่ปรานี สันจมูกโด่งตรงช่วยเสริมให้ใบหน้าหล่อกระชากใจนั้นสมบูรณ์แบบราวกับถูกปั้นแต่งโดยจิตรกรเอกของโลกโหนกแก้มสูงและกรามสี่เหลี่ยมมีไรเคราเขียวครึ้มที่ทำให้เขาดูแกร่งกระด้าง น่ากลัว และต่ำลงไปกว่านั้นคือริมฝีปากหยักสีสดบางได้รูปที่ปราศจากรอยยิ้มแห่งความสุขมาเนิ่นนาน นับตั้งแต่การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป ด้วยการกระทำที่น่ารังเกียจของหญิงชายคู่นั้นรัชชานนท์ วนิชเจริญกุล ทายาทที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของโรงแรมหรูห้าดาวในเครือ วนิชกรุ๊ป ชายหนุ่มสูญเสียบิดาและมารดาไปกับอุบัติเหตุบนท

ตอนที่ 3.กลีบปากที่มีสีสันขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากไข้ลดลงเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปจับลูกบิดทองเหลืองที่เย็นเฉียบพอๆ กับอุ้งมือของหล่อนแน่น และไม่ช้าประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออกจนกว้างและอสูรร้ายที่นั่งอยู่บนรถเข็นตรงกลางห้องก็ปรากฏขึ้นแก่สายตารัชชานนท์ยังหล่อเหลาอย่างร้ายกาจเสมอในสายตาของหล่อน หญิงสาวไล่สายตาบนใบหน้ารูปสี่เหลี่ยมที่ดูคล้ายกับรูปปั้นไร้ชีวิตของบุรุษตรงหน้าด้วยสายตาชื่นชมแม้ดวงตาคมกล้าที่หล่อนเคยได้พิศมองน้อยครั้งนักยังคงซ่อนอยู่ในเลนส์แว่นสีดำสนิท แต่แค่ปลายจมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากบางสีสดที่หยักได้รูปก็ทำให้ใบหน้าของรัชชานนท์สมบูรณ์แบบ หรือบางทีอาจจะพูดได้อย่างเต็มปากว่าชายหนุ่มช่างดูหล่อเหลาราวกับไม่ใช่คนจริงๆ เป็นรูปปั้นที่จิตกรฝีมือเอกบรรจงสร้างสรรค์ขึ้นมาแต่เขามีเลือดเนื้อ... มีชีวิตจริงๆความปรารถนาในบางสิ่งบางอย่างระเบิดตูมครอบคลุมกายสาวในทันที และมันก็แผ่ซ่านมุ่งหน้าเข้าจู่โจมที่แก่นกลางลำตัวอย่างน่าละอายทำไมหล่อนถึงได้คิดอะไรบ้าบอ ไร้ยางอายแบบนี้ได้ทุกครั้ง ยามที่เผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้นะ...“คิดว่าต้องให้คนตาบอดอย่างฉันเดินไปเปิดประตู

ตอนที่ 5.เสียงหัวเราะของเขาที่ดังขึ้นทำให้สาวน้อยที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสที่ชำนิชำนาญของผู้ชายตัวโตที่ทั้งจูบ ทั้งไซร้ แถมยังลูบไล้ บีบเคล้นทรวงอกและบั้นท้ายของหล่อนด้วยความเถื่อนทมิฬ รู้สึกตัวจากมนต์ขลังของพลังพิศวาสจากอสูรร้ายนั้นความร้อนผ่าวจากความอับอายทำให้สาวน้อยไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาได้ เนื้อตัวสาวโงนเงนคล้ายจะเป็นลมรัชชานนท์หัวเราะร่วน ความสะใจกระจายเต็มไปหน้าหล่อเหลาเต็มเปี่ยม “และอย่าคิดว่าที่ฉันจูบเธอ... ลูบไล้เนื้อตัวของเธอ...”ชายหนุ่มแสดงท่าทางประกอบคำพูดทุกคำของตนเองจนสาวน้อยหายใจหายคอแทบไม่ทัน เมื่อเขาก้มหน้าลงมาปิดปากและบดขยี้กลีบปากที่ช้ำอยู่แล้วให้ชอกช้ำมากขึ้นไปอีก แถมมือหนาของเขาก็สอดเข้าไปใต้ชายเสื้อตัวใหญ่ที่หล่อนสวมใส่อยู่ ไต่ขึ้นไปกอบกุมเต้างามที่มีเพียงบราเซียตัวบางที่แสนเก่าห่อหุ้มไว้ด้วยท่าทางหยาบโลน“อย่าค่ะ...อ๊ะ!”มือบางตะครุบมือของเขาทันที เมื่อถูกเขาปลิ้นอกอวบออกมาจากสิ่งที่ห่อหุ้ม และก็ต้องร้องครางออกมาเมื่อเขาขยี้เม็ดงามที่ปลายถันด้วยความโหดเหี้ยม“เพราะฉันหลงเสน่ห์เธอล่ะ...”“มีนไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะ เพราะรู้ดีว่าคุณนนท์อยู่สูงแค่ไหน...”ชาย

ตอนที่ 7.“แต่มีนอยากรู้ตอนนี้ อยากรู้ว่าคุณนนท์โกรธเกลียดมีนเรื่องอะไร”ดวงตากลมโตหวานซึ้งที่ตอนนี้ฉ่ำเยิ้มไปด้วยคราบน้ำตาเงยขึ้นสบตากับดวงตากร้าวกระด้างของรัชชานนท์อย่างขอความเห็นใจแต่อสูรร้ายกาจอย่างเขาหรือจะมีความรู้สึกนั้น...“เธอมีสิทธิ์ออกคำสั่งกับฉันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”เสียงฟันของเขากัดกันดังกรอด และไม่ช้าข้อมือบางของหล่อนก็ถูกกระชากเข้าไปบีบแน่น ก่อนที่ร่างสูงกำยำของรัชชานนท์จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง“ออกไปรับฟังคำพิพากษาของฉันดีกว่า...”ร่างบางของนทิชาถูกหิ้วปีกออกมาโยนกองอยู่หน้าห้องหอนั่นเอง ส้มโอที่นั่งรออยู่ตามคำสั่งของรัชชานนท์มองด้วยความตกใจ ตั้งถ้าจะถลาเข้าไปประคองร่างของนายสาว แต่เสียงเข้มที่กระด้างน่ากลัวก็ดังขึ้นเสียก่อน“ไม่ต้องเข้าไปพยุงหล่อน...”ร่างอ้วนของส้มโอชะงักอยู่กับที่ ขณะส่งสายตาไปมองร่างอรชรที่ล้มกองอยู่กับพื้นด้วยความสงสารจับใจ และก็สงสัยว่าทำไมรัชชานนท์ถึงได้โหดร้ายถึงเพียงนี้“นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป... ส้มโอเธอไม่ต้องขึ้นมาทำความสะอาดในตึกใหญ่นี้แล้วนะ...”“ทำไมล่ะคะ หรือว่าไล่ส้มโอออก...”ส้มโอถามออกไปด้วยความตกใจ แต่รัชชานนท์หัวเราะร่วน

ตอนที่ 9.ชายวัยชราที่เป็นข้ารับใช้ตระกูล วนิชเจริญกุล มาหลายสิบปี ยังจำตอนที่รัชชานนท์คุกเข่าร้องไห้ต่อหน้าเจดีย์เก็บเถ้ากระดูกของคุณหนูรฎาพรติดตา รัชชานนท์คร่ำครวญถึงน้องสาวและศัตรูที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องตายออกมาอย่างไม่อาจจะกักเก็บเอาไว้ได้ และนั่นก็ทำให้ลุงมั่นล่วงรู้ว่า นทิชาคือศัตรูหมายเลข 1 ของรัชชานนท์“แต่พ่อก็ดูคุณนนท์ทำตัวสิ อาละวาดราวกับเด็กๆ แล้วนี่ยังใช้ให้คุณมีนทำงานบ้านแทนพวกหนูด้วยนะ นี่มันเลิกทาสมานานแล้วนะพ่อ” ส้มโอยังพูดต่อไปด้วยความไม่พอใจ มะนาวพยักหน้าเห็นด้วย“นั่นสิ... ทำเหมือนว่าคุณมีนเป็นศัตรูอย่างนั้นแหละ”“เรื่องทุกอย่างมันต้องมีเหตุสิ ถึงจะมีผล... ข้าพูดได้แค่นี้แหละ ไปล้างรถต่อดีกว่า...”ลุงมั่นลุกขึ้นและเดินออกไปจากวงกินข้าว นทิชาปลายตาที่เอ่อด้วยน้ำตามองตามไปด้วยความประหลาดใจเพราะชายชราผมสีดอกเลาคนนี้พูดคล้ายกับรู้อะไรบางอย่าง“พ่อนี่ก็แปลกนะแม่ ใครก็ว่าอะไรคุณนนท์ไม่ได้เลย...” ส้มโอพึมพำมองร่างของผู้เป็นพ่อไปอย่างไม่เข้าใจนัก ก่อนจะหันมายิ้มให้กับนทิชาด้วยความสงสาร“ก็เขารักของเขานี่...” ป้าลำไยพูดเสียงอ่อน“คุณมีนทานนี่สิคะ ปลานิลทอดกระเทียมพริกไทย