บทที่ 152 รีบไปที่ เทรมอนต์ ทาวเวอร์

หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วทิฟฟานี่ก็เหนื่อยล้ามากจนไม่อยากขยับเขยื้อนแม้แต่กล้ามเนื้ออีกต่อไป ขณะที่เธอล้มตัวลงนอนบนเตียง เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงโทรหาแม่ของเธอ ทันทีที่ต่อสายติดเธอก็ได้ยินเสียงจากปลายสาย “ไผ่สามลำ! รอ! เกม!"

ทิฟฟานี่ไม่จำเป็นต้องเดาด้วยซ้ำเพื่อบอกว่าลิเลียนกำลังเล่นไพ่นกกระจอกอีกครั้งและสิ่งนี้ทำให้เธอเดือดร้อน “แม่หยุดเล่นไพ่นกกระจอกได้ไหม? มันดึกแล้วและแม่ก็ยังไม่กลับอีก”

ลิเลียนโต้กลับด้วยความโกรธยิ่งกว่าเดิม “เพราะว่าแกดูเหมือนจะไม่สนใจฉัน ฉันจะทำทุกอย่างที่ฉันพอใจไม่ว่าจะออกไปกินข้าวหรือเล่นไพ่นกกระจอก ฉันจะไม่กลับมาในคืนนี้ ฉันจะเล่นทั้งคืน! ทำในสิ่งที่แกต้องการไปเถอะแล้วปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว!”

การวางสายโทรศัพท์ของเธอทำให้ทิฟฟานี่อยากจะกรีดร้องและระบายความโกรธของเธอ ถ้าเธอไม่กังวลว่าจะถูกรายงานว่ารบกวนเพื่อนบ้านเธอคงตะโกนสุดเสียงเต็มปอดเป็นเวลาสิบนาที หากยังคงดำเนินต่อไปเช่นนี้เธอจะเสียสติไม่ช้าก็เร็ว

......

สามวันต่อมา แอเรียนออกจากโรงพยาบาลและกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์

จากข้อมูลของพ่อบ้านเฮนรี มาร์คไม่ได้กลับบ้านในช่วงสามวันที่ผ่านมา

แอเรียนร