บทที่ 4 คืนนี้มาที่ห้องฉัน

คณบดีที่อยู่ข้างๆเขายิ้ม “คุณเทรมอนต์ คุณหมายถึง… วิล ซีวาน? คุณคงเคยได้ยินเรื่องของเขามาบ้างแล้ว หนึ่งในสามนายน้อยแห่งตระกูลซีวาน เขาเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 และพวกเขาทั้งสามคนก็ชอบอยู่ด้วยกันเสมอๆ”

“ครั้งหน้า ผมไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าเขาอีกในมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์แห่งนี้ ไม่สิ ในแถบทั่วเมืองหลวงนี่ต่างหาก” มาร์ค เทรมอนต์ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมกับเดินกลับออกไป

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ชะงัก “ฉันจะสนับสนุนและซัพพอร์ตแอเรียน วินน์ อย่างเต็มที่ แต่ไม่ต้องเปิดเผยตัวตน”

คณบดีโค้งตัวและก้มหัวอย่างรวดเร็ว

“แน่นอนครับ แน่นอนครับ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับ”

…

หลังเลิกเรียน แอเรียน วิน ลากร่างที่ดูเหมือนไร้วิญญาณของตัวเองและเข็นจักรยานไปที่ประตูของมหาวิทยาลัย และยืนรอ วิล ซีวาน เพื่อที่จะคืนผ้าพันคอให้กับเขา

“แอริ เธอกำลังรอวิลอยู่หรอ? เขากลับบ้านไปตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว เขาบอกว่ามีเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวนิดหน่อย”

ทิฟฟานี่ เลน เดินเข้าไปหาแอริและหยิบถุงเล็กๆออกมาจากกระเป๋าของเธอ

“รับนี่ไปสิ ยาแก้หวัด เขาบอกให้ฉันมอบสิ่งนี้ให้กับเธอ ยาสำหรับเป็นไข้ก็อยู่ในนี้ด้วย อย่าลืมทานล่ะ”

แอเรียนมองที่ถุงใส่ยาแต่ไม่ขอรับเอาไว้

“ฉันไม่ต้องการยาพวกนี้หรอก ฝากคืนผ้าพันคอให้กับเขาทีนะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว”

ตอนนี้มาร์ค เทรมอนต์กลับมาแล้ว ส่วนเธอก็กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน

ทิฟฟานี่ยัดถุงเล็กๆอันนี้เข้ามาที่ตัวของแอเรียน “จะใจเเข็งไปถึงไหนกัน ฉันรู้หรอกน่า ว่าเขาน่ะชอบเธอ แต่เธออาจจะไม่ได้สังเกตเห็น ใช่ไหมล่ะ ?”

แก้มอันซีดเซียวของแอริแดงก่ำขึ้นมา “หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว! บาย!”

เธอเข็นจักรยานไปได้ไม่ถึงสองก้าว รถของมาร์ค เทรมอนต์ ก็เร่งเครื่องอย่างกะทันหัน และไหลเลื่อนไปจอดอยู่ตรงหน้าของแอเรียนไม่ถึงหนึ่งเมตร

ทิฟฟานี่กำลังจะสบถคำหยาบออกไป แต่แอเรียนก็ปิดปากของเธอไว้ได้ทัน

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เธอกลับไปก่อนก็ได้”

แอเรียนเห็นสีหน้าครุ่นคิดของมาร์ค เทรมอนต์ ผ่านทางหน้ารถซึ่งเขานั่งอยู่ด้านหลัง

มาร์คไม่ไหวกับเธอแล้ว เขาบีบเเตรเพื่อเป็นการบอกให้แอเรียนรีบๆจอดจักรยานของเธอไว้ข้างถนน เธอกระโดดเข้าไปในรถแล้วปิดประตูทันที

ทิฟฟานี่ตกตะลึง เธอต้องการจะพูดบางอย่างแต่รถก็ขับออกไปแล้ว

ในระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ แอเรียนก้มหน้าก้มตาไม่กล้าที่จะพูดอะไร นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มาร์ค เทรมอนต์ มารับเขาที่มหาวิทยาลัย เธอไม่ได้มีความรู้สึกแปลกประหลาดใจใดๆ แต่รู้สึกตกใจกลัวเสียมากกว่า

“มีแฟนแล้วหรือยัง?” มาร์ค เทรมอนต์ถามเธอแบบลวกๆ

แอเรียนนึกถึงวิล ซีวาน แล้วเธอก็ส่ายหัวอย่างประหม่า

“ยัง”

ในขณะเดียวกันเธอก็กำถุงใส่ยาแก้หวัดไว้ในมืออย่างแน่น

“วิล ซีวาน จะไม่มาโผล่หัวมาอีกแล้วล่ะ”

มาร์ค เทรมอนต์ มองเธอด้วยสายตาเยาะเย้ย

แอเรียนหันไปมองบ้าง แต่ก็ตกใจที่เธอไปสบตากับเขา

“หมายความว่ายังไงคะ?”

คำตอบของเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ

“นอกจากการชำระไถ่บาปของเธอแล้ว ในช่วงชีวิตนี้เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีกแล้ว ความรัก แต่งงาน หรือแม้กระทั่งมีลูก ไม่จำเป็นเลย เข้าใจรึยังล่ะ?”

น้ำเสียงที่เยือกเย็นเหมือนกับว่าส่งแอเรียนไปยังเหวน้ำแข็งอันหนาวเหน็บ แล้วจู่ๆเธอก็รู้เกลียดชังผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมเขาต่องพรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอชอบไปด้วย?

ใกล้จะเลี้ยวเข้าคฤหาสน์เทรมอนต์แล้ว เมื่อลงจากรถ สายตาของมาร์ค เทรมอนต์ ก็ดุขึ้นเมื่อเขาเห็นถุงใส่ยาที่แอเรียนกำลังถืออยู่ในมือ

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

แอเรียนยืนตัวแข็ง ถุงใส่ยาที่เธอถืออยู่ในมือถูกกระชากออกไปและถูกโยนทิ้งลงบนพื้น

เธอเดินห่อเหี่ยวไหล่ตกไปยังประตูหลังบ้าน ไม่มีใครจำได้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่มาร์ค เทรมอนต์ ไม่อนุญาตให้เธอใช้ประตูหน้า เขาห้ามเธอเพราะเกรงว่าเธอจะชนเขา และเธอจะปรากฏตัวได้ก็ต่อเมื่อเขาต้องการที่จะพบเท่านั้น

“คืนนี้มาที่ห้องฉัน”

มาร์ค เทรมอนต์ สั่งและเขาก็เดินเข้าไปทางประตูหน้า ใบหน้าที่บึ้งตึงคิ้วขมวดของเขาทำให้กลุ่มบอดี้การ์ดหวาดกลัวเช่นกัน แต่แมรี่และบัตเลอร์ เฮนรี่ ก็ยังเดินเข้ามาหาเขา

“กลับมาแล้วหรือครับท่าน”

มาร์คส่งเสียงฮัมเพลงที่เขาคุ้นเคยเบาๆ แล้วหยุดชะงักอีกครั้งที่บันได

“แอเรียน วิน ต้องรับประทานอาหารที่บ้านทั้งมื้อเช้าและกลางคืนจากนี้เป็นต้นไป”

เขาบอกเป็นนัยหรือเปล่าว่าเขาเคยทรมานเธอแล้วตอนนี้เธอดูอ่อนแอมากขนาดไหน

แม่บ้านแมรี่ยิ้มมุมปาก “ค่ะท่าน ดิฉันมั่นใจเลยว่าเธอจะได้กินดีอยู่ดี”

ในเวลากลางคืนขณะที่แอเรียนกำลังทำความสะอาดครัวอยู่กับแมรี่นั้น แมรี่จับมือที่เย็นเฉียบของเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจ

“พอแค่นั้นแหละ ไปพักผ่อนเถอะ หยุดช่วยฉันได้แล้ว ดูรอยแตกบนมือทั้งสองข้างของเธอสิ แอริ,อันที่จริงท่านค่อนข้างจะดีกับเธอนะ เลิกต่อต้านเขาได้แล้ว ดูเหมือนเธอจะยังคงไม่เข้าใจสินะ เชื่อฟังเขาแล้วทุกอย่างจะดีเอง ฉันเฝ้าดูเขาเติบโตขึ้นมา เขาไม่ใช่คนไม่ดีอะไร เชื่อฉันสิ”

แอเรียนไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ทำในสิ่งที่เธอกำลังทำนั้นต่อไป ถูพื้นที่เดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก ทั้งหมดทั้งปวงที่เธอต้องการคือการหลบหน้ามาร์ค เทรมอนต์

คฤหาสน์เทรมอนต์นี่ใหญ่มากๆ เธอไม่ได้ต้องทำงานเยอะแยะมากมายอะไร และเธอก็ทำงานของเธอเสร็จตามเวลาเสมอๆ

เวลาผ่านไปถึงเวลา 5 ทุ่ม เธอรวบรวมความกล้าเพื่อที่จะเดินขึ้นไปข้างบนแล้วเคาะประตูอย่างใจเย็น

ไม่มีแม้เเต่เสียงหรือการเคลื่อนไหวใดๆจากห้องทางด้านใน เธอหันหลังและเดินกลับออกมาแต่เธอก็ยังรู้สึกลังเลใจ แล้วเธอก็เปิดประตูเดินเข้าไปจนได้ เธอรู้ดีถึงผลที่กำลังจะตามมาถ้าเธอไม่ฟัง

เธอเดินย่องเข้าไปในห้องที่มืดสนิท

“คุณ...นอนแล้วเหรอ?”

แล้วเสียงชายคนนึงก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ

“ผมบอกให้คุณมาตอนเที่ยงคืนใช่ไหม?”

เธอกระโดดออกมาด้วยความตื่นตกใจ แอเรียนรู้สึกได้ว่ารอบๆกายเธอเต็มไปด้วยสวิตช์ไฟ บางอย่างทำให้เธอถอยห่างออกมา เธอกรีดร้องออกมาก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น