เฮนรี่ก้มศีรษะลงและพึมพำตอบ มาร์คเดินขึ้นไปชั้นบนทันที โดยเขย่งเท้าเดินเพราะกลัวว่าเขาจะปลุกแอเรียนเขาเดินเข้าไปในห้องและมุ่งหน้าไปที่เตียงเพื่อยืนยันว่าเธอยังคงหลับสนิทอยู่ หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่ห้องทำงาน…คืนนั้นธัญญ่ารอเอริกเลิกงานก่อนจะกลับบ้านพร้อมเขาเอริกอาศัยอยู่ตามลำพังมาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงเตือนธัญญ่าก่อนว่า "บ้านฉันค่อนข้างรกนะ และฉันก็มักจะอยู่ที่สำนักงานมากกว่า บางทีฉันก็ไม่ได้กลับบ้านด้วย ดังนั้นจึงมีพนักงานชั่วคราวมาทำความสะอาดเพียงสัปดาห์ละครั้งเท่านั้น”ธัญญ่าตบหน้าอกของเธอ “ไม่ต้องห่วง จากนี้ไปฉันจะจัดการเอง ฉันจะดูแลบ้านคุณให้สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย! คุณไม่ต้องเสียเงินจ้างพนักงานชั่วคราวอีกต่อไป!”เอริกยิ้มอย่างขมขื่น “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะสื่อ… ฉันกำลังจะบอกว่า ได้โปรดอย่ารำคาญล่ะ”ธัญญ่ายิ้มให้เขาและฉายฟันเขี้ยวอันน่ารักของเธอ “ไม่แน่นอน! ยังไงก็ตาม ฉันจะจ่ายค่าเช่าให้คุณ อันที่จริง ฉันจะโอนเงินให้คุณเดี๋ยวนี้เลย คุณสามารถตัดเงินออกจากเงินเดือนของฉันได้หากมันยังไม่เพียงพอ”เธอต้องจ่ายเงินให้เขาเพื่อสิ่งนี้ด้วยเหรอ? เอริกทนไม่ไหวอีกต
ขณะที่เขากำลังจะโทรถามเธอ เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู พอเปิดดูเขาก็ตกใจ ธัญญ่าถือถุงอาหารสดเต็มไม้เต็มมือ อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเธอยังคงมีรอยยิ้ม “ฉันขอโทษ ฉันเลี้ยวผิดทางเลยกลับมาช้าไปหน่อย ข้างนอกฝนตกด้วย…”เขาหยิบถุงของชำจากมือเธอ “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวฉันล้างผักให้”ธัญญ่าจาม “โอเค เดี๋ยวฉันจะรีบมาให้เร็วที่สุด”ธัญญ่ากลับมาพร้อมและสะอาดก่อนที่เขาจะหยิบผักออกจากถุงของชำด้วยซ้ำ “เดี๋ยวฉันทำเอง คุณไปนั่งเถอะ อาหารเย็นจะเสร็จในไม่ช้า”การมองโลกในแง่ดีของเธอดูเหมือนจะเป็นโรคติดต่อ เขาไม่เคยพบผู้หญิงที่แข็งแกร่งเช่นนี้มาก่อน “ทำไมเธอถึงไม่โทรหาฉันตอนที่เธอหลงทาง? ฝนก็ตกด้วย ฉันขับรถไปรับเธอได้ อีกอย่าง ร้านขายของชำก็ข้างไกลไม่ใช่เหรอ? เธอไม่รู้วิธีเรียกแท็กซี่หรือไง?”ธัญญ่าจดจ่ออยู่กับการเก็บผักทั้งหมด “ฉันกลัวว่าคุณจะคิดว่าฉันโง่ มันไม่ได้ไกลขนาดนั้นด้วย ฉันเดินไปได้ การเรียกแท็กซี่เพียงแต่จะเปลืองเงิน ฝนตกแล้วไง? ฝนนี้มาอย่างกะทันหันมากและผู้คนจำนวนมากก็พากันเปียกไปหมด แต่ฉันสุขภาพแข็งแรงพอ ฉันจะไม่เป็นหวัดหรอก”เอริกไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังและเดินออกไป ในไม่ช้าเขาก็โยนผ้า
ตอนนี้เริ่มจะดึกแล้ว ทิฟฟานี่จึงไม่ต้องการเล่นสนุกกับเขาต่อ เธอกลับไปที่ห้องนอนและผล็อยหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน การมีอาหารอยู่ในท้องและสามารถนอนหลับฝันดีหลังจากวันทำงานอันยาวนานเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างไรก็ตาม แจ็คสันตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ให้ความสงบแก่เธอ “ยังเหลืออีกอย่างที่ต้องทำ”เธอใกล้จะระเบิดแล้ว “คนเราควรจะผ่อนคลายเมื่อพยายามที่จะตั้งครรภ์ไม่ใช่เหรอ? ฉันเหนื่อยทุกวันเลย แม้ว่าฉันจะตั้งครรภ์ มันก็จะไม่ดีต่อสุขภาพของเด็ก ฉันแค่อยากนอน ทำตัวให้ดีหน่อย!”เขาจะทำตัวดีอย่างไร? เขาพยายามเกลี้ยกล่อมเธอต่อไป “อย่าเป็นแบบนี้… ผมเลิกบุหรี่และแอลกอฮอล์แล้ว และตอนนี้คุณมาบอกให้ผมทำตัวให้ดีเหรอ? ผมทำไม่ได้หรอก หากคุณเหนื่อย คุณสามารถหยุดทำงานล่วงเวลานับตั้งแต่พรุ่งนี้ได้ คุณจะได้เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการตั้งครรภ์ คุณสามารถไปเยี่ยมแอเรียนหรือธัญญ่าเมื่อคุณมีเวลาได้ตลอด ด้วยวิธีนี้ คุณจะได้สามารถผ่อนคลายและร่าเริงได้ ถูกไหม?”ทิฟฟานี่ขยับตัวเล็กน้อย หลังจากทำงานล่วงเวลาและกลับมาบ้านเพื่อมีเพศสัมพันธ์มาหลายวัน เธอรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะหมดแรงจากความเหนื่อยล้า คงไม่มีใครกล่าวหาว่าเ
แอเรียนติดอยู่ที่บ้านในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอจึงรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะเป็นบ้าจากความเบื่อหน่าย เมื่อทิฟฟานี่และธัญญ่ามาที่นี่ เธอมีความสุขขึ้นมากทิฟฟานี่ได้นำอาหารมาสองประเภท เปรี้ยวและเผ็ด “แอริ เธอชอบอาหารรสเปรี้ยวหรือเผ็ดมากกว่ากัน? ตามนิทานของเหล่าภรรยา ถ้าคนเป็นแม่อยากอาหารรสเปรี้ยว เด็กก็จะเป็นเด็กผู้ชาย แต่ถ้าแม่อยากอาหารรสจัด เด็กก็จะเป็นเด็กผู้หญิง”แอเรียนส่ายหัว “ฉันไม่อยากกินอะไรเลย เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันรู้สึกคลื่นไส้และความอยากอาหารของฉันก็อยู่ในระดับที่ต่ำตลอดเวลา ฉันแทบไม่กินเลย ฉันต้องไปตรวจสุขภาพทุก ๆ ครึ่งเดือนและนั่นเป็นช่วงเวลาเดียวที่ฉันจะได้ก้าวออกจากบ้าน ฉันจะตายจากความเบื่อหน่ายนี่อยู่แล้ว แต่ฉันกลัวเกินกว่าจะออกไปข้างนอก ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงการถูกกักตัวอยู่ในบ้านจนกว่าจะคลอด ฉันรู้สึกว่างเปล่าเสมอ”ทันใดนั้นหญิงชราก็พูดขึ้นว่า “เธอจะต้องทนกับสิ่งนี้เพื่อลูกของเธอ การคลอดบุตรเป็นภาระของการเป็นแม่ ความพยายามของผู้ชายนั้นมีเพียงเล็กน้อย คนที่ใจดีจะปลอบโยนเธอด้วยคำพูดสองสามคำ คนที่ไม่ใจดีจะปล่อยให้เธอต้องจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง เธอค่อนข้างโชคดีที่มีคนคอยช่
ในที่สุดทิฟฟานี่ก็สังเกตเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่ที่บันไดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เธอลืมไปได้ยังไงว่ามันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์! มาร์คมักจะอยู่บ้านในช่วงสุดสัปดาห์ เธอระงับความอับอายที่เธอรู้สึกและกลอกตาอย่างไร้ยางอาย “ฉันพูดความจริง ฉันดีใจที่เขาได้ยินฉัน!”มาร์คไม่ได้โต้เถียงกับเธอ เขาก้าวไปข้างหน้าและแตะหน้าผากของแอเรียน“อย่าลืมใส่เสื้อผ้าหนา ๆ ล่ะ จะได้ไม่เป็นหวัด อีกสองวันฉันจะพาเธอไปตรวจก่อนคลอด”แอเรียนไม่คุ้นเคยกับความกังวลของเขา เธอก้มศีรษะลงอย่างงุ่มง่าม “อืม…”ทิฟฟานี่ยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาบนนาฬิกา “ฉันต้องไปก่อนนะแอริ ฉันสัญญาเพื่อนร่วมงานว่าจะไปช้อปปิ้งกับหล่อน เธออยากได้อะไรไหม? เดี๋ยวฉันซื้อมาให้”แอเรียนส่ายหัว “ไม่เป็นไร เธอไปเถอะ”ทิฟฟานี่หัวเราะคิกคักขณะที่เธอทำเป็นพูดคุยกับเด็กในท้องของแอเรียน “ลาก่อนน้า แล้วพบกันใหม่เร็ว ๆ นี้…”…หลังจากออกจากคฤหาสน์เทรมอนต์แล้วทิฟฟานี่ก็ขับรถไปพบอายที่ห้างสรรพสินค้า เธอขับรถออดี้ที่เธอมีอยู่แล้ว เธอไม่กล้าใช้รถของแจ็คสันเลย เธอจะไม่สามารถเพลิดเพลินกับทริปช้อปปิ้งของเธอได้หากรถของเธอหรูหราเกินไปทันทีที่เธอพบอาย อายก็ดึงเธอไปที่เคา
ทิฟฟานี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล แจ็คสันบอกเธออย่างชัดเจนว่าวันนี้เขาจะอยู่ที่สำนักงาน แล้วเขามาทำอะไรที่นี่? ยิ่งกว่านั้นเขาดูราวกับว่าเขากำลังช้อปปิ้งอยู่กับใครสักคน เขานั่งอยู่ในร้านเสื้อผ้าขององค์กรเทรมอนต์ราวกับว่าเขากำลังรอใครสักคนอยู่เธอส่งสัญญาณให้อายหุบปากขณะที่ดวงตาของเธอจ้องไปที่แจ็คสัน ประมาณห้านาทีต่อมา มีผู้หญิงรูปร่างสูงและเรียวยาว ผมตรง โผล่ออกมาจากห้องแต่งตัว เธอโชว์เสื้อคลุมขนสัตว์สีขาวให้แจ็คสันดูและหมุนตัววนรอบ ๆ อย่างมีเสน่ห์แจ็คสันหันหลังให้ทิฟฟานี่ เธอจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขาอย่างไรก็ตาม เธอสามารถเห็นผู้หญิงคนนั้นยิ้มได้อย่างชัดเจน ยิ่งกว่านั้น เขายังยิ้มได้สวยมากพลางมีความขี้เล่น เธอดูเหมือนเจ้าหญิงที่มีจุดสนใจมากอายที่โง่เขลาโดยสิ้นเชิงกล่าวว่า “นั่นคือคู่หมั้นของคุณเวสต์เหรอ? เธอสวยจริง ๆ เธอมีรูปร่างที่ดีด้วย ฉันคิดว่าเธอต้องสูงอย่างน้อย 170 ซม. แน่เลย เหมือนนางแบบ…”ทิฟฟานี่โพล่งออกมาโดยสัญชาตญาณ “ไม่ใช่แน่นอน!”อายกระโดดด้วยความตกใจ “เธอเป็นอะไร? ทำไมต้องโกรธเคืองขนาดนี้ด้วย?”“ไม่มีอะไร… มันเป็นแค่… ฉันคิดว่ามันน่ารังเกียจที่เขานอกลู่นอกทางลับห
“ฉันไปช้อปปิ้งกับอายมาเลยคิดว่าจะแวะมาหน่อย ฉันรอคุณมาสามชั่วโมงแล้ว คุณไปไหนมา?” ทิฟฟานี่ถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“ผม… ไปพบลูกค้าและแวะทานอาหารกลางวันก่อนกลับ คุณกินอะไรมารึยัง? ผมสั่งอาหารให้คุณได้นะ” เห็นได้ชัดว่าแจ็คสันจงใจหลีกเลี่ยงการสบตาเธอ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ลืมที่จะมีน้ำใจและถามว่าเธอกินข้าวหรือยัง“ไม่จำเป็น ฉันแค่จะมาหาคุณ ฉันจะหาอะไรกินระหว่างทางกลับบ้าน คุณควรกลับไปทำงานเถอะ” หลังจากพูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืนและจากไปทันที ในเวลานี้เธอรู้สึกว่าการมองเห็นของเธอพร่ามัวจากน้ำตาที่กำลังจะร่วงหล่นลงมา อย่างไรก็ตาม เธอบังคับตัวเองให้รั้งพวกมันเอาไว้…คืนนั้นแจ็คสันโทรมาบอกว่าเขาจะไม่กลับไปที่ที่พักของครอบครัวเวสต์หลังเลิกงานเพราะเขาต้องไปทานอาหารเย็นกับลูกค้า เขาบอกให้เธอทานอาหารเย็นโดยไม่ต้องรอเขา เธอตกลงอย่างไม่เอะอะ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่สิ้นสุดการโทรเธอก็ร้องไห้ออกมา เนื่องจากแอเรียนกำลังตั้งครรภ์อยู่ เธอจึงไม่อยากรบกวนแอเรียนด้วยปัญหาของเธอ เธอกลัวว่าจะทำให้แอเรียนอารมณ์เสีย สุดท้าย เธอก็เลือกที่จะทน อย่างไรก็ตาม ยิ่งเธออดทนกับมันมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งต้องทนทุกข์ทรมานมากขึ้นเท
ทิฟฟานี่จ้องไปที่เขาพลางสังเกตความใจร้อนและอารมณ์ที่ระเบิดออกมาของเขา เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน บางทีเขาอาจจะไม่ได้เปลี่ยนไป บางทีเธออาจคิดมากไปเอง ด้วยสภาพที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเป็นไปได้ เธอพยายามสงบสติอารมณ์ "ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่อยากมีลูกแล้ว ไม่ได้มีเหตุผลอะไร”สีหน้าของแจ็คสันกลายเป็นเย็นชา เขาไม่พูดอะไรอีกและขับรถไปที่สำนักงานต่อไป เมื่อไปที่ถึงสี่แยก ทิฟฟานี่ก็ลงจากรถโดยไม่หันกลับไปมองเขาเลยเขาต่อยพวงมาลัยด้วยความโกรธและทำให้เสียงแตรดังไปทั่ว เช้าที่ยุ่งอยู่แล้วของเขาตอนนี้มีเรื่องรบกวนเป็นพิเศษ เขาเพิ่งจอดรถในที่จอดรถเมื่อเขาได้รับข้อความทางโทรศัพท์ “ฉันไม่สะดวกออกไปตอนนี้ ซื้ออาหารเช้าให้ฉันแล้วมาส่งที่โรงแรมให้หน่อย”สีหน้าหมดความอดทนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาจ้องไปที่ข้อความจากหมายเลขที่ยังไม่ถูกบันทึก เขาพิมพ์คำตอบไปว่า "ไม่มีเวลา ไปซื้อเองเลย" ทว่าเขาก็ไม่ได้ส่งข้อความนั้น หลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ลบข้อความและขับรถออกจากที่จอดรถเมื่อเขาไปถึงโรงแรมพร้อมอาหารเช้าที่ซื้อมา เขาก็ส่งข้อความไปยังหมายเลขที่ยังไม่ถูกบันทึกนั้นว่า “ลงมาเอาข้างล