เธอไม่พูดมากเกินไปเพราะรู้ว่าเขาชอบความสงบในระหว่างมื้ออาหาร บทสนทนาเพิ่มเติมเป็นเสียงที่ฆ่าอารมณ์สำหรับเขาตอนสิบโมงเช้า ไบรอันส่งชุดที่เป็นทางการ รองเท้าส้นสูงและเครื่องประดับให้เธอ แอเรียนรีบขึ้นไปชั้นบนเพื่อแต่งตัว เธอลองจัดแต่งทรงผมให้เป็นทรงเป็นครั้งแรก สิ่งนี้จะทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเล็กน้อย คุณลักษณะของเธอดูอ่อนเยาว์และดูไร้เดียงสาอยู่เสมอชุดที่เป็นทางการเข้ากับเธอได้ดีอย่างน่าประหลาดใจ มันเป็นชุดเดรสที่เธอไม่ชอบ มันเป็นสีขาวแม้ว่าจะไม่ดูหรูหรา ชายกระโปรงของชุดคลุมปิดส้นเท้าครึ่งหนึ่งของเธอมาร์คเตือนเธอว่าเป็นสถานที่กลางแจ้งดังนั้นเธอจึงใส่เสื้อโค้ทหนา ๆ ด้วย แม้จะไม่มีหิมะในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่ก็ยังคงหนาวเย็นเป็นพิเศษ เมื่อเธอมองเข้าไปในกระจกเธอก็รู้ว่าคอของเธอมีรอยดูดเป็นจ้ำ ๆ เธอหน้าแดงขณะพยายามปกปิดด้วยคอนซีลเลอร์ แต่ก็ไม่เป็นประโยชน์ ยังคงสามารถมองเห็นร่องรอยของพวกมันได้ตอนนี้มาร์คกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอหยิบกระโปรงขึ้นหันมาเผชิญหน้ากับเขาแล้วถามว่า “ฉันดูเป็นอย่างไร ไม่เป็นไรใช่ไหม?”ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนอย่างแยกไม่
ทิฟฟานี่คว้าข้อมือของเธอ “มาเถอะ ออกไปจากที่นี่กันเถอะ!”แอเรียนไม่เข้าใจเรื่องนี้ “เธอต้องอธิบายเรื่องนี้กับฉัน… ฉันไปไม่ได้ มาร์คจะอารมณ์เสียถ้าฉันออกไป…”“เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะอยู่หรือตาย ทำไมเธอต้องสนใจด้วย ถ้าเขาโกรธ? ฉันสามารถมองทะลุเขาได้ เขาไม่รักเธอและเขากำลังทรมานเธอ! เขาต้องการเอาชีวิตเธอ!” ทิฟฟานี่ใกล้จะบ้าแล้ว การแสดงออกของเธอเป็นภาพที่น่ากลัวแอเรียนทำอะไรไม่ถูกจากปฏิกิริยาของเธอ “ทิฟฟ์… เธอกำลังพูดอะไร?”ตอนนี้ทิฟฟานี่ลุกลี้ลุกลนและโกรธมาก “เธอรู้ไหมว่านี่คืองานหมั้นของใคร? ของวิล ซีวาน ไง! ฉันไม่อยากบอกเธอ ฉันรู้เรื่องนี้ตอนที่ฉันคุยกับวิลเมื่อวานนี้ มาร์คจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เขาพาเธอมาที่นี่โดยรู้เท่าทันทุกอย่าง เขาอยากเห็นเธอเจ็บปวดเหรอ? หรือเพื่อยั่วยุวิล? ฉันไม่รู้ว่าเธอรักวิลหรือไม่ แต่วิลรักเธอ เขาตกลงที่จะแต่งงานแบบคลุมถุงชนโดยครอบครัวของเขาเพียงเพื่อที่เขาจะได้กลับมาที่ประเทศและใกล้ชิดเธอมากขึ้นเพื่อพบเธอ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าสาวหน้าตาเป็นอย่างไรจนถึงวันนี้ นี่คือเงื่อนไขของมาร์ค งานหมั้นของเขาเป็นเพียงตั๋วกลับเข้าประเทศ เธอเข้าใจไหม?"แอเรียน
ไม่เพียงแต่แอเรียนจะสามารถกลั้นน้ำตาได้ แต่เธอยังยิ้มได้อีกด้วย เธอกลัวว่าน้ำตาของเธออาจนำโชคร้ายมาสู่งานหมั้นของวิล ดังนั้นเธอจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้ม ...อย่างน้อยคู่หมั้นของเขาก็น่ารักมาก เธอเป็นคู่ที่เหมาะสมสำหรับครอบครัวซีวาน เธอหวังว่าเขาจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขราวกับถูกดึงโดยพลังที่มองไม่เห็นบางอย่าง วิลจ้องมองไปที่แอเรียน รอยยิ้มของเขาจางลงทันที ประกายแวววาวในดวงตาของเขาตื่นตระหนกทันทีด้วยความเศร้าเขาหลับตาลงเป็นเวลาสองวินาทีก่อนที่แอเรียนจะรีบมองไปทางอื่น เธอไม่กล้าสบตาเขา“แอริ” ทิฟฟานี่กัดฟันอย่างโกรธ ๆ “ ถ้าฉันเข้าใจผิดชุดเจ้าสาวของวิลก็เป็นหนึ่งในงานออกแบบของเธอ มาร์ค เทรมอนต์ นั้น... โหดร้ายเกินไปแล้ว!”ในที่สุดแอเรียนก็สังเกตเห็นสิ่งนี้เมื่อเธอชี้ให้เห็น มันเป็นเรื่องจริง ตอนแรกเธอคิดว่ามาร์คพาเธอไปงานแฟชั่นโชว์เพราะงานออกแบบของเธอจะจัดแสดง บังเอิญเขาพาเธอไปทานอาหารเย็นที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ เธอยังไร้เดียงสาพอที่จะคิดว่านั่นเป็นเพียงเพราะมันเป็นวันครบรอบของพวกเขา ดูเหมือนว่า... เขาต้องการให้เธอจดจำการออกแบบชุดแต่งงานของเธอและอาหารมื้อเย็นนั้นก็ไม่สะดวกส
มาร์คสงบลงอย่างไม่คาดคิด แต่แจ็คสันกลับลุกลี้ลุกลนแทน เขาดึงทิฟฟานี่ไป “คุณหุบปากซะดีกว่านะสาวน้อย สิ่งนี้ไม่เกี่ยวกับคุณเลย ไปกันเถอะ!"ไม่ว่าทิฟฟานี่จะดิ้นแค่ไหนแจ็คสันก็ยังลากเธอไปด้วยการบังคับ การชดใช้สำหรับการทำเช่นนี้คือการถูกกัดที่ข้อมืออย่างแรงจนเลือดไหลเขาทั้งโกรธและขบขันในเวลาเดียวกัน "คุณเป็นอะไร? เป็นลูกหมาเหรอ?"ทิฟฟานี่จ้องมองเขา “ฉันไม่ใช่ลูกหมา แต่ฉันไม่รังเกียจที่จะเป็นมัน ทุกครั้งที่เห็นคุณ คุณเป็นไอ้ห่วยเหมือนกับมาร์ค เทรมอนต์!”แจ็คสันรู้สึกผิด แต่ก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ “เอาล่ะ ได้เลย คุณสามารถคิดอย่างไรก็ได้ตราบเท่าที่มันทำให้คุณมีความสุข”แอเรียนไม่แสดงความไม่พอใจหรือโกรธต่อมาร์คและคว้าแขนของเขาไว้แนบตัวเธอเอง “ฉันอยากกลับบ้านตอนนี้ เราควรออกไปด้วยกันไหม? หรือฉันอาจจะไปก่อนแล้วคุณอยู่ที่นี่กับแอรี่?”มาร์คมองเข้าไปในดวงตาของเธอ เป็นครั้งแรกที่เขาไม่สามารถอ่านอารมณ์ของเธอได้ "ไปกันเถอะ”แอเรียนเว้นระยะห่างระหว่างพวกเขาทันทีที่พวกเขากลับเข้าไปในรถ การแสดงออกบนใบหน้าของเธอเย็นชาพอ ๆ กับเขา ไบรอัน เพียซ มองไปที่ภูเขาน้ำแข็งทั้งสองซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังจ
ทิฟฟานี่ให้ที่อยู่กับแอเรียนแล้วเธอก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นบน เมื่อเธอกำลังจะออกไปพ่อบ้านเฮนรี่ก็ยืนขวางทางเธอ “นายหญิง นายท่านได้กำชับว่าอย่าไปไหนจนกว่าเขาจะกลับมา”แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอและจับพื้นไว้อย่างดื้อรั้น เธอเป็นภรรยาของมาร์ค เทรมอนต์ ไม่ใช่นกขมิ้นที่อยู่ในกรง เธอมีสิทธิ์ที่จะไปพบใครก็ได้ที่เธอพอใจ จะไม่มีใครปฏิเสธอิสระของเธอ!“ลุงเฮนรี่ หนูจะออกไปพบเพื่อนผู้หญิงเท่านั้น หนูจะกลับมาให้เร็ว ไม่ต้องบอกมาร์คนะคะ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ หนูก็จะรับผลที่ตามมาด้วยตัวเอง” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนลุงเฮนรี่ลังเลเล็กน้อย เขาเฝ้าดูแลแอเรียนและมาร์คมาตั้งแต่พวกเขายังเป็นเด็ก บางครั้งมันก็ดีกว่าที่เขาจะเข้มงวดกับเธอน้อยลง “ถ้าอย่างนั้น… กลับมาให้เร็วที่สุดนะครับ นายท่านอาจจะโทรมาเพื่อตรวจสอบในภายหลังและผมจะตกที่นั่งลำบาก” แอเรียนรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ ลุงเฮนรี่…”พ่อบ้านเฮนรีรับใช้ครอบครัวเทรมอนต์มาตลอดชีวิต โดยปกติแล้วเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะขัดกับความต้องการของมาร์ค เทรมอนต์ ตอนนี้เขาเต็มใจที่จะช่วยเธอแอเรียน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีกนอกจากคำขอบคุณเมื่อเธอไปถึงที่
แอเรียนเดาว่ามาร์ครีบกลับบ้านเพราะเธอก่อกบฏโดยแอบออกจากบ้านจนดึกเธอยืดเสื้อผ้าของเธอให้ตรงและก้าวเข้ามาเตรียมพร้อมที่จะรับมือกับพายุเมื่อเธอเข้าไปไม่มีคนรับใช้ใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ ที่กำลังพักผ่อน พ่อบ้านเฮนรี่ แมรี่และคนรับใช้คนอื่น ๆ ยืนเรียงแถวกันในห้องนั่งเล่น พ่อบ้านเฮนรี่มองไปทีแอเรียนจากนั้นก็ถอนหายใจและไม่พูดอะไรเธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร ฉันจะอธิบายให้เขาฟัง"“นายท่านอารมณ์ไม่ดีหลังจากดื่ม นายหญิงไปพักผ่อนดีกว่า…” แมรี่เตือนเธอแอเรียนยิ้มและเดินขึ้นไปชั้นบน ประตูห้องนอนถูกแง้มออก มาร์ค เทรมอนต์ นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสโดยมีบุหรี่จุดอยู่ระหว่างนิ้วของเขา ควันปกคลุมห้องและร่างของเขาดูมืดมนเล็กน้อยเขายังคงอยู่ในชุดสูทซึ่งหมายความว่าเขาเพิ่งกลับมาเมื่อไม่นานมานี้ แอเรียนเดินเข้ามาหาเขาและยื่นถ้วยชาให้เขาเพื่อให้เขามีสติ “ทิฟฟ์อารมณ์ไม่ดีและเมา ฉันกลับมาทันทีหลังจากส่งเธอกลับบ้าน”มาร์คไม่สนใจคำอธิบายของเธอ เขาลากบุหรี่แล้วถามอย่างเย็นชาว่า “พ่อบ้านเฮนรี่ไม่ได้บอกคุณเหรอ ว่าเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอก?”“เขาบอก แต่เขาเป็นเพียงพ่อบ
แอเรียนเสนอโจ๊กลูกเดือยให้มาร์ค “อะนี่ กินโจ๊กสักหน่อยสิ มันดีต่อกระเพาะอาหาร”มาร์คไม่ได้มองเธอ "ออกไป"เธอไม่ยอมรับฟัง “ลุงเฮนรี่กำลังเก็บของอยู่ ไม่มีสิทธิจะพูดเรื่องนี้จริง ๆ หรือ?”มาร์ค นวดที่ระหว่างดวงตาของเขาและน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอดทน “อย่าทำให้ผมต้องพูดซ้ำ”แอเรียนปิดปากตัวเอง แต่ก็ไม่ได้จากไปมาร์คไม่สนใจเธอโดยตรงและลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนั้นเองที่แอเรียนรู้สึกกดดัน “มาร์ค คดีที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวของทิฟฟ์ได้รับการคลี่คลายแล้ว ผู้ที่เอาวัตถุดิบของเครื่องประดับไปเสียชีวิตแล้วและไม่มีทางที่จะนำวัตถุดิบกลับคืนมาได้อีก ทิฟฟ์ไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่พลิกผันแบบนั้น ฉันแค่ออกไปปลอบเธอเท่านั้น! เป็นฉันเองที่ยืนกรานที่จะไป นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับลุงเฮนรี่!คุณควรที่จะโกรธฉันนี่”มาร์คใส่สูทและนาฬิกาของเขาแล้วเหลือบมองเวลาอย่างชิล ๆ “ผมจะให้เวลาคุณสองนาที หากคุณไม่สามารถโน้มน้าวผมได้ ผลลัพธ์จะไม่เปลี่ยนแปลงและคุณก็หยุดพร่ามเรื่องไร้สาระได้แล้ว”แอเรียนรู้สึกร้อนรนด้วยความวิตกกังวลเมื่อเธอโพล่งว่า “ฉันไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่คุณรับมาอีกต่อไป ฉันเป็นภรรยาของคุณ! นี่
มาร์ค เทรมอนต์ กำลังเจรจาสัญญากับหุ้นส่วนทางโทรศัพท์เมื่อเขาถูกรบกวนด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของเขา เขาค่อนข้างรำคาญเขาจึงปิดโทรศัพท์มือถือโดยไม่มองที่หน้าจอหลังจากเซ็นสัญญาแล้วเขาก็กลับมาที่โรงแรมเขาเปิดโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างจริงจังเมื่อเขารู้ว่าสายที่ไม่ได้รับมาจากแอเรียน โดยปกติแล้วเธอไม่เคยคิดริเริ่มที่จะโทรหาเขาก่อนเขาโทรกลับ หลังจากเสียงสัญญาณต่อสายที่วุ่นวายเป็นเวลานานเสียงเครื่องตอบรับหญิงเย็นชาก็ดังเข้ามา “ขออภัยไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้ กรุณาลองใหม่อีกครั้งในภายหลัง"มาร์คโทรซ้ำไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ และแมรี่ก็รับสาย ทันที ที่มีการเชื่อมต่อสายเขาถามว่า "แอเรียนอยู่ที่ไหน?"แมรี่มองขึ้นไปชั้นบนแล้วอธิบายว่า “นายหญิงไม่สบายค่ะ ไฟในห้องของเธอเปิดตลอดทั้งคืนเมื่อวานนี้ ดังนั้นฉันเดาว่าเธอคงหลับไปแล้วเพราะเมื่อคืนเธอนอนหลับไม่สนิท”มาร์คถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ “บอกให้เธอโทรกลับเมื่อเธอตื่น”โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นอีกครั้งทันทีที่เขาวางสาย มันคือ แอรี่เนื่องจากเขาเหนื่อยล้าจากการทำงานเขาจึงไม่รู้สึกอยากติดต่อกับเธอ