คณบดีตัวสั่นงกๆ“คุณเทรมอนต์ครับ... มันเป็นเพียงแค่ครั้ง...ครั้งเดียวครับ ติวเตอร์คนนั้นเป็นลูกจ้างชั่วคราว ผมจะบอกให้เธอออกไปครับ!”มาร์ค เทรมอนต์ ไม่พูดอะไร มีเพียงเปลวไฟที่สะท้อนออกมาจากความโกรธในแววตาของเขาในตอนนี้ ทิฟฟานี่ยอกย้อน “ลูกจ้างชั่วคราว? แหงล่ะ”คณบดีถึงกับพูดไม่ออก “คุณเลน อย่ายุ่งดีกว่าครับ คุณเป็นนักเรียนที่ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับกิจการของมหาวิทยาลัย!”ทิฟฟานี่ขมวดคิ้ว เมื่อเธอกำลังจะโต้กลับ แล้วคุณหมอก็เดินออกมา“ครอบครัวของผู้ป่วย?”“ฉัน” “ผม” ทิฟฟานี่ เลน และมาร์ค เทรมอนต์ ตอบพร้อมกันทิฟฟานี่ค่อนข้างประหลาดใจกับน้ำเสียงของมาร์ค เทรมอนต์ สำหรับเรื่องนี้เธอถือว่าเป็นบทบาทของครอบครัว เนื่องจากเธอไม่สามารถติดต่อกับคนที่แอเรียนเรียกว่าพี่ชายได้ แล้วมาร์ค เทรมอนต์รู้อะไร? เป็นเหตุผลที่ดีที่แพทย์เลือกมาร์ค เทรมอนต์ ซึ่งดูน่าเชื่อถือกว่าเพื่อจะอธิบายสถานการณ์ “คนไข้ไม่เป็นอะไรครับ เธอเป็นโรคกระเพาะ คนไข้อายุยังน้อยแต่สุขภาพไม่ค่อยจะดี ดูว่าเธอทานอะไรและให้เธอทานอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากขึ้น คนไข้สามารถออกไปได้หลังจากการให้วิตามินเสร็จครับ”มาร์ค เทรมอนต์
ความรู้สึกแบบนั้นหายวับไปในทันที ก่อนที่สายตาของมาร์ค เทรมอนต์ จะกลับสู่ความห่างเหินเหมือนดั่งเคย ตาของเธอเล่นตลกกับเธอหรือเปล่า?“ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า? เสียงของเขาไร้อารมณ์เสมอแอเรียน วินน์ ส่ายหัว เมื่อเห็นว่ามือของเขาอยู่เหนือตัวเธอ ความอุ่นก็พุ่งเข้ามาที่หน้าเธอ“ฉันไม่เป็นไร… ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมาที่มหาวิทยาลัย ฉันทำให้คุณเดือดร้อน”ทำให้เขาเดือนร้อน? มาร์ค เทรมอนต์ ขมวดคิ้ว “ไม่อยากทำให้ผมเดือดร้อน แต่คนอื่นเดือนร้อนก็ไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่จำเป็นต้องทำให้ดูอนาถใจเลย การขออะไรบางอย่างจากผมมันทำให้คุณค่าในตัวคุณลดลงเหรอ?”แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอด้วยความกลัว เขาโกรธอีกแล้ว…หลังจากนั้นไม่นานมาร์ค เทรมอนต์ ก็ลุกขึ้นเพื่อดูวิตามินที่ใกล้จะหมดนั้นแล้วเรียกให้พยายาลเอาออก เขาไม่ละสายตาไปจากแอเรียนและพูดอย่างเย็นชาว่า “กลับกันเถอะ”แอเรียนพลิกผ้าห่มแล้วดึงตัวเองขึ้นมา แต่รอยช้ำที่มือของเธอหลังจากการเจาะให้วิตามินทำให้เธอตัวสั่นในทุกท่วงท่ามาร์ค เทรมอนต์ ถอดเสื้อโค้ทของเขาและโยนมันให้กับเธอ การเคลื่อนไหวของเขาสุดจะหยาบกร้านก่อนที่เขาจะก้มลงเพื่อช่วยสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวของเธออย่างรว
มาร์ค เทรมอนต์ บีบคางของเธอ น้ำเสียงของเขาไม่แยแสและแข็งกร้าน “คุณจะกลับไปเรียนได้ก็ต่อเมื่อร่างกายของคุณฟื้นตัวและได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม หยุดโหยทำตัวน่าสงสารด้วยการทำให้เห็นว่าคุณมันน่าเวทนาแค่ไหน!”แอเรียน วินน์ โมโหและผลักตัวเองขึ้นมา "ไม่มีทาง…"มาร์ค เทรมอนต์ ไม่พูดอะไรสักคำ เขามองลงมาที่เธอยังฉุดไม่อยู่แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอ เสียงของเธอก็สั่นเทาเช่นกัน “ฉันต้องเรียนอย่างหนักและคืนเงินทั้งหมดที่เป็นหนี้อยู่ให้กับคุณเมื่อฉันหาเงินได้ในอนาคต ฉันขอบคุณที่คุณดูแลฉันมาตลอดสิบปี ฉันจะย้ายออกโดยเร็วที่สุดเมื่อฉันฝึกงาน”ความจริงถูกเปิดเผย เธอไม่เคยเชื่อว่าตัวเองจะต้องพึ่งเขาไปทั้งชีวิต เธอเป็นหนี้เขามากเกินไปและเธอไม่ต้องการที่จะเป็นหนี้บุุญคุณเขาอยู่ดี ๆ มาร์ค เทรมอนต์ ก็หัวเราะ รอยยิ้มของเขาดูเหมือนดวงจันทร์ที่อยู่ห่างไกลออกไป ไม่สามารถที่จะเข้าใจและไม่สามารถเข้าถึงได้และไม่เป็นที่ต้อนรับเช่นกัน “ให้ผมสะกดมันให้คุณตอนนี้ อย่าคิดที่จะออกไปชั่วชีวิตของเธอ”หัวใจของแอเรียนดิ่งลง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมองเขาตรง ๆ โดยไม่หลบสายตา“เมื่อคุณเห็นฉันมันไม่ทำให้คุณนึกขึ้นได้เรื่องพ่
เมื่อแอเรียน วินน์ จำได้ว่าวันนี้เป็นงานประจำมหาวิทยาลัยและเขาก็จะมาที่นี่เช่นกัน... เขาไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่ที่เขาหายไปวันนั้นมันจะเป็นยังไงกันที่วันนี้จะได้เจอเขา? ทันใดนั้นเธอรู้สึกถึงความวุ่นวาย“วันนั้นเขา…พูดอะไรหรือเปล่า?”ทิฟฟานี่ เลน ไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่เหม่อลอยของเธอ“เปล่า แต่ฉันบ่นเรื่องพี่ชายของเธอให้เขาฟัง พี่ชายของเธอเป็นไอ้ห่วยแตกจริง ๆ !”แอเรียนถึงกับพูดไม่ออก ตอนนี้เธอไม่แปลกใจอีกต่อไปว่าทำไมคำตอบของเธอในวันนั้นทำให้เขาโกรธดั่งภูเขาไฟปะทุ - ไม่เหมือนการระเบิดของภูเขาน้ำแข็งอีกต่อไป… เขาคงรู้สึกแย่มากที่ถูกประณามแบบนั้นต่อหน้าเขาด้วยเสียงกรี๊ดและกำลังใจดังมาจากชั้นล่างอย่างกะทันหัน ทิฟฟานี่ได้รับการกระตุ้นจากอะดรีนาลีน เธอจึงลากแอเรียนและลงบันไดไป “มาร์ค เทรมอนต์ อยู่ที่นี่แล้ว! ไปดูเขากันเถอะ!”แอเรียน ค่อนข้างประหม่าเพราะเธอยังไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร“ทิฟ ปล่อยฉัน เธอไปเถอะ ฉันไม่ไป…”“แอริ เขาช่วยเหลือเธอไว้ดีมทาก ๆ นะ เธอต้องไปขอบคุณเขาด้วยตนเอง!”ทิฟฟานี่รู้สึกไม่เป็นปลื้มเมื่อเธอดึงแอเรียนลงบันไดในขณะที่เธอกำลังพูดแอเรียน วินน์ ผู้ซ
คำตอบของมาร์ค เทรมอนต์ ไม่มีอะไรนอกจากเย้ยหยันที่เย็นชา คำตอบของเขาทำให้คณบดีตัวสั่นและหุบปากหลังจากนั้นไม่นานบอดี้การ์ดสองสามคนในชุดสูทสีดำและแว่นกันแดดก็รีบเข้ามา“ท่านครับ เราได้ตรวจสอบแล้ว ผู้กระทำความผิดคือคนโง่ซึ่งมีความพิการทางสมอง อายุยี่สิบเอ็ดปี ลูกชายของผู้หญิงในโรงอาหารของมหาวิทยาลัยเซาธ์ไลน์ ปกติแล้วเขาเป็นคนดูแลโรงอาหาร การกระทำของเขาในวันนี้ไม่มีมูลความจริงเนื่องจากเขาไม่สามารถตอบอะไรที่เราถามได้ เนื่องจากสภาพของเขา เป็นไปได้ยากอย่างมากที่จะส่งเขาเข้าคุกครับ”“ดังนั้นส่งเขาไปที่สถาบันจิตเวช! คนบ้าที่ก้าวร้าวควรถูกเก็บไว้ในมหาวิทยาลัยเพื่อทำร้ายผู้อื่นต่อไปหรือไม่?” คำตอบของมาร์ค เทรมอนต์ ใกล้จะเป็นการคำรามต่ำ น้ำเสียงที่เยือกเย็นแห่งความตายของเขาดังก้องในทางเดิน"ครับท่าน!" บอดี้การ์ดออกไปด้วยความรีบร้อนอีกครั้งคณบดีลังเลที่จะพูดพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างเหมือนจะมีปัญหามาร์ค เทรมอนต์ จ้องมองเขาและหัวเราะเยาะ "มันคืออะไร? คุณไม่พอใจกับการตัดสินใจของผมหรือ?”“ ไม่ครับ ๆ…มันก็แค่…คนโง่นั้นค่อนข้างโง่ ใช่ แต่เขาไม่ได้ป่วยทางจิตเลย…โดยปกติแล้วเขาเป็นคนสุภาพและมีมารยาทดี
"ตื่นแล้วหรอ?" ชายคนนั้นปิดแล็ปท็อปและเงยหน้าขึ้นมองเธอ“ อืม…” แอเรียนอยากจะลุกขึ้น แต่การเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เธอปวดไหล่ซ้าย ตอนนั้นเองเธอก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมาร์ค เทรมอนต์ เดินหน้าไปตรวจดูบาดแผลของเธอ “อย่าขยับ”แอเรียนอยู่นิ่งอย่างเชื่อฟังในขณะที่แรงกระตุ้นจากหน้าท้องส่วนล่างของเธอทำให้เธออึดอัดใจอย่างไม่น่าเชื่อ เธออยากไปห้องน้ำ แต่มีเพียงมาร์ค เทรมอนต์ ที่อยู่ที่นี่และความคล่องตัวของเธอก็ลดลง…การเคลื่อนไหวเล็กน้อยใด ๆ จะทำให้เธอบาดเจ็บ“คุณอยากไปห้องน้ำไหม?”“ใช่ค่ะ…” แอเรียน วินน์ หน้าแดงมาร์ค เทรมอนต์ ไม่ได้พูดอะไรในขณะที่เขาช่วยเธออย่างตั้งใจ ความอ่อนโยนของเขาไม่เหมือนตัวเองตามปกติ ถึงอย่างนั้นแอเรียนก็ยังคงเหงื่อออกจากความเจ็บปวด สีแดงเข้มเปื้อนผ้าพันแผลรอบ ๆ บาดแผลของเธอเเอเรียนได้ไปที่ห้องอาบน้ำโดยมาร์ค เทรมอนต์ ช่วยพยุร่างของเธอ เมื่อมือของเขาไปที่กางเกงของเธอ เธอก็รีบพูดว่า“ ฉันจะทำเอง!”มาร์ค เทรมอนต์หยุดการกระทำของเขา เขาจ้องมองและวางเอเรียนลงบนขอบ“คุณ…อยู่ห่าง ๆ สักหน่อยได้ไหม?”‘อยู่ห่าง ๆ‘ ของมาร์ค เทรมอนต์ นั้นคือการหันหน้าไปทางอื่นเมื่อ
มือของแอเรียนที่กำลังถือช้อนของเธอสั่นไหว เมื่อมองไปที่ชามซุปครึ่งชามเธอลังเลก่อนที่จะพูดว่า “แม่นมแมรี่ช่วยหนูที…”แมรี่มองผ่านกลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอและตอบเบา ๆ ว่า “อ่า ทำไมเธอกลัวคุณท่านนักล่ะ? เขาไม่เขมือบเธอหรอก”หลังจากที่แอเรียนทานอาหารเสร็จ เธอเดินขึ้นบันไดหลังจากที่แมรี่ทำความสะอาดโต๊ะเสร็จแล้วประตูห้องนอนใหญ่ถูกกั้นไว้เพื่อเปิดแง้มไว้ครึ่งหนึ่ง อย่างไรก็ตามเธอยังคงเคาะประตูก่อนเข้าไปมาร์ค เทรมอนต์ กำลังอ่านเอกสารอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสพร้อมบุหรี่ที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขา และไวน์ครึ่งแก้วตั้งอยู่บนโต๊ะตัวเล็กข้าง ๆ เขาเขาดับบุหรี่ลงเมื่อแอเรียนไอจากการสำลักควันโดยธรรมชาติ“มานี่สิ”เธอเข้าไปใกล้เขามากขึ้น “มี…อะไรที่คุณต้องการจากผมไหม?”มาร์ค เทรมอนต์ วางเอกสารในมือของเขา เขาดึงร่างของเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว “พรุ่งนี้ผมจะไปทำธุระที่ต่างประเทศ มากับผม"ความสามารถในการคิดของแอเรียน ผงะลงเมื่อนั่งลงบนขาของเขา เมื่อเธอได้ยินว่าเขาต้องการพาเธอออกไป ความตื่นตัวของเธอก็เพลาลง“คุณกำลังเดินทางไปทำธุรกิจ… มันดีกว่า… มันจะดีกว่าถ้าฉันไม่ไป?”ต
มาร์ค เทรมอนต์ ออกเดินทางในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นแอเรียน วินน์ เปิดตู้เสื้อผ้าของเธอออก แต่เธอก็ไม่พบสิ่งใดที่เหมาะจะสวมใส่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกอยากไปช้อปปิ้ง เธอชวนทิฟฟานี่ เลน และทั้งสองก็มุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้าด้วยกันเมื่อแิอเรียนไปจ่ายเงินปากของทิฟฟานี่ก็กลายเป็นรูปตัว "O" เมื่อเธอเห็นข้อความหักค่าบริการของธนาคารในโทรศัพท์มือถือก่อนหน้านี้ “แอริ นั่นมากไปหน่อยนะ ฉันคิดมาตลอดว่าเธอน่าสงสาร แต่ดูเหมือนว่าเธอแค่แสร้งทำเป็นน่าสงสาร หึ! เธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างร่ำรวยนิดหน่อยนี่!”แอเรียนลังเลที่จะพูดถึงว่าเงินนั้นมาจากมาร์ค เทรมอนต์ เธอจึงเพียงแค่ตอบว่า “นั่นเป็นเรื่องไร้สาระน่า ไปกันเถอะ"การรวมตัวกันในตอนกลางคืนตั้งอยู่ที่วิลลาริมชายหาดของครอบครัววิล ซีวานเมื่อแอเรียน วินน์ และทิฟฟานี่ เลน มาถึงงานเลี้ยง ฝูงชนก็ได้รวมตัวกันขึ้นแล้ว แอเรียนไม่คุ้นเคยกับแขกส่วนใหญ่เนื่องจากไม่เคยพบพวกเขา วิล ซีวาน โดดเด่นที่สุดในบรรดาผู้คนมากมายและดึงดูดสายตาของเธอแทบจะในทันที“แอเรียน มันก็ผ่านมาสักพักแล้วนะ” ซีวานเดินขึ้นไปหาเธอและยิ้ม ดวงตาที่หล่อเหลาของเขาจ้องมาที่เธอโดยไม่กระพริ