Share
บทที่ 969 อุบัติเหตุเล็กน้อย
Related chapter
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 970 ฉัน “ต้อง” ลดน้ำหนัก
ซัมเมอร์รู้สึกพึงพอใจกับคำพูดของทิฟฟานี่ “เธอควรจะทำอย่างนั้นตั้งนานแล้ว ฉันบอกเธอแล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแจ็คสันนั้นไม่สำคัญ นี่มันเป็นเรื่องระหว่างเรา เราควรจะได้คุยกันมากกว่านี้ แม่เธอก็เห็นตรงกับฉันด้วย มาสิ นั่งลงก่อน เราจะทานอาหารกันเร็ว ๆ นี้แล้ว”ทิฟฟานี่พยักหน้า เธอเพิ่งจะนั่งลงเมื่อแจ็คสันเดินเข้ามา อากาศข้างนอกร้อนเกินไปจนมีเหงื่อหยดจากหน้าผากเรียบ ๆ ของเขาเล็กน้อย เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อรู้สึกถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศข้างในบ้าน “แม่ครับ ขอน้ำแก้วหนึ่งได้ไหมครับ? มีน้ำแข็งไหม?”“ไปเอาในห้องครัวเองสิ” ซัมเมอร์พูดอย่างรำคาญ “แล้วก็เอาน้ำผลไม้มาให้ทิฟฟ์ด้วยเลย ลูกน่าจะรู้อยู่แล้วว่าเธอชอบอะไร อย่าใส่น้ำแข็งมาเยอะนะ ผู้หญิงควรจะหลีกเลี่ยงเครื่องดื่มเย็น ๆ ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”แจ็คสันจ้องทิฟฟานี่อย่างไม่พอใจก่อนที่จะเดินตรงเข้าไปในห้องครัวทิฟฟานี่กลับรู้สึกสะใจเล็กน้อยและปลาบปลื้มมากในเวลาเดียวกัน ซัมเมอร์ช่างดีกับเธอเหลือเกิน…ทันใดนั้นซัมเมอร์ก็มองมาที่ท้องของทิฟฟานี่และถามว่า “ช่วงนี้เธอนั่งเยอะเกินไปหรือเปล่า? เธอได้ออกกำลังกายหลังอาหารบ้างไหม
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 971 ระยะห่างในสังคม (“ระยะห่างในความสัมพันธ์ทางสังคม”)
แจ็คสันกระพริบตาสองสามครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างหมดหนทาง “พระเจ้า คุณสองคนช่วยหยุดสักทีได้ไหม? หรือผมจะต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกคุณจะเงียบ? ผมจะบอกอะไรให้นะ หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วพวกคุณห้ามซนเด็ดขาด ถือซะว่ามันเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ผมจะไปทำอาหารให้ ได้ยินไหม?”เมื่อเห็นเขายอมจำนน ซัมเมอร์และทิฟฟานี่ก็ยิ้มให้กัน ช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้งทิฟฟานี่กินจุมาก ดูเหมือนว่าเธอจะมีความอยากอาหารมากเป็นพิเศษ เธอชอบอาหารทุกจานที่แจ็คสันทำ แต่ปฏิเสธทุกอย่างจากพ่อครัวที่ครอบครัวเวสต์จ้างมาทำ ช่วงเวลาเช่นนี้ช่วยให้เธอตื่นตัวเกี่ยวกับวิวัฒนาการของต่อมรับรสและความอยากอาหารของเธอมากขึ้น โชคดีที่ดูเหมือนว่าเธอจะรอดพ้นจากการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ที่น่ายินดีน้อยกว่าในช่วงระหว่างการตั้งครรภ์แจ็คสันคว้าโอกาสนี้ในการแซวเธอ "แหม่ ๆ แหม! คุณติดอยู่ในตู้เสื้อผ้าใต้บันไดโดยไม่มีอาหารมานานหรือไง?”ทิฟฟานี่ขมวดคิ้วมองเขา “ขอโทษนะคะคุณชาย! สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่นี้คือการแสดงให้คุณเห็นว่าฉันรักอาหารของคุณมากแค่ไหน และนี่คือวิธีที่คุณขอบคุณฉั
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 972 คุณต้องสารภาพความรู้สึกของคุณในวันที่ลมพัดโชยเพื่อเพิ่มเอฟเฟกต์เสมอ
แจ็คสันอารมณ์เสียมากจนเขาเพิกเฉยต่อคำถามของทิฟฟานี่ เขากลับเร่งฝีเท้าและทิ้งผู้หญิงที่งงงันไว้ข้างหลังในที่สุดทิฟฟานี่ก็นึกออก เธอจึงเร่งฝีเท้าและรีบตามเขาไป “คุณกำลังพูดถึงสิ่งที่ฉันพูดเมื่อตอนทานข้าวเย็นใช่ไหม?” เธอตะโกนถามเขา “คำตอบคือ ไม่ ฉันไม่ได้พูดเพราะฉันไม่ต้องการให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารอึดอัด ฉันพูดแบบนั้นเพราะฉันต้องการแบบนั้นจริง ๆ”แจ็คสันหยุดเดิน เขาปล่อยให้เท้าของเขาหยุดนิ่งขณะที่ลมพัดโชกผ่านเขาและทำให้ผมของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อย ทั้งคู่ต่างใจหวิว เขาไม่กล้าที่จะหันกลับไปมองเธอราวกับว่าเขาไม่แน่ใจในความจริงของคำพูดเหล่านั้น "คุณพูดว่าอะไรนะ?"“ฉันบอกว่า ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นเพราะฉันกลัวความอึดอัดบนโต๊ะ ฉันพูดในสิ่งที่ฉันพูดไปเพราะฉันหมายความตามนั้นจริง ๆ คุณและอาหารที่คุณทำก็เหมือนกันนั่นแหละ ทั้งอร่อยและเป็นในแบบที่ฉันชอบ”ทิฟฟานี่มักจะคิดว่าตัวเองเป็นคนที่หนังหนามาตลอด แต่เมื่อคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเธอ เธอก็รู้สึกได้ว่าแก้มของเธออุ่นขึ้นและน่าจะแดงก่ำทันทีในที่สุดแจ็คสันก็หันกลับมาอย่างช้า ๆ เขามองดูเธอที่ซับซ้อนและแทบจะไม่สามารถอ่านใจออกและเตือนว่า “อย่าทำอย่า
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 973 แจ็คสัน คุณเป็นพ่อคนแล้ว!
ทว่าแจ็คสันไม่ยอมปล่อยมือ เขากลับกอดทิฟฟานี่แน่นขึ้นราวกับว่าเธอเป็นสมบัติล้ำค่าที่เขาใช้เวลากอบกู้นานเกินไป “ผมนอนไม่หลับครับ ที่รัก และใครบอกว่าคุณต้องนอนเพียงเพราะคุณเหนื่อย? หือ? อย่าขยับสิ ผมขอกอดคุณนานกว่านี้หน่อย”ภายนอกทิฟฟานี่อาจจะปฏิเสธ แต่ร่างกายของเธอได้ตอบรับความต้องการของเขาเรียบร้อยแล้ว เธอเปลี่ยนท่าในอ้อมกอดของเขาให้สบายที่สุดในขณะที่เธอดูละครต่อ ทันใดนั้น เขาก็ตบท้องที่เด้งดึ๋งของเธอและกล่าวว่า “พุงคุณใหญ่ขึ้นนิดนึงนะเนี่ย”ทิฟฟานี่ชะงักก่อนที่จะเตะเขาออกไปตามสัญชาตญาน "คุณบ้าหรือเปล่า?" เธอร้องปฏิกิริยาของเธอทำให้เขาตกใจมา “ผะ-ผมทำอะไร?”การกระทำของเขาทำให้เธอตกใจมากเกินไป แรงที่เขาใช้อาจไม่มาก แต่ก็ไม่ได้เบาเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาตบใกล้กับที่ที่ทารกอยู่มากเกินไป หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้ในที่สุด เธอก็พูดขึ้นว่า “ได้โปรดอย่าตีท้องฉันแบบนั้นอีกได้ไหม?”แจ็คสันคิดว่าเธอหมายความว่าการกระทำของเขานั้นทำให้เธอเจ็บ ดังนั้นเขาจึงรีบเอื้อมมือไปถูที่จุดนั้นอย่างขอโทษ “เจ็บเหรอ? ขอโทษนะ มา ๆ เดี๋ยวผมนวดให้ แต่ผมว่าผมไม่ได้ตีแรงขนาดนั้นนะ...? แบบว่า ในอดีตคุณค่อนข้าง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 974 แค่ความเศร้าโศกของคุณพ่อทั่วไป
แจ็คสันกังวลมากจนไม่กล้าขยับตัว “คุณอย่าทำแบบนั้นได้ไหม? และระวังตัวหน่อย ดูแอเรียนตอนที่เธอตั้งครรภ์เป็นตัวอย่างสิ เธอระวังตัวมากแทนที่จะทำเหมือนว่าเธอไม่ได้ท้อง! คุณรู้อะไรไหม? ผมจะไปนอนห้องอื่น คุณนอนคนเดียวไปเลย ดังนั้นดูแลตัวเองด้วย อย่านอนกลิ้งตกเตียงซะล่ะ”ทิฟฟานี่ประหลาดใจที่แจ็คสันจะทิ้งเธอไว้คนเดียว “เดี๋ยวก่อนนะ นี่คุณจริงจังเหรอ? ถามจริง? เอ่อ งั้นก็แล้วแต่เลย ถ้ามันจะทำให้คุณมีความสุขก็ไปนอนห้องอื่นเถอะ ฉันจะเพลิดเพลินกับเตียงอันกว้างใหญ่นี้คนเดียว ไปเลย! และปิดไฟก่อนที่จะออกไปด้วย”แจ็คสันกำลังเดินออกจากห้องนอนในขณะที่มองเธอด้วยสายตาวิตกกังวลทุก ๆ สองสามก้าวระหว่างทาง จากนั้นเขาก็ปิดไฟและปิดประตูก่อนที่จะจากไปแจ็คสันยอมรับว่าเขาอาจจะทำตัวกังวลมากเกินไปหน่อย แต่เขาก็อดที่จะทำแบบนั้นไม่ได้เมื่อนึกถึงชีวิตใหม่ที่ตอนนี้กำลังฟักตัวอยู่ในตัวเธอ เขาไม่สามารถมั่นใจได้ว่าเขาจะยับยั้งความปรารถนาของตัวเองได้หรือไม่หากพวกเขานอนด้วยกัน อันที่จริงเขาก็แค่กังวลว่าเขาจะสูญเสียการควบคุมตัวเอง และกลัวว่าเขาอาจจะนอนทับท้องของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจในตอนที่เขาพลิกตัวไปมาระหว่างที่หลับอยู่ผล
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 975 เมื่อทิฟฟานี่เป็นตัวของตัวเอง
เมื่อปิดไฟลง ห้องก็มืดเกินกว่าที่มาร์คจะมองเห็นรูปร่างอันเย้ายวนใจของเธอ ทว่าประสาทสัมผัสของเขากลับไวต่อความอ่อนนุ่มของผิวของเธอบางทีค่ำคืนทั้งหมดที่พวกเขาได้ละเลยกิจกรรมแสดงความรักทางกายอาจจะส่งผลทำให้กิจกรรมในวันนี้สั้นลงกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ความหลงใหลผ่อนคลายลง มาร์คก็กระซิบข้างหูของเธอว่า “ฉัน… เหนื่อยนิดหน่อย…”แอเรียนยังไม่ได้ฟื้นจากอาการงุนงงของเธอ “อืม เข้าใจ คุณรับมือกับสมอร์มาตลอดทั้งเย็น ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงจะเหนื่อยไม่ต่างกัน คุณนอนเถอะ"ความโหยหาที่ยังเหลืออยู่ในตัวเขากระตุ้นให้เขาแทะใบหูส่วนล่างของเธอ "โอเค"แอเรียนรอจนกระทั่งมาร์คหลับสนิทก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอเพิ่งจะมีเวลาเช็คการแจ้งเตือนของเธอ ตามที่เธอคาดไว้ ทิฟฟานี่ได้ส่งข้อความมาหาเธอจริง ๆ ด้วย เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอได้ทำการนัดหมายกับอเลฮานโดรให้เรียบร้อยแล้ว แอเรียนจะได้พบเขาที่ร้านกาแฟในวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงแอเรียนไม่คิดว่าทิฟฟานี่จะสามารถจัดการการนัดหมายได้สำเร็จจริง ๆ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เธอไม่อาจให้มาร์ครู้เรื่องนี้ได้เด็ดชาด เธอกลัวว่าเขาจะต้องห้ามเธอไม่ให้ไปแน่ ๆเธอตอบกลับข้อความของทิฟฟ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 976 แอเรียนเจรจากับอเลฮานโดร
ทิฟฟานี่ฉวยโอกาสจากความเงียบในตอนกลางคืนและย่องไปที่ประตูห้องนอนแขก “แจ็คสัน… คุณหลับหรือยัง?”ไม่ถึงสองวินาทีต่อมา ประตูห้องก็เปิดออก แจ็คสันปรากฏตัวขึ้นด้วยเท้าเปล่าและจ้องมองมาที่เธอ "มีอะไร?"เธอซุกตัวในอ้อมแขนของเขา “เรากลับมาคบกันแล้ว คุณไม่ดีใจเลยเหรอ? ทำไมคุณถึงไม่แสดงอาการอะไรเลยล่ะ?”เขาเม้มริมฝีปาก “คุณคาดหวังปฏิกิริยาอะไรจากผมเหรอ? ผมจะมีปฏิกิริยาแบบไหนในเวลาแบบนี้ได้? พอได้แล้ว ไปนอนเถอะ นอนเร็ว ๆ บ้าง นี่มันก็ดึกมากแล้ว ถ้าคุณนอนดึกแบบนี้มันจะส่งผลเสียต่อลูกนะ”ทิฟฟานี่รู้สึกผิดหวังอย่างมาก ราวกับว่าไฟในตัวเธอถูกดับด้วยก้อนน้ำแข็ง “ก็ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย ฉันเกลียดคุณ!"แจ็คสันขยี้ตาขณะที่มองดูเธอกลับเข้าไปในห้องนอนของเธอ ในความเป็นจริงเขาเองก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเหมือนกัน เขากระโดดลงจากเตียงเพื่อเปิดประตูจนลืมใส่รองเท้าแตะเมื่อได้ยินเสียงของเธอ ทว่า… เขายังกลัวเกินกว่าจะนอนกับเธอ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกำลังทุกข์ทรมานเพียงใดเช้าวันรุ่งขึ้น มาร์คมุ่งหน้าไปที่สำนักงานเพื่อทำงาน แอเรียนแอบออกไปกับแอริสโตเติลในภายหลัง เธอไม่กล้าขอให้เฮนรี่ขับรถพาเธอไปเพราะกลัวว่
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 977 วิธีซ่อนที่ดีที่สุด คือการไม่ซ่อนเลย
อเลฮานโดรยังคงตกลงอย่างง่ายดาย "ได้ครับ ผมจะไม่บอกเขาแน่นอน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”แอเรียนพยักหน้า เธอลุกขึ้นขณะที่อุ้มเด็กทารกและมองดูเขาจากไปขณะที่เจตต์เข็นวีลแชร์ออกไป แอเรียนก็จ้องไปที่ด้านข้างของอเลฮานโดร เธอรู้สึกว่ามันคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่คุ้นเคยกับหน้าตาของเขาเลย มันรู้สึกแปลก ๆ เธอนึกถึงทุกรายละเอียดระหว่างปฏิสัมพันธ์ของเธอกับอเลฮานโดรอย่างระมัดระวัง ตั้งแต่น้ำเสียงไปจนถึงเสียงสูงต่ำ หรือแม้กระทั่งท่าทางต่าง ๆ ของเขา มันรู้สึกแปลกใหม่ไปหมดสำหรับเธอ แต่ทำไมมันถึงยังรู้สึกคุ้นเคยนัก?เธอไม่สามารถนึกออก ดังนั้นเธอจึงหยุดพยายาม กว่าเธอจะมาถึงที่นี่เธอต้องเดินทางยาวนาน แต่เนื่องจากในร้านกาแฟมีเครื่องปรับอากาศที่เย็นสบายและเธอก็เหนื่อย มันจึงเป็นโอกาสที่ดีในการพักผ่อนและผ่อนคลาย...สีหน้าของอเลฮานโดรเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีที่เขากลับขึ้นไปในรถ นิ้วที่กำแน่นของเขาแสดงถึงอาการประหม่าของเขา“ทำไมคุณถึงมาพบเธอด้วยตัวเองถ้าคุณจะกังวลว่าจะถูกจำได้ล่ะครับ?” เจตต์ถามเบา ๆ “ผมมาพบเธอแทนคุณก็ได้”อเลฮานโดรถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เพราะยิ่งฉันพยา
Latest chapter
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
- เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
