ความทรงจำ

ภาพในวันวานย้อนกลับเข้ามาในหัว คำว่าลูกคนบ้าคือชื่อที่คนงานใช้เรียกเขา แม่ตรอมใจจนเสียสติและจากไปตอนเขาอายุได้หกขวบ หลายคนมักจะพูดว่าเด็กวัยนี้จะจดจำเรื่องราวได้ไม่มาก แต่สำหรับธาวินทร์แล้วมันกลับตรงกันข้าม เขาจดจำเรื่องราวในอดีต ทุกคำที่คนงานใช้เรียกเขากับแม่ยังฝังอยู่ในหัว สมบัติชิ้นเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้คือบ้านชั้นเดียวที่ติดกับไร่แสงตะวัน ตอนเด็ก เขาจะแอบเข้ามาเก็บผลไม้ในไร่แสงตะวัน ทุกครั้งที่ถูกจับได้ มักจะถูกคนงานดุด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย บางครั้งก็ถูกคนงานทำร้าย เฆี่ยนตี

ครั้งนั้นเขาเข้าไปขโมยองุ่นเพราะหิว ไม่ทันระวังตัวจึงถูกคนงานจับได้ หัวหน้าคนงานจับตัวเขาไว้ และจะนำส่งตำรวจ ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจ เขาไม่อยากถูกส่งไปสถานพินิจหรือสถานสงเคราะห์ เพราะไม่มีคนดูแลแม่ ถึงแม่จะเป็นบ้าแต่เขาก็รัก

ธาวินทร์ไม่รู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร แม่ตั้งท้องและคลอดเขา แม่ไม่เคยพูดถึงพ่อ เขาเองก็ไม่อยากรู้ว่าใครคือพ่อของเขา ที่ไร่มีผู้คนมากมาย บางทีพ่อเขาอาจจะเป็นคนงานในไร่ หรือไม่ก็เป็นคนงานต่างด้าวที่ข้ามฝั่งมาทำงาน ภาพที่เขาเห็นจนชินตาก็คือ แม่จะนั่งร้องไห้ทุกวัน ร้องจนพอใจก็เงียบไปเอง สำหรับเขาแม่ไม่ใช่คนบ้า บางครั้งที่สติของแม่กลับมา แม่ก็เป็นเหมือนแม่คนอื่น ๆ ทำกับข้าวให้เขากิน ซักซื้อผ้า และนอนกอดเขา แม่กอดเขานับครั้งได้ แต่อ้อมกอดของแม่อบอุ่นที่สุด

วันที่คนงานจะส่งเขาไปสถานีตำรวจ คือวันที่ชีวิตของเขาพลิกผัน เขาได้พบกับคุณปู่เผ่าทองและนายน้อยเผ่าเพชร คุณปู่เผ่าทองเมตตาเลยรับเขาเข้ามาอยู่ในไร่ ปู่ประกาศให้คนงานทุกคนรู้ ให้คนงานปฏิบัติตัวกับเขาเหมือนกับที่ทำกับปู่และนายน้อย ช่วงเวลาที่มืดมิด ปู่คือแสงสว่างเดียวในชีวิตของเขา คุณปู่ช่วยดูแลแม่และส่งเสียให้เขาได้เรียนหนังสือ หลังจากแม่เสียชีวิตปู่ก็รับเขาเข้ามาอยู่ในไร่ ให้เขาเป็นเพื่อนเล่นกับนายน้อยเผ่าเพชร

อิงดาว เศรษฐพงศ์ คือชื่อของแม่ บ้านเชิงเขาถูกซ่อมแซมใหม่และปิดเอาไว้ นาน ๆ เขาจะกลับไปดูสักครั้ง เผ่าเพชรจะให้คนไปทำความสะอาดที่นั่นเดือนละครั้ง เพราะกลัวจะผุพัง สำหรับเขาแล้วความทรงจำเดียวที่อยู่ที่นั่นก็คือแม่ แม่อิงดาวของเขาคือผู้หญิงที่สวยที่สุด ช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต แม่ก็ไม่เอ่ยปากบอกว่าพ่อของเขาคือใคร ทุกคนคิดว่าแม่เขาเสียสติ แต่เขาคิดว่าแม่แค่อยากใช้ชีวิตอยู่ในโลกของแม่ โลกที่ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร

อยู่กับตัวเองและความรักที่เขารู้ว่ามี แม่คงรักผู้ชายคนนั้นมาก จนลืมรักตัวเอง

            “พี่วิน! พี่วินคะ! คิดอะไรอยู่ กับข้าวเย็นหมดแล้ว” วาสินีเรียกเมื่อเห็นว่าธาวินทร์เอาแต่เหม่อลอย ใบหน้าสวยเปิดยิ้มอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นร่างหนาสะดุ้งสุดตัว หลัง ๆ มานี้ธาวินทร์มักจะเหม่อลอย พอมีคนเรียกก็จะสะดุ้งจนสุดตัว

            “ตกใจเหรอคะ ขอโทษค่ะ”

            “วาว่าอะไรนะครับ” คนที่สะดุ้งจนสุดตัว ปรับน้ำเสียงและท่าทางให้เป็นปรกติ ยิ้มให้คนรักอย่างอ่อนโยน

            “วาเห็นพี่วินเหม่อ เลยเรียกน่ะค่ะ คิดอะไรอยู่คะ บอกวาได้ไหม” ถามด้วยความห่วงใย ถ้ามีเรื่องไหนที่ช่วยแบ่งเบาได้ เธอก็ยินดี

            “จบคดีนี้ เราแต่งงานกันนะครับ”

            “พี่วิน...”

            “พี่จะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอ คุณพ่อคุณแม่วาจะว่ายังไงครับ”

            “ทำเหมือนกับว่าพี่วินไม่รู้จักท่าน ลืมแล้วเหรอคะว่าพี่วินเข้าออกบ้านวาได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” ค้อนให้คนหน้ามึนวงโต ที่เขาทำเหมือนลืมว่าเคยไปอยู่บ้านเธอตั้งหลายปี ธาวินทร์เป็นเพื่อนกับพี่ชายต่างมารดาของเธอ เมื่อก่อนเธอไม่ชอบขี้หน้าเขา เพราะเขาทำเหมือนกับว่าเธอเป็นอากาศ เป็นเด็กที่ทำตัวไร้สาระไปวัน ๆ เธอเองก็ไม่ได้สนใจเขา จนกระทั่งเธอสอบติดหมอแล้วไปเรียนต่อ จนกลับมาเจอกันอีกที่เชียงราย มีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องพบเจอกัน ด้วยลักษณะงานทำให้ได้ทำงานร่วมกันหลายครั้ง เธอเริ่มปรับทัศนคติเข้าหาเขา ธาวินทร์ยอมเปิดใจและได้คบหากัน

            “พี่ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน มีแค่แม่สายธารกับป้านิ่มเท่านั้น วาจะสะดวกไหมครับ”

            “ไม่ต้องมีพิธีให้ยุ่งยากหรอกค่ะ แค่เรารักกันก็พอ คุณพ่อคุณแม่ของวารักพี่ ท่านคงไม่ต้องการอะไรมาก นอกจากฝากวาให้พี่ดูแล” ทุกครั้งที่เธอกลับบ้าน พ่อแม่จะถามถึงเขาเสมอ ท่านให้เธอชวนเขากลับไปด้วย ที่เธอทำตัวไม่น่ารักตอนที่เขามาอาศัยอยู่ในบ้าน เพราะกลัวว่าเขาจะมาแย่งความรักจากพ่อกับแม่นั่นเอง

            “ไม่ต้องคิดมากนะคะ เอาเวลาไปคิดเรื่องงานดีกว่าค่ะ วารอได้” มือบางที่กุมอยู่บนมือหนาบีบเบา ๆ เพื่อเป็นกำลังใจ

ธาวินทร์กุมมือของเธอเอาไว้ เขาไม่รู้ว่าคดีนี้จะมีจุดจบแบบไหน เมื่อกฎหมายทำอะไรคนชั่วไม่ได้ เขาก็จะจัดการตามวิธีของเขา อะไรก็ตามที่ทำให้ธงชัยเจ็บปวด เขาจะทำ จะฆ่ามันให้ตายทั้งเป็น ให้สมกับความเลวที่มันทำไว้กับทุกคน พ่อแม่ของเผ่าเพชร พ่อแม่ของภัทรทิราและคนอื่น ๆ ที่ขวางทางมัน ถูกมันกำจัดอย่างเลือดเย็น เหตุผลที่เขาอยากเป็นตำรวจ ก็เพราะอยากจัดการพวกมันให้สิ้นซาก แต่เมื่อวันนี้มาถึง ธาวินทร์รู้แล้วว่า เงินสามารถซื้อได้ทุกอย่าง ความยุติธรรมที่เขาคิดว่ามี กลับถูกบิดเบือนด้วยอำนาจเงิน อีกไม่กี่วันธงชัยจะถูกปล่อยตัว เมื่อถึงวันนั้นเสือเฒ่าคงหายเข้ากลีบเมฆ

เมื่อความดีพ่ายแพ้ความชั่ว ก็หมดใจที่จะทำต่อ หลังจากนี้เขาจะอุทิศชีวิตให้กับคนที่รักเขา จะใช้เวลาที่เหลือดูแลและปกป้องคนที่เขารัก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เขาจะไม่มีวันเสียใจ เพราะเลือกแล้ว หลังจากจบคดีนี้ ไม่ว่าผลจะออกมาแบบไหน ใบลาออกคงเป็นสิ่งที่เหมาะสมกับเขาที่สุด ออกไปให้พ้น ดีกว่าทนอยู่ให้เจ็บปวด