หลังจากทานอาหารเสร็จ ธาวินทร์และวาสินีก็เดินทางมาที่ไร่แสงตะวัน เพื่อน ๆ มารอเขาอยู่ก่อนแล้ว เรื่องที่ธงชัยได้ประกันตัวไม่ใช่เรื่องใหม่ เพราะทุกคนรู้ดีว่า ผลจะต้องออกมาเป็นแบบนี้ สิ่งที่ทำได้ก็คือจับมือและให้กำลังใจกันและกัน ถึงจะมีบทบาทใหม่เพิ่มเข้ามาในชีวิต แต่ความดีที่ถูกสั่งสอนให้ปฏิบัติมาตั้งแต่เด็ก ก็ไม่เคยถูกลืมเลือน คุณพ่อลูกห้าอย่างสินธรพร้อมที่จะต่อกรกับคนเลว ในขณะที่บอดีการ์ดอย่างคุณพ่อลูกแฝดก็ไม่เคยวางมือจากคนชั่ว เผ่าเพชรและอาคมคอยระวังหลังให้เพื่อนเสมอ ทุกคนพร้อมสู้กับความอยุติธรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น ตำรวจอย่างเขามีหน้าที่ปกป้องประชาชน จะปล่อยให้เรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นได้อย่างไร ทุกคนเป็นเสาหลักของบ้าน ต่างก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล คำว่าเด็กกำพร้าจะต้องสิ้นสุดลงที่รุ่นเขา ทุกคนสูญเสียพ่อแม่และคนที่ตัวเองรัก เพียงเพราะไปขวางทางคนชั่ว คนที่จะจบปัญหาทุกอย่างได้คือตัวเขา ถ้าไม่มีธงชัยเพื่อน ๆ และชาวบ้านก็จะไม่เดือดร้อน หลาน ๆ ของเขาไม่เสี่ยงกับคำว่าเด็กกำพร้า เขาต้องหยุดธงชัยก่อนที่มันจะออกมาสร้างความเดือดร้อนให้ทุกคน
“ไม่ต้องคิดมากนะวิน มึงทำดีที่สุดแล้ว” เผ่าเพชรปลอบใจ เพราะไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก เขาและทุกคนรู้ว่าธงชัยไม่มีวันติดคุก เพราะมีคนที่มีอิทธิพลหนุนหลัง ถ้าเปรียบธงชัยเป็นหมากบนกระดาน ก็เป็นเพียงเบี้ยตัวหนึ่งเท่านั้น คนที่ชักใยอยู่เบื้องหลังตากหากคือของจริง
“กูจะสู้กับมัน” ธาวินทร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้จะยังมองไม่เห็นทาง แต่เขาก็จะสู้จนสุดกำลัง
“ให้มันออกมาเถอะ กูจะยิงกบาลมันเอง” สินธรพูดขึ้น ความแค้นที่มีต่อธงชัยมากมายยิ่งนัก ธงชัยพรากแม่ไปจากเขา ทำให้แม่มีชีวิตไม่ต่างจากคนที่ตายทั้งเป็น ถึงเขาจะได้แม่คืนมา แต่บาดแผลที่อยู่ในใจแม่ ก็ยากที่จะลบเลือน แม่ยังฝันร้ายทุกคืน
“วินอย่าเสี่ยงอีกเลยนะ วิวอยากเห็นวินมีความสุข ไม่คิดถึงตัวเองก็คิดถึงหมอวาบ้าง หมอวาคงอยากให้วินวางมือ” ภัทรทิราพูดขึ้น เพราะสงสารวาสินี ผู้หญิงทุกคนฝันอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น เธออยากเห็นวาสินีมีความสุข ถึงวาสินีจะไม่พูด แต่ผู้หญิงด้วยกันดูออก
“ผมเห็นด้วยกับนายหญิงนะครับ สารวัตรวางมือเถอะ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ถ้าไอ้ธงชัยมันยังไม่หยุด ผมจะส่งมันเข้าโลงเอง” เข้มพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด รอยกระสุนที่หลังของเขา เปรียบเสมือนเครื่องเตือนความจำ ให้เขาคิดถึงมันทุกคืนวัน
“มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะรับมือกับมันยังไง” เผ่าเพชรที่ดูมีสติที่สุดพูดขึ้น เมื่อเพื่อน ๆ เริ่มวางแผนกำจัดธงชัย แผลเป็นบนหน้าเขาเป็นเครื่องช่วยยืนยันว่าเขาจะไม่มีวันลืมธงชัยแน่นอน
“เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกูเถอะ กูจะจัดการมันเอง กูจะทำให้มันตายทั้งเป็น!” ธาวินทร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
“มึงจะทำยังไง/มึงจะทำยังไง/จะทำยังไงครับ” ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นถามขึ้นมาพร้อมกัน
“กูจะเล่นงานจุดอ่อนของมัน”
“จุดอ่อน!” ทุกคนประสานเสียงพร้อมกันอีกครั้ง
“ใช่!”
“อย่าบอกนะว่าจุดอ่อนที่มึงพูดถึงคือนวลแพร” เผ่าเพชรถาม
“ใช่!” ธาวินทร์รับคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สิ้นเสียงสายตาทุกคู่ต่างก็มองไปที่วาสินีที่นั่งเล่นกับน้ำผึ้งและแสงเหนือเป็นตาเดียวกัน เพราะต่างก็เดาได้ว่าวิธีการที่ธาวินทร์จะเอามาเล่นงานธงชัยคืออะไร
“อย่าแม้แต่จะคิด คนอย่างไอ้ธงชัยมันไม่มีหัวใจหรอก ต่อให้มึงฆ่านวลแพร คนอย่างมันก็ไม่มีทางสำนึก คนที่จะเจ็บปวดคือมึงกับหมอวาต่างหาก หมอวาคงเสียใจถ้ารู้ว่ามึงจะทำอะไรนวลแพร” เผ่าเพชรเตือนด้วยความหวังดี
“วิวเห็นด้วยกับเผ่านะวิน วินอย่าทำแบบนั้นเลยนะ วิวสงสารน้องวา อีกอย่างคุณแพรเธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย เธอไม่รู้ว่าพ่อทำอะไรไว้บ้าง”
“แพรดูแลแม่กูอย่างดี กูว่าแพรเป็นคนดี” สินธรพูดขึ้น แม่เขาเลี้ยงนวลแพรมาตั้งแต่เกิด ความผูกพันที่มีต่อกันไม่ต่างจากลูกในไส้ ถ้าแม่รู้ว่านวลแพรถูกทำร้าย คงเสียใจไม่น้อย
“ถ้าจะต้องทำแบบนั้นจริง ๆ ผมอาสาลงมือเองครับ” เข้มอาสา
“แผลเดิมหายดีแล้วเหรอวะ แค่พูดขาซ้ายมึงก็ก้าวเข้าโลงไปแล้ว” สินธรเอ่ยแซวเรียกเสียงหัวเราะได้ชุดใหญ่ ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเข้มกลัวเมียที่สุด เขมจิราเป็นคนใจดีก็จริง แต่เวลาลงมือก็ไม่ไว้หน้าใครเช่นกัน
“กับข้าวเสร็จแล้วค่ะ ทานกันเลยไหมคะ” เสียงที่ดังมาจากหน้าประตูครัวทำให้เผ่าเพชรมองบน เขาใช้ให้เมียไปทำกับแกล้ม ไงได้กับข้าวมาแทน ลลนาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า
“ล้อเล่นค่ะ ปอให้เด็กตั้งโต๊ะในสวนหลังบ้าน เชิญทุกคนที่นั่นดีกว่าค่ะ เครื่องดื่มและกับแกล้มพร้อมแล้วค่ะ”
“น่ารักที่สุด” เผ่าเพชรชมภรรยาต่อหน้าทุกคน ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร ลลนาและภรรยาของทุกคนคือกำลังใจที่ดีที่สุดเสมอ
“คิดใหม่เถอะวิน วิธีนี้กูไม่เห็นด้วย” เผ่าเพชรห้ามเพื่อนอีกครั้ง
“ทำไปแล้วก็ใช่ว่าไอ้ธงชัยจะเจ็บปวด ลูกมันไม่ได้มีนวลแพรคนเดียวเมื่อไหร่” เป็นที่รู้กันว่าพ่อเลี้ยงธงชัยมีลูกทั่วบ้าน เพราะสมัยหนุ่ม ๆ ไข่ทิ้งไปทั่ว นวลแพรเป็นลูกเมียแต่งจึงได้ออกหน้าออกตา แม่ของนวลแพรทิ้งไปตั้งแต่คลอดนวลแพรจึงได้รับความรักและความใส่ใจจากธงชัยมากกว่าลูกคนอื่น ๆ แต่ก็ใช่ว่าธงชัยจะรักมากมาย
นวลแพรรับมือถือ มาจากมือของเขา มองหน้าจอมือถือ แล้วเดินกลับขึ้นไปบนบ้าน กระเป๋าผ้าในเขื่อง ที่วางอยู่หน้าห้องคงเป็นเสื้อผ้า ที่ลลนานำมาให้ หยิบกระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องนอน เธอคงต้องขอบคุณลลนา เพราะเธอยังต้องพึ่งพาลลนาอีกเยอะ ตัดสินใจอยู่ที่นี่เพราะรู้ตัวว่าหนีธาวินทร์ไม่พ้น ตอนแรกที่อยากเอาเด็กออก เพราะไม่รู้ว่าท้องกับใคร ตอนนี้รู้ แล้ว และพ่อก็อยากได้ลูก เธอก็ไม่จำเป็นต้องทำบาป มันยากที่ต้องเก็บลูกคนที่เกลียดเธอเอาไว้ แต่เวลาไม่ได้หยุดอยู่กับที่เธอจะแกล้งลืมมัน แค่เก้าเดือนเท่านั้น เธอทนกับความอัปยศนี้แค่ เก้าเดือนเท่านั้นอาหารเช้าที่ไร่แสงตะวัน ส่งมารสชาติอร่อยถูกปาก เธอเคยมากินข้าวที่ไร่แสงตะวันหลายครั้ง และรู้ว่าแม่ครัวที่นั่นรสมือดี เจ้าของไร่ใส่ใจรายละเอียด กับข้าวที่คนงานในไร่กินจึงไม่แตกต่างจากเจ้าของไร่ “แกงส้มนี่อร่อยไม่เคยเปลี่ยน” ธาวินทร์พูดเมื่อตักน้ำเเกงซดลงคอ “แม่ครัวที่ไร่แสงตะวันฝีมือดีนะคะ” นวลแพรเห็นด้วยกับเขา เมื่อคุยไปทิศทางเดียวกันจึงมีบทสนทนามากขึ้น ระหว่างที่ทานอาหารร่วมกัน ต่างคนก็ตั้งข้อสังเกตกันและกัน โดยเฉพาะธาวินทร์ที่วันนี้มองหน้า
[ไร่แสงตะวัน]"อะไรนะคะ พี่เผ่าพูดว่า อะไรนะคะ" ลลนาถามอีกครั้ง เมื่อฟังประโยคที่สามีบอกไม่ชัด เผ่าเพชรวางแก้วกาแฟ ลงบนจานรอง แล้วหันไปทางภรรยา ต้องพูดกับเธออย่างเป็นทางการ เพราะเรื่องนี้มีผลกับชีวิต และหน้าที่การงาน ของธาวินทร์ นอกจากสองอย่างนี้ ที่สำคัญแล้ว ยังมีเรื่องความรู้สึก ของวาสินี เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย พูดง่าย ๆ ก็คือไม่ว่าจะไปทางไหน เรื่องนี้ก็ทำให้ ชีวิตธาวินทร์พังทั้งนั้น "ได้ยินไม่ผิดหรอก วินทำคุณแพรท้อง ตอนนี้วินพาคุณแพร มาอยู่บ้านท้ายไร่ พี่อยากให้ปอช่วยดูแล อย่าให้คนงานเข้าไปที่นั้น เรื่องนี้สำคัญกับวินมาก พี่ไม่อยากให้กระทบถึงวิน" "เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงคะ พี่วินกับคุณแพร เป็นไปได้ยังไง แล้วหมอวาล่ะคะ โอ้ย! ปองงไปหมดแล้ว" "พี่ก็ไม่รู้ว่า ทำไมวินทำแบบนี้ ที่มันทำไป เพราะอยากแก้แค้นให้พวกเรา" "พี่วินทำเพราะ แก้แค้นเหรอคะ! พี่วินไม่ได้รักคุณแพรเหรอคะ" ลลนาตกใจมากขึ้นไปอีก เมื่อรู้ว่าที่ธาวินทร์ทำลงไปเพราะต้องการแก้แค้น ตอนแรกเธอเข้าใจว่าทธาวินทร์กับนวลแพร มีใจให้กัน และแอบมีความสัมพันธ์ จนนวลแพรตั้งท้อง พอได้ยินสามีพูดแบบ
เสียงฝีเท้าของคน ที่เดินขึ้นมาบนบ้าน ทำให้คนที่กำลัง เช็ดผมที่เปียกชื้นต้องหันไปมอง ธาวินทร์มองคนตรงหน้าเช่นกัน ชุดกีฬาของเขา คงใหญ่เกินไป นวลแพรจัดว่าเป็นผู้หญิง ที่สูงกว่าผู้หญิงทั่วไป เรียกว่าหุ่นนางแบบก็ไม่ผิด แต่ทำไม่เสื้อผ้าที่ใส่ถึงได้รุ่มร่ามแบบนั้น “สระผมเหรอ” ถามเพื่อชวนคุย เพราะตอนนี้ร่างกายเขา เกิดร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อสบตากับตายาวรี ที่มองหน้าเขาด้วยสายตางุนงง เหมือนจะถามแต่ก็ไม่ถามอะไร “ค่ะ” พูดจบก็หันหลังให้เขา เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ภายใต้ชุดกีฬาที่หลวมโครก ไม่มีชั้นในอยู่เลยสักชิ้น เธอซักมันพร้อมเสื้อผ้า แล้วตากไว้ในห้องน้ำ “อากาศเย็น เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” คำพูดที่เหมือนห่วงใย ทำให้นวลแพรต้องย่นหัวคิ้วเข้าหากัน “ฉันชินแล้ว” ธาวินทร์ลืมหรือไงว่าเธอก็เป็นคนเชียงราย เธอชินกับอากาศหนาวนี่เสียแล้ว “เข้าห้องเถอะ เดี๋ยวผมปูที่นอนให้” “คุณจะนอนที่นี่เหรอ” ถามรัวเร็วมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง “ผมไม่ไว้ใจคุณ ผมให้คุณอยู่คนเดียวไม่ได้” ถ้าเกิดเธอทำร้ายลูก เขาจะทำอย่างไร เขาไม่อยากพลาดรอบสอ
ธาวินทร์เงยหน้าขึ้นมองฟ้าที่มืดสลัวเพราะมีเมฆมาบดบังดวงจันทร์เอาไว้ ความคิดในหัวตีกันจนวุ่นวายไปหมด ตั้งใจจะโทรหาคนรัก แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะกลัวคนบนเรือนจะกรีดร้องขึ้นมาอีกแล้วเสียงจะดังเข้ามาในสาย ตาคู่คมมองแผงยาในมือ เขาหยิบมันมาจากกระเป๋าของนวลแพร “ใจร้ายไปไหมแพร” พูดกับตัวเองเมื่อคิดว่ายานี้มีไว้ทำอะไร ถ้าเขามาไม่ทันเธอคงทำร้ายลูกเขาไปแล้ว “โธ่โว้ย!” ฟาดกำปั้นลงกับเสาบ้าน โมโหภัทรทิราที่สุดที่บอกเรื่องนวลแพรให้รู้ ถ้าไม่รู้ทุกอย่างก็จบเขาก็ไม่ต้องมาปวดหัวแบบนี้เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมอง ร่างสูงใหญ่ที่เปิดรั้วเดินเข้ามาทำให้นายตำรวจหนุ่มต้องถอนหายใจออกมา “เห็นแสงไฟเลยมาดู” เผ่าเพชรบอกกับเพื่อน “ทำไมมาดึก ๆ มีอะไรหรือเปล่า รองเท้าใคร” ถามต่อด้วยความห่วงใย ก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียงเมื่อเห็นรองเท้าที่หน้าบันได หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าเป็นรองเท้าผู้หญิง ธาวินทร์ไม่เคยพาผู้หญิงมาที่นี่ “เห้อ!” ไม่มีคำตอบมีเพียงเสียงถอนหายใจเท่านั้น เพราะธาวินทร์ไม่รู้จะตอบว่าอะไร “หมอวาเหรอ” เผ่าเพชรถา
นวลแพรหอบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าที่ธาวินทร์เอามาให้เข้าห้องน้ำ เมื่อเห็นว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว ห้องน้ำอยู่บนบ้านก็จริงแต่ต้องเดินอ้อมไปด้านหลัง ร่างบางเดินไปตามทางตาก็มองนี่นั่นไปเรื่อย นอกจากรูปขาวดำของแม่ธาวินทร์ที่แขวนอยู่บนผนังแล้ว บนบ้านยังมีเครื่องเรือนเก่า ๆ อีกหลายชิ้นถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ธาวินทร์บอกว่าคนที่ไร่สายธารจะเข้ามาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง เมื่อนึกถึงไร่สายธารภาพของเจ้าของไร่ก็ปรากฏเข้ามาในความทรงจำ เธอรักเผ่าเพชรมากและทำทุกอย่างเพื่อได้เขามาครอบครอง แต่เขาไม่เคยรักหรือสนใจเธอเลยสักนิด เผ่าเพชรรักเดียวใจเดียวรักแรกและรักเดียวของเขาคือภรรยาคนปัจจุบัน เผ่าเพชรสารภาพว่าหลงรักภรรยาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สบตากัน ถึงแม้ครอบครัวภรรยาจะสลับตัวคู่หมั้น แต่พรหมลิขิตก็ทำให้เขาได้หัวใจตัวเองกลับมาครอบครอง เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็ได้แต่ยิ้มให้ตัวเอง เนื้อคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกันคำนี้เป็นเรื่องจริง แล้วเธอล่ะเธอกับธาวินทร์เรียกว่าอะไร อยู่ๆ เขาก็กลายมาเป็นพ่อของลูกในท้องเธอ ร่างบางเดินมาหยุดที่ด้านหน้าห้องน้ำ ที่ธาวินทร์เปิดไฟไว้ให้ก่อนหน้า เปิดประตูมองสำรวจด้านใน ก่อนจะก้าวเ
“อยู่ได้ไหมคุณ” ร่างสูงหันมาถามคนที่เดินตามมาข้างหลัง “มีคนอยู่ไหมคะ” นวลแพรถามที่ถามเพราะที่นี่ไม่เหมือนบ้านร้าง “ไม่มีหรอก เจ้าของไร่แสงตะวันเขาดูแลให้นะ เลยสะอาด นาน ๆ ผมจะแวะมา มีที่นอน หมอน ผ้าห่ม อยู่ในตู้ เดี๋ยวผมหาให้ คุณไปอาบน้ำเถอะ” “ไม่มีเสื้อจะอาบยังไง” เธอเถียงพร้อมกับกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วไปสะดุดตากับรูปถ่ายขาวดำที่แขวนอยู่ที่ผนังห้อง “รูปแม่ผมนะ แม่ผมเสียไปตั้งแต่ผม 6 ขวบ กลัวไหมถ้ากลัวผมจะได้เก็บ” “ไม่ค่ะ” ตอบไปตามตรงเธอไม่ใช่คนที่กลัวเรื่องพวกนี้ อีกอย่างแม่ของธาวินทร์ก็ดูเป็นคนใจดี ท่านคงไม่คิดร้ายกับเธอ ความคิดในหัวต้องสะดุดลง เมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ เธอพึ่งวางแผนฆ่าสายเลือดของเขา แม่เขาจะโกรธหรือเปล่า “เป็นอะไร ไหนบอกว่าไม่กลัว” “เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้กลัว” “ไม่กลัวก็ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวผมลงไปเอาผ้าขนหนูกับเสื้อผ้ามาให้” “ของใครคะ ถ้าเป็นของแฟนคุณฉันไม่เอานะ” “เสื้อยืดกับกางเกงบอลของผมเอง หิวไม่ใช่เหรอในรถมีขนม เดี๋ยวไปเอาให้ อยู่คนเดีย