Semua Bab เจ้าสาวของธาวินทร์[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Bab 1 - Bab 10

ตาคู่คมมองตัวหนังสือที่อยู่ในแผ่นกระดาษไม่ถึงครึ่งนาที ก่อนจะกวาดทุกอย่างบนโต๊ะลงพื้นด้วยความโมโห กรามแกร่งขบเข้าหากันจนเป็นสันนูน เพราะเก็บความโมโหเอาไว้ไม่อยู่ ข้อความไม่กี่บรรทัดที่อยู่ในหน้ากระดาษ ไม่ต่างอะไรกับไม้หน้าสาม ที่กระหน่ำฟาดลงมาบนศีรษะอย่างแรงเพล้งถ้วยกาแฟใบโปรดถูกเหวี่ยงเข้าผนังห้องอย่างแรง เศษแก้วกระจายเต็มพื้น เมื่อเจ้าของยังควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เวลาพักผ่อนของ พ.ต.ท.ธาวินทร์ เศรษฐพงษ์ ถูกรับกวนด้วยข้อความเพียงไม่กี่บรรทัด แต่มีอนุภาพมากพอจนทำให้ข้าราชการมือสะอาดอย่างเขาควบคุมตัวเองไม่อยู่หลายปีมานี้เขาทำงานหนัก ตามสืบจนสามารถจับตัวการใหญ่ได้ แต่ผู้ต้องหากำลังจะถูกปล่อยตัวชั่วคราว นั่นเท่ากับว่าสิ่งที่เขาทุ่มเทมาทั้งหมด ไม่มีความหมายเลยสักนิด เมื่อความถูกต้องถูกบดบังด้วยอำนาจเงิน ชาวบ้านและเพื่อนของเขาเสี่ยงชีวิตปกป้องผืนป่า เขาที่เป็นตัวแทนผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ ทำงานเต็มกำลัง ได้ใบประกาศนียบัตรยกย่องคุณงามความดี แผ่นกระดาษที่รอวันที่ถูกลืม ในขณะที่คนชั่วกำลังจะลอยนวล “เกิดอะไรขึ้นคะพี่วิน” วาสินีถาม วันนี้เป็นวันหยุด คุณหมอสาวถือโอกาสมาหาคนรักและอยู่ทำอ

หลังจากทานอาหารเสร็จ ธาวินทร์และวาสินีก็เดินทางมาที่ไร่แสงตะวัน เพื่อน ๆ มารอเขาอยู่ก่อนแล้ว เรื่องที่ธงชัยได้ประกันตัวไม่ใช่เรื่องใหม่ เพราะทุกคนรู้ดีว่า ผลจะต้องออกมาเป็นแบบนี้ สิ่งที่ทำได้ก็คือจับมือและให้กำลังใจกันและกัน ถึงจะมีบทบาทใหม่เพิ่มเข้ามาในชีวิต แต่ความดีที่ถูกสั่งสอนให้ปฏิบัติมาตั้งแต่เด็ก ก็ไม่เคยถูกลืมเลือน คุณพ่อลูกห้าอย่างสินธรพร้อมที่จะต่อกรกับคนเลว ในขณะที่บอดีการ์ดอย่างคุณพ่อลูกแฝดก็ไม่เคยวางมือจากคนชั่ว เผ่าเพชรและอาคมคอยระวังหลังให้เพื่อนเสมอ ทุกคนพร้อมสู้กับความอยุติธรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น ตำรวจอย่างเขามีหน้าที่ปกป้องประชาชน จะปล่อยให้เรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นได้อย่างไร ทุกคนเป็นเสาหลักของบ้าน ต่างก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล คำว่าเด็กกำพร้าจะต้องสิ้นสุดลงที่รุ่นเขา ทุกคนสูญเสียพ่อแม่และคนที่ตัวเองรัก เพียงเพราะไปขวางทางคนชั่ว คนที่จะจบปัญหาทุกอย่างได้คือตัวเขา ถ้าไม่มีธงชัยเพื่อน ๆ และชาวบ้านก็จะไม่เดือดร้อน หลาน ๆ ของเขาไม่เสี่ยงกับคำว่าเด็กกำพร้า เขาต้องหยุดธงชัยก่อนที่มันจะออกมาสร้างความเดือดร้อนให้ทุกคน “ไม่ต้องคิดมากนะวิน มึงทำดีที่สุดแล้ว” เผ่าเพชรปลอ

ครืด ครืด “ค่ะพี่วิน วาไปห้องน้ำมาค่ะ” กดรับสายพร้อมกับรายงานให้คนรักรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้รับสายช้า “ยังไม่นอนเหรอครับ...” ถามไปตามสาย ก่อนจะพิงศีรษะลงกับเบาะรถ “ยังค่ะ วาเย็บกระดุมเสื้อให้พี่วินนะคะ” “เสื้อตัวไหนครับ” ถามพร้อมกับหลับตาลง ถึงจะบอกตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์มี่เกิดขึ้น แต่พอได้ยินเสียงคนรักความรู้สึกผิดก็โถมเข้ามาในใจ “สีฟ้าค่ะ ตัวที่พี่ใส่ประจำ วาเย็บกระดุมรอบที่สามแล้วนะคะ ทำไมขาดบ่อยจัง” หยอกคนรัก เธอรู้ดีว่ากระดุมเสื้อขาดเพราะอะไร เวลาธาวินทร์อยู่กับเพื่อนเขาจะเต็มที่เสมอ ที่กระดุมเสื้อขาดก็เพราะถูกดึงรั้งเวลาเมา “ไม่ดีก็ทิ้งไปครับ...” “พี่วิน เป็นอะไรหรือเปล่าคะ น้ำเสียงไม่ดีเลย เหนื่อยเหรอคะ” ถามด้วยความห่วงใย เพราะจับน้ำเสียงคนรักได้ พักนี้ธาวินทร์ทำงานหนักมากจริง ๆ “เปล่าครับ...พี่คิดถึงวา” บอกคิดถึงเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น เพราะไม่อยากให้คนรักกังวล “จริงเหรอคะ วาดีใจจนเนื้อเต้นเลยค่ะ” แซวกลับเมื่อถูกคนปากหวานบอกคิดถึง ก่อนจะยิ้มจนแก้มแตก พึ่งแย

แสงแดดที่ส่องมากระทบใบหน้า ปลุกคนที่หลับมายาวนานให้ตื่นขึ้น ร่างบางขยับตัวด้วยความเมื่อยล้า ห่อปากเมื่อความเจ็บปวดแล่นเข้าสู้กลางกาย ลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความตกใจ มือสั่นระริกกำชายผ้าห่มไว้แน่น อาการผิดปรกติที่เกิดขึ้น ทำให้นวลแพรรู้ว่าร่างกายเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ที่ไหน เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เมื่อคืนเธอออกไปดื่มที่ผับในตัวเมือง หลังจากดื่มไปสักพัก เธอก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย ใครพาเธอมาที่นี่ แล้วใครทำร้ายเธอ คราบเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนที่นอนและหน้าขา เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอเสียความบริสุทธิ์ที่เก็บมายาวนาน ให้กับใครที่ไหนก็ไม่รู้ไปแล้ว เขาทำร้ายเธอทำไม ความคิดในหัวตีกันจนวุ่นวายไปหมด สิ่งแรกที่ต้องทำคือพาตัวเองออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดตาเรียวเล็กมองไปรอบ ๆ เดาไม่ถูกเลยว่าที่นี่คือที่ไหน บรรยากาศและเฟอร์นิเจอร์ที่ตบแต่งอยู่ภายใน ทำให้เธอรู้ว่าไม่ใช่รีสอร์ทหรือ โรงแรมม่านรูด แต่มันคือที่ไหนกัน เสียงฝีเท้าที่ดังมาจากข้างนอก ทำให้หญิงสาวกอดกระชับผ้าห่มที่พันกายเอาไว้ให้แน่นขึ้น เสื้อผ้าของเธอร่วงอยู่เกลื่อนพื้น ไวเท่าความคิด ร่างบางกระโดดลงจากเตียงอย่างเร็ว ทันทีที่เท้ารับน้ำหนักนวลแพ

เลิกงานธาวินทร์มารับคนรักที่โรงพยาบาล คุณหมอสาวขึ้นรถมาด้วยอาการที่เหนื่อยล้า มือบางคว้าแก้วน้ำของคนรักดื่มเป็นอันดับแรก ก่อนจะปรับการหายใจให้สม่ำเสมอ เมื่อรู้สึกดีขึ้น “เหนื่อยมากเหรอครับ” ถามพร้อมกับส่งมือมาปัดผมออกจากแก้มนวล ก่อนจะฝังจมูกลงมาแทนที่ เพราะอดใจไม่ไหว "พี่วิน!” อุทานออกมาพร้อมกับยกมือกุมแก้ม เมื่อถูกคนรักขโมยหอมฟอดใหญ่ ใบหน้าสวยแดงก่ำ เมื่อช้อนตาขึ้นมาสบกับตาคมเข้มของเขา “คิดถึงนี่ครับ” ธาวินทร์บอก พร้อมกับทำท่าจะหอมซ้ำลงมาอีก วาสินียกมือค้ำอกคนรัก เมื่อธาวินทร์ทำท่าว่าจะไม่พอ “เดี๋ยวมีคนมาเห็นค่ะ” ตรงนี้เป็นด้านหน้าโรงพยาบาล คงไม่ดีแน่ถ้ามีคนมาเห็น เป็นแฟนกันก็จริง แต่ด้วยหน้าที่การงาน การวางตัว ให้เกียรติกันและกันเป็นสิ่งที่วาสินีกระทำมาโดยตลอด “พี่คิดถึงวานี่ครับ” ธาวินทร์ยังคงออดอ้อน “ต้องทำอะไรผิดมาแน่ ๆ เลย” วาสินีหยอกคนรัก และได้ผลคำพูดของเธอเป็นเหมือนคมมีดที่บาดลงมากลางหัวใจของสารวัตรหนุ่ม เหตุการณ์ที่ทำไว้กับนวลแพรเป็นเหมือนมีดที่คอยทิ่มแทงหัวใจเขา ถึงแม้เวลาจะผ่านมานานแล้วก็ตาม แต่การกระท