บทที่ 9

"คุณปู่เข้ามาหาผมมีธุระอะไรครับ"

"ก็เรื่องเหลนนั่นแหละ"

"ปู่!!" ชายหนุ่มมองไปดูประตูห้องที่คุณปู่ไม่ได้ปิดก่อนเข้ามา เขาเลยต้องลุกไปทำหน้าที่ปิดประตูเอง "ปู่จะมาพูดเรื่องนี้ที่นี่ทำไมครับ"

"ฉันจะพูดทุกครั้งที่เจอหน้าแก ตอนนี้แกอายุเท่าไรแล้ว และฉันอายุปาเข้าไปเท่าไรแล้ว"

"ผมบอกแล้วไงครับว่า No"

ตุ๊บ! หลังจากคำพูดเมื่อสักครู่จบลงไม้ตะพดที่อยู่ในมือของปู่ก็ฟาดลงบนศีรษะหลานชาย

"โอ๊ยปู่ตีผมทำไม"

"แกอยากโนไม่ใช่เหรอ จะเอาให้แตกเลยก็ได้นะ"

"มันคนละโนกันครับ"

"ไม่รู้ล่ะก่อนที่ฉันจะตายแกต้องให้ฉันได้อุ้มเหลน"

นี่หรือที่เขาเรียกว่าอาการของคนแก่ เหนื่อยกับงานก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ยังต้องมาเหนื่อยกับความคิดบ้าๆ ของคนแก่อีก

"ปู่อย่าลืมนะครับว่าไม่ได้มีผมเป็นหลานแค่คนเดียว ไปบังคับอีกคนสิครับ"

"บังคับแกง่ายกว่า" เจ้าคุณมีทั้งหลานปู่และหลานตา อีกคนที่เอ่ยถึงก็คือลูกพี่ลูกน้องของเขา แต่ทั้งสองคนจนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครอยากจะแต่งงานมีครอบครัวเลย อายุก็ไล่เลี่ยกัน

"ปู่ออกไปก่อนเถอะครับผมกำลังทำงานอยู่"

"เมื่อกี้แกดูอะไรอยู่ แกสนใจนักศึกษาคนไหนบอกปู่มาได้เลยเดี๋ยวปู่ช่วย.."

"หยุดเลยครับอย่าแม้แต่จะคิด ผมเห็นว่าวันนี้เด็กใหม่เข้ามาผมก็เลยอยากดูความเรียบร้อย เดี๋ยวรุ่นพี่ก็รับน้องโหดเป็นข่าวอีกหรอก"

"แค่นั้นจริงเหรอ"

"จริงครับอัญเชิญคุณปู่ออกไปได้แล้ว" เขาไม่พูดเปล่ายังลุกเดินไปเปิดประตูเพื่อเชิญคุณปู่ออกจากห้องทำงานของเขาไป ..อยู่ดีๆ ก็หางานมาให้ทำอีกแล้ว

ด้านนอกเวลาเดียวกัน..

"ทำไมต้องเป็นเราด้วยวะ" พวกเธอถูกลงโทษโดยการให้เดินรอบสนามคนละหนึ่งรอบก่อนจะกลับมานั่งรวมกลุ่มกับเพื่อน และต้องเดินเท่านั้นไม่ให้วิ่ง

"ถ้าให้วิ่งยังจะดีกว่า ให้เดินแบบนี้ร้อนจะตายอยู่แล้ว" วันนี้พวกเธอใส่รองเท้าผ้าใบมาเพราะคิดว่ากิจกรรมต้องหนักแน่ คงใส่ส้นสูงไม่ได้เลยพร้อมที่จะวิ่ง แต่รุ่นพี่ดันบอกให้เดินเอา จะฆ่ากันชัดๆ เลย

"ไปไหนแล้ว" หลังจากที่คุณปู่ออกไปเขาก็ได้เปิดหน้าจอดูอีกรอบ แต่ตอนนี้หากลุ่มนั้นไม่เจอแล้ว

ชายหนุ่มเลยเดินออกมาดูข้างนอก มองไปก็เห็นว่ากำลังมีคนเดินรอบสนามฟุตบอลอยู่ พอเห็นแบบนั้นเขาก็ล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดโทรออก..

"โอ๊ยร้อนจะตายอยู่แล้ว" เข้ามาถึงทั้งสี่ก็เหนื่อยหอบกำลังจะนั่งลง

"ใครสั่งให้นั่ง ลุกขึ้นไปวิ่งรอบสนามอีกคนละหนึ่งรอบ"

"ห๊า?"

"แต่พวกเราเพิ่งเดินเข้ามานะคะ"

"จะไม่เชื่อฟังรุ่นพี่ใช่ไหม ถ้าไม่งั้นทุกคนต้องออกไปวิ่งด้วยกันทั้งหมด"

"โอ๊ยฉันต้องตายแน่เลย" เมญ่าทิ้งตัวนั่งลงโดยไม่สนใจแล้วว่ารุ่นพี่จะลงโทษทั้งหมดหรือไม่

"รุ่นพี่คะ เพื่อนฉันไม่สบายค่ะ และตอนนี้พวกเธอก็เหนื่อยมากแล้ว ฉันขอวิ่งคนเดียวได้ไหมคะ" ไม่ว่าจะวิ่งทั้งสี่คนหรือวิ่งแค่คนเดียวเธอก็เหนื่อยเท่าเดิม ออมสินเลยอาสาจะวิ่งคนเดียว เพราะเมื่อคืนนี้เมญ่าและการ์ตูนแทบไม่ได้นอน ทั้งสองกลับบ้านเกือบสว่าง ส่วนไอเดียก็นอนดึกมากด้วยกว่าแท็กซี่จะกลับไปส่งถึงบ้าน

ผ่านไปสักพักคนที่ยืนมองอยู่ตึกผู้บริหารก็เห็นว่ามีผู้หญิงวิ่งรอบสนามอยู่แค่คนเดียว

ครืนน ครืนนน

รุ่นพี่ที่ออกคำสั่งเมื่อครู่เห็นเบอร์โทรเลยรีบรับสาย

>>{"เพื่อนของเธอไม่ไหวครับ เห็นว่าไม่สบายกันเธอเลยอาสาวิ่งคนเดียวครับ"}

ผ่านไปอีกสักพักออมสินที่วิ่งมาได้ครึ่งสนามแล้วถึงกับตกใจ เพราะเธอมองไปก็เห็นว่าคนที่อยู่ในหอประชุมเมื่อครู่ออกมาวิ่งกันทั้งหมดเลย ไม่เว้นแม้แต่รุ่นพี่ที่ทำหน้าที่รับน้อง