Chapter 2

Chapter 2

         “แต่คุณยังไม่รู้แน่ชัดว่า พี่ชายฉันผิดไม่ใช่เหรอ พี่ชายฉันก็บอกว่าไม่ได้ทำ พี่ชายฉันไม่มีวันทำเรื่องชั่วๆ แน่นอน” กชนิภามั่นใจในตัวยศวิน “แต่ถึงพี่ชายฉันกับเพื่อนอีกสองคนจะทำผิด คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับเขาอย่างนี้เพราะคุณไม่ใช่ตำรวจ ไม่ใช่ผู้พิพากษาถึงได้มีอำนาจลงโทษใคร คอยดูนะ ฉันจะไปแจ้งตำรวจให้จับคุณกับพวกโทษฐานทำร้ายร่างกาย”

         เหล่าลูกน้องของอัสวานต่างพากันเสียวสันหลังแทนผู้พูด ไม่เคยมีใครกล้าโต้เถียงหรือพูดจาเช่นนี้กับเจ้านายเขาสักคน มีแต่กลัวจนหัวหด แล้วเธอคงไม่รู้ว่า ผู้ชายคนนี้เป็นมากกว่าผู้พิพากษาหรือตำรวจ

         อัสวานมองหน้าผู้หญิงปากกล้าที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่เกรงกลัว แต่อีกใจก็คิดว่า เธอเป็นคนไทยจึงไม่รู้จักเขา ไม่รู้ว่าคนอย่างอัสวานทำอะไรได้บ้าง วันนี้เธอจะได้รู้ว่า เขาเป็นมากกว่าที่เธอคิด

         “เธอเป็นคนต่างถิ่นถึงไม่รู้ว่าฉันคือใคร ฉันจะบอกเธอเอาบุญก็ได้ว่า ฉันชื่อชีคอัสวาน อับดุลการิมเป็นลูกชายคนเดียวของชีคโมฮัมหมัด อับดุลการิม ผู้ปกครองแคว้นซัสเชียร์แผ่นดินที่เธอเหยียบอยู่ และจะได้เป็นชีคปกครองแคว้นนี้ต่อจากพ่อของฉัน แค่นี้ก็คงมากพอที่ทำให้เธอรู้ว่า ฉันอยู่เหนือกฎหมาย เหยียบอยู่บนกฎหมู่ที่ฉันจะทำอะไรกับใครก็ได้ โดยเฉพาะคนชั่วช้าเลวทรามอย่างพี่ชายเธอกับเพื่อน” กชนิภาตกใจอีกทำนบที่รู้ความจริงว่า ชายน้ำเสียงเข้มห้วนคือใคร ทำให้เธอรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยในชีวิตของพี่ชายรวมทั้งตัวเธอเองด้วย “คนอย่างฉันถ้าไม่มั่นใจว่าพวกมันทำชั่วจริงก็ไม่มีวันทำแบบนี้ แต่ฉันรู้ไง รู้หมดทุกอย่าง โซเฟียเป็นคนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉัน บอกฉันด้วยว่าใครคือคนทำ แล้วฉันก็มีหลักฐานว่าพวกมันทำจริงๆ จากกล้องวงจรปิดที่บันทึกภาพตอนที่มันลากโซเฟียเข้าไปในห้องแล้วปู้ยี้ปู้ยำ เธออยากเห็นภาพตอนนั้นไหม ตอนที่พวกพี่ชายเธอลากโซเฟียเข้าห้อง ถ้าอยากเห็นฉันจะเปิดให้ดู”

         น้ำเสียงช่างน่าเกรงขาม มีความโกรธาในเนื้อเสียง แววตาอัสวานดุดันเคียดแค้น คำพูดและเสียงร้องไห้และทีท่าหวาดกลัวของโซเฟีย เป็นภาพจำที่ไม่มีวัน ราวกับว่าฝังอยู่ในความรู้สึกของเขาก็ว่าได้ และการกระทำของชายทั้งสาม เสมือนกับย่ำยีศักดิ์ศรีของโซเฟีย รวมถึงตัวเขาในฐานะคู่หมั้น

         เหมือนมีก้อนแข็งๆ อุดอยู่ตรงลำคอกชนิภา เธอไม่อาจเปล่งเสียงออกมาได้แม้ว่าจะมีคำพูดมากมายที่อยากเอ่ย อยากโต้เถียง แต่ด้วยท่าทางมั่นใจของเขา และยศวินก็ไร้คำพูดแก้ต่าง ทั้งที่อุปนิสัยของพี่ชาย หากไม่ทำผิดจะไม่ยอมรับความผิดที่ตนไม่ได้ทำเด็ดขาด ทำให้เธอเริ่มรู้สึกว่า ยศวินกับเพื่อนอีกสองคนกระทำความผิดจริง

         “ในเมื่อคุณมีหลักฐาน ทำไมไม่ให้ตำรวจจัดการล่ะ คุณทำแบบนี้ก็ไม่ถูก มาตัดสินความผิดของคนอื่นตามอำเภอใจไม่ได้ ถึงแม้ว่าคนที่ถูกกระทำจะเป็นคนสำคัญของคุณก็ตาม” ใจหนึ่งก็กลัว แต่อีกใจหนึ่งก็คิดค้านเขา

         “ก็เพราะกฎหมายที่จะลงโทษมันสามตัว ไม่ทำให้ฉันสะใจไงล่ะ วิธีของฉันจะทำให้พวกมันหลาบจำ” อัสวานเน้นเสียงพูด แววตายังไม่ลดความร้อนแรงแห่งโทสะ “กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง บอกกูมาว่า พวกมึงสามตัวทำระยำกับโซเฟียจริงไหม ตอบให้ผู้หญิงคนนี้ได้ยินชัดๆ สิว่า มึงสามตัวทำผิดจริง”

อัสวานไม่พูดเปล่า ยังรับปืนจากลูกน้องที่ส่งมาให้ ก่อนเล็งไปที่โอดิลที่เขารู้ประวัติมันอย่างดี ภาษาที่เขาพูดคือภาษาสากล ที่คนส่วนใหญ่ในจามาลพูดได้ เนื่องจากค้าขายกับชาวต่างชาติที่ใช้ภาษานี้ “เริ่มจากที่มึง ไอ้โอดิล ไอ้ชาติชั่ว”

         โอดิลรู้จักชายคนนี้ดีว่าคือใคร เขาคือทายาทเพียงคนเดียวของชีคโมฮัมหมัด อับดุลการิม ผู้ปกครองแคว้นซัสเชียร์ อัสวานผู้ถูกกล่าวขานว่าโหดเหี้ยม เด็ดเดี่ยวและกล้าหาญ เขาปราบกองโจรนอกรีดหลายต่อหลายกลุ่ม เป็นที่รักของคนในหมู่บ้านกลางทะเลทราย รวมถึงคนในซัสเชียร์ที่ให้ความเคารพและยำเกรงไม่ต่างจากคนเป็นพ่อ แล้วถ้าหากเขารู้ว่า ผู้หญิงที่ตนข่มขืนคือคู่หมั้นของอัสวาน เขาจะไม่แตะต้องเธอแม้แต่ปลายก้อย และเมื่อถูกข่มขู่เช่นนี้โอดิลถึงกับกลัวขึ้นสมอง รักตัวกลัวตายขึ้นมาทันใด

         “อย่าครับ อย่ายิงผม ผมสารภาพแล้วครับ” ก่อนหน้านี้โอดิลยังปฏิเสธเสียงแข็งเพราะไม่รู้ว่า หญิงสาวที่ตนย่ำยีคือใคร ทว่าตอนนี้กลับลนลาน ตัวสั่นยามมองปืนตรงหน้า แล้วยิ่งสั่นมากขึ้นเมื่อมองเห็นหน้าคนถือปืน

         “มึงรีบพูดมา ก่อนที่กูจะจงใจทำปืนลั่นใส่ตัวมึง แล้วไม่ใช่แค่นัดเดียวนะ กูจะยิงมึงหมดแม็กเลย” อัสวานขู่ที่พร้อมทำจริงได้ทุกเวลา

         “ผมทำเองครับ ผมกับไอ้นันข่มขืนผู้หญิงคนนั้น ส่วนไอ้ยศคอยดูต้นทางครับ”

โอดิลยอมคายความจริง แล้วความจริงจากปากโอดิลเรียกความตกใจให้กับกชนิภาและอังคณามาก เพราะพาดพิงถึงยศวิน

         “ได้ยินเต็มสองหูหรือยังว่า พี่ชายเธอมันชั่ว มันทำผิดจริง” อัสวานพูดกับสาวหน้าหวานปากกล้า ที่ตอนนี้เงียบเสียง มีความหวั่นเกรงในแววตา ก้มหน้ามองยศวินที่น้ำตาไหลออกมา วินาทีนั้นเธอรู้ได้ทันทีว่า พี่ชายกำลังสำนึกผิดในเรื่องที่ทำ กชนิภาร้องไห้ เสียใจกับการกระทำของยศวิน การศึกษาสูงไม่ได้ดึงสติยศวินให้มีความคิดความอ่านเหนือคนอื่น เขาขาดสติทำในเรื่องที่ไม่ควรทำ “ฮาริมจัดการเชือดไก่ให้ลิงดู”