Chapter 3

Chapter 3

อัสวานสั่งลูกน้องที่เดินไปยังผนังห้อง ทุกคนที่ไม่ใช่ลูกน้องเจ้าของคำสั่งมองไปยังผนังห้องที่ค่อยๆ เปิดออก ด้านหลังผนังคือกรงสิงโตเพศผู้สองตัวเดินไปเดินมาอยู่ในกรงนั้น ฮาริมเปิดช่องขนาดเท่ากับหน้าต่างรถยนต์ออกกว้าง ลูกน้องอีกสองคนของคนออกคำสั่งช่วยกันนำร่างโอดิลที่พยายามดิ้นรนต่อสู้ มองไปยังกรงสิงโตด้วยความหวาดกลัวจับใจ

         “อย่า อย่าทำอะไรผม ผมกลัวแล้ว ผมยอมรับผิดแล้ว”

โอดิลขืนตัวเต็มที่ไม่ให้ชายทั้งสองพาตนเข้าใกล้กรงสิงโต แต่ดูเหมือนว่าแรงเขานั้นน้อยนิด ไม่อาจสู้แรงทั้งสองได้ เสริมกำลังด้วยฮาริมช่วยยกตัวเขาให้ลอดผ่านช่องนั้นเข้าไปในกรง หัวใจโอดิลสั่นระรัว กลัวจับจิตจับใจ คำพูด คำอ้อนวอนของเขาไม่เป็นผล

         “ตอนที่มึงทำชั่วกับโซเฟีย กูมั่นใจว่าโซเฟียต้องขอร้องมึง แต่มึงคงไม่ฟัง แล้วนี่คือโทษของมึง”

ชีคอัสวานพูดขณะที่ร่างโอดิลตกลงไปในกรงสิงโต สัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของอัสวานมองเหยื่อที่คนเลี้ยงดูส่งมาให้ สิงโตทั้งสองตัวคำรามดังลั่น ก้าวเข้ามาหาโอดิลที่พยายามจะปีนช่องนั้นให้ตนเองพ้นจากความตาย ทว่าฮาริมปิดช่องนั้นทันควัน สิงโตทั้งสองตัวเข้าขย้ำร่างกายโอดิลจนเนื้อตัวขาดเป็นชิ้นๆ

“อ๊าก...อ๊าก”

เสียงอันเจ็บปวดของคนถูกสิงโตกินดังลั่น ความทรมานอันแสนเจ็บปวดจากการถูกดึงทึ้งเนื้อมากมายเหลือเกิน ไม่นานนักเสียงของโอดิลก็เงียบลง เช่นเดียวกับชิ้นส่วนร่างกายโอดิลอยู่ในปากของสิงโต

ยศวิน อนันต์ที่มีส่วนร่วมในการทำผิดครั้งนี้พากันตื่นตกใจ หัวใจเต้นรัวเมื่อเห็นบทลงโทษจากอัสวานที่ทำโดยไร้ซึ่งเมตตา ป่าเถื่อนและโหดเหี้ยม อังคณาเป็นลมเมื่อเห็นสิงโตช่วยกันรุมทึ้งร่างโอดิล ส่วนกชนิภามองตาค้างด้วยความตกใจสุดขีดกรีดร้องออกมาลั่นห้อง ไม่คิดว่าตนเองจะได้เห็นภาพอันน่าสยดสยองนี้ เป็นภาพที่ฝังใจเธอก็ว่าได้

“ต่อไปก็เป็นตาของมึงสองคน คนนี้ก่อนล่ะกัน เพราะมึงเป็นคนร่วมกันข่มขืนโซเฟีย” ฮาริมเดินปรี่เข้ามาหาอนันต์ที่กำลังลุกขึ้นวิ่งหนี แต่ด้วยถูกซ้อมอย่างหนักจึงทำให้การเคลื่อนไหวร่างกายช้า “แต่สิงโตของฉันคงอิ่มแล้ว เอาสัตว์ตัวอื่นก็แล้วกันนะ”

อัสวานกระตุกยิ้ม ลูกน้องอีกคนหนึ่งของเขาเดินไปยังผนังอีกด้าน กดปุ่มให้ผนังห้องเปิดกว้าง เผยให้เห็นบ่อจระเข้ที่มีจระเข้ตัวใหญ่อยู่สองตัว อนันต์เห็นแล้วตาเหลือลาน ดิ้นรนสุดฤทธิ์ไม่ต่างกับโอดิล

“ไม่นะ ปล่อย ปล่อยฉัน ปล่อย” อนันต์ขืนตัวเต็มที่

“แต่ฉันว่า พาอีกคนนึงไปด้วยดีกว่านะ จระเข้ฉันตัวใหญ่กินมึงคนเดียวคงไม่อิ่ม” อัสวานพยักหน้าให้ฮะซีนที่รู้หน้าที่ ไปดึงร่างยศวินที่อยู่ในอ้อมแขนกชนิภา แต่กชนิภาก็ไม่ยอมดึงร่างของพี่ชายไว้ ทว่าแรงเธอไม่อาจสู้แรงฮะซีนได้ อีกทั้งยศวินก็ไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืนเนื่องจากถูกซ้อมจนน่วม ในที่สุดฮะซีนก็พาร่างพี่ชายออกห่างร่างน้องสาวได้สำเร็จ

“อย่าทำอะไรพี่ชายฉันเลย ฉันไหว้ล่ะ พี่ชายฉันไม่ได้ลงมือข่มขืนด้วย อย่าลงโทษถึงตายเลยนะคะ”