All Chapters of เชลยสวาทชีคร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

Chapter 1แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างทำด้วยกระจกเข้ามากระทบกับแผ่นหลังกว้างชุ่มเหงื่อที่เคลื่อนไหวอย่างรุนแรงบนเรือนร่างอรชร จังหวะของเขาไม่ได้ลดลงเลยกลับเพิ่มขึ้นตามอารมณ์ที่เจียนทะลุเพดานความรู้สึก เขาเร่งความเร็วและความแรงเพื่อให้ตนไปถึงจุดหมาย ชีคอัสวาน อับดุลการิมพลิกตัวลงมานอนข้างร่างเล็กที่หอบหายใจแรงด้วยความเหนื่อยอ่อน ทว่าอัสวานกลับไม่ทีท่าว่าจะเหนื่อยสักนิดเดียว เขาปรายตามองกชนิภาหรือโรส หรืออีกชื่อหนึ่งคือนิสรีนเพียงแวบเดียวก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่ง เขาชักสีหน้าหงุดหงิดเมื่อเห็นน้ำตาและได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของเธอ“จะร้องไห้หาสวรรค์วิมานอะไร ฉันให้ความสุขเธอแท้ๆ แล้วเมื่อกี้เธอยังครางเสียงสั่นอยู่เลย มาตอนนี้กลับร้องไห้ เธอเป็นไบโพลาร์หรือเปล่าเนี่ย” อัสวานกระชากเสียงพูด จากนั้นก็วาดเท้าลงบนพื้นห้องที่ปูด้วยพรมลายเสือโคร่ง ก้าวเท้าเดินไปยังห้องน้ำไม่สนใจสาวร่างเล็กบนเตียงแม้แต่น้อย เขาเห็นเธอเป็นเพียงนางบำเรอที่ให้ความสุขยามต้องการเท่านั้น กชนิภาค่อยๆ ยันตัวขึ้นอย่างยากลำบาก เนื่องจากบทรักของอัสวานแต่ละครั้งรุนแรง ตามอารมณ์เคียดแค้นในใจที่ไม่ว่าจะผ่านมาสองปี ค

Chapter 3อัสวานสั่งลูกน้องที่เดินไปยังผนังห้อง ทุกคนที่ไม่ใช่ลูกน้องเจ้าของคำสั่งมองไปยังผนังห้องที่ค่อยๆ เปิดออก ด้านหลังผนังคือกรงสิงโตเพศผู้สองตัวเดินไปเดินมาอยู่ในกรงนั้น ฮาริมเปิดช่องขนาดเท่ากับหน้าต่างรถยนต์ออกกว้าง ลูกน้องอีกสองคนของคนออกคำสั่งช่วยกันนำร่างโอดิลที่พยายามดิ้นรนต่อสู้ มองไปยังกรงสิงโตด้วยความหวาดกลัวจับใจ “อย่า อย่าทำอะไรผม ผมกลัวแล้ว ผมยอมรับผิดแล้ว” โอดิลขืนตัวเต็มที่ไม่ให้ชายทั้งสองพาตนเข้าใกล้กรงสิงโต แต่ดูเหมือนว่าแรงเขานั้นน้อยนิด ไม่อาจสู้แรงทั้งสองได้ เสริมกำลังด้วยฮาริมช่วยยกตัวเขาให้ลอดผ่านช่องนั้นเข้าไปในกรง หัวใจโอดิลสั่นระรัว กลัวจับจิตจับใจ คำพูด คำอ้อนวอนของเขาไม่เป็นผล “ตอนที่มึงทำชั่วกับโซเฟีย กูมั่นใจว่าโซเฟียต้องขอร้องมึง แต่มึงคงไม่ฟัง แล้วนี่คือโทษของมึง” ชีคอัสวานพูดขณะที่ร่างโอดิลตกลงไปในกรงสิงโต สัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของอัสวานมองเหยื่อที่คนเลี้ยงดูส่งมาให้ สิงโตทั้งสองตัวคำรามดังลั่น ก้าวเข้ามาหาโอดิลที่พยายามจะปีนช่องนั้นให้ตนเองพ้นจากความตาย ทว่าฮาริมปิดช่องนั้นทันควัน สิงโตทั้งสองตัวเข้าขย้ำร่างกายโอดิลจนเนื้อตัวขาดเ

Chapter 5“งั้นคุณก็ปล่อยพี่ชายฉันสิ” “ปล่อยแน่ แต่ต้องหลังจากที่เธอทำตามข้อตกลงซะก่อน แล้วฉันถึงจะปล่อยตัวพี่ชายเธอ” “คุณกลัวฉันเบี้ยว แล้วคุณไม่คิดเหรอว่าฉันจะกลัวคุณผิดคำพูด” กชนิภาโต้กลับทันควัน“ฉันไม่เดือดร้อนนะ กับการไม่ไว้ใจฉันของเธอ เพราะคนที่ตายไม่ใช่ญาติพี่น้องของฉัน แต่เป็นพี่ชายเธอ” อัสวานยักไหล่พูด ไม่แยแสใครทั้งสิ้น “ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ไม่มีตุกติกหรือเล่นแง่”กชนิภามองชายหนุ่มที่เป็นต่อตนทุกทาง อัสวานเหมือนผู้คุมเกม ไม่มีทางที่เธอจะต่อกรกับเขาได้ “ตกลงค่ะ คุณว่ายังไงฉันว่าตามนั้น” อัสวานกระตุกยิ้ม“ฉันจะให้พี่ชายเธอกับเพื่อนอยู่ที่นี่จนกว่าหน้าที่ของเธอจะเสร็จ แล้วฉันจะปล่อยมันสองตัว” กชนิภามองชายหน้าตาหล่อเข้มทว่าจิตใจโหดเหี้ยมทั้งน้ำตา เธอไม่เคยรู้สึกอดสูและตัวเองไร้ค่าเท่าวันนี้เลย แต่ถึงกระนั้นกชนิภาก็ไม่อาจต่อรองกับบุรุษที่ถือถ้วยรางวัลแห่งชัยชนะได้เลย กชนิภาเดินตามร่างสูงใหญ่ของอัสวานออกไปจากห้องใต้ดิน เพื่อทำหน้าที่นางบำเรอตามข้อตกลงความแค้นในใจชีคอัสวานมีมากขึ้น เมื่อโซเฟียรับสภาพตัวเองและเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ แม้ว่าเขาจะบอกกับเธอว่า ยอมรับเรื่องที่เ

Chapter 7 ชีวิตของกชนิภาเหมือนอยู่ในกรงทอง เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปนอกวังอันโอ่อ่าและหรูหราของอัสวาน เธอถูกจำกัดบริเวณอยู่ภายในอาณาเขตวัง กชนิภาจึงไม่รู้จักคนหรือสถานที่นอกกำแพงวังที่สูงราวสามเมตร ได้แต่ยืนมองกำแพงนั้นด้วยความหวังรุนแรงในใจว่า ตนจะมีโอกาสได้รับอิสระจากชีคแสนร้ายกาจ สิ่งแรกที่เธอคิดทำคือ กลับบ้านที่เมืองไทยกิจวัตรประจำวันของกชนิภามีไม่กี่อย่าง ตื่นเช้ามาอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมากินมื้อเช้ากับอัสวาน หลังจากที่เจ้าของบ้านออกไปทำงาน เธอก็จะออกมาเดินเล่นในสวนดอกไม้โดยฮาน่า สาวรับใช้ชาวไทยที่มาทำงานในวังแห่งนี้นานถึงเจ็ดปีเดินไปเป็นเพื่อน สำหรับฮาน่า กชนิภาไม่คิดว่าเป็นสาวใช้ เธอคิดว่าฮาน่าคือเพื่อนและพี่สาว ที่คอยคุยให้คลายเหงา เป็นคนเดียวที่เธอปรับทุกข์ อีกทั้งยังสอนภาษาจามาลให้กชนิภาอีกด้วย กชนิภาไม่ได้เดินเล่นในสวนเพียงอย่างเดียว ความเหงาและเบื่อหน่ายทำให้เธอลงมือปลูกต้นไม้และดอกไม้หลายชนิด ระยะเวลาสองปีทุกต้นทุกดอกที่เธอปลูกเจริญงอกงาม ออกดอกบานสะพรั่ง สิ่งที่เห็นเหมือนน้ำทิพย์หยดเล็กๆ ชโลมหัวใจบอบช้ำได้เป็นอย่างดี ส่วนเวลาที่เหลือในแต่ละวันหมดไปกับก

Chapter 9เสียงสะอื้นดังมากขึ้นเรื่อยๆ มากตามความรู้สึกในจิตใจ และเป็นทางเดียวที่กชนิภาจะระบายความอัดอั้น ความทุกข์เศร้า ความหมองหม่นให้ออกไปจากตัว ไม่เช่นนั้นเธอคงเป็นโรคซึมเศร้า ติดอยู่ในภวังค์ของตัวเองแน่นอน แล้วไม่ต้องกลัวว่า จะมีใครได้ยินเสียงร้องไห้ เห็นสภาพอันน่าเวทนาของเธอ เป็นเพราะอัสวานไม่อยู่ อีกทั้งไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต เธอจึงใช้เวลานี้หลั่งน้ำตา ปลดความทุกข์ใจ คิดถึงครอบครัวที่อยู่เมืองไทยด้วยใจร้าวราน หวังลึกๆ ว่าสักวันหนึ่ง ชีคอัสวานจะปล่อยให้ตนเป็นอิสระ เธอจะได้กลับบ้านเสียที...บ้านหลังเล็กที่แสนคิดถึง 01.05 น. อัสวานก้าวเท้าเข้าในห้องนอนที่แยกออกเป็นสัดส่วน ห้องแรกจะเป็นห้องนั่งดูทีวี ทางด้านขวามือจะเป็นห้องแต่งตัวที่มีประตูเชื่อมกับห้องนอนที่อยู่ด้านในของห้อง คืนนี้เขากลับบ้านช้ากว่าทุกวัน หรืออาจพูดได้ว่าในรอบปีก็ว่าได้ ปกติแล้วจะกลับไม่เกินสามทุ่ม ทว่าวันนี้เสมือนเป็นการรวมตัวเพื่อนสนิทหลายคนจึงลากยาวมากว่าเที่ยงคืน นานหลายชั่วโมงที่เขาอยู่กับเพื่อน ชีคหนุ่มยอมรับว่า คิดถึงกชนิภามาก ใจหนึ่งอยากกลับไปหาเธอ นอนกกนอนกอดเช่นเคย แ