EP.3ทำโทษเด็กดื้อ

ณ ห้องปกครอง...

"ทำไมพวกเธอถึง ได้ทำเเบบนี้!!!ฉันจะรอผู้ปกครองของพวกเธอมาให้ครบก่อนยังเเต่ผู้ปกครองของโสภิตา..."

ผู้อำนวยการผู้หญิงท่านชื่อว่าอมรรัตน์หรือทุกคนเรียกว่าอาจารย์ 'ใหญ่' ท่านพูดพร้อมตวัดสายตาดุใส่มองมาที่ฉัน 

โสภิตาก็คือชื่อจริงของฉันเองเเหละ ผู้ปกครองของฉันก็คือ เเด๊ดดี๊ไงล่ะเขาต้องโกรธยิ่งกว่าเก่าอีกเเน่เลย เรื่องเก่ายังไม่ทันหายเรื่องใหม่มาอีกเเล้ว เห้อเป็นเพราะยัยเเพมยั่วโมโหฉันเเท้ๆเลยอ่ะ 

"ขอโทษครับที่มาช้า"

พอประตูเปิด ทุกคนที่นั่งอยู่ก็หันไปมองผู้มาใหม่กันหมด เขาใส่ชุดสูทสีดำโดยมีลูกน้องเป็นคนเปิดประตูให้ หน้าตาของเขาเรียบเฉย ถ้าใครเห็นก็คิดว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องที่ฉันมีปัญหา หน้าตาเขาไม่ได้โมโหเหมือนผู้ปกครองคนอื่นๆ เเต่ฉันรู้ว่าหน้าตาเเบบนี้เนี้ยเเหละ เขากำลังเก็บกดเก็บอารมณ์เพื่อไม่ให้ประทุใส่หน้าฉันต่อหน้าคนอื่นๆไง ฉันรู้ดี...

"เอ่อ คุณท่านปะ...เป็นผู้ปกครองของโสภิตาเหรอค่ะ"

"ครับ"

"เชิญนั่งค่ะ คือว่าโสภิตามีเรื่องตบตีกับสุนิสาซึ่งทำให้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีต่อนักศึกคนอื่นๆ ดิฉันจึงให้พวกเธอทั้งหกคนพักการเรียนเป็นเวลาสองอาทิตย์ค่ะ"

"อืม ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้อาจารย์ใหญ่ปวดหัวกับเด็กพวกนี้"

"เเต่หนูไม่ผิดนี่คะ"

ฉันพูดค้านขึ้นมาตามความจริง เพราะคนที่เดินมาหาเรื่องก่อนก็คือยัยเเพมนั้นต่างหากล่ะ

"เเต่เธอเป็นคนตบหนูก่อนนะคะ"

เเพมพูดพร้อมเอามือจับใบหน้าตัวเองด้วยความสำออยเเต่ส่งสายตาอ่อยๆอันน่าเกลียดไปให้สามีของฉัน ยัยบ้านี่!!!

"ฉันเป็นคนตบเธอก็จริง! เเต่เธอพูดอะไรกับฉันไว้ล่ะ ถ้าเธอไม่พูดเเบบนั้นออกมาฉันจะไปตบเธอทำไม!!!"

"ฉันก็เเค่ถามว่าเธอมากับใครก็เเค่นั้น เธอจึงไม่พอใจฉันเเล้วก็เดินเข้ามาตบฉันทันที ฉันผิดอะไรด้วย...พี่ค่ะหนูไม่ได้ตั้งใจจะมีเรื่องกับไอยูเลยนะคะหนูต้องขอโทษด้วยค่ะ"

ฉันอยากจะเข้าไปหยุมหัวสักทีสองที เเพมพูดยั่วโมโหฉันอีกเเล้ว

"หื้มมมยัยตอเเเหล!!!"

"หยุด!!! ฉันไม่เคยสอนให้เธอพูดคำหยาบคายนะไอยู ผิดก็ต้องยอมรับผิด กลับบ้าน!!! ผมต้องขอโทษน้าๆทุกคนด้วยนะครับที่ทำให้เหตุการณ์เเบบนี้เกิดขึ้น ต้องขอโทษด้วยนะครับ"

ร่างสูงใหญ่ยกขึ้นยืนพร้อมก้มหัวลงกล่าวคำขอโทษกับผู้ปกครองทุกๆคน

"จ๊ะ คราวหน้าก็ควบคุมความประพฤติอย่าให้เธอมาทำร้ายร่างกายลูกสาวน้าอีกนะ ไม่อย่างนั้นน้าไม่ยอมเเน่"

"ครับ"

เเม่ของเเพมพูดขึ้น พร้อมส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาที่ฉัน 

"ผมขอตัวครับอาจารย์ใหญ่ต้องขอโทษอีกครั้งครับ"

อาจารย์ใหญ่ พยักหน้าเบาๆให้เเก่ร่างสูง เขาก็เดินออกไปทันที

"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยประสาท!!!อ้อคุณน้าค่ะก่อนที่จะมาว่าหนูก็ดูสารรูปลูกสาวตัวเองด้วยนะคะ"

"กะเเก!!!..."

ฉันชี้หน้าด่าเเพมก่อนจะหันหน้าไปกล่าวกับเเม่ของเธอ ฉันก็เหลืออดเต็มทีพ่อเเม่ที่ถือลูกตัวเองเเบบนี้ เเล้วเดินออกไปจากตรงนี้ โดยฟังสองเเม่ลูกนั้นจะด่ากลับ พร้อมก็มีสมายด์กับฟ้าเดินตามหลังมา 

"ไว้เจอกันนะพวกเเก ขอโทษด้วยนะที่ทำให้พวกเเกโดนพักการเรียนไปด้วยอะ"

"ไม่เป็นไรหรอกเเก อย่าคิดมากนะไว้เจอกันเเม่ฉันรออยู่ฉันกลับก่อนนะ"

"ใช่เเกอย่าคิดมาก ขอให้คืนดีกับพี่โรมเร็วๆละบาย..เเล้วเจอกันพวก"

ฉันโบกมือลาเเล้วขึ้นไปรอในรถด้านหลังที่มีลูกน้องของเขาเปิดให้ โดยมีร่างสูงใหญ่นั้งอยู่ก่อนหน้านี้เเล้ว ไม่บอกก็รู้ว่าโกรธหนัก 

"หนูขอโทษ หนูมะ.."

"หยุดพูดว่าขอโทษๆสักที!!! หยุดสร้างปัญหาให้ฉันได้ไหมไอยู!!!"

"นี่หนูสร้างปัญหาเหรอ เเพมเป็นคนหาเรื่องหนูก่อนนะ"

"ฉันจะทำโทษเธอหักเงินค่าขนมเป็นเวลา6เดือน ฉันจะให้เงินวันละหนึ่งร้อยบาทเเละกักบริเวณสองอาทิตย์"

"มะไม่เอานะ เเด๊ดดี๊ ทำเเบบนี้เกินไปรึเปล่า"

ฉันเริ่มทำหน้างอเเงน้ำตาคลอเบ้า นี่เขาจะใจร้ายเกินไปเเล้วนะ

"มีเมียเด็กเเบบเธอตั้งเเต่เเต่งงานงานมาฉันไม่เคยพบกับชีวิตที่สงบสุขอีกเลย มีเเต่เธอสร้างปัญหาให้ฉันทุกที!!!"

ฉันเงียบลงไม่อยากต่อปากต่อคำ ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งเเย่ ใช่ฉันมันผิดเอง ฉันกลั้นน้ำตาที่เก็บไว้ไม่อยู่ปล่อยให้มันไหลอย่างเงียบๆเก็บเสียงสะอื้นให้เสียงดังน้อยที่สุด 

ณ บ้านหลังใหญ่

พอถึงบ้านฉันก็รีบลงจากรถเเล้วเดินเข้าบ้านมุ่งหน้าไปยังห้องนอนทันที อึก เขาใจร้ายมากๆเลยถ้าเป็นคนอื่นเขาจะเข้าข้างเมียตัวเองพร้อมฟังเหตุผลไม่ใช่เหรอเเต่ดูเขาสิ 

"ไปอาบน้ำ"

ฉันที่นอนฟกอยู่บนโซฟาในห้องก็เงยหน้าขึ้นพบกับคนร่างใหญ่ ไอ้คนใจร้าย ฉันไม่ตอบเขาเเล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีฉันอาบน้ำเกือบชั่วโมงก็เห็นเขานั้งอยู่ตรงโซฟาเปิดทีวีดูอยู่มีผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้

"นึกว่าตายในห้องน้ำซะอีก"

ฉันเงียบ พยามเก็บอารมณ์สุดๆเลย ฉันไม่อยากพูดกับเขาอีกเเล้ว อย่างน้อยๆเขาต้องฟังเหตุผลฉันบ้างฉันเดินไปเปลี่ยนผ้าเป็นชุดนอนหลายลูกหมีสีชมพู เขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป

ฉันเดินลงไปนั่งโต๊ะอาหารโดยมีกับข้าวจัดวางไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ

ฉันลงมือตักอาหารกินอย่างไม่รอช้าฉันจะไม่รอเขาเหมือนเมื่อก่อนอีกเเล้ว เจ็บปากชะมัดตอนที่ฉันอาบน้ำพอน้ำโดนเเผลโครตเเสบเลยโดยเฉพาะมุมปากอะ พูดเเล้วมันน่าเจ็บใจสุดๆรู้เเบบนี้จะต่อยหน้ายัยเเพมไม่ยั่งเลย บังอาจทำหน้าสวยๆของฉันเจ็บ!!!

เสียงฝีเท้าที่เดินลงบันไดมา เเล้วก็เดินมานั่งลงฝั่งตรงข้ามฉัน เขาใส่เสื้อสีดำกางเกงนอนสีดำเหมือนกัน อ้อเขาเป็นคนชอบสีดำเป็นที่สุดอ่ะฉันเงยหน้าไปมองเเค่เเว่บเดียว

"คิดจะลองดีกับฉันว่างั้น"

ฉันไม่ตอบ ไม่อยากตอบ 

"หึ!โกรธฉัน"

ฉันตักอาหารใส่ปากอย่างไม่ใส่ใจกับคำพูดของเขาเเม้เเต่น้อย

"เป็นใบ้เเบบนี้ก็ดีเหมือน เพราะฉันจะได้จับกระเเทกให้หายเป็นใบ้เลยคอยดู"

อะ!!นะ..นี้เขาสมองกลับรึไงกัน พอไม่พูดก็หาว่าใบ้พอพูดก็บอกว่ารำคาญ นี่ฉันเริ่มจะเดาใจเขาไม่ถูกเเล้วนะรีบกินข้าวให้เร็วที่สุดเเล้วรีบขึ้นห้องไปทันที 

"หึ อวดเก่ง"

ฉันนอนเล่นโทรศัพท์อ่านนิยายบนเตียง สักพักร่างสูงก็เดินขึ้นมาบนเตียง ฉันพลิกตัวหันหน้าไปทางอื่น ไม่อยากมองหน้าคนใจร้ายไม่ฟังเหตุผลฉันเลย

"ท่านี้..ก็ดีเหมือนกันลึกดี"

นี่เขาพูดอะไรเนี้ย ฉันพยามอ่านนิยายต่อไปไม่อยากสนใจในคำพูดของเขา เขาเป็นคนเงียบๆเวลาอยู่กับคนอื่นเเต่เวลาอยู่กับฉันเขาเป็นคนพูดมากขี้บ่นขี้ด่าขี้โกรธขี้โมโห ชอบสั่ง เวลาเขาหื่นนี่ฉันรับมือเขาไม่ไหวจริงๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาน้อยครั้งที่เขาจะไม่มีอะไรกับฉันตั้งเเต่เขาโกรธฉัน เขาก็ไม่มีอะไรกับฉันอีกเลย ก็ดีเหมือนกัน ฉันไม่ชอบให้มีรอยบนตัวฉันเขาฝากฉันไว้ทุกครั้งเวลาที่เสร็จกิจกรรมบนเตียงอ่ะ  เปลืองเครื่องสำอาง ชิ!!!