เด็กดื้อ - 11 อยากรู้จัง

ปกติคุณท่านเป็นคนมีเหตุแต่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงไม่ยอม

ฟังอะไรเลย ถึงจะชอบพี่ลีวายมากขนาดไหนแต่การที่ถูกเข้าใจผิด

แถมยังจะได้หมั้นกันแบบนี้มันไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยสักนิด

หลังจากออกมาจากห้องทำงานของคุณท่านพี่ลีวายก็ขับรถออกไปจากบ้านด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด ฉันเองรู้สึกผิดไม่น้อยที่ไม่ได้ช่วยพูดอะไรเลย

คืนนี้ทั้งคืนฉันพยายามข่มตานอนแต่ทำไม่ได้ หัวใจมัน

กระวนกระวายคิดถึงแต่เรื่องที่คุณท่านบอกให้พี่ลีวายหมั้นกับฉัน สมองมันจินตนาการไปต่าง ๆ นานา

ถ้าเกิดว่าหมั้นกับเขาจริง ๆ ฉันต้องทุกข์ใจมากแน่ ๆ เพราะ

พี่ลีวายไม่ได้รักฉันเลย แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริง ๆ ชีวิตของฉันต่อจากนี้

จะเป็นยังไงกันนะ…

@หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นพี่ลีวายก็ไม่กลับมาที่บ้านอีกเลย คุณท่านโทรหา

เขาก็ไม่รับ ที่คอนโดก็ไม่อยู่ทำให้ฉันทุกข์ใจเป็นอย่างมาก

“ติดต่อลูกชายตัวดีของฉันได้บ้างหรือเปล่า” คุณท่านถามขณะที่ฉันยื่นยาพร้อมแก้วน้ำให้

“ไม่เลยค่ะ”

“หึ! ไอ้ลูกไม่รักดี แค่ก ๆๆ” คุณท่านไอพร้อมกุมหัวใจของตัวเองเอาไว้ทำให้ฉันตกใจมาก ๆ

“อย่าโมโหไปเลยค่ะ เดี๋ยวอาการป่วยจะกำเริบอีกนะคะ” คุณท่านป่วยเป็นโรคหัวใจ เรื่องนี้พี่ลีวายยังไม่รู้เพราะคุณท่านสั่งห้ามไม่ให้บอก ที่ต้องไปต่างประเทศบ่อย ๆ ก็เพราะไปรักษาตัว ไม่ได้ไปดูงานอย่างที่พี่ลีวายเข้าใจ

“ฉันไม่คิดว่ามันจะไร้ความรับผิดชอบขนาดนี้”

“คุณท่าน… วันนั้นพี่ลีวายไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ” ฉันบอกด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

คุณท่านเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะบอก “ฉันรู้”

ฉันขมวดคิ้วอย่างงุนงงแล้วถาม “อะ... อ้าว รู้แล้วทำไมถึง…”

“ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน ถ้าวันหนึ่งฉันเป็นอะไรไป… ฉันอยากเห็นลูกชายของตัวเองรักและเอ็นดูหนูเหมือนกับฉัน”

“ยะ... อย่าพูดแบบนั้นสิคะ... คุณท่านแข็งแรงขนาดนี้ต้องอยู่

กับหนูไปอีกนานเลยค่ะ”

“ฉันรู้ว่าหนูคิดยังไงกับตาลีวาย เชื่อสิว่าสักวันมันจะต้องหลงในความน่ารักน่าเอ็นดูของหนูแบบฉัน”

ฉันก้มหน้าลงหัวใจเต้นรัวเมื่อความรู้สึกที่ถูกเก็บเอาไว้มานานถูกคุณท่านรับรู้

“ถ้าฉันเป็นอะไรไป… ฝากหนูดูแลตาลีวายแทนฉันหน่อย

ได้ไหม”

“…”

“ฉันมันคงเป็นพ่อที่ไม่เอาไหนมาก ๆ ลูกชายถึงเอาแต่ขัดคำสั่งทุกครั้ง”

“หนูบอกแล้วไงคะว่าคุณท่านแข็งแรง อย่าพูดแบบนั้นอีกนะคะหนูใจไม่ดีเลย”

“ฉันรู้ตัวเองดี”

“เราไม่สามารถบังคับใครได้ ระ... เรื่องความรู้สึก คนไม่ชอบ

จะบังคับให้มาชอบคงไม่ได้ หนูไม่ได้หวังอะไรที่มันเกินเอื้อมหรอกค่ะ เรื่องหมั้นอย่าให้มันเกิดขึ้นเลยนะคะ…”

“ไม่ได้! ฉันตัดสินใจไปแล้วและฉันเชื่อว่าหนูทำให้ลูกชายที่หัวรั้นของฉันเป็นคนที่ดีขึ้นได้”

“หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ”

“อืม ฉันอยากจะพักผ่อนแล้ว” คุณท่านบอกตัดบทสนทนา ทำให้ฉันไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้อีก

พอออกมาจากห้องของคุณท่านฉันก็เดินมาปลูกต้นไม้ที่สวน จริง ๆ มันไม่ใช่หน้าที่ แต่ว่าคุณลงคนสวนหยุดงานวันนี้พอดีก็เลย

อยากช่วยทำ

“ดูเธออารมณ์ดีจังนะ”

เฮือก!! เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำให้ฉันที่ได้ยินสะดุ้งโหยง

ก่อนเจ้าของเสียงจะเดินมาหยุดตรงหน้า

“ดีใจที่จะได้หมั้นกับฉัน?”

“ปะ... เปล่านะคะ”

“อยากรู้จริง ๆ ว่าเธอไปหลอกล่อพ่อฉันด้วยวิธีไหน”

“มิลินไม่ได้หลอกล่ออะไรคุณท่านเลยนะคะ”

“ฉันไม่เชื่อ!!”

หมับ!! พี่ลีวายกระชากแขนของฉันให้ลุกขึ้น แรงกระชาก

ที่รุนแรงทำให้ฉันรู้สึกเหมือนแขนมันได้หลุดออกไปแล้วอย่างไงอย่างนั้น

“มะ... มิลินเจ็บนะคะ”

“อย่าคิดว่าฉันจะยอมหมั้นกับเธอ ไม่มีวัน!!”

ฉันมองพี่ลีวายด้วนหัวใจที่เจ็บปวด เขาหายไปเป็นอาทิตย์

แต่กลับมาเพราะจะพูดเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ

“พี่ลีวายไม่ได้ทำก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นค่ะ”

“ต่อให้ฉันทำอะไรกับผู้หญิงอย่างเธอ… ฉันก็ไม่คิด

จะรับผิดชอบ!!”

“…” จุก! น้ำตามันไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ทั้งที่ฉันไม่อยาก

จะร้องไห้ให้เขาเห็นเลย

ฉันรู้ว่าพี่ลีวายเกลียดตัวเองมาตลอด… แต่เพิ่งรู้ว่าเขาเกลียดฉันมากขนาดไหนก็วันนี้

“รีบไปคุยกับพ่อเรื่องหมั้น อย่าทำให้ฉันเกลียดเธอไปมากกว่านี้!!”

“เกลียดมิลินมากเลยเหรอคะ” ฉันกำมือแน่นถามเสียงสั่นเครือ

“ใช่! ฉันเกลียดเธอ”

ฉันที่อ่อนแอมาตลอด แต่จู่ ๆ ความเจ็บปวดมันกลับบอกให้

สู้เขาดูสักตั้ง ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มแบบลวก ๆ แล้วถาม

คนตรงหน้า

“แล้วถ้าต้องหมั้นกับคนที่เกลียดมากขนาดนี้… จะเป็น

ยังไงนะ… มิลินอยากรู้จัง”