บทที่ 2

Chapter 2

PART I-DA

วันต่อมา

ติ๊ง...เสียงประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นสูงสุด BK GROUP

“พี่คะ…ทำไมหนูถึงได้ฝึกงานในตำแหน่งเลขาคะ?” ฉันเอ่ยถามฝ่ายบุคคลด้วยความแปลกใจ จะไม่ให้ฉันแปลกใจได้อย่างไร ในเมื่อเพื่อนทั้งสองคนของฉันได้ฝึกงานที่แผนกบัญชีตรงตามสายงานที่ร่ำเรียนมา ส่วนฉันได้มาฝึกงานตำแหน่งเลขาท่านประธาน และเมื่อฉันรู้ว่า ได้ฝึกงานในตำแหน่งนี้ ฉันก็งง...เป็นไก่ตาแตก เฮ้อ...ฉันอยากจะบ้าตาย ไม่อยากจะคิดเลยว่าหากฉันทำอะไรไม่ถูกใจท่านประธานขึ้นมา ฉันจะผ่านการฝึกงานไหมล่ะเนี่ย

“เป็นคำสั่งของท่านประธานจ้ะ ไม่ต้องคิดมากนะทำให้เต็มที่” ฝ่ายบุคคลตอบกลับมาว่าเป็นคำสั่งท่านประธาน ฮะ! คำสั่งท่านประธานงั้นเหรอ ละ...แล้ว ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ

“...” ฉันนิ่งอึ้งและเดินตามฝ่ายบุคคลเข้าไปหาชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะขนาดกลางหน้าห้องท่านประธาน BK GROUP

“คุณไมตรีคะ จินพาน้องฝึกงานมาส่งค่ะ งั้นจินขอตัวกลับไปที่แผนกก่อนนะคะ” หลังจากพี่จินพูดจบพี่จินก็เดินเข้าลิฟต์ทันที

“สวัสดีค่ะ คุณไมตรี หนูชื่อไอด้าค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ฉันรีบยกมือไหว้ชายวัยกลางคนด้วยความนอบน้อม

“ทำตัวสบายๆ นะหนูไม่ต้องเกร็ง” ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับหญิงสาวตรงหน้า เมื่อชายวัยกลางคนรู้ว่ามีเด็กฝึกงานในตำแหน่งเลขา เขาก็แปลกใจอยู่ไม่น้อย เพราะท่านประธานของเขานั้นเคร่งขรึม รักสงบ เวลาทำงานไม่ชอบให้ใครขึ้นมาวุ่นวายบนชั้นนี้ ถ้าชายหนุ่มไม่ได้สั่งให้ขึ้นมา

แต่ไหงถึงได้รับหญิงสาวผู้นี้มาฝึกงานในตำแหน่งเลขาส่วนตัวของชายหนุ่มเพิ่มอีกคน และยังจัดโต๊ะทำงานของหญิงสาวไว้ในห้องทำงานของชายหนุ่มอีกต่างหาก

“ขอบคุณค่ะ คุณไมตรี” ฉันเอ่ยขอบคุณคุณไมตรีอีกครั้ง

“ไปๆ เดียวฉันพาไปแนะนำตัวกับท่านประธาน”

ก๊อกๆ

“ขออนุญาตครับท่านประธาน” คุณไมตรีเคาะประตูสองสามครั้งแล้วเปิดประตูเข้าห้องท่านประธานหนุ่ม พร้อมเอ่ยขออนุญาตชายหนุ่มที่นั่งอ่านเอกสารหน้าตาเคร่งขรึมอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่สีดำ วันนี้ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน ปลดกระดุมบนคอเสื้อสองเม็ด ทำให้มองเห็นแผงหน้าอกแกร่งเรียบเนียนไร้ขนเพิ่มเสน่ห์ให้ชายหนุ่มน่ามองยิ่งขึ้น

“ครับ” ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่เข้ามาในห้องทำงานของเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ผมพาน้องฝึกงานมาแนะนำตัวครับ”

“ครับ งั้นคุณไมตรีออกไปทำงานก่อนได้เลยครับ”

“สวัสดีค่ะ ท่านประธาน เอ่อ...หนู...เอ๊ย...ดิฉัน ชื่อ อรดา พิทักษ์กุล ค่ะ”

หลังจากคุณไมตรีออกจากห้องไปแล้ว ฉันได้อยู่กับท่านประธานเพียงลำพัง ฉันพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาให้ได้ เมื่อได้เห็นคุณภาคินตัวจริง ที่เพื่อนๆ ของฉันต่างคลั่งไคล้และชอบเขาเป็นอย่างมาก ตอนนี้ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสาวๆ ค่อนประเทศถึงได้ชื่นชอบคลั่งไคล้เขายิ่งกว่าดาราซะอีก ก็คงเป็นเพราะเขามีใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงสง่า ไหนจะบุคลิกดูดี สุขุม ที่น่าเกรงขามอีกต่างหาก

“ไอด้า” ฉันตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงใครเรียกชื่อฉัน

“คะ เมื่อกี้ท่านเรียกดิฉันว่าอะไรนะคะ ไอด้าเหรอคะ?” เขารู้จักชื่อเล่นฉันได้ยังไงกัน

“ใช่ ฉันเรียกเธอว่าไอด้า แล้วยืนเหม่อลอยอะไรอยู่? ต่อไปก็แทนตัวเองว่าหนู ไม่ต้องใช้สรรพนามป้าๆ ดิฉงดิฉันให้ฉันได้ยินอีก” ชายหนุ่มเอ่ยบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“รับทราบค่ะท่านประธาน” ฉันตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง เกือบไปแล้ว ทำงานวันแรกก็ยื่นเหม่อลอยให้ท่านประธานเห็นตั้งแต่วันแรกเลยฉัน เฮ้อ ฉันจะรอดไหมนะ

PART PAKIN

ชายหนุ่มเพ่งมองใบหน้าสวยของหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้เธอยืนเหม่อลอย ดวงตาของเธอสีน้ำตาล ผิวของเธอขาวอมชมพู รูปร่างอวบอัด ยิ่งสวมชุดนักศึกษารัดรูป อ่าาาห์ หุ่นเธอน่าฟัดมาก ผมอยากจับเธอกระแทกบนเตียงซะตอนนี้ แต่ผมจะทำให้เธอตื่นกลัวไม่ได้ ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป

“ฉันอยากกินกาแฟ เธอชงกาแฟเป็นไหม” ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวตรงหน้าทำตัวเกร็งไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาจึงสั่งให้เธอไปชงกาแฟเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียด

“เป็นค่ะ รอสักครู่นะคะท่านประธาน”

“เดี๋ยว” ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังลุกออกจากเก้าอี้เพื่อไปชงกาแฟให้ชายหนุ่ม เธอก็หันกลับมามองหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง

“คะ?”

“ต่อไปเรียกฉันว่าภาคิน เข้าใจไหม?”

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ”

จากนั้นหญิงสาวก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง ชายหนุ่มก็มองตามหุ่นเย้ายวนของหญิงสาวแล้วยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ภาคินรีบเดินไปแอบอยู่หลังประตูและเมื่อไอด้าเดินเข้ามา เขาจึงย่องเดินตามหลังหญิงสาวและค่อยๆ เอาร่างแกร่งแนบแผ่นหลังร่างบางเหมือนทำท่าจะโอบกอดหญิงสาว

“โอ๊ยร้อน” หญิงสาวร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวดและตกใจ เมื่ออยู่ดีๆ ชายหนุ่มเดินมากอดเธอ ทำให้กาแฟร้อนๆ หกราดตัวเองจนหมดแก้ว เมื่อได้ยินเสียงร้องดังของหญิงสาว ชายหนุ่มก็ตกใจและหน้าเสีย เอามากๆ เพราะเขาเพียงต้องการแทะโลมหญิงสาวนิดๆ หน่อยๆ ก็แค่นั้น ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้หญิงสาวเจ็บตัวเลยจริงๆ

“เฮ้ย ไอด้า หนูเป็นไงบ้าง ร้อนมากไหม?” ชายหนุ่มรีบถามหญิงสาวด้วยความร้อนรน

“ร้อนสิคะ ถามออกมาได้ ลองเอากาแฟร้อนๆ ราดตัวเองดูไหมล่ะคะ” หญิงสาวตะคอกกลับชายหนุ่มเสียงดัง เหมือนลืมตัวว่าเธอคือนักศึกษาฝึกงาน และเมื่อชายหนุ่มได้ยินหญิงสาวตอบกลับมาเสียงดังลั่น ชายหนุ่มถึงกับหน้าเหวอเลยทีเดียว เพราะชายหนุ่มไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้าขึ้นเสียงใส่เขา

“เอ่อ ขะ...ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจพูดเสียงดัง ว่าแต่คุณเล่นอะไรคะเนี่ย กาแฟหกเลอะเสื้อหนูไปหมดแล้ว หนูจะทำงานได้ยังไงคะเนี่ย เสื้อหนูเปียกเลอะแบบนี้”

“เอ่อ คือฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่เอามือเกาศีรษะตัวเอง

“มานั่งนี่มา เดี๋ยวฉันเช็ดให้” ชายหนุ่มรีบหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้หญิงสาวแบบร้อนรน

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ หนูเช็ดเองได้ค่ะ”

“งั้นหนูด้าเอาเสื้อเชิ้ตฉันไปใส่ก่อนไหมล่ะ?” ชายหนุ่มรีบเสนอความคิด

“เสื้อเชิ้ตคุณภาคินใหญ่กว่าหนูมากเป็นหลายเท่า ถ้าหนูใส่พนักงานที่นี่เขาจะมองหนูยังไงคะเนี่ย” หญิงสาวเอ่ยตำหนิประธานหนุ่มที่เขามีความคิดไม่เข้าท่าเอาซะเลย

“แล้วเธอจะสนใจคนเหล่านั้นทำไมกัน สนใจแต่ฉันก็พอแล้ว”

“เอ่อ คะ...คุณภาคินพูดว่าอะไรนะคะ หนูไม่เข้าใจ” หญิงสาวถามชายหนุ่มอีกครั้ง ถามให้แน่ใจ เพราะบางทีเธออาจฟังผิดหรือเข้าใจผิด

“ฉันพูดว่า ให้เธอสนใจฉันก็พอ” ชายหนุ่มพูดออกไปชัดๆ อีกครั้งให้หญิงสาวตรงหน้าฟัง

“...”