บทที่5

          โรงพยาบาล แห่งหนึ่ง ใจกลางกรุงเทพยามค่ำคืน แม้ไม่พลุกพล่านด้วยผู้คนดังเช่นช่วงเช้า หรือกลางวัน แต่ก็ยังมีคนไข้ญาติคนไข้ นั่งอยู่ตามแผนกต่างๆบ้างประปราย เชนก้าวเร็วๆ ไปยังห้องฉุกเฉิน ตามคำบอกเล่าของแม่ ก้อนเนื้อในช่องอกสั่นสะท้าน เมื่อคำพูดของแม่ ยังคงชัดเจนในห้วงคำนึง

          “พ่อช็อก ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู ลูกมาที่โรงพยาบาลตอนนี้เลยได้ไหม”

          “ได้ครับ แม่ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้” เขาตอบออกไปเสียงสั่น เมื่อเห็นว่าแม่นั่งรออยู่ตรงเก้าอี้ด้านหน้าห้องฉุกเฉิน ชายหนุ่มก็รีบปราดเข้าไปหา มือทั้งสองจับรวบข้อมือแม่เอาไว้แน่น

          “หมอว่ายังไงบ้างครับแม่”

แม่ส่ายหน้าน้ำตาเอ่อรินอาบสองแก้ม

“หมอยังไม่ออกมาเลยลูก แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าพ่อจะเป็นยังไงบ้าง เอ่อ แม่ขอตัวเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนึงนะลูก” แม่แกะมือออกจากมือใหญ่ของเขา แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ใช้เวลาทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ขณะกำลังล้างมืออยู่ตรงอ่างล้างมือนั่นเอง สายตาของเธอก็ไปปะทะเข้ากับร่างสมส่วนของหญิงสาวคนหนึ่ง หน้าตาบ่งเค้าความเป็นคนจีน คงไม่ทำให้เธอแปลกใจอะไรเลย หากดวงหน้าสวยของคนข้างตัวจะไม่ทำให้เธอรู้สึกคุ้นหน้า เหมือนว่าเคยเจอหญิงสาวคนนี้ที่ไหนมาก่อน

          “คุณคะ เรา เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าคะคุณ”

เช่นเดียวกับหญิงสาวเองก็ขมวดคิ้ว มุ่น นึกอยู่ไม่นานก็เอ่ยว่า

“คุณชุลีใช่ไหมคะ”

          “เอ่อ นี่คะ… คุณหนูอลิศ ใช่มั้ยคะเนี่ย” ชุลี ยิ้มกว้าง เป็นครั้งแรก นับตั้งแต่วันที่สามีป่วยอาการหนักเข้าโรงพยาบาล โดยไม่คาดคิดเลยว่า จะเจอกับอลิศ อดีตนายหญิงน้อยของตนเองในที่แบบนี้

          “ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะคุณชุลี” อลิศ ยิ้มมุมปาก ให้กับอดีตแม่บ้านของคฤหาสน์ตระกูลลี นับตั้งแต่ชุลี กับชาญชัย แต่งงานมีครอบครัว และย้ายมาอยู่ประเทศไทย เธอก็ไม่ได้ข่าวคราวของอดีตแม่บ้าน และอดีตคนขับรถ ประจำตัวของพ่อเลย

          “มาทำอะไรที่นี่คะ หรือว่าไม่สบาย”

อลิศหัวเราะเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู ในคำเรียกขานนั้นของอดีตแม่บ้านสูงวัย ดูเถอะจนป่านนี้แล้ว เธอก็ยังจะมาเรียกอลิศว่าคุณหนูอีก ทั้งที่เธอก็โตป่านนี้และไม่ได้เป็นนายหญิงน้อย ของอดีตแม่บ้านคนนี้อีกแล้ว

“ฉันสบายดีค่ะ ว่าแต่คุณชูลีมาหาหมอเหรอคะ”

          “เปล่าหรอกค่ะ คือสามีของฉันไม่สบายมากน่ะค่ะ คุณหนู” น้ำเสียงของชูลีสั่นเครือ ขอบตาร้อนผ่าวจนต้องกะพริบตาถี่ๆ สะกดกลั้นหยาดน้ำตาไม่ให้ไหล

“งั้นเหรอคะ ถ้าอย่างนั้น ฉันขอไปเยี่ยมคุณชาญสักหน่อยได้ไหม”

“ได้สิคะคุณหนู เชิญค่ะ” ชุลี เป็นฝ่ายเดินนำอลิศ มาที่หน้าห้องฉุกเฉิน แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องชะงัก แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่า จะพบกับเด็กหนุ่มคนที่เธอมาส่งเมื่อครู่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย

“เชน นี่คุณอลิศ เจ้านายแม่ สมัยที่แม่กับพ่อทำงานอยู่ฮ่องกงจ้ะ ไหว้คุณหนูซะสิจ๊ะลูก”

ชายหนุ่มหันมาตามเสียงของแม่ คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหาจนแทบจะชนกัน แต่กระนั้นก็ยกมือไหว้เธอตามมารยาท

          “สวัสดีครับ”

          “เราเคยเจอกันสองครั้งแล้วล่ะค่ะ คุณชุลี” อลิศยิ้มมุมปากให้เชน เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เขาอดรู้สึกประหม่าไม่ได้ หากความรู้สึกนั้นก็คงอยู่ได้ไม่นาน เมื่อนายแพทย์เจ้าของไข้ก้าวออกมาจากห้องไอซียู สีหน้าของนายแพทย์เคร่งเครียด ขณะที่เชนกับแม่ปราดเข้าหานายแพทย์วัยกลางคนอย่างรวดเร็ว

“คนไข้เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”

“คนไข้มีภาวะลำไส้อุดตัน จำเป็นต้องได้รับการผ่าตัดอย่างเร่งด่วนครับ”

“ว่าไงนะครับ” เชนเบิกตากว้าง พร้อมๆ กับความหนักอึ้งโถมทับเข้ามาในใจ

แน่นอนว่าการผ่าตัดครั้งนี้ คงใช้เงิน ไม่น้อยทีเดียว อย่างน้อยก็หลักแสน ที่เขาเคยบอกว่า จะหามาให้ได้ภายในหนึ่งเดือน แต่นี่ยังไม่ทันถึงเดือนดี แถมเงินในบัญชีก็ขาดอีกหลายหมื่น แล้วเขาจะไปหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พอ กันล่ะ

          หลังจากเข้าไปคุยกับหมอเจ้าของไข้เรียบร้อย ปล่อยให้แม่ได้นั่งพักอยู่หน้าห้องไอซียูแล้ว เชน ก็มานั่งกอดเข่าอยู่ริมระเบียงด้านหนึ่งของหอผู้ป่วยวิกฤต น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้มอย่างสุดจะหักห้ามเอาไว้ได้อีกต่อไปเมื่อนึกถึงการโทรศัพท์ทางไกลไปหาพี่สาวกับพี่ชายเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

          “ฮัลโหลพี่ชิน คือพี่พอจะมีเงิน บ้างไหม ตอนนี้พ่ออาการหนักมาก ต้องผ่าตัดด่วน หมอบอกว่าเบื้องต้นต้องใช้เงินประมาณแสนกว่าบาท”

“อะไรนะ เงินตั้งแสน ฉันจะไปหามาจากไหน นี่แกรู้มั้ย ว่าฉันเพิ่งจะจ่ายค่าเทอมลูกไปตั้งห้าหมื่น ค่าเทอม โรงเรียนเอกชนน่ะแพงนะโว้ย”

          “ซักสามสี่หมื่นล่ะครับ พี่พอจะมีบ้างไหม” เชนต่อรองออกไป หวังให้พี่ชายช่วยเรื่องค่ารักษาพยาบาล ส่วนหนึ่งส่วนน้อยก็ยังดี

          “ไม่มีหรอก แกลองไปถามยัยชาร์มโน่นไป” ไล่จบชินก็วางสายไป

เชนจึงต้องโทรศัพท์ไปหาพี่สาวอีกคน และบอกเหตุผลกับเธอด้วยคำพูดเดียวกัน