บทที่ 4 เป็นเด็กเลี้ยงของฉันเธอจะได้ทุกอย่าง

หญิงสาวเองรู้สึกตกใจไม่น้อยเลย ใครจะคิดว่าคนอย่างคุณฟีลิกซ์จะเสนอเงินให้เธอเป็นจำนวนมากมายขนาดนี้ ประเด็นที่เธอกำลังสงสัยก็คือเด็กเลี้ยง ในความหมายของเขามันแปลว่าอะไรกันนะ

"หนูอยากจะรู้ว่าเด็กเลี้ยงคืออะไรเหรอคะ แล้วต้องทำอะไรยังไงบ้าง คือว่าเงินมันเยอะมากเลยค่ะก็เลยอยากจะรู้รายละเอียดว่ามันทำงานแบบไหน"

"ไม่ต้องทำอะไรเลยเพียงแค่ตามใจฉันก็พอ ถ้าฉันอยากให้ทำอะไรเธอก็แค่ทำ ไม่ขัดใจเท่านี้ก็ได้เงินเดือนละ 100,000 บาท เจอกันแค่อาทิตย์ละครั้งก็พอ ตกลงไหม"

หญิงสาวเริ่มลังเลกับจำนวนเงินที่มากมายขนาดนั้น เธอไม่รู้หรอกว่าเงิน 100,000 บาทจะต้องทำบ้าง แต่ถ้าเขาให้จริงเธอยินดีจะออกจากงานประจำทุกอย่าง เงินจำนวนนี้ไม่ได้หากันได้ง่าย ๆ ถ้าเธอปฏิเสธก็คงจะโง่เต็มที่แล้ว อีกอย่างคนอย่างคนฟีลิกซ์ ไม่น่าจะให้เธอไปทำอะไรที่ไร้สาระหรอก เค้าก็คงจะมีงานให้ทำไม่อย่างนั้นคงไม่จ่ายมากถึงขนาดนี้

"ตกลงค่ะหนูจะรับเงิน 100,000 บาทจากคุณ อยากจะให้ทำอะไรหนูยอมทุกอย่างเลยค่ะ แต่ว่าคุณห้ามโกหกนะให้ 100,000 บาทกับหนูจริง ๆ คุณรู้หรือเปล่าว่าการโกหกมันบาปนะ เพราะฉะนั้นห้ามหลอกเด็กรู้หรือเปล่า"

"หึ ฉันจะหลอกเธอได้ยังไงล่ะ เอาเลขบัญชีมาสิเดี๋ยวฉันโอนเงินให้เธอเลย 100,000 นึง แล้วพรุ่งนี้ไปหาฉันที่คอนโด"

"ได้ค่ะ"

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์กดเปิดหน้าจอ QR Code ส่งไปให้ชายหนุ่มด้วยความรวดเร็ว และเพียงไม่นานเงินจำนวน 100,000 บาทเข้ามาอยู่ในบัญชีของเธอเป็นที่เรียบร้อย ข้าวฟ่างดูตื่นเต้นไม่น้อยเลย เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้จับเงินแสนกับเขา ในตอนนี้เค้าอยากจะให้เธอทำอะไรเธอก็ยอมทุกอย่างแหละ เงินดีขนาดนี้ใครจะโง่ไม่เอาบ้าง

"ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับเงินจำนวนนี้ มันเยอะมากเลยค่ะว่าแต่งานที่คุณจะให้หนูทำมันยากมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมถึงจ่ายเยอะขนาดนี้ล่ะคะ"

"มันก็ไม่ได้ยากอะไรนิก็แค่นอนกับฉัน อาทิตย์ละครั้งเอง"

"อะไรนะคะ นี่คุณให้หนูนอนกับคุณอย่างนั้นเหรอคะ"

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ และแน่นอนว่าเธอไม่สามารถถอนตัวได้ในตอนนี้ เนื่องจากว่ารับเงินก้อนแรกไปแล้ว เขาก็แค่พูดตะล่อมให้เธอยอมตกลง ถ้าเค้าไม่ใช้แผนแบบนี้คิดว่าคนอย่างข้าวฟ่างจะยอมมาเป็นเด็กเลี้ยงของเขาอย่างนั่นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก

"คุณกำลังหลอกหนูนะคะ ไหนบอกว่าอยู่เฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไร ทำตามที่คุณสั่งก็พอไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงให้หนูไปนอนกับคุณซะได้ เอาเงินคืนไปเลยค่ะหนูไม่เอาแล้ว"

เธอพยายามที่จะโอนเงิน 100,000 บาทคืนให้เขาไป เพราะการที่ไปนอนกับเขาบอกตามตรงว่าเธอยังไม่พร้อมจริง ๆ คนเราจะมีความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งกับใครสักคน ก็จำเป็นจะต้องรักกันก่อนไม่ใช่เหรอ เขาคิดอะไรอยู่กันแน่

"เสียใจด้วยอีหนูมันไม่ทันแล้ว เธอรับเงินไปเท่ากับว่าเธอรับงานนี้ไปแล้ว ออกไปได้ล่ะฉันจะนอน พรุ่งนี้เจอกันที่คอนโดนะหนูน้อย ฉันจะส่งลูกน้องไปรับ ออ อย่าลืมไปลาออกงานด้วย"

เค้าเออออคนเดียวเสร็จสรรพจากนั้นก็เดินไปนั่งตรงโซฟาหยิบน้ำสมุนไพรขึ้นดื่มด้วยใบหน้าอารมณ์ดีสุด ๆ แต่คนที่ใบหน้าบึ้งบูดกับกลายเป็นเธอแทน ไม่น่าพลาดไปรับงานแบบนั้นเลย ก็ว่าอยู่งานสบายได้เงินเป็นแสนมันมีที่ไหนเล่า เฮ้อ ซวยชะมัด

"ผู้ชายใจร้าย หลอกเด็ก ชิ~"

หญิงสาวกระทืบเท้าปึงปังเดินออกไปจากห้องนอนของชายหนุ่ม แทนที่เขาจะโกรธกลับหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน พรุ่งนี้จะได้ระบายน้ำในตัวออกบ้าง หลังจากที่ไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนมาเกือบสามเดือนแล้ว ไม่รู้ว่ายัยเด็กนั่นจะลีลาดีมัดใจเขาได้หรือเปล่า เพราะถ้าเกิดว่าทำถึงเค้าอาจจะแบ่งเวลาไปให้เป็นอาทิตย์ละสักสองวันก็ได้

'เดี๋ยวพรุ่งนี้รู้กัน หึ'

ข้าวฟ่างใบหน้าบึ้งบูดเดินลงมาจากชั้นบน แต่เมื่อเห็นคุณแม่ก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เพื่อที่จะไม่ให้ท่านสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

"แม่จ๋ากลับกันหรือยังจ๊ะ"

"กลับเลยไม่มีอะไรแล้ว เหนื่อยน่าดูเลยสิลูกแม่ มาช่วยงานตลอดเลย ไหนจะต้องไปทำงานข้างนอกอีกแม่ขอโทษนะที่ทำให้หนูสบายไม่ได้"

ทั้งที่เธอเองก็มีเงินเดือนมากมายไม่ได้น้อยไปกับใคร แต่ด้วยความที่สามีป่วยบ่อยจนทำให้เงินเก็บที่มีค่อย ๆ หายออกไปทีละน้อย ตอนนี้แทบจะไม่เหลือแล้ว แต่ลูกสาวก็ยังน่ารักเสมอ ให้เหตุผลว่าไม่เป็นอะไร และอยากที่จะทำงานตัวเองเรียน เป็นลูกที่ประเสริฐโดยแท้

"อย่าคิดมากเลยค่ะหนูเป็นคนขยันอยู่แล้ว กลับกันเถอะนะคะ"

"จ้ะลูก"

ทั้งสองคนกุมมือกันเดินออกมาจากตัวบ้าน บังเอิญได้เจอกับคุณท่าน และก็คุณหญิงของบ้าน ข้าวฟ่างจึงแวะบอกลาพวกท่านก่อนจะกลับ

"กลับก่อนนะคะคุณท่าน คุณหญิง"

"กลับแล้วเหรอหนูข้าวฟ่าง ว่าจะจ่ายค่ารายวันให้ลืมไปเลยเนี่ย"

"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ หนูแค่อยากมาช่วยแม่เฉย ๆ ค่ะ ขอบคุณคุณหญิงที่เอ็นดูนะคะ เอาไว้ถ้าว่างเดี๋ยวหนูจะมาช่วยงานอีกค่ะ"

ความน่ารัก และสดใสของเธอทำให้ผู้คนที่อยู่ในบ้านนี้เอ็นดูได้ไม่ยาก ไม่คิดเล็กคิดน้อยแถมยังขยันขันแข็ง อะไรก็ทำได้หมดทุกอย่าง ใครได้ไปเป็นแฟนน่าจะโชคดีที่สุดในชีวิตแล้ว

"งั้นถ้ามารอบหน้าเดี๋ยวเอาของอร่อยให้กินดีไหม"

"ขอบคุณนะคะคุณหญิง ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูกับแม่กลับก่อนนะคะเพราะว่ามันค่ำแล้ว"

"เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่ง ลุงเจิดพารพีกับลูกไปส่งที่บ้านหน่อย"

"ได้ครับคุณหญิง"

ลุงเจิดตอบรับคำสั่งของคุณหญิง ก่อนจะพากันเดินไปขึ้นรถจากนั้นก็ไปส่งที่บ้านของเธอ บ้านก็ไม่ได้อยู่ไกลจากบริเวณคฤหาสน์สักเท่าไหร่ แต่เนื่องจากว่ามันเป็นซอยเปลี่ยวอาจจะเกิดอันตรายได้ จึงให้คนขับรถไปส่งจะปลอดภัยกว่า

"ขอบคุณลุงเจิดมากนะจ๊ะที่มาส่งเราสองแม่ลูก"

"ไม่เป็นไรเลย เข้าบ้านไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ เอ็งทั้งสองคนเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"

หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณคุณลุงเจิดที่อุตส่าห์มาส่งเธอกับคุณแม่ที่บ้าน จากนั้นทั้งคู่ก็กุมมือกันเดินเข้าไปข้างใน ซึ่งตอนนี้คุณพ่อกำลังนั่งรออยู่

"กลับมากันแล้วเหรอ เหนื่อยไหม"

"ไม่เหนื่อยเลยจ้ะสบายมาก แม่พาพ่อขึ้นไปพักผ่อนเถอะ นอนดึกไม่ดีนะรู้หรือเปล่า"

หญิงสาวนั่งลงตรงโซฟาก่อนจะสวมกอดคุณพ่อด้วยความรักท่านสุดหัวใจ เขารู้สึกแย่มากที่ทำให้ลูก และภรรยาต้องลำบาก แต่ทั้งคู่ไม่เคยทำให้เขารู้สึกไม่ดีเลย อยู่ด้วยกันมีแต่พลังบวกมันสบายใจมากจริง ๆ

"บอกตัวเองเถอะเอ็งนะ นอนดึกทุกวันเลย"

"แหะ! รู้ด้วยเหรอจ๊ะเนี่ย"

"ไฟเปิดทั้งคืนจะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ ไปนอนได้แล้วฝันดีนะลูกสาวของพ่อ พ่อจะพยายามดูแลตัวเองให้หายโดยเร็ว เอ็งจะได้ไม่ต้องเหนื่อย"

ท่านยื่นมือไปลูบผมลูกสาวอย่างอ่อนโยน เพราะว่าเขาอ่อนแอแบบนี้แหละลูกถึงได้ลำบากแบบนี้ โรคที่เป็นอยู่ก็ใช่ว่าจะหายได้ง่าย แต่ถ้ารักษาโดยถูกวิธี หรือมีเงินมากพอที่จะผ่าตัดได้ เขาคงจะหายอย่างเด็ดขาด

"ไม่ต้องคิดมากนะจ๊ะพ่อทำใจให้สบายแล้วก็ไปตามที่หมอนัดก็พอ ที่เหลือให้หนูกับแม่เป็นคนจัดการเอง"

"พ่อรักเอ็งนะ พ่อเชื่อว่าคนดี ๆ แบบเอ็งจะต้องได้ดีในสักวัน"

"สาธุเลยจ้ะพ่อ"