ตอนที่ 8 การปลดปล่อย

ทางด้านหลิวถิงถิงที่เพิ่งโดนแม่เลี้ยงใจร้ายมารังควานถึงมหาวิทยาลัยก็ตกเป็นเป้าสายตาของนักศึกษาทั้งมหาวิทยาลัย แต่สายตาที่มองมานั้นส่วนมากจะเป็นสายตาของความเห็นอกเห็นใจ และก็มีสายตาของคนบางกลุ่มที่มองมาด้วยสายตาสมเพช เวทนา และดูถูกดูแคลน จ้าวซือซืออดที่จะโมโหแทนเพื่อนไม่ได้จึงสบถออกไปจนคนพวกนั้นเดินหนีแทบไม่ทัน ใครบ้างจะไม่รู้จักจ้าวซือซือ คุณหนูตระกูลจ้าว ที่ฐานะทางบ้านติดความร่ำรวยในสิบอันดับของเมืองแอล

   “ไม่มีเรียนกันหรือไง มองมาอยู่ได้!!!” เสียงหวานดังขึ้นจนคนที่มองมาไม่รีบเดินจากไป ก็ก้มหน้าอ่านหนังสือในมือทันที

   “ไม่เอาน่าซือซือ พวกนั้นมีตามีปากก็ปล่อยพวกเขาพูดไปเถอะ เราไม่เป็นไรหรอก” หลิวถิงถิงบอกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

   “ถิงถิง เธอก็ใจดีแบบนี้ทุกที คนพวกนี้มันถึงจ้องแต่จะกดเธอให้ต่ำลง บ้านจนแล้วไงวะ ไม่ได้ไปขอใครกินก็แล้วกัน” จ้าวซือซืออดที่จะบ่นให้เพื่อนรักไม่ได้ ก่อนที่เฉิน เหม่ยหานเดินมาหาที่โต๊ะที่ทั้งสองนั่งอยู่

“เป็นไงบ้างถิงถิง ฉันได้ข่าวว่าแม่เลี้ยงเธอมาด่าเธอที่นี่หรอ” เฉินเหม่ยหานถามเพื่อนใหม่ด้วยความเป็นห่วง เธอได้ยินเพื่อนๆที่ห้องคุยกันว่าแม่เลี้ยงของเด็กในอุปการะของคุณชายซือนี่มันนางมารร้ายชัดๆ อยากให้ลูกเลี้ยงลาออกไปหาเงินเลี้ยงครอบครัว

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกเหม่ยหาน ขอบใจนะ” หลิวถิงถิงส่งยิ้มให้กับเหม่ยหาน 

“อย่าให้อนาคตของเธอต้องพังลงเพราะคำพูดแย่ๆของคนอื่นนะ ตอนนี้เธอก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับที่บ้านแล้วไม่ใช่หรือ” เหม่ยหานบอกก่อนจะเอ่ยถามต่อ หลิวถิงถิงพยักหน้ารับ

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าไปสนใจเลยนะ เธอมีหน้าที่เรียนก็เรียนไปเถอะ” เหม่ยหานกุมมือของเพื่อนใหม่เอาไว้ ชีวิตเธอยังโชคดีกว่าถิงถิงมากที่ครอบครัวยังคงอยู่พร้อมหน้า ถึงแม้จะไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่พวกท่านก็มีกำลังส่งให้เธอได้เรียน

“ขอบใจเธอสองคนมากนะ ซือซือ เหม่ยหาน เธอสองคนเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันจริงๆ” สามสาวกอดกัน ท่ามกลางสายตาคมของซือมู่อันที่มองมา รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าที่เย็นชาเพียงแว๊บเดียว ก่อนที่เขาจะเดินจากไปพร้อมกับจางหลง

ทางด้านหยินเยว่ก็ถูกพาตัวกลับมาส่งที่บ้าน เพราะคุณชายของเขาให้แค่สั่งสอน เขาก็ทำตามหน้าที่ พร้อมกับข่มขู่ไปเล็กน้อย หากเอาเรื่องเด็กสาวมาขู่รับรองว่าแม่ที่รักลูกแท้ๆของตนเองอย่างหยินเยว่ คงจะสงบเสงี่ยมเจียมตัวไม่ไปยุ่งกับหลิวถิงถิงอีกนาน

“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับถิงถิงมันอีก” เสียงกร้าวดังขึ้นทันทีที่ร่างอวบของหยินเยว่ก้าวผ่านประตูบ้านมา

“หึ แตะต้องไม่ได้เลยนะ ทีเมื่อก่อนไม่เห็นจะห่วงใย ทีมาตอนนี้แล้วทำมาเป็นสนใจ ห่วงใยมัน ทำไม มันจบมาจะหวังพึ่งพามันใช่ไหม” หยินเยว่ตวาดถามด้วยความโมโหที่หลิวหยางทิ้งตนไว้กับไอ้พวกคนแปลกหน้า

 “ทีลูกเธอเองเธอยังรัก แล้วทำไมฉันจะไม่รักลูกของตัวเองล่ะ หยินเยว่ อย่าลืมว่าที่ผ่านมาฉันต้องทนกับพฤติกรรมของเธอขนาดไหน ที่ฉันยอมปิดหูปิดตาก็หวังเพียงให้เธอเห็นอกเห็นใจถิงถิงมันบ้าง นี่อะไร มันออกไปใช้ชีวิตของตัวเองแล้ว ยังจะไปตามมันกลับมาลำบากอีก ใจเธอยังเป็นคนอยู่รึเปล่า ทำไมถึงได้เห็นแก่ตัวแบบนี้” หลิวหยางโมโห อดที่จะระบายความรู้สึกออกมาไม่ได้ หยินเยว่ได้ฟังนิ่งอึ้งอยู่สักพัก ก่อนที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา

“พี่มีนังเด็กนั่นเป็นลูกคนเดียวหรือไง ถ้านังเด็กนั่นไม่ออกมาทำงานแล้วหลิวซือเยว่จะเอาเงินที่ไหนมาเรียนต่อตอนเธอจะต้องเข้ามหาวิทยาลัย พี่เป็นพ่อแท้ๆทำไมไม่คิด!!!” หยินเยว่ตะโกนใส่หน้าของหลิวหยาง หลิวซือเยว่ลงมาจากชั้นสองของบ้านได้ยินพ่อกับมาทะเลาะกันก็รู้สึกแย่ พอได้ยินว่าเกี่ยวกับพี่สาวตัวดี ยิ่งทำให้เธอเกิดความอิจฉาริษยา ด้วยความที่ถูกผู้เป็นมารดาเป่าหู และเสี้ยมสอนให้รังเกียจพี่สาวมาตั้งแต่เด็ก ทำให้หลิวซือเยว่ คอยช่วยมารดากลั่นแกล้งหลิวถิงถิงมาโดยตลอด เธอค่อยๆหลบออกจากตรงนั้นและเดินกลับขึ้นห้องไป

 ชีวิตของหลิวซือเยว่ไม่ได้ลำบากดังเช่นหลิวถิงถิง เพราะบิดาคอยเอาอกเอาใจ ส่วนมารดาก็คอยประคบประหงมทำให้เธอไม่เคยรู้จักความลำบาก อยากกินอยากใช้อะไร ก็แบมือขอเงินมารดากับบิดาเพียงอย่างเดียว เธอจ้องมองไปที่กระจกก็เห็นใบหน้าของตนที่ไม่ได้มีเค้าโครงความสวยเหมือนพี่สาวเลยสักนิด มันจะแปลกอะไรก็มารดาของเธอนั้นศัลยกรรมมาตอนที่ยังเป็นสาว สาวน้อยกำหมัดแน่นนึกอิจฉาพี่สาวต่างมารดาอยู่ในใจ หน้าตาดี เรียนเก่ง หลิวถิงถิงได้ไปทุกอย่าง ส่วนเธอน่ะเหรอ หน้าตาพอใช้แถมยังเรียนไม่ค่อยเก่งอีกด้วย

ณ โรงแรมหรูใจกลางเมืองแอล

 “ที่คุณชายสั่งเรียบร้อยแล้วครับ” ต้าฉินเข้ามารายงานกับซือมู่อัน ขณะที่คุณชายของเขากำลังรออาหารหวานของค่ำคืนนี้อยู่

 “ดีมาก แล้วคอยจับตาดูหยินเยว่เอาไว้ ผู้หญิงคนนี้ไว้ใจไม่ได้หรอกนะ จากที่ฟังหลิวตงตงเล่าให้ฟังว่าเขาเข้าบ่อนมาตั้งแต่เข้าสู่วัยรุ่นจนเขาติดและมีชีวิตตกต่ำอย่างเช่นทุกวันนี้ก็เพราะมีผู้หญิงคนนี้คอยเสี้ยม” ซือมู่อันบอกบอดี้การ์ดมือขวาเสียงเย็น

 “ครับคุณชาย” ต้าฉินรับคำก่อนที่จะเดินออกไปรอด้านนอก

 ซือมู่อันยืนมองออกไปด้านนอก มือขวายกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบก่อนกระเดือกลงคออย่างช้าๆ ในระหว่างที่เด็กนั่นอยู่ในอุปการะของเขา ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้องเธอเด็ดขาด เขาคิดในใจก่อนที่จะยกไวน์ในแก้วขึ้นซดจนหมด เสียงเคาะประตูด้านนอกดังขึ้น