บทที่ 75

จ่าเฉยมองตามแล้วพรางสงสัยว่า แค่แม่มาหาแล้วทำไมผู้พันหนุ่มถึงต้องดีใจขนาดนี้ ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะบ่นว่าอยากเจอแม่เลยสักครั้งนี่นา จ่าเฉยยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ อย่างงุนงง

สุริยะถึงกับรอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้า เมื่อมองเห็นร่างท้วมๆ ของมารดาแทนที่จะเป็นร่างบางขาวลออของคนรักสาว มุมปากหยักกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นมารดาหันมาหา จากนั้นร่างท้วมก็เดินเข้ามากอดร่างหนาของลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียว

ชายหนุ่มกอดตอบ แม้จะไม่ดีใจเท่าที่ควรแต่ก็ดีใจที่ได้เจอแม่ นานแล้วที่ไม่ได้เจอกับผู้ให้กำเนิด ได้แต่โทรคุยกันตลอด กลิ่นของแม่ยังคงหอมเหมือนเดิม ใบหน้าอิ่มของแม่ดูมีความสุขมาก แต่แววตานี่สิที่ฉายแววอะไรบางอย่าง

“ตายะ เป็นยังไงบ้างลูก แม่คิดถึงยะมากก็เลยมาหา”

“หม่อมเดินทางมาหาด้วยตัวเองแบบนี้ แสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญใช่ไหมครับ”

“เรียกแม่ว่าหม่อมอีกแล้ว ถ้างั้นทำไมไม่เรียกว่าหม่อมแม่ซะเลยล่ะลูก”

“แม่ก็คือแม่ครับ หม่อมก็คือหม่อม ถ้าผมจะเรียกแม่ก็เพราะแม่เป็นแม่ของผม”

“พูดแบบนี้ แม่ชักน้อยใจแล้วนะ”