บทที่ 6

“งูเหลือมน่ะคุณ และตอนนี้ก็ปล่อยผมได้แล้ว เพราะผมหายใจไม่ออก”

            “ไม่เอาน่ะ ฉันกลัว งูเหลือมเหรอ...” จันทร์ดาราเอนกายออกห่าง แต่ยังไม่ปล่อยมือจากลำคอหนา “นายรู้ได้ไงว่าเป็นงูเหลือม” ก่อนดีดตัวออกไปเสียสองสามก้าว เมื่อเริ่มปะติดปะต่อความคิดของตนได้ “นี่แสดงว่านาย...นายรู้ล่ะสิว่าที่นี่มีงู แล้ว...แล้วนายยังจะพาฉันเข้ามาอีกเหรอ คนบ้า ไอ้บ้า ทำอะไรไม่รู้จักคิด”

            “เฮ้อ...ถามหน่อยเถอะ กะอีแค่คราบงูตัวเดียวที่มันลอกคราบทิ้งเอาไว้ กับไอ้โจรที่มันกำลังตามล่าเราอยู่ คุณกลัวอะไรมากกว่ากัน คุณจะออกไปนอนข้างนอกก็ได้นะ ถ้าคิดว่ามันปลอดภัยกว่านอนในนี้ แต่ผม...จะนอนในนี้ แล้วถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็ ผมจะไปบอกพ่อคุณว่า ผมมาช่วยคุณไม่ทัน”

            “นาย...ก็ได้ ฉันจะนอนในนี้ แต่นายต้องเอาคราบงูไปทิ้งให้ฉันก่อน”

จันทร์ดาราต่อรอง จะให้เธอออกไปนอนข้างนอกคนเดียวเธอไม่ไปแน่ แต่ถ้ามีเขาไปด้วยล่ะก็ไม่แน่

            ลูกสาวนายพลย่นคิ้วให้กับความรู้สึกของตัวเอง เธอรู้สึกอบอุ่นเวลาที่อยู่ใกล้เขา เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ นี่เธอกำลังเป็นอะไรไปนี่ ยังไม่ทันข้ามวัน เธอกลับรู้สึกดีๆ กับผู้ชายตรงหน้าแล้วเหรอ

            สุริยะไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปข้างในสักพัก ก่อนเดินออกมาพร้อมกิ่งไม้ที่มีคราบงูเหลือมพาดอยู่ แค่เพียงเห็นคราบ จันทร์ดาราก็ถอยร่นไม่เป็นขบวนอย่างหวาดกลัว ชายหนุ่มเหวี่ยงคราบงูเหลือมทิ้งลงไปกับสายน้ำตก และส่องไฟฉายในมือไปรอบๆ ถ้ำ เพื่อมองหาสิ่งผิดปกติอื่นที่อาจจะมี ร่างสูงตระหง่านเดินเข้าไปข้างในถ้ำเรื่อยๆ จนแน่ใจว่าไม่มีสิ่งแปลกปลอมใดๆ ที่จะทำให้ผู้หญิงที่ยืนตัวสั่นเพราะเสื้อผ้าที่เปียกชื้น และอากาศภายในถ้ำก็เย็นเฉียบ ต้องร้องกรี๊ดๆ และกระโดดกอดคอเขาจนแทบหายใจหายคอไม่ออก แต่พอนึกถึงร่างนุ่มๆ ที่เบียดกายเข้าหาอย่างหวาดกลัวนั้น มุมปากลึกก็กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ พลางคิดว่าถ้าจันทร์ดารากอดเขาด้วยความเสน่หาแล้วจะเป็นยังไงหนอ

            “หนาวเหรอ” เขาหันไปถามจันทร์ดารา แล้วได้รับการพยักหน้าตอบรับกลับมา “ถอดเสื้อผ้าออกซะ” เขาสั่งและเริ่มปลดกระดุมเสื้อลายพรางของตนออกบ้าง

            “นะ...นายจะทำอะไรน่ะ”

จันทร์ดาราร้องเสียงหลง เมื่อเห็นเสื้อตัวนอกหลุดออกไปจากลำตัวหนาแกร่ง แต่ก็ยังมีเสื้อยืดสีเขียวที่ฟิตเปรี๊ยะแนบไปกับมัดกล้ามเป็นลอนสวย

            “ผมก็หนาวเหมือนกันน่ะสิคุณ คุณก็ถอดออกซะ ถ้ายังไม่อยากตายเป็นผีเฝ้าถ้ำเพราะเป็นปอดบวมกลางป่านี่ซะก่อน แต่...”

            “แต่อะไร”

            “ผมก็ไม่แน่ใจนะว่า ตอนนี้คุณกำลังเป็นปวดบวมอยู่หรือเปล่า”

ดวงตาคมหลุบลงมองอกอิ่มอวบใหญ่ที่ดันเด่นออกมาอย่างสวยงาม จันทร์ดารามองตามสายตาคู่นั้น แล้วต้องยกมือปิดบังทรวงอกของตนให้พ้นจากสายตากรุ้มกริ่ม

            “ทะลึ่ง ลามก ทำไมคุณพ่อต้องส่งนายให้มาช่วยฉันด้วยก็ไม่รู้ ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงรู้จักที่ต่ำที่สูงมากกว่านาย”

            สุริยะย่างสามขุมเข้าหาร่างบาง มือใหญ่กระชากต้นแขนบอบบางเข้าหา จันทร์ดาราสาบานได้ว่าเธอเห็นดวงตาคมคู่นั้นลุกเป็นไฟ ก่อนจะมลายหายไปต่อหน้าต่อตา หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอเฮื้อกใหญ่ข่มความหวาดกลัวให้อยู่ลึกที่สุด

            “สำหรับผมไม่มีคำว่าที่ต่ำที่สูง ทุกคนยืนอยู่บนพื้นดินเท่าเทียมกันหมด คุณเอาอะไรมาวัดว่าคุณอยู่สูงกว่าผม หรือคิดว่าเป็นลูกนายพล แล้วจะเหยียบหัวใครเล่นก็ได้งั้นเหรอ ฝันไปเถอะ ถึงแม้ท่านนายพลจะเป็นผู้บังคับบัญชาของผม แต่พันตรีสุริยะ สุริโยปกรณ์คนนี้จะไม่มีวันยอมให้ใครเหยียบหัวง่ายๆ โดยไม่คิดโต้ตอบ”

สุริยะกระชากเสียงคำรามใส่ จนร่างบางตัวสั่นงันงกและหลับตาปี๋ เพราะไม่กล้าสบตาคมดุคู่นั้น

            “เอ่อ...ฉัน...คือว่า...”

จันทร์ดาราอยากจะบอกว่าเธอปากเสียไปอย่างงั้นเอง ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นเลย แต่ร่างสูงที่ถอยห่างและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ก็หายไปจากม่านน้ำตกนั้นทำให้เธอได้แต่นิ่งงัน หญิงสาวถอนหายใจออกมาแรงๆ และทรุดตัวลงนั่งกับพื้นที่เย็นเฉียบ เสียงน้ำตกที่ดังสนั่นและความมืดมิดภายในถ้ำ มีเพียงแสงที่ลอดผ่านสายน้ำเข้ามา ด้วยเวลานี้บรรยากาศในป่าเริ่มอึมครึมเพราะดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้า ทำให้แสงในถ้ำก็เริ่มลดน้อยลงไปด้วย