บทที่ 5

“รู้ว่ามันลำบากและอันตราย แล้วนายจะพาฉันเข้าไปได้ยังไง”

            “ถ้าคุณอยู่เฉยๆ ไม่เอะอะโวยวาย ไม่ถามมากแบบนี้ ผมพาคุณเข้าไปได้แน่ๆ”

            จันทร์ดาราจำต้องหุบปากฉับ ไม่ถามอะไรอีก แต่ยังหวั่นใจระคนสงสัยว่านายราหูจะพาเธอเข้าไปในนั้นได้ยังไง

            สุริยะเปิดกระเป๋าเป้ทหารที่สะพายมาตลอด และหยิบเชือกเส้นใหญ่ออกมา ก่อนจะผูกเป็นบ่วงและเงยหน้ามองหาหลัก ชะง่อนหินเล็กๆ ที่ยื่นออกมานั้นเป็นหลักให้สุริยะเหวี่ยงบ่วงขึ้นไปหาอย่างแม่นยำในคราเดียว เขาทดสอบความแข็งแรงของชง่อนเล็กๆ นั่นจนรู้ว่ามันแข็งแรงพอจะรับน้ำหนักตัวของคนทั้งคู่ไหว ก็ใช้ปลายเชือกอีกข้างผูกลำตัวของทั้งคู่เอาไว้

            “นี่...ทำไมต้องผูกเชือกให้ตัวติดกันด้วยล่ะ นายอย่าบอกนะว่าจะใช้เชือกเส้นนี้โหนเข้าไปในถ้ำนั้นน่ะ”

            “ผมบอกให้คุณเงียบไงล่ะ ทำตามที่ผมบอกทุกอย่างก็พอ” เขาสั่งเสียงดุ ดวงตามีแววไม่พอใจ

            “แต่...ฉันกลัวนี่” เสียงหวานนั้นสั่น จนสุริยะอดสงสารไม่ได้

            “ถ้าตกลงไปก็คงไม่ตายหรอก แต่ที่ผมต้องผูกคุณไว้แบบนี้ เพราะผมขี้เกียจลงไปช่วยคุณ”

            เอวบางถูกมัดติดกับเอวหนาแน่นจนไม่มีอะไรลอดผ่านไปได้

            “กอดคอผมไว้แน่นๆ ถ้ากลัวก็ซุกหน้ากับอกของผม”

            แล้วโดยที่จันทร์ดารายังไม่ทันตั้งตัว สุริยะก็เหวี่ยงตัวเข้าไปใต้สายน้ำ แล้วใช้เท้าเหยียบบนพื้นหินหน้าปากถ้ำ รองเท้าคอมแบ็ตไถลเล็กน้อย แต่ชายหนุ่มก็ยังทรงตัวได้อย่างปลอดภัย

            จันทร์ดาราถอนใจยาวอย่างโล่งอก และอดทึ่งในความสามารถของผู้พันหนุ่มไม่ได้ นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้บิดาเลือกเขาให้มาช่วยเธอ เพราะฝีมือและความเก่งกาจของเขานี่เอง

            สุริยะเห็นร่างบางที่เงยหน้าขึ้นมองเขานิ่งๆ ไม่โวยวายหรือร้องแลกแหกกะเชออะไรเลย ทั้งที่เขาก็ยังไม่ได้แกะเชือกที่ผูกเอวออก ริมฝีปากหนากระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มก่อนฉกวูบลงจุมพิตแผ่วเบาที่เรียวปากนุ่ม นั่นล่ะที่ทำให้จันทร์ดาราได้สติ

            “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ คนฉวยโอกาส”

            “ก็โอกาสมันน่าฉวยนี่นา ผมเห็นคุณมองผมแบบนั้น นึกว่าพิศวาสผมขึ้นมาซะอีก”

            “ใครจะไปพิศวาสคนอย่างนายลง นายราหู”

            “คำก็ราหู สองคำก็ราหู เห็นทีคืนนี้ราหูจะต้องอมจันทร์ซะหน่อยแล้ว”

พูดไป มือก็แกะปมเชือกไปด้วย ร่างบางก้าวหนีทันทีเมื่อเป็นอิสระ

            “แล้วคิดเหรอว่าดวงจันทร์อย่างฉันจะยอมให้นายอมน่ะ เชอะ...ฝันไปเถอะ”

            “ก็ลองดู ว่าใครจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ในเกมนี้”

            “ถ้านายไม่ใช้กำลังบังคับฝืนใจฉันล่ะก็...ชาตินี้ทั้งชาติ ฉันก็ไม่มีวันยอมนายแน่ๆ”

            “หึ หึ ผมไม่เคยต้องบังคับฝืนใจใคร มีแต่คนอยากจะทอดกายให้ผมเชยชมทั้งนั้น” สุริยะตรวจดูสิ่งสำคัญที่สุดที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าใบใหญ่ แล้วต้องถอนใจส่ายหน้าแถมด้วยคำบ่นกระปอดกระแปด “เฮ้อ...ราคาก็ออกแพง ทำไมไม่ทำให้มันกันน้ำได้ด้วยวะ”

“บ่นอะไร แล้วนั่นมันอะไรเหรอ” จันทร์ดาราถามอย่างใคร่รู้

“ของสำคัญที่มันจะช่วยเราได้ แต่ตอนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เพราะมันใช้การไม่ได้แล้ว”

“อ้าว...ถ้ามันใช้การไม่ได้แล้วเราจะออกจากป่านี่ได้ยังไงล่ะ”

“ก็คงต้องใช้วิธีอื่น”

จันทร์ดารามองชายหนุ่มดึงเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมนั้นออกมาจากเป้ เหมือนเขาจะทิ้งมันเอาไว้ในนี้ ก่อนจะดึงไฟฉายออกมาจากกระเป๋าเป้ เขาลองเปิดแต่ไม่ติด ก่อนเคาะแรงๆ กับฝ่ามือสองสามครั้ง มันก็สว่างวาบขึ้นมา

“ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าพังซะแล้ว”

            “นี่...ถามอะไรหน่อยสินายราหู ทำไมนายต้องทาหน้าดำปิ๊ดปี๋แบบนี้ด้วย ถ้ามีผู้หญิงยอมนอนกับนายง่ายๆ จริงๆ แน่จริงนายก็ล้างหน้าเอาสีดำๆ นั่นออกซะสิ”

            “ถ้าล้างออก แล้วคุณวิ่งเข้าใส่ ผมจะทำไงล่ะ”

คำพูดยียวนของคนห่ามๆ ทำให้หญิงสาวอยากกรี๊ด

            “อ๊าย...ต่อให้หน้าตานายหล่อเหลาแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันวิ่งเข้าใส่นายหรอก”

จันทร์ดารากระทืบเท้าย่ำกับพื้น ก่อนเดินจ้ำพรวดๆ เข้าไปภายในถ้ำ เธอหายไปไม่นาน สุริยะก็ได้ยินเสียงหวีดร้องและร่างบางก็วิ่งแผล็วออกมา กระโดดกอดคอเขาแน่น

            “นายราหู...ในนั้น...มี...กรี๊ดๆๆๆ”

            “มีอะไรล่ะคุณ มัวแต่ร้องกรี๊ดๆ แบบนี้ แล้วผมจะรู้มั้ยเนี่ย” สุริยะฉงนกับท่าทางหวาดกลัวของหญิงสาว แต่ถ้าเขาเดาถึงสาเหตุความกลัวของเธอไม่ผิดล่ะก็ “คุณไปเจอคราบงูมาใช่มั้ย”

            “ใช่ๆ มัน...มันต้องไม่ใช่งูธรรมดา เพระมันใหญ่มาก”

จันทร์ดาราเบียดร่างแทบจะกลืนหายเข้าไปในร่างแกร่งอย่างลืมตัว หญิงสาวกลัวสัตว์เลื้อยคลานทุกชนิด โดยเฉพาะงู