บทที่ 7

เวลาผ่านไปจากนาทีเป็นร่วมชั่วโมง จันทร์ดาราก็ได้ยินเสียงกร๊อบแกร๊บ ก่อนที่ร่างสูงจะปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ความดีใจที่เห็นชายหนุ่มทำให้หญิงสาวผุดลุกขึ้นยืนและวิ่งเข้าไปหา

            “นาย...ฉันนึกว่านายจะโกรธจนทิ้งฉันไปแล้ว”

            สุริยะโยนกิ่งไม้แห้งที่ออกไปเก็บและกล้วยเครือเล็กๆ ลงพื้น ความโกรธยังไม่จางหาย แต่หน้าที่ต้องมาก่อน

            “ถ้าผมทิ้งคุณไปจริงๆ คุณจะทำยังไง รู้มั้ยว่าผมอยากทิ้งคุณใจจะขาด”

สุริยะหันมามองตาเขียว และชี้หน้าหวานๆ นั้นอย่างฉุนจัด เกิดมายังไม่มีใครเคยด่าว่าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงมาก่อนเลย แต่ผู้หญิงตรงหน้าที่เพิ่งรู้จักไม่ทันข้ามวัน กลับด่าเขาฉอดๆ

            จันทร์ดาราเสียใจจนน้ำตาคลอเบ้า และปล่อยให้มันไหลลงมาอาบสองแก้ม ร่างบางสะอื้นฮักจนตัวโยน เสียใจที่ดันปากเสียและเสียใจที่เกือบถูกทิ้ง และเหนือกว่าอื่นใดเสียใจที่ได้รู้ว่าคนตรงหน้าอยากทอดทิ้งเธอใจจะขาด

            สุริยะเห็นจันทร์ดาราร้องไห้ก็เงียบกริบ หันไปเปิดกระเป๋าเป้หยิบไฟแช็กออกมาจุด แต่ก็จุดไม่ติดเสียที ชายหนุ่มจึงขว้างทิ้งอย่างไม่ไยดีและเริ่มจุดไฟด้วยมือเปล่า เขาเอาท่อนไม้ใหญ่ตั้งไว้ข้างล่างและนำกิ่งไม้มาหักก้านให้เหลือแต่กิ่งตรงๆ และหนีบกิ่งนั้นไว้กับฝ่ามือให้ด้านล่างแตะกับท่อนไม้ที่วางราบกับพื้นก่อนปั่นไปเรื่อยๆ อาจช้ากว่าการจุดไฟแช็ก แต่ไม่นานนักแรงเสียดสีก็ทำให้เกิดประกายเพลิงขึ้นมา จากนั้นสุริยะก็วางกิ่งไม้แห้งสุมๆ กัน จนกลายเป็นกองไฟ ถ้ำที่มืดสลัวเริ่มสว่างจ้าและอุ่นขึ้นทันที

            “จะยืนร้องไห้อีกนานมั้ย ร้องยังกับมีใครตายซะงั้น พูดแค่นี้ไม่เห็นต้องร้อง ทีคุณยังด่าว่าผมปาวๆ ผมยังทนฟังได้เลย ทำไมผมพูดแค่นี้ถึงทนฟังไม่ได้”

            “ถ้าคุณพ่อไม่ให้นายมาช่วยฉัน นายก็คงไม่มาอยู่แล้วใช่มั้ย”

            “ก็ใช่น่ะสิ คุณเป็นอะไรกับผมล่ะ ผมถึงต้องมาช่วยด้วย แล้วว่าที่ผัวในอนาคตของคุณล่ะไปไหนซะ ทำไมไม่มาช่วยคุณเอง ต้องเดือดร้อนให้ผมมาช่วยแบบนี้”

            “ฉันคงเป็นภาระสำหรับนายมาก นายกลับไปเถอะ ปล่อยให้ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวก็แล้วกัน กลับไปบอกให้คู่หมั้นฉันเป็นคนมาช่วยฉันเอง” จันทร์ดารายังไม่วายประชดประชันเพราะความน้อยใจและเสียใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

            สุริยะไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นพรวดและเดินดุ่มๆ ออกไป ทิ้งจันทร์ดาราให้อยู่ตามลำพังในถ้ำ หญิงสาวมองร่างสูงที่เดินจากไปด้วยสายตาเจ็บปวด ก่อนร้องไห้ออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บใจที่ชายหนุ่มเดินจากเธอไปง่ายๆ แถมไม่คิดจะเหลียวแลเลยแม้แต่น้อย

            เวลาผ่านไปจนพลบค่ำ ข้างนอกนั้นมืดสนิท ความหวาดกลัวทำอะไรไม่ถูกทำให้จันทร์ดาราทิ้งตัวลงนอนข้างกองไฟ สัตว์เลื้อยคลานที่เธอกลัวนักกลัวหนาคงไม่เข้ามาอีก เพราะกองไฟที่สว่างโร่ แต่เธอก็อดหวั่นใจไม่ได้จนต้องขดตัวเข้าหากัน ความเหนื่อยผสมกับความหิวจัดทำให้เธอมองเครือกล้วยที่ถูกทิ้งไว้ และปอกกล้วยเข้าปากไปสามลูก ก่อนจะเอนกายอีกครั้งเมื่อหนังท้องเริ่มตึงขึ้นมาบ้าง และเผลอหลับลงเพราะความเหนื่อยอ่อน

เสียงฝีเท้าในรองเท้าคอมแบ็ตที่ย่องเข้ามาใกล้ แต่เธอก็ยังได้ยินเพราะใบหูแนบกับพื้นดิน หญิงสาวลืมตาขึ้นและทำท่าจะลุกขึ้นหากไม่มีอ้อมแขนที่สวมกอดจากทางด้านหลัง ไออุ่นจากกายหนาที่ส่งผ่านมายังร่างบาง ทำให้เธออบอุ่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ต้องหันไปมองจันทร์ดาราก็จำกลิ่นกายของเขาได้ ริมฝีปากอิ่มยิ้มพรายอย่างดีใจว่าเขาไม่ได้ทอดทิ้งเธอไปไหน

            “กลับมาทำไมคะ”

เสียงหวานใสที่ถามขึ้นอย่างอ่อนหวาน แถมยังมีคำลงท้ายน่ารัก ทำให้ดวงตาที่กำลังหลับลงต้องลืมขึ้นอีกครั้งและทอดถอนใจยาวอย่างหนักหน่วง

            “ข้างนอกมันหนาว ข้างในนี้อุ่นกว่ากันเยอะ”

            “กอดแน่นขนาดนี้ ไม่อุ่นยังไงไหว”

            สุริยะคลายอ้อมกอดและลุกขึ้นนั่ง ไขว้แขนถอดเสื้อยืดสีเขียวออก การเหวี่ยงตัวเข้าปากถ้ำที่อยู่หลังม่านน้ำตก ทำให้เสื้อผ้าของเขาเปียก จริงอยู่ที่เสื้อยืดผ้าบางแต่มันก็ยังชื้นจนต้องถอดออก มือใหญ่คลำไปทั่วร่างบางและพบว่าเสื้อผ้าของจันทร์ดาราเริ่มหมาดแล้ว แต่ก็ยังชื้นอยู่บ้าง

            “ถอดเถอะ ถ้าไม่ถอดคุณอาจไม่สบายจริงๆ แล้วเราคงต้องติดแหง็กอยู่ในถ้ำนี้ต่อไปอีก”

สุริยะบอก และเป็นฝ่ายปลดกระดมเสื้อเชิ๊ตสีชมพูผูกเอวของจันทร์ดาราออก

            “นาย! ไม่ถอดไม่ได้เหรอ เดี๋ยวมันก็แห้ง”

จันทร์ดาราปฏิเสธ แต่มือหนาซึ่งถูกมือเล็กตะครุบหมับยังคงขยับปลดกระดุมไปเรื่อยๆ

            “ไม่ได้ ถ้าถอดออกแล้วคุณจะอุ่นกว่าใส่เยอะ เชื่อผม”

            จันทร์ดาราอยากดื้อรั้น แต่เธอกลัวเขาจะโกรธและทิ้งเธอไว้อีก มือน้อยจึงผละจากมือใหญ่ เปิดทางให้มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเธอจนหมดแถว ไม่นานเสื้อตัวสวยก็หลุดออกจากร่าง

            “นายราหู...อย่ามองแบบนั้นสิ ฉันอายนะ”

            “อายทำไม ของสวยๆ งามๆ ของดีมีไว้ให้โชว์ และผมก็อยากมอง อยากสัมผัส” สุริยะพูดเหมือนคนละเมอ