Chapter 7 หัวใจเต้นแรง

            ตุ้บ!!! หญิงสาวเดินชนเข้ากับอกแกร่งของชายร่างสูงใหญ่อย่างจัง จนเอกสารในมือของเธอหล่นลงไปกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น เนื่องอันดาต้องการแกล้งเธอ จึงเอาแอกสารออกจากลิ้นแฟ้ม ซึ่งใบบุญคงต้องเรียงใหม่หมด                                                                            

            “โอ๊ย! นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ย... ขอโทษนะคะ” หญิงสาวรีบกล่าวขอโทษเขาออกไป ขณะที่ดวงตาของเธอโฟกัสไปยังเอกสารที่พื้น ก่อนจะรีบกุลีกุจอก้มลงไปเก็บขึ้นมาทีละแผ่น เพื่อเรียงให้เรียบร้อย โดยไม่ได้สนใจว่าตัวเองชนเข้ากับใคร     แล้วจัดการใส่เข้าไปในแฟ้มให้เป็นระเบียบกว่าเดิม                                   

            “เดี๋ยวผมช่วยเก็บ” เสียงทุ้มดังขึ้น จึงทำให้หญิงสาวเงยหน้าไปมอง ซึ่งทำให้คนทั้งคู่ได้สบตากันราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ แม้แต่กวินเอง ในเวลานี้หัวใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ที่ได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดเจน ซึ่งชายหนุ่มจดจำเธอได้เป็นอย่างดี    

            ใบบุญยอมรับว่าชายตรงหน้าดูหล่อเท่สมาร์ตยังกับโอปา เมื่อเขาอยู่ในชุดสูทผูกเนกไทแบบนี้ เธอเองก็รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย แต่นั่นมันไม่ใช่สิ่งสำคัญ เธอจะไม่มีวันเอาชีวิตเข้าไปเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนไหน เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้รู้ว่า ชีวิตของเธอเป็นดังเรือน้อย ที่ลอยอยู่กลางแม่น้ำ ซึ่งต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก ในการแจวเข้าฝั่งด้วยตัวเองเพียงลำพัง เธอจะไม่มีวันแจวเรือลำนั้นกลับลงไปในแม่น้ำอีกครั้งหลังจากที่ขึ้นมาบนฝั่งได้แล้ว                                                       

            “ขอโทษนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจ” เมื่อได้สติใบบุญรีบกล่าวขอโทษเขา ก่อนที่เธอจะก้มลงไปเก็บกระดาษแผ่นสุดท้าย แต่ทว่าก็ช้ากว่าชายตัวโต                 

            “รับไปสิ” กวินพูดพร้อมกับจ้องไปที่ดวงตากลมโต แต่เขากลับได้รับความเฉยเมยอย่างไม่ไยดี เหมือนกับเธอไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน   

            “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบกระดาษ พร้อมกับการกล่าวขอบคุณเขาที่อุตส่าห์มีน้ำใจ เธอพยายามเก็บอาการตื่นเต้นที่มีเอาไว้ เพื่อไม่ให้ชายตรงหน้าเดาความรู้สึกของเธอได้                                

            “ผมคุ้นหน้าคุณจัง” ขณะที่กวินถามออกไป มีพนักงานหลายคนเดินผ่านมา ต่างคนต่างก็มองแล้วซุบซิบกัน ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าใบบุญคุยอะไรกับท่านประธานหนุ่ม                                                                

            “ฉันทำงานอยู่ที่นี่ ถ้าไม่คุ้นหน้าสิเรื่องแปลก ขอตัวนะคะ” พูดจบประโยคใบบุญรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ พร้อมกับสายตาของพนักงานออฟฟิศนับสิบคู่ ที่จับจ้องมองมายังเธอ เมื่อกวินเดินตามหญิงสาวเข้ามาในลิฟต์

            “อย่าเพิ่งปิดค่ะ ฉันเข้าลิฟต์ผิด” ดูเหมือนว่าประโยคบอกเล่าของใบบุญจะไม่ได้ผล เมื่อกวินรีบเอาตัวเข้ามายืนขวางทางเธอเอาไว้ แล้วเอื้อมมือไปกดปิดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว                                              

            “คุณจะแวะชั้นไหน ไปกับผมก็ได้ จะได้ช่วยกันประหยัดไฟให้กับบริษัทด้วยยังไงละ” เหตุผลของเขาอาจจะฟังดูดี แต่แท้ที่จริงแล้วกวินอยากใกล้ชิดใบบุญมากกว่า เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเธอจะอยู่แค่ปลายจมูก        

            ซึ่งใบบุญไม่รู้ว่าชายหนุ่มทำงานที่นี่ในตำแหน่งอะไร แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ เพราะถึงยังไงเขาเองก็คงไม่สนใจพนักงานต๊อกต๋อยอย่างเธอ

            “ชั้นเก้าค่ะ”  หญิงสาวตัดสิใจพูดออกไปหลังจากที่กวินแตะนิ้วลงไปที่หมายเลขเก้าเรียบร้อยแล้ว           

            “เราใจตรงกันจังเลยนะ” คำพูดที่ฟังดูมีนัย พร้อมกับแววตาหวานซึ้ง ที่เขากำลังทอดสะพานมองมาที่เธอนั้น กำลังจะทำให้ใบบุญหัวใจละลาย แต่เธอก็พยามสลัดมันทิ้งไป ใบบุญได้แต่บอกตัวเอง เธอจะไม่มีวันหลงกลผู้ชายอย่างเขาเด็ดขาด                                                  

            “ผิดแล้วละค่ะ เราจะใจตรงกันได้ยังไง ในเมื่อฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่มีหัวใจ” พอใบบุญพูดจบประโยค เป็นจังหวะกับที่ลิฟต์เปิดออกกว้างพอดี หญิงสาวไม่รอช้ารีบเดินออกไปให้พ้นทันที                        

            กวินมองตามแผ่นหลังของเธอด้วยคำถามากมายเต็มหัวของเขา เธอดูสวยขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ซึ่งหญิงสาวที่อยู่ในชุดฟอร์มของโรงงาน กำลังทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงได้ โดยที่เธอนั้นไม่จำเป็นต้องอยู่ในชุดสวยๆ ซึ่งกวินไม่ต่างจากต้นไม้ที่เฝ้ารอใครสักคนมารดน้ำ หลังแห้งแล้งมาเนิ่นนาน ชายหนุ่มเดินช้าลง เพื่อถ่วงเวลา เมื่อเห็นใบบุญเดินตรงไปหาเลขาหน้าห้องของท่านประธานหนุ่ม เพราะยังไม่อยากแสดงตัวให้เธอรู้ว่า

เขาเป็นใคร                                                                                           

            “นี่ค่ะคุณเลขาเอกสารทั้งหมด ที่พี่อันดาให้เอามาส่งค่ะ”                

            “ขอบใจจ้า”                                                                              

            “ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” พอวางเอกสารทั้งหมดลงบนโต๊ะของคุณเลขานั่งอยู่หน้าห้องท่านประธาน หญิงสาวในชุดฟอร์มของโรงงานรีบเดินออกมาทันที เมื่อทุกคนที่ทำงานอยู่ชั้นนี้ มีแต่สาวสวยหนุ่มหล่อ แต่งตัวดูดีกันทั้งทั้ง พอมองดูชุดของตัวเองทำให้หญิงสาวรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ                           

             เธอเดินสวนทางกับชายร่างสูงใหญ่ โดยที่ไม่ชายตาแลเขาเลยสักนิด ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อดวงตาของเธอมันดูว่างเปล่าไร้สึกแววมีเยื่อใย หรือความทรงจำในค่ำคืนนั้น เธอได้ลบมันไปจนหมดสิ้นแล้ว                                                                 

            “คุณไพลิน ช่วยจัดการเอาข้อมูลของพนักงาน คนเมื่อกี้มาให้ผมหน่อยขอแบบละเอียดเลยนะ เอาใบสมัครงานของเธอมาได้ยิ่งดีด่วน!” ก่อนที่กวินจะเดินเข้าไปในห้อง เขาหันมาสั่งเลขาสาวเสียงเข้ม จนเธอเกร็งไปหมด                                                                                

            “ท่านประธานหมายถึงใบบุญเหรอคะ” ไพลินก้มหน้าเอ่ยถามท่านประธานหนุ่มออกไปเพื่อความแน่ใจ       

            “เธอชื่อใบบุญเหรอ นั่นแหละรีบไปจัดการเอาประวัติของเธอมาให้ให้ผมตอนนี้เลย” เขาแกล้งถามเลขาสาวกลับไป ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจไม่เคยลืม น้ำเสียงหวานของเธอยังคงก้องอยู่ในหัวใจของเขา รอยยิ้มที่ตราตรึงใจ เมื่อนึกถึงทีไร ทำให้เขาอยากให้เธอได้มาอยู่ข้างๆ กาย                       

            “ใช่ค่ะ เธอทำงานเป็นคิวซี เดี๋ยวลินจะรีบไปจัดการให้ค่ะ”  

            “รีบไปสิรออะไรอยู่ละ”                                       

                        “อ๋อ... ได้ค่ะ” เลขาสาวถึงกับร้องอ๋อออกมา ก่อนที่ท่าประธานจะเดินเข้าไปในห้องทำงาน

            ไพลินถึงกับทำหน้างงไม่เข้าใจว่าทำไมท่านประธาน ถึงอยากทราบประวัติของใบบุญ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากแค่เธอต่อสายตรงหาฝ่ายบุคคล เพียงแค่ไม่กี่นาทีก็ได้ข้อมูลมาครบ                       

            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ท่านประธานหนุ่มมองไปยังประตูด้วยหัวใจที่จดจ่อ ก่อนที่เลขาสาวจะเดินหอบแฟ้มเอกสารเข้ามาให้กับท่านประธาน                                                     

            “นี่คือ เอกสารที่ทางลูกค้ายกเลิกออเดอร์สินค้าที่มีตำหนิค่ะ ส่วนนี่คือแฟ้มประวัติของคุณใบบุญค่ะท่านประธาน”                                   

            “ขอบใจมาก คุณไปทำงานต่อเถอะ” น้ำเสียงของกวินฟังดูเข้มน่าเกรงขามเหมือนอย่างเคย แต่ทว่าเวลากับใบบุญนั้น กลับอ่อนโยนและเป็นกันเองจนน่าประหลาดใจ                                                      

            “ค่ะท่านประธาน”                                                                     

            เมื่อเลขาสาวเดินออกไปจากห้อง หัวใจของกวินเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อคนที่เขาอยากเจอ อยู่ดีๆ เธอก็โผล่มา แต่ทว่าหญิงสาวกลับทำเย็นชาเหมือนกับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน                                   

            แทนที่ชายหนุ่มจะรีบหยิบเอกสารที่ลูกค้าสั่งยกเลิกออเดอร์สินค้าสินค้าขึ้นมาดู เปล่าเลยเขากลับหยิบแฟ้มประวัติของใบบุญขึ้นมาแทน ก่อนจะค่อยๆ เปิดขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นแรง นางสาวใบบุญ ธรรมกิตติรักษา สถานะโสด แค่เพียงได้เห็นเธอกรอกสถานนะที่ไร้พันธะลงไป กลับทำให้หัวใจของท่านประธานหนุ่มพองโต ใบหน้าที่แลดูเคร่งขรึม ในเวลานี้ได้เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อหญิงสาวที่เขารอคอยเธอยังไม่มีใครอยู่ข้างกาย          

             แต่เมื่อนึกถึงแววตาของเธอที่ไร้เยื่อไย ทำให้กวินกลุ้มใจจนต้องโทรเรียกลูกน้องคนสนิทเข้ามาหา เพื่อปรึกษาและคิดหาวิธีที่จะทำให้ใบบุญกลับมาเป็นผู้หญิงของเขาอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ฐานะนางบำเรอ ซึ่งเขาอยากได้เธอมาเป็นคนของใจ เพื่อทำให้ชีวิตของเขามีสีสันที่สดใสขึ้นกว่าที่เคย เพราะสิ่งที่ขาดหายนั้น มีเพียงแค่ใบบุญที่จะเข้ามาเติมเต็มได้