All Chapters of เทพบุตรในคราบซาตาน: Chapter 1 - Chapter 10

หลายวันผ่านไปเอเดนเริ่มไม่แน่ใจ ในสิ่งที่เขาต้องการจะพิสูจน์ ซึ่งชายหนุ่มกำลังคิดว่าเขาไม่ควรเอาความรู้สึกของพลอยชมพูมาล้อเล่น และถ้าหากเธอมีใจให้กับกวินจริงๆ เขาจะทำยังไง เขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้อย่างนั้นหรือ ตอนนี้ในหัวของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความคิด ที่ปลงไม่ตก ก่อนจะเดินเข้าไปในบ่อน ซึ่งเต็มไปด้วยนักพนันตัวยง จากนั้นชายหนุ่มจึงปลีกตัวเดินเข้าไปด้านบน ซึ่งทำให้เขาถึงกับงงเมื่อได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจากประตูห้อง "อื้ม รีบจัดการสักทีสิค่ะ" เสียงหวานของ หญิงสาว เรียกร้องให้ชายตรงหน้าได้ทำในสิ่งที่ใจเขาปรารถนา ทั้งที่ความเป็นจริงใบบุญไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งตรึงใจกับชายใดมาก่อน เขาจะรู้หรือเปล่านั่นมันคือการแสดงที่เธอพยายามเสแสร้งหลอกตัวเอง เมื่อหญิงสาวพร้อมที่จะบำเรอปรนเปรอชายตรงหน้า เพื่อแลกเศษเงินของเขา ซึ่งมันจะทำให้เธอกับน้องๆ มีชีวิตรอดในยุคเศรษฐกิจฝืดเคืองเช่นนี้ ซึ่งใบบุญเป็นเสาหลักให้กับทุกคน เมื่อบิดามารดาของเธอเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว น้องทั้งสองคนของเธอต้องอยู่ต้องกินต้องใช้เมื่อทุกอย่างต้องแลกมาด้วยเงินต

มือของเขาเริ่มสุขซนคลี่ลงไปตรงกลางร่องกลีบกุหลาบ พร้อมกับใช้ปลายนิ้วสะกิดเม็ดสีแดงระเรื่อ จนหญิงสาวร่างเล็กกายกระตุกเกร็ง ด้วยความรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว รูเสียวของเธออ้ารับนิ้วมือของเขาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหลบหนีแต่อย่างใด ก้นงอนแอ่นเข้าหาช่วงจังหวะจ้วงเข้าออกของนิ้ว เมื่อชายหนุ่มกำลังพยายามกระตุ้นให้น้ำหวานไหลเยิ้มออกมา เพื่อเป็นใบเบิกทางให้เจ้าหัวหยัก เข้าไปสำรวจภายในถ้ำของเธอได้ง่ายขึ้น"อ๊ะ อ๊ะ อื้ม....อุ๊ย ดูดแรงจัง...อ๊าาา" ใบบุญครางกระเส่าออกมาเสียงดัง เนื้อตัวของเธอระทดระทวย เมื่อชายหนุ่มใช้ปลายลิ้นโลมเล้าไปที่เม็ดบัวอมชมพู เขาดูดกลืนกินราวกับชายที่กำลังหื่นกระหายในกาม เมื่อความต้องการเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปลายนิ้วของเขาเริ่มเปียกแฉะ บ่งบอกให้กวินรู้ว่ารูเสียวของเธอพร้อมใช้งานได้แล้ว ทำให้ชายหนุ่มจับสองขาเรียวอ้าง้างออกกว้าง พร้อมกับสอดเจ้าดุ้นยักษ์เข้าไป ในรูที่มันคับแคบแน่นไปหมด พรึบ!! "โอ๊ะ...โอ๊ย...อูยยย!" เสียงร้องของใบบุญระค

“นายนี่ก็พูดแบบนี้เป็นเหมือนกันนะเนี่ย คราบของมาเฟียที่เคยอยู่แต่ในบ่อนหายไปไม่เหลือแม้แต่เงา” รอยยิ้มที่มุมปากของกวินเผยขึ้น เมื่อนึกถึงอดีตที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา แต่แล้วโชคชะตาก็ได้นำพาให้เขาสองคนเดินออกมาจากวงการธุรกิจสีเทา “มีลูกมีเมียแล้วฉันก็อยากทำให้พวกเขาสบายใจ ถ้าวันไหนนายมีครอบครัว จะรู้ว่าความยิ่งใหญ่มีเพียงหนึ่งเดียวนั่นคือเมีย” “ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! นายกลัวเมียว่างั้น” กวินหัวเราะเยาะเย้ยเพื่อนรักออกมาเสียงดัง ก่อนจะตั้งคำถามด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อ ในสิ่งที่เอเดนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ถ้าหากวันหนึ่งเขามีภรรยาจะยอมเธอเหมือนที่เอเดนยอมพลอยชมพูหรือเปล่านะ นั่นคือคำถามที่กวินหาคำตอบไม่ได้ เขาคงรอให้วันนั้นมาถึง ซึ่งชายหนุ่มยังไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน “เออ! นายไม่กลัวเมียบ้างให้มันรู้ไป” เอเดนพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่หมั่นไส้เพื่อนรักของตน “นายคิดว่าครั้งแรกของผู้หญิง มันสำคัญแค่ไหน เธอจะจดจำผู้ชายที่พรากเอาความสาวไปจากเธอได้หรือเปล

ตุ้บ!!! หญิงสาวเดินชนเข้ากับอกแกร่งของชายร่างสูงใหญ่อย่างจัง จนเอกสารในมือของเธอหล่นลงไปกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น เนื่องอันดาต้องการแกล้งเธอ จึงเอาแอกสารออกจากลิ้นแฟ้ม ซึ่งใบบุญคงต้องเรียงใหม่หมด “โอ๊ย! นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ย... ขอโทษนะคะ” หญิงสาวรีบกล่าวขอโทษเขาออกไป ขณะที่ดวงตาของเธอโฟกัสไปยังเอกสารที่พื้น ก่อนจะรีบกุลีกุจอก้มลงไปเก็บขึ้นมาทีละแผ่น เพื่อเรียงให้เรียบร้อย โดยไม่ได้สนใจว่าตัวเองชนเข้ากับใคร แล้วจัดการใส่เข้าไปในแฟ้มให้เป็นระเบียบกว่าเดิม “เดี๋ยวผมช่วยเก็บ” เสียงทุ้มดังขึ้น จึงทำให้หญิงสาวเงยหน้าไปมอง ซึ่งทำให้คนทั้งคู่ได้สบตากันราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ แม้แต่กวินเอง ในเวลานี้หัวใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ที่ได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดเจน ซึ่งชายหนุ่มจดจำเธอได้เป็นอย่างดี ใบบุญยอมรับว่าชายตรงหน้าดูหล่อเท่สมาร์ตยังกับโอปา เมื่อเขาอยู่ในชุดสูทผูกเนกไทแบบนี้ เธอเองก็รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย แต่นั่นมันไม่ใช่

“ไม่ว่าเธอจะมีใคร ฉันก็แค่อยากรู้เธอสุขสบายดีหรือเปล่า ถ้าเธอลำบากฉันยินดีที่ช่วยเธออย่างไร้เงื่อนไข” กวินพูดพร้อมกับเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม จนตะวันอดคิดไม่ได้ว่าใบบุญ มีความสำคัญกับนายรองของเขายังไงกันแน่ เพราะที่ผ่านมากวินไม่เคยไยดีผู้หญิงคนไหนด้วยซ้ำ แต่กับสาวโรงงานคนนี้ แม้เธอจะมีใครเขาก็ยังทำเป็นห่วงใย “ได้ครับนายรอง ผมจะเริ่มคืนนี้เลยหลังจากที่เธอนั่งรถออกไป” ตะวันพูดพร้อมกับโค้งคำนับ ยอมรับในคำสั่งของเจ้านาย ก่อนที่เขาจะเดินออกไป เพื่อสังเกตการทำงานของใบบุญ ช่วงพักกลางวันใบบุญยังคงถือปิ่นโตเข้ามานั่งกับชมพู่เฉกเช่นทุกวัน แต่วันนี้เธอคงกินไม่ลง เมื่อหัวหน้าใหญ่อย่างเพชรภูมิเดินเข้ามาทัก พร้อมกับชวนเธอออกไปรับประทานมื้อเที่ยงข้างนอก อย่างออกนอกหน้านอกตา จนใบบุญกลัวว่าเรื่องจะถึงหูเลขาของท่านประธาน “ว่ายังไง พาเพื่อนไปด้วยก็ได้นะผมเลี้ยงไม่อั้น” “ใบบุญไปเลย นะ นะ นะ” เพื่อๆที่นั่งร่วมโต๊ะต่างคะยั้นคะยออยากให้ใบบุญตกลงรับคำหัวหน้าใหญ่ “ใครอยากไปก็ไปสิ แต่ฉันไม่ไ