Chapter 8 ต้องการรู้ความจริง

หลังจากที่ใบบุญเดินออกมาจากตึกของผู้บริหาร ซึ่งอยู่ห่างจากโรงงานพอสมควร เธอกึ่งวิ่งกึ่งเดิน เพื่อไปถึงห้องน้ำให้เร็วที่สุด เมื่อหญิงสาวไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า ระยะเวลาหกเจ็ดปีที่ผ่านมา ใบหน้าใบของผู้ชายคนนั้น คนที่เขาพรากเขาความสาวไปจากเธอ ด้วยความจำยอมแม้ไม่ค่อยเต็มใจ ในวันนี้เขาจะยังคงดูหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่เขาคงมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ เพราะดูจากการแต่งตัวเขาดูภูมิฐานหล่อเหลาเอาการทีเดียว แต่ถึงกระนั้นผู้ชายอย่างเขามันก็แค่ซาตาน ที่ใช้เงินหว่านให้ผู้หญิงที่ไม่มีทางเลือกอย่างเธอต้องตกเป็นเหยื่อ                                             

            “ไม่ว่าคุณจะทำงานที่นี่ในตำแหน่งอะไร ฉันก็ไม่มีทางจะไปเหยียบที่ตึกนั้นอีกแล้ว ที่ผ่านมาถือว่าเป็นฝันร้าย” ใบบุญพยายามพร่ำบอกตัวเองอยู่ที่หน้ากระจกเงา เมื่อหญิงสาวคิดว่าทุกอย่างแค่บังเอิญ ต่อไปนี้เธอคงไม่ดวงซายเดินไปฉะกับเขาอีก                                             

             “โอ๊ย! อะไรกันเนี่ย ไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตา มองไปทางไหน ใบหน้าของซาตานร้ายก็ลอยมาทุกที จะตามมาหลอกตามมาหลอนฉันไปทุกที่เลยหรือยังไง ไอ้ผู้ชายบ้ากาม!” หญิงสาวกำมือแน่น พร้อมกับตะคอกใส่กระจกเงาออกด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด                                    

            “เธอด่าใครเหรอ”                                                           

            “อ๋อ... ฉันอินเพราะดูละครมากไปอ่ะ เข้าห้องน้ำก่อนนะ” ใบบุญรีบตอบเพื่อนร่วมงานออกไป เธอถึงกับทำหน้าหลอหลา ไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ในห้องน้ำ                                                  

            หลังจากเอาเอกสารไปส่งที่ตึกบริหาร หญิงสาวได้เดินเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ ซึ่งใบบุญไม่คิดว่าอยู่ๆ เธอจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง ผู้ชายที่ได้พรากเอาความสาวไปจากเธอจนสิ้น แถมเขายังทิ้งภาระที่ไม่คาดฝัน ให้เธอต้องแบกรับอีกด้วย เมื่อได้ระบายความอัดอั้นตันใจกับกระจกเงา ใบบุญจึงรีบเดินเข้าไปในห้องทำงาน โดยมีสายตาของอันดามองมาที่เธออย่างเอาเรื่อง                                                              

            “ใช้เอาเอกสารไปส่งแค่นี้ ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง หล่อนคิดจะกินแรงเพื่อนเหรอ” น้ำเสียงแหลมกับแววตาที่ไม่เป็นมิตรของอันดา คือมลพิษในการทำงานของใบบุญ เพราะถ้าหัวหน้าอย่างเธอไม่คอยจับผิดลูกน้อง หรือเกลียดใครก็มักจะพูดจาแดกดันให้ทนไม่ไหวจนลาออกไป ซึ่งคงไม่ใช่ใบบุญ เพราะเธอจะไม่ให้ราคาในน้ำคำของอันดาเด็ดขาด                                 

            “ฉันคิดว่าหัวหน้าน่าจะทราบดีนะคะ ตึกที่ฉันเอางานไปส่งห่างจากตรงนี้แค่ไหน ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินด้วยซ้ำ ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าฉันทำอะไรให้หัวหน้าไม่พอใจ” พูดจบใบบุญก็เดินเข้าไปทำงานตรงตำแหน่งที่ประจำของเธอ                                                                                                           

            “อันดามานี่” อยู่ๆ ก็มีเสียงเรียกหัวหน้าสาวขึ้นมา แต่แววตาของผู้มาเยือนกลับกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะจับจ้องที่ใบบุญ              

            “มีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงลงมาที่นี่ได้”                            

            “คนนั้นใช่ไหมที่ชื่อใบบุญ”                                             

            “อืม... มีอะไรหรือเปล่า”                                                 

            “คือว่าคุณเลขาของท่านประธาน ให้ฝ่ายบุคคลรวบรวมประวัติของใบบุญไปให้ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่านะสิ” คำบอกเล่าของเพื่อนทำให้อันดายิ้มร้าย พร้อมเบ้ปากแล้วใช้หางเหลือบไปที่บุญใบด้วยความเย้ยหยัน                                                                                      

            “ฉันเพิ่งสั่งให้เอาเอกสารไปส่งให้คุณเลขา สงสัยท่านประธานคงรู้เรื่องที่คิวซีทำงานไม่ผ่านโปร ถึงขนาดที่ลูกค้ายกเลิกออเดอร์ทั้งหมด เพราะสินค้าที่ผ่านคิวซีไปแล้วกลับมีตำหนิเกือบทั้งหมด”                      

            “จริงเหรออันดา เรื่องใหญ่เลยนะเนี่ย”                             

            “ไปทำงานเถอะ เรื่องนี้ปล่อยให้คุณเลขาเป็นคนจัดการเอง เรื่องคงถึงท่านประธานแล้วมั้งป่านนี้” ดูเหมือนอันดาจะมั่นอกมั่นใจในสิ่งที่ตนกำลังมโนคิดไปไกล ทั้งที่ใบบุญไม่เคยทำอะไรให้เคืองใจ แค่เธอสวยและดูดีกว่าใครๆ มีหัวหน้าใหญ่คอยสนใจ ก็ทำให้หญิงสาวถูกหัวหน้าอย่างอันดาริษยาจนไม่เป็นกลาง

            ภายในห้องทำงานของท่านประธาน กวินกำลังนั่งอ่านประวัติของใบบุญซ้ำๆ อยู่แบบนั้น จนทำให้ตะวันถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง ซึ่งเขาไม่เคยเห็นเจ้านายคลั่งไคล้ผู้หญิงคนไหนมาก่อน อะไรเข้าสิงให้เขาอยากตามติดชีวิตสาวโรงงาน                                                            

            “นายรองกำลังคิดจะทำอะไร ทำไมจะต้องให้ผมสะกดรอยตามเธอทุกฝีก้าวด้วย อยากรู้อะไรให้ผมไปถามเธอเลยดีไหมครับนาย” ตะวันเอ่ยถามเจ้านายของเขาออกไปด้วยความสงสัย ซึ่งชายหนุ่มทำงานให้กับเอเดนและกวินมาหลายสิบปี ตั้งแต่อยู่ในวงการธุรกิจสีเทา ซึ่งเขาจะเรียกเอเดนว่านายใหญ่ ส่วนกวินเรียกนายรองจนติดปาก จวบจนกระทั่งในเวลานี้ เขาก็ยังคงเรียกกวินว่านายรองเหมือนเดิม ต่างจากทุกคนที่มักเรียกชายหนุ่มว่าท่านประธาน                                                                  

            “ถามเธอไปนายก็ไม่ได้คำตอบหรอก ฉันอยากรู่อย่างละเอียด เธอมีพี่น้องกี่คน ตอนนี้ยังคงอาศัยอยู่ที่เดิมตามที่กรอกไว้ในใบสมัครหรือเปล่า ที่สำคัญเธออยู่กับใคร เคยแต่งงานมาก่อนไหม กำลังคบหาดูใจกับใครอยู่หรือเปล่า” กวินพูดออกมาเป็นฉาก เมื่อเขาอยากรู้จนร้อนรนใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอให้ตะวันไปสืบมา                                         

            “อย่าบอกนะครับว่านายรองสนใจเธอ แล้วคุณริสาละครับ” คำถามของตะวันทำให้กวินชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขากลับไป เพราะท่านประธานหนุ่มเบื่อที่จะต้องมานั่งปั้นหน้ายิ้มร่าให้กับหล่อนทั้งที่ไม่เต็มใจ เหตุผลเพียงเพราะเกรงใจผู้ใหญ่อย่างบิดาของเธอ                                           

            “นายน่าจะรู้จักฉันดีนะตะวัน ว่าหัวใจของฉัน มันไม่เคยเปิดรับใครเข้ามา”                           

            “แต่กับผู้หญิงคนนั้นที่อยู่โรงงาน ดูนายรองจะสนใจเธอเป็นพิเศษนะครับ เธอเป็นแค่พนักงานธรรมดา นายรองไม่กลัวใครจะเอาไปนินทราเหรอครับ”                                                                             

            “เธอเป็นมากกว่าสาวโรงงาน อาจจะใหญ่กว่าตำแหน่งท่านประธานอย่างฉันเสียอีก นายรีบไปสืบมาให้ละเอียด แล้วฉันจะบอกนาย ว่าเธอมีความสำคัญยังไงกับฉัน” กวินพูดออกมาเสียงเข้ม พลางหยิบใบสมัครของใบบุญขึ้นมาดู เขาชอบเธอในทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะเป็นภาพถ่ายหน้าตรงไม่ยิ้มแบบนี้ แต่สำหรับเขาแล้วเธอนั้นดูดีและมีเสน่ห์น่าค้นหา จนยากที่จะลืมเลือนเรื่องราวในค่ำคืนนั้นได้ลง                                           

            “นี่คือข้อมูลของเธอจากฝ่ายบุคคล นายเปิดดู”                             

             ตะวันนั่งลงตรงหน้ากวิน เขาค่อยๆ อ่านทุกบรรทัดอย่างละเอียด จนกระทั่งเปิดมาที่กรมธรรม์ประกันชีวิต ซึ่งทำให้ตะวันถึงกับฉายแววกังวลใจออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน                                           

            “มีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น หรือสิ่งที่ฉันสั่งให้นายทำมันยากเกินไป” กวินทำหน้าไม่พอใจออกมา จากนั้นเขาได้ลุกไปยืนหันหลังให้กับตะวัน พร้อมมองไปที่โรงงาน แม้จะเห็นแค่หลังคาแต่เขากลับสุขใจ เมื่อรู้ใบบุญทำงานอยู่ที่นั่นด้วย                                                  

            “ยังไงก็เผื่อใจไว้บ้างนะครับนายรอง ถ้าหากทุกอย่างไม่เป็นเป็นตามที่คิดเอาไว้” สาเหตุที่ตะวันพูดออกมาแบบนั้น เพราะผู้รับประโยชน์จากกรมธรรม์ ระบุเอาไว้ชัดเจนถึงสถานะที่เกี่ยวข้องกับใบบุญ แต่ตะวันก็ไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ เพราะเขาคิดว่ากวินน่าจะอ่านเอกสารทั้งหมดอย่างละเอียดแล้ว แต่เปล่าเลยเขายังไม่ได้แตะกรมธรรม์ ที่ทางบริษัททำให้กับพนักงานทุกคน ที่เข้ามาทำงานในโรงงาน