บทที่ 88

“ไม่ต้องขอบคุณเลยครับผมเข้าใจ” เขายังคงพูดไปส่งยิ้มอบอุ่นให้เธอไป ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้ดีกับเธอขนาดนี้

“รินอยากขอบคุณจริง ๆ ค่ะ วันนั้นถ้าไม่ได้คุณศีล รินคงรู้สึกอายมากกว่านี้ หากมีคนมาเข้าห้องน้ำ…”

ยิ่งนึกถึงดารินทร์ก็ยิ่งอาย เพราะมัวแต่เหม่อจนลืมดูรอบ ๆ ตัวไปเลยว่าห้องน้ำที่เข้าไม่ใช่ห้อ