Romans de Meowmao

บทที่ 7โดย : meowmaoไม่รู้ว่าใบชาทำเวรทำกรรมอะไรถึงต้องมาลงเอ่ยอยู่ที่อยู่ที่แคมป์ต้อนรับนิสิตเข้าใหม่ที่ถูกจัดขึ้นโดยรุ่นพี่หลากหลายคณะเป็นคนจัดขึ้น“โถ่ ชา… แกจะงอแงงทำไมมม เนี่ยยไอ้เสือยังไม่บ่นซักกกคำเลยนะ” ขมิ้นพูดก่อนจะโอบกอดเพื่อนรักอย่างง้องอน“ใครว่า มันบ่นฉันนี่ นู่นหน้าบูดเป็นตูดไก่อยู่นั่น” พราวว่าก่อนจะนั่งลงตรงข้าม และเสือเองที่ทำหน้าหงิกก็นั่งลงข้าง ๆ พราวอย่างเซ็ง ๆ“เอาน่าพวกแกก ถือซะว่ามาเที่ยวพักผ่อนไง เนอะๆ ” ขมิ้นว่าก่อนจะทำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู แต่สำหรับใบชา และเสือนั้นคงน่าเอือมระอามากกว่า“แกรู้ใช่มั้ย ใครจัดงานนี้” ใบชาพูดก่อนจะที่ขมิ้นจะหันมายิ้มแหย่ ๆ ให้ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ“โน่นเลยคนอยากมา” ขมิ้นพูดก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางพราว ทั้งใบชาและเสือต่างก็หันมามองพราวเป็นตาเดียวพราวเองก็ได้แต่ยิ้มเยาะ ๆ“เก๊าเองง แงง คือแบบเราอยากมาอะ พวกแกจะทิ้งฉันมาคนเดียวจริงหรอออ?” ราวว่าก่อนจะทตาปริบ ๆ อย่างต้องการให้คนมองเห็นอกเห็นใจ“ฉันรู้แต่แบบ ฉันไม่อยากเจอพี่คีย์…” เมื่อพูดถึงบุคคลที่เป็นประเด็นเมื่อหลายวันก่อนทั้งโต๊ะก็เริ่มกลับมาเงียบอีกครั้ง ตอนนี้ทั้งเสือ

บทที่ 6โดย : meowmaoด้าน คีย์เสียงฝีเท้าดังสม่ำเสมอบนพื้นทางเดินหินอ่อนของอาคารเรียน กลุ่มชายหนุ่มห้าคนในชุดนักศึกษาสีขาวสะอาดตากำลังเดินเข้ามา พวกเขาคือ “กลุ่มดาวเด่น” ประจำคณะบริหาร ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อม ทั้งหน้าตา ฐานะ และเสน่ห์ที่สะกดทุกสายตารอบข้างให้หันมามองแต่ในกลุ่มนั้น คนที่เดินนำหน้าอย่างเยือกเย็นที่สุด…คือเขา คีย์ หรือ อัครเดช นันทวัฒน์ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดวงตาคมกริบเย็นชาที่เคยอ่อนโยนเมื่อในอดีต ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือน “กระจกที่ไร้แววสะท้อน” ไม่หลงเหลือแม้เศษเสี้ยวของผู้ชายอบอุ่นที่เคยเป็นและในไม่กี่วินาทีต่อมาปึก!เขาสะดุดเล็กน้อยเมื่อใครบางคนชนเข้าที่ตัวเขาโดยไม่ได้ตั้งใจหญิงสาวร่างเล็กเซไป ล้มลงกับพื้นทันทีพร้อมเสียงหอบเบา ๆ ที่หลุดออกมาคีย์หยุดเดิน…แววตาเย็นเฉียบก้มลงมองเธออย่างนิ่งงัน ไม่ได้รีบช่วย ไม่ได้ถามไถ่…เพียงแค่มองเธอเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนในพริบตา’ใบชา‘ชื่อของเธอผุดขึ้นในหัวแบบอัตโนมัติ แม้เขาจะพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาหญิงสาวที่เขาเคยไว้ใจที่สุด คนที่เขาเคยฝากความรู้สึกทุกอย่างไว้ โดยไม่คิดจะปิดบังเธอดูตกใจ ตกใจ

บทที่ 5โดย : meowmaoหนึ่งอาทิตย์ต่อมาเวลาผ่านไปไวราวกับโกหก นี่ก็ครบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ใบชาเริ่มต้นชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย หลังจากวันแรกจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่เคยเจอคีย์อีกเลย แม้บางครั้งจะได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของเขาผ่านหูมาบ้างก็ตาม“ชา” เสียงเรียบนิ่งตามสไตล์ของเสือ หนุ่มพูดน้อยผู้กลายมาเป็นเพื่อนใหม่ของใบชา ดังขึ้นข้างหลังขณะเธอกำลังนั่งรอเพื่อนอยู่ที่โต๊ะใต้อาคารเรียน“มาแล้วเหรอเสือ? คนอื่นยังไม่มาเลยนะ” ใบชาหันไปทัก พลางยิ้มบาง ๆ ให้เขา“อื้อ เห็นแล้ว” เสือตอบสั้น ๆ ตามแบบฉบับของเขา ทั้งคู่ต่างคุ้นชินกับการมาสายของขมิ้นและพราวจนไม่รู้สึกแปลกใจอะไรอีกแล้ว“พักนี้ขมิ้นเริ่มจะหนักข้อขึ้นทุกที” ใบชาว่าพลางถอนหายใจเล็กน้อย เธอเองก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ หลังจากที่ขมิ้นเริ่มติดใจการเที่ยวผับบาร์กับพราวมากขึ้น จนส่งผลให้มาสายแทบทุกวัน“อย่าคิดมากเลย ปล่อยให้เขาได้ใช้ชีวิตในแบบที่เขาชอบบ้าง” เสือพูดเรียบ ๆ พร้อมกับหยิบขนมจากในกระเป๋ายื่นให้เธอครึ่งหนึ่งตามเคยใบชารับขนมมาทันทีโดยไม่ต้องเอ่ยปากขอบคุณ เสือเป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันที่สองที่รู้จักกัน—เขามักแบ่งขนมให้เธอเสมอ และเธอ

บทที่ 4 โดย : meowmao “ไม่อยากให้เปิดเทอมเลยอ่ะ ชา…” ขมิ้นพูดเสียงออดอ้อน ขณะเดินเข้ารั้วมหา’ลัยด้วยท่าทางห่อเหี่ยวผิดกับเมื่อวานลิบลับ เมื่อวานยังยิ้มร่า วิ่งวุ่นอยู่แทบทั้งวันอย่างกับมีพลังเหลือล้น แต่พอต้องเริ่มเรียนจริงจังกลับกลายเป็นบ่นไม่หยุดตลอดทางเสียอย่างนั้น… น่าหมั่นไส้ชะมัด “ไม่ต้องมาเลย ขมิ้นน…” ใบชาว่าพลางหัวเราะเบา ๆ “เมื่อวานรีบแทบตาย สุดท้ายก็หาเพื่อนไม่ได้สักคน” เธอส่ายหน้ายิ้ม ๆ เมื่อนึกย้อนถึงความวุ่นวายของเมื่อวาน ทั้งที่เดินวนไปทั่วซุ้ม เจอเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันนับไม่ถ้วน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครได้คุยกันนานพอจะเรียกว่า “รู้จัก” ได้เลย ทั้งเธอทั้งขมิ้นก็เลยยังคงวนเวียนอยู่ในโลกของกันและกันเหมือนเดิม คนละชมรมก็จริง แต่ก็ยังไม่มีใครใหม่มาแย่งตำแหน่ง “เพื่อนสนิท” ไปได้อยู่ดี “โธ่… ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าการเข้าหาคนอื่นมันจะยากขนาดนี้” ขมิ้นบ่นพลางทำหน้าบูด เซ็งจนเห็นได้ชัด แม้ภายนอกจะดูร่าเริง เข้าถึงง่าย พูดเก่ง และดูไม่มีอะไรต้องกลัว แต่ในความเป็นจริง… ขมิ้นกลับกลัวการเริ่มต้นบทสนทนาใหม่ ๆ อยู่เสมอ เธออาจจะเดินเข้าไปหาใครก่อน เป็นคนเริ่มทักทาย หรื

บทที่ 3 โดย : meowmao สองอาทิตย์ต่อมา “กรี๊ดดด!!! เราสอบติดจริง ๆ ด้วย!!” เสียงร้องดังลั่นจนแทบทำแก้วหูแตก ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน นอกจากขมิ้นที่ตอนนี้แทบจะกระโดดออกนอกหน้าต่างห้องของใบชาเพราะความดีใจจนล้นปรี่ “เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!?” ใบไม้รีบวิ่งพรวดเข้ามาในห้องน้องสาวด้วยความตกใจ หลังได้ยินเสียงกรีดร้องเมื่อครู่ “พี่ไม้!!! ขมิ้นกับชาสอบติดนิติมอพี่แล้วนะ!!” ขมิ้นที่ตื่นเต้นจนแทบระงับความรู้สึกไว้ไม่อยู่ รีบบอกข่าวดีกับพี่ชายของเพื่อนทันที “จริงเหรอ?!” ใบไม้ถึงกับอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อได้ยินข่าวน่ายินดีนั้น “จริงสิพี่! ขมิ้นเพิ่งเช็กจากเว็บมหา’ลัยมาเมื่อกี้เลย!” ขมิ้นยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่กลางห้อง ใบชานั่งยิ้มกว้างอยู่ที่ปลายเตียง แม้จะไม่ได้แสดงออกมากเท่าเพื่อน แต่แววตาของเธอก็เปล่งประกายไม่แพ้กัน “สุดยอดเลยว่ะ! เก่งมากทั้งคู่!” ใบไม้เดินเข้าไปตบไหล่ขมิ้นเบา ๆ แล้วหันมายิ้มให้ใบชา “ยินดีด้วยนะชา ภูมิใจในตัวพวกเธอจริง ๆ” “ขอบคุณค่ะพี่ไม้” ใบชาเอ่ยตอบเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความตื้นตัน “แล้วนี่จะฉลองกันยังไงดีล่ะ?” เขาหันไปถามด้วยสีหน้าระริกระรี้ “ข้าว

บทที่ 2 โดย : meowmao @ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง “โห… ที่นี่ใหญ่มาก! มีร้านดังแทบจะครบทุกแบรนด์เลยอะ ใหญ่กว่าห้างแถวโรงเรียนอีกแน่ะ!” ขมิ้นพูดตื่นเต้น ดวงตาเปล่งประกายขณะหันซ้ายหันขวาสำรวจทุกมุมของห้างใหม่ “คอยดูนะ ฉันจะมาทุกวันเลย!” ใบชาเพียงเดินเคียงข้างเงียบ ๆ พลางฟังเพื่อนสาวบ่นเจื้อยแจ้วโดยไม่ได้พูดตอบกลับอะไร… แววตาเธอทอดมองไปไกล ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ “นี่ชา แกไม่คิดจะตื่นเต้นกับฉันเลยเหรอ?” ขมิ้นหันมาทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนสนิททันทีเมื่อเห็นอีกคนเงียบกริบไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ใบชาเหลือบตามองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ ‘‘อะไรอีกล่ะเนี่ย…’ เธอได้แต่คิดในใจอย่างเอือมระอา กับนิสัยขี้น้อยใจของขมิ้นที่แค่เธอไม่กรี๊ดกร๊าดด้วยก็ทำท่าเหมือนโลกจะถล่ม “ก็ตื่นเต้นแหละ…มั้ง” ใบชาพูดพลางยักไหล่เบา ๆ ก่อนจะปรายตามองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าบูดอยู่ข้าง ๆ แล้วส่งยิ้มจาง ๆ ไปให้แบบคนเอือมแต่ก็ยังรักอยู่ดี “จะให้กรี๊ดบ้านแตกเหมือนแก ฉันก็ทำไม่ได้นะเว้ย” ใบชาพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ “เชอะ! เอ้ะ!” ขมิ้นกำลังจะงอนเดินหนี แต่กลับหยุดชะงักทันทีเมื่อสายตาไปสะดุดกับร่างสูงของใครบางคนที่เดินผ่