All Chapters of เธอเป็นของผม: Chapter 1 - Chapter 10

-ดาริน- 2 อาทิตย์ต่อมา “ริน!!” เสียงของเพื่อนสนิทของฉันเรียกเมื่อเราเจอกัน หลังจากทร่ฉันหายไปพักรักษาตัวมาได้เกือบสองอาทิตย์ กว่าแผลบนใบหน้าจะหายดี “เป็นยังไงบ้างอะ แกดีขึ้นแล้วใช่มั้ย” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ด้วยกลัวเพื่อนจะเป็นห่วงมากกว่าเดิม “ดูสิเนี่ย หน้าแกยังมีรอย

ตอนเช้า "อื้อออ.." ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นนั่งช้า ๆ พลางมองไปรอบ ๆ เขา ไปแล้วสินะ... มันเป็นแบบนี้มาสี่ปีแล้วแหละ เขาทำแบบนี้กับฉันมาสี่ปีแล้ว ฉันเป็นตัวอะไรสำหรับเขากันนะ ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปซื้อของเข้าห้องด้วยร่างกายที่แทบจะไม่มีแรงเหลือ คนเอาแต่ใจอย่

ซ่า!! “เฮือก!! แค่ก ๆ” ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างอยากลำบากก่อนจะสำลักน้ำที่เข้าปากเข้าจมูกจนแสบไปหมด...ฉันพยายามปรับโฟกัสไปที่ทางข้างหน้า...ก็พบกับ...พวกพี่วินนี่! พอหันหลังฉันก็เจอกับพวกคนที่จับฉันมา ฉันสบตากับคนที่ฉันกำลังจะไปหาเขาแต่ก็ไม่ทันดดนจับมานอนแอ้งแม้งตรงนี้เสียก่อน สายตาคบกริบคู่นั้นจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาเฉยชา...หึ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จับฉันมาเพื่อหวังให้ผู้ชายคนนี้ยอมแพ้…ไม่มีวันซะหรอก “ตื่นสักที หึ ไงมึง! ถ้ามึงยังไม่อยากให้อีนี่ตายก็เลิกเสือกเรื่องของพวกกูสักที! แล้วก็บอกพ่อมึงด้วยเลิกมาขัดแข้งขัดขาพวกกูได้ละ!” ฉันมองเขาไม่วางตา พวกเขาห้าคนได้แต่เค่นหัวเราะอย่างนึกขำ ฉันเองก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้ พวกเขารู้ดีว่าฉันไม่ได้มีค่าขนาดนั้น “ที่พวกนายทำน่ะไม่มีประโยชน์หรอก...” ฉันพูดออกมาเสียงเบา...ซึ่งพวกพี่วินเองต่างก็เงียบแล้วฟังฉันทันที ฉันพูดไปไม่ผิดหรอก มันไร้ประโยชน์จริง ๆ “เธอหมายความว่าไง!” มันเดินเข้ามาจับแขนฉันอย่างโมโหฉันเองก็ชำเลืองมองมันอย่างสมเพชเหมือนกัน! มันกับฉันก็คงไม่ต่างกันนักหรอก โง่เหมือนกัน “โง่!” ฉันด่ามันออกไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวแต่ก็เหมือน

@โรงพยาบาล SK ฉันลงจากรถด้วยความงุนงง พวกเขาพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน? มีใครเป็นอะไรจริง ๆ งั้นเหรอ? นั่นมัน… “พี่วิน…” ฉันหลุดพูดชื่อของเขาออกมา สายตาของฉันทอดมองไปที่เขาที่ยืนสูบบุหรี่กับพี่ออกัสอยู่...พวกเขามาทำอะไรกันที่นี่กันแน่ ฉันชักจะงงมากกว่าเดิมแล้วนะ หรือที่นี่มีใครอยู่กันแน่? “นี่จะเป็นค

4ปี ต่อมา ดารินกำลังนั่งอยู่ตรงสวนสาธาณะ แห่งหนึ่งเพื่อรอใครบางคนที่นัดเธอมาที่นี่อย่างใจจดใจจ่อ “ทำไมนานจัง” ดารินบ่นอุบเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนข้อมือที่มีนาฬิกาอยู่ขึ้นมาดูเวลา เธอมีงานที่รออยู่เสียด้วยหากไปช้าคงไม่ดีแน่ ๆ แต่คนที่นัดก็ดันยังไม่มา “ริน! รอนานมั้ย” ดารินยิ้มกว้างทันที ที่พี่ชายแสนอบ