หายหัวไปตั้งสี่ปีกว่า เพิ่งโผล่หน้ามา

ไร่สาธุคุณวันนี้ดูเหมือนจะครึกครื้นกว่าปกติ เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะดังแว่วมาจากทางบ้านพักส่วนตัวหลังใหม่ของเจ้าของไร่กับภรรยาสาวสวยทำให้เมรีชะงักเท้า แอบถอนหายใจนิดๆ จริงๆ เธอก็ชอบครอบครัวของพี่เขยมากนะ

คุณชาญวิทย์กับคุณมาลินี พ่อแม่ของสาธุคุณนั้นเป็นผู้ใหญ่ใจดี แม้จะเป็นเศรษฐีร่ำรวยจากเมืองกรุงแต่ก็ไม่ได้ถือตัว ทั้งสองรักใคร่เอ็นดูลูกสะใภ้อย่างรจนาจนใครๆ ต่างก็อิจฉารวมถึงเธอด้วย พ่อแม่สามีใจดีแบบนี้ใครๆ ก็อยากได้อยากมี

อันที่จริงเธอก็ควรจะได้แหละ ถ้าไม่เพราะไอ้คนไร้ความรับผิดชอบบางคน ป่านนี้เธอก็คงอยู่ในจุดเดียวกับที่พี่สาวได้รับ  

สี่ปีมานี้ทั้งสองเทียวไปเทียวมาระหว่างกรุงเทพกับเชียงรายเป็นว่าเล่น เพียงเพราะอยากอยู่ใกล้ๆ หลานชายฝาแฝดทั้งสอง และยังเผื่อแผ่ความเอ็นดูมาให้เจ้าแสบน้อยของเธอ ที่พลอยได้รับความเอื้อเฟื้อเป็นขนมเสื้อผ้าของเล่นเป็นของฝากไปด้วย

จะมีก็เพียงคนเดียวที่ไม่เคยเหยียบย่างมาที่บ้านไร่แห่งนี้นับจากวันนั้น เขาหายหน้าไปราวกับไม่มีตัวตน

เฮ้อ...คิดอะไรเนี่ย ช่างหัวมันเถอะ ชีวิตตอนนี้ก็ดีถมไปแล้ว จะไปคิดถึงเขาทำไมให้ปวดตับ ไม่มาสิดี จะได้ไม่ต้องเจอให้เจ็บใจ

“น้องเวียงพิงค์อย่าวิ่งสิคะ เดี๋ยวล้มลูก”

เสียงหวานตะโกน คลอไปกับเสียงหัวเราะใสๆ คุ้นหูลอยมาตามสายลมมาต้อนรับ ทำให้เมรีเผลอยิ้มเพราะจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร เธอจึงรีบจอดรถมอเตอร์ไซด์ข้างทาง และมุ่งหน้าไปทางต้นเสียงนั้นแทนที่จะตรงไปที่บ้านใหญ่กลางไร่ของพี่สาว

นั่นไง...เจ้าตัวแสบของเธอกำลังวิ่งเตาะแตะตรงสนามหญ้านั่นกับรจนาพี่สาวของเธอ ดูเถอะ ท่าทางจะเล่นงานคุณป้ายังสาวเสียหอบไปเลย

“ไงเจ้าแสบน้อย ทำป้ารจเสียเหงื่ออีกแล้วเหรอลูก”

ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นหู เด็กหญิงตัวน้อยก็รีบหันขวับมองมาทันที

“แม่เมจ๋า...”

เสียงใสแจ๋วร้องเรียก พลางรีบวิ่งตุ๊บตั๊บตรงเข้ามาหาอ้อมแขนที่อ้ารอรับของผู้เป็นแม่ทันที

เมรีสวมกอดลูกน้อย พลางจูบที่ข้างแก้มยุ้ยๆ ทั้งสองข้างอย่างมันเขี้ยว

“วิ่งเล่นเพลินจนลืมแม่แล้วใช่ไหมเจ้าลูกขนุนน้อย”

“ไม่ลืมจ้า พิงค์ไม่ลืมแม่เม”

สองแม่ลูกกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น

“คุณเป็นแม่ของน้องเวียงพิงค์หรือคะ”

เมรีเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าคนที่เธอคิดว่าเป็นรจนาพี่สาว แท้จริงแล้วไม่ใช่ แต่กลับเป็นหญิงสาวหน้าตาสวยหวานท่าทางผู้ดีคนหนึ่งที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

“ใช่ค่ะ เมรีเป็นแม่เจ้าแสบนี่ แล้วคุณ เอ่อ...”

“นันทิกาค่ะ หรือจะเรียกว่าพี่แนนก็ได้ เพราะพี่น่าจะอายุมากกว่าน้องเมรีหลายปีนะ”

“อ๋อ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่แนน เมรีเป็นน้องสาวพี่รจนา ภรรยาพี่สาธุเจ้าของไร่นี้ค่ะ” สองสาวต่างส่งยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกถูกชะตาต่อกัน

“อ้าว! งั้นก็คนกันเองแท้ๆ น่ะสิคะ นี่พี่ก็มากับพ่อแม่คู่หมั้นน่ะค่ะ”

เมรีขมวดคิ้วแต่ไม่ได้ขัดอีกฝ่าย พลางคิดสงสัยอะไรบางอย่างตงิดๆ

“เมื่อกี้พี่แนนบอกว่ามากับพ่อแม่คู่หมั้นเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ ได้ยินว่าบ้านไร่ที่เชียงรายของพี่สาธุทางนี้สวยโรแมนติก มาก แถมอากาศก็ดี เลยอยากจะมาดูให้เห็นกับตาสักครั้ง คือพี่กำลังมองหาสถานที่จัดงานแต่งงานของตัวเองกับคู่หมั้นอยู่น่ะค่ะ”

“แต่งงานเหรอคะ ดีสิคะ เมรีดูแลร้านอาหารที่ไร่นี้ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะคะ”

“ดีจริง งั้นพี่คงต้องขอรบกวนน้องเมรีไว้แต่เนิ่นๆ แล้วล่ะ เพราะพี่ถูกใจที่นี่มากเลย ถ้าได้แต่งที่นี่คงฟินมาก นี่คุณพ่อกับคุณแม่แฟนพี่ก็ว่าจะหาที่สักผืนไว้สร้างบ้านตากอากาศจะได้อยู่ใกล้หลานนะ”

“หลานเหรอคะ”

“ก็ลูกๆ พี่สาธุกับพี่รจไงจ๊ะ” คนฟังสะดุดกึก คิ้วงามขมวดเข้าหากันทันใด เมื่อสมองประมวลผลในสิ่งที่อีกฝ่ายบอกมานั่นก็แปลว่า...

“พ่อแม่ของแฟนพี่ หรือว่าจะเป็น...”

แต่ยังไม่ทันที่นันทิกาจะได้ตอบในสิ่งที่เธอสงสัย เสียงคุ้นหูของใครบางคนก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“น้องแนน...”

“อ้าว นั่นไงคะ คู่หมั้นพี่มาพอดี แนนอยู่ทางนี้ค่ะพี่ชิษ”

ชื่อนั้นราวกับสายฟ้าฟาดเปรี้ยงแสกหน้า

“มาอยู่นี่เอง พี่ตามหาแทบแย่...”

เมรีสะดุ้งเฮือก ตัวชาวาบ มือโอบกระชับร่างลูกน้อยในอ้อมแขนแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไม่กล้าหันกลับไปมองทางต้นเสียงที่เธอจำได้แม่น

เพียงได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นมั่นคงที่เดินใกล้เข้ามา เธอก็ใจสั่นระรัว

“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับ คุณพ่อคุณแม่ให้พี่มาตามไปกินข้าว”

“พอดีแนนมาวิ่งเล่นกับน้องเวียงพิงค์ค่ะ แล้วก็เลยมาเจอแม่ของน้องเข้า คุยกันถูกคอดี นี่ไงคะ แม่ของน้องเวียงพิงค์ ชื่อน้องเมรี”

ไม่มีทางหนี ไม่มีทางเลือก จะให้อุ้มลูกวิ่งหนีไปดื้อๆ ก็ดูจะบ้าบอไปสักหน่อย ไม่ค่อยสมเป็นเธอ จะกลัวทำไมก็แค่เจอโจทก์เก่า แต่ไอ้หัวใจบ้านี่สิจะเต้นแรงทำไมวะ แล้วขอล่ะน้ำตาเอ๊ย อย่าเพิ่งมาไหลตอนนี้ให้ขายหน้าเลย เธอไม่อยากให้ใครดูถูกเอาได้ว่าอ่อน มันไม่คูล!

เมรีสูดหายใจเข้าปอดจนลึก ก่อนค่อยๆ หันกลับไปเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ

“น้องเมรีคะ พี่ขอแนะนำให้รู้จักนี่พี่ชิษณุกร หรือพี่ชิษ คู่หมั้นพี่เองจ้ะ น้องเมรีรู้จักกันไว้สิจ๊ะ คนกันเองทั้งนั้น”

จ้ะ! คนกันเอง คนที่ทำชีวิตเธอเสียศูนย์อย่างแสนสาหัส ไอ้คนไร้ความรับผิดชอบที่ฟันกันแล้วทิ้ง หายหัวไปตั้งสี่ปีกว่า เพิ่งโผล่หน้ามา

คนใจร้าย!