ท้องไม่มีพ่อ!

“โอ๊ย! อีโง่เอ๊ย! เขาจะมอมเหล้าหวังฟันแล้วทิ้ง ยังไม่รู้ตัวอีก”

เสียงเอะอะอย่างขัดใจนั่นทำเอาคนเพิ่งเดินออกมาจากห้องสะดุ้งโหยง ปวดใจจี๊ด หันขวับไปมองแฟนละครจักร์ๆ วงศ์ๆ รุ่นเดอะที่กำลังหัวเสียกับบทนางเอกในจอทีวี ก็ถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก

“เอะอะอะไรแต่เช้าแม่”

“ก็ยัยเมรีนี่น่ะสิ จะโดนพระรถเสนมอมเหล้าแล้วฟันทิ้งยังไม่รู้ตัวอีก” นางสีดาค้อนกระทั่งหน้าจอโทรทัศน์ ทำเอาเมรีนอกจอถึงกับสะดุ้งโหยงอีกรอบ หน้าชาวูบๆ

แม่ด่านางเมรีในละครพื้นบ้าน แต่ไหงเธอรู้สึกสะเทือนใจไปด้วยวะ

“ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรแม่สักหน่อยนี่จ๊ะ” หญิงสาวรีบกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มประจบ ไม่อยากทำให้มารดาต้องรู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอเคยพลาดไปในอดีต 

“ฉันมันก็โง่จริงๆ นี่นา แต่ตอนนี้เลิกกินหญ้าแล้ว แม่ไม่ต้องห่วงนะ หากมีใครคิดจะมาหลอกหวังฟันลูกสาวแม่คนนี้ มันต้องเจอดีแน่ ไม่หัวแตกก็โดนกระทืบม้ามหลุด” คนพูดชูกำปั้นทีเล่นทีจริง

“ปากดีไปเหอะย่ะ แม่จะคอยดู แล้วนั่นวันหยุดแต่งตัวสวยจะไปไหนแต่เช้าล่ะนั่น” คนเป็นแม่มองเรือนร่างปราดเปรียวอรชรที่วันนี้สวมเสื้อสีชมพูเกือบเอวลอยนิดๆ ผ้าพลิ้วๆ กับกางเกงยีนส์ขาสั้นเข้ารูปอวดเรียวขาสวยสมส่วน ไม่ถึงกับโป๊น่าเกลียดอะไรแต่กลับทำให้ลูกสาวของเธอดูเป็นสาวสวยน่ามองคนหนึ่ง

“อ๋อ...ฉันว่าจะไปรับเจ้าแสบของแม่ที่บ้านพี่รจน่ะสิจ๊ะ เห็นว่าวันนี้พ่อแม่พี่สาธุเขามาจากกรุงเทพ กลัวจะไปโยเยกวนพวกเขาให้รำคาญ”

นางสีดาถอนหายใจเมื่อคิดถึง ‘เจ้าตัวแสบ’ ที่ว่า ก็พยักหน้าเห็นด้วยกับลูกสาวคนเล็ก

“อ้าว! พวกคุณๆ เขามาจากกรุงเทพกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ”

“เห็นว่าเพิ่งมาถึงเมื่อเช้านี่เอง พี่รจให้คนที่ไร่ไปรับมาจากสนามบินน่าจะเพิ่งถึงไร่ล่ะมั้งแม่ ก็คงมาเยี่ยมเจ้าแฝดของพี่รจเหมือนทุกทีน่ะแหละ ปู่ย่าเขาหลงหลานอย่างกับอะไรดี”

พอพูดถึงตรงนี้คนพูดก็สะอึกไปนิดๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะข่มสีหน้าให้ปกติโดยที่ผู้เป็นแม่ไม่ทันสังเกต

“ถ้าแกจะไปบ้านพี่รจเขาก็เอาปิ่นโตนี้ไปด้วยสิ วันนี้แม่ทำแกงขนุน กับผัดฟักแม้ว แล้วก็มีตำน้ำพริกหนุ่มกินกับไส้อั่ว แคปหมู ของโปรดพี่เขาทั้งนั้น ไม่ได้การ เดี๋ยวแม่ตักเพิ่มให้อีกปิ่นโตดีกว่า คนมากเดี๋ยวกินไม่พอ”

เมรีอยากจะท้วงว่าบ้านนั้นเขาคงเตรียมอาหารไว้มากแล้วเพราะที่ไร่ของสาธุคุณมีร้านอาหารกึ่งคาเฟ่อยู่ แถมพ่อครัวที่นั่นก็เป็นเชฟเก่าโรงแรมระดับห้าดาวชื่อดังที่กรุงเทพเสียด้วย ที่รู้เพราะเธอเป็นผู้จัดการร้านอาหารที่ว่านั่น ช่วยพี่สาวดูแลตั้งแต่ร้านยังไม่เป็นรูปเป็นร่างด้วยซ้ำ แต่เห็นความตั้งใจของผู้เป็นมารดาเลยไม่ได้ขัด

รอเพียงไม่นาน ปิ่นโตสองเถาก็มาอยู่ในมือของหญิงสาวเสียแล้ว

“แล้วแกจะไปยังไงล่ะ”

“ก็เอาอีแก่ของแม่ไปไง ขืนให้ปั่นจักรยานไป ปิ่นโตแม่คงได้ไปชมป่าหญ้าข้างทางเสียก่อนน่ะสิ” หญิงสาวเย้ามารดา เรียกค้อนคมๆ ไปอีกสองสามดอก ก่อนเดินไปจูงรถมอเตอร์ไซด์สีซีดคันเก่าอายุพอๆ กันกับเธอออกมา

“เดี๋ยวโบนัสออกเมื่อไหร่ ฉันว่าจะถอยมอเตอร์ไซด์คันใหม่ให้แม่กับพ่อสักคัน  ไม่ไหว อีแก่ของแม่ขับๆ ไป เดี๋ยวๆ ก็ดับกลางทางให้ฉันต้องเข็นหลายรอบแล้วเนี่ย วันก่อนแม่ล่อดับมันกลางตลาด หนูล่ะอ๊ายอายเขาจะแย่ ดีนะมีคนมาช่วยเอาใส่ท้ายรถกลับมาให้ ไม่งั้นล่ะต้องเข็นกันตาเหลือกแน่”

อันที่จริงรจนาว่าจะซื้อให้มารดาหลายครั้งแล้ว แต่คนเป็นน้องห้ามไว้ เพราะไม่อยากรบกวนครอบครัวพี่สาวพี่เขยมากไปกว่านี้ ลำพังตอนนี้รจนาก็ช่วยเหลือเธอกับที่บ้านมามากพอแล้ว

“มีเงินมีทองก็เก็บๆ ไว้บ้างเถอะลูก รถเสียมันก็ยังพอซ่อมใช้ต่อได้ อย่าลืมสิว่าตอนนี้แกไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนา จะทำอะไรต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดีด้วย”

หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงหาเรื่องเถียงยั่วโมโหแม่ แต่มาวันนี้เธอรับรู้ถึงความรักและห่วงใยที่แม่มีให้ทุกลมหายใจ 

“ซ้าธุ!” คนเป็นลูกสาวแกล้งยกมือไหว้ท่วมหัวล้อ แต่คำสอนของแม่ถูกจารึกไว้ในใจแล้ว “งั้นหนูไปก่อนนะแม่”

“เออ ไปดีมาดีลูก” นางสีดามองตามหลังบุตรสาว พลางทอดถอนใจด้วยความเสียดายลึกๆ

ลูกสาวเธอควรได้ดีกว่านี้...

“แหม...คุณนายสีดาก็ เขาแค่แสดงไปตามบทบาท จะอินอะไรเบอร์นั้นล่ะแม่จ๋า”

“ไม่รู้ล่ะ แม่ไม่ชอบนางเอกโง่ๆ แบบนี้นี่หว่า แกก็เหมือนกันยัยเมรี อย่าไปหลงคารมไอ้หนุ่มคนไหนให้มันหลอกฟันแล้วทิ้งอีกละกัน เอ้อ...” คนพูดอ้าปากหวอ เพราะฉุกคิดได้แต่ไม่ทันแล้ว

พอหันไปมองใบหน้าสวยใสที่เจื่อนหมองไปนิดๆ ของลูกสาวคนเล็กก็ชักรู้สึกผิด

“เมรีเอ๊ย...แม่ไม่ได้ตั้งใจจะว่าแกนะ” 

นางสีดามองลูกสาววัยยี่สิบสามย่างยี่สิบสี่ เจ้าของใบหน้าที่แสนจิ้มลิ้มน่ารัก มีเสน่ห์ ไหนจะผิวสีน้ำผึ้งเนียนสวยนั่นเล่าใครมาเห็นเป็นต้องอิจฉา หรือว่ารูปร่างที่ดูอรชรอ้อนแอ้นแต่มีส่วนโค้งเว้าตามประสาวัยสาวสะพรั่ง ที่หากใครถามตอนเด็กว่าอยากเป็นอะไร แม่ลูกสาวคนเล็กของเธอก็จะเชิดหน้าตอบไปอย่างมั่นอกมั่นใจว่า...

หนูอยากเป็นนางงามค่ะ!

อนิจจา ไม่ทันถึงฝั่งฝัน มงไม่ทันได้ลงหัว ก็มีอันสะดุดหัวทิ่มเพราะโทต๊อง จนต้องผันตัวมาเป็นแม่คนเสียก่อน เห็นแล้วก็อดนึกเสียดายอยู่ลึกๆ ในใจตามประสาคนเป็นแม่ไม่ได้ ลูกสาวคนเล็กของเธอควรมีอนาคตไกลกว่านี้ อย่างน้อยก็ควรได้ดีสักครึ่งของพี่สาวคนโตที่ได้สามีแสนดีมีฐานะมีครอบครัวที่อบอุ่น

ไม่ใช่ต้องทนให้ใครตราหน้าได้ว่า...ท้องไม่มีพ่อ!

****GoodNovel*******