ตอนที่ 4 วงโคจรของเรา

ช่วงพักกลางวันฉันกับน้ำตาลมากินข้าวที่โรงอาหารพบว่าจิวนั่งกินข้าวอยู่กับกาลนาน

"อ้าวนาน นั่งอยู่นี่เองพี่มองหาอยู่" ก่อนจะชำเลืองตาขวางไปมองยัยจิว

"ครับ พอดีผมเห็นพี่คุยกับพี่น้ำตาลอยู่เลยไม่ได้รอ มานั่งด้วยกันสิครับ" ยังไม่สิ้นเสียงกาลนานฉันก็ลากเก้าอี้นั่งข้างเขาทันที เขาหันมามองเมื่อฉันนั่งชิดเขามากจนเกินไป

"พี่ริน ไม่นั่งติดพี่นานเกินไปหน่อยเหรอคะ" จิวถามฉันด้วยหน้าตาน่าหมั่นไส้

"ไม่หนิ ก็ปกตินะ พี่ก็ใกล้ชิดกันแบบนี้ตลอด เอ้ากินๆ เร็วเข้าเดี๋ยวข้าวจะเย็นหมด"

"พี่รินไม่สบายเหรอครับ" เขากระซิบถามฉัน พร้อมยิ้มละมุนดูมีเลสนัย

"เปล่า แค่อาหารเป็นพิษนิดหน่อย เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ พี่จะพาเราไปติดตั้งตัวจับเซนเซอร์นะของเพิ่งเข้ามาใหม่"

"ได้ครับ"

ที่ห้องทำงาน

"เมื่อกี้พี่ทำอย่างกับพี่หึงผมกับจิว" กาลนานจับแขนฉันไว้

"เปล่า หึงที่ไหนกัน พี่น่ะมีแฟนแล้วนะ พี่แค่อยากแกล้งยายจิวเล่นๆ ว่าแต่จิวเขาจีบนานเหรอ" ฉันแกล้งถาม

"ใช่ครับ เขาตอบหน้าตายยักไหล่

"เด็กรุ่นๆ เดียวกันน่าจะคุยกันรู้เรื่องมากกว่า ป่ะทำงานกันเถอะเรา เฮ้อ"

ฉันบ่นลอยๆ อย่างหงุดหงิดอย่าบอกนะว่าฉันชอบเด็กคนนี้เข้าให้แล้ว ความรู้สึกแบบนี้มันแปลกๆ ชะมัดเลย

"โอ๊ย" ฉันร้องดังเมื่อมีดคัตเตอร์ในมือบาดนิ้วที่ฉันกำลังจะตัดกล่องกระดาษ ทำให้กาลนานรีบวิ่งมาดู และคว้ามือฉันไปดูอย่างไว

"เลือดออกเพียบเลยพี่ริน เจ็บมากมั้ย" เขาดึงกระดาษทิชชูบนโต๊ะมาซับเลือดให้อย่างนุ่มนวล

"เจ็บ เป่าให้พี่หน่อยสินาน" ฉันแกล้งหยอดเขาไปอีก

"ยังจะมาเล่นอีก ทำอะไรไม่ระวังเลยนะครับ" เขาขมวดคิ้วและพาฉันมาที่ห้องพยาบาล

"พี่ไม่เป็นอะไรหรอก เจ็บนิดเดียวเองแค่มดกัด" ฉันมองเขาที่กำลังจะเช็ดแอลกอฮอล์ให้

"โอ๊ย ซี๊ด" ฉันร้องก่อนจะเอามือปิดปากตัวเอง

"พี่อย่าทำเสียงแบบนี้สิครับคนจะคิดว่าเราทำอะไรกัน" เขาหยุดเช็ดแผลแล้วหันมาเป่าแทนให้

"เรานี่น่ารักไม่เบาเลยนะนาน" ฉันเอียงคอมองเขา

"เลิกมองผมแบบนี้ได้แล้ว พี่น่ะมีแฟนอยู่แล้วหมดสิทธิ์"

"นายเองก็มีแฟนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ พี่ก็แซวเล่นๆ เฉยๆ เอง"

"ผมไม่มีแฟน เพราะฉะนั้นจะคุยหรือคบกับใครก็ได้"

"แล้วนานมีพี่น้องมั้ย"

"มีพี่ชาย แต่เหมือนว่าผมน่าจะตัวคนเดียวมากกว่า แล้วพี่ล่ะ แฟนทำงานที่ไหน" คำพูดของนานเหมือนพูดถามคืน

"เอ่อ สถาปนิก ใกล้ๆ กับบริษัทเรานี่แหละ"

"น่าแปลกที่ผมไม่เคยเห็นแฟนพี่มารับพี่เลย" ก็มันแน่อยู่แล้วเพราะฉันกับแฟนเลิกกันไปตั้งแต่เดือนที่แล้วแต่ที่โกหกว่ามีแฟนเพราะอยากให้มีเส้นกั้นกลางระหว่างเราไงล่ะ อายุห่างกันเกือบสิบปี นายคงไม่มองฉันแน่ๆ กาลนานเอ้ย

กาลนานtalk

ตึ้งๆๆ

เสียงดนตรีในผับดังกระหึ่มเมื่อผมเปิดประตูเข้ามา

"ว้าว คุณนานรูปหล่อมาแล้วหายไปไหนมาตั้งนานคะ ดรีมรอคุณตลอดเลยนะคะ" สาวสุดเซ็กซี่เดินมาควงแขนเมื่อผมก้าวเข้ามาในผับ

"ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อยครับ ทำไมคิดถึงผมเหรอ" ผมใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมของเธอเล่น

"คิดถึงๆ มากเลยค่ะ ดรีมไม่ไปกับใครเลยนะคะนอกจากคุณนาน"

"ปากยังหวานเหมือนเดิมนะครับ" ผมใช้ปลายนิ้วแตะกับปากอวบอิ่มของเธอ

"คืนนี้อยู่กับดรีมนะคะ ดรีมจะบริการให้คุณนานลืมผู้หญิงทุกคนเลยค่ะ" เธอเอามือมาจับที่หัวเข็มขัดผมก่อนจะลูบลงต่ำ ผมรีบคว้ามือของเธอเอาไว้

"เห็นทีจะไม่ได้ผมมีนัดแล้ว แล้วคุณรู้มั้ยว่าผู้ชายที่เดินตรงเข้ามาหาคุณตอนนี้เป็นใคร" คำพูดของผมทำให้เธอหันขวับมองตามสายตาที่ผมมองไป

"คุณรันด์" เธออุทานเสียงหลง ผมยิ้มแสยะกับความทุเรศของพี่ชายตัวเองที่ไม่ว่าผมจะคบหรือคุยกับใครเขามักจะมาพัวพันด้วยเสมอ

"เขาเป็นพี่ชายนอกคอกของผม พี่ชายที่ใช้ผู้หญิงคนเดียวกับน้องชายตัวเอง โดยที่ไม่รู้สึกอะไร"

"ไงไอ้นาน ฉันหาผู้หญิงแกเจอจนได้" เขาไม่พูดเปล่าแถมดึงดรีมเข้าไปกอดและหอมจนดูน่าอึดอัด

"แกนี่ยังเลวไม่เปลี่ยนเลยนะ" ผมเดินหนีออกมาจากตรงนั้น

"น้องนาน เอ้ย นาน มาเที่ยวเหมือนกันเหรอ" เสียงผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยอย่างดีเดินมาหยุดตรงหน้าผม ผมจึงรีบหันไปมองพี่ชายที่อยู่ทางด้านหลังและกำลังจะเดินเข้ามาหาเรา

"นาน อะไร เอาเสื้อคลุมหน้าพี่ทำไม พี่หายใจไม่ออกปล่อยพี่นะ"

"พี่รินอยู่เงียบๆ นิ่งๆ เถอะน่าถ้าไม่อยากมาอยู่ในวงจรอุบาทว์ของพวกผม"

"วงจรอุบาทว์อะไรนานปล่อยพี่ก่อน" เธอพูดขณะที่ยังดิ้นอู้อี้อยู่ในอกผม

ผมพาพี่รินมายังรถยนต์ที่จอดอยู่ข้างหน้าพร้อมกับเปิดประตูรถดันตัวเธอเข้าไป

"อย่าเอาหน้าขี้เหร่ๆ ของพี่ออกมาเชียว" ผมชี้นิ้วกำชับ

"เดี๋ยวนะ! นานจะพาพี่ไปไหน พี่มากับยัยน้ำตาลนะ"

"โทรบอกเพื่อนพี่ว่าจะไม่กลับเข้าไป เชื่อผม" เพราะผมรู้ดีอยู่แล้วว่าถ้าพี่ชายผมเห็นพี่รินเข้า เกมจะเริ่มเดินทันทีแล้วพี่รินก็ไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่ผมเคยควงซะด้วยสิ

"แต่พี่อยากดื่มนี่ พี่แต่งตัวสวยขนาดนี้จะให้พี่กลับบ้านได้ยังไง มันต้องมีอะไรติดมือกลับบ้างสิ" เธอพูดอย่างกับว่าเป็นสาวเจ้าเสน่ห์ แม่เสือสาวเสน่ห์เหลือล้น แต่แต่งตัวกางเกงขายาว กับคอเสื้อที่ปิดมิดคอ เนื้อหนังมังสาไม่มีโชว์ คงคิดว่าเซ็กซี่ไม่เบารู้งี้ให้ไอ่รันพี่ชายผมลากไปก็ดี ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดว่ะ ถ้าเกิดว่าเมื่อกี้มันเห็นหน้าพี่ริน งานเข้าแน่

'กูจะใช้เงินซื้อผู้หญิงทุกคนของมึงไอ้นาน" เสียงนิรันด์พี่ชายคนเดียวของผมยังคงก้องอยู่ในหูตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้นเราสองพี่น้องก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย ผมมองผู้หญิงที่นั่งเบาะข้างคนขับที่ดูกระวนกระวายว่าที่ผมจะพาไปคือที่ไหน

"ไปกินข้าวกับผมนะพี่ริน ผมยังไม่กินข้าวเลย" เธอหันมามองผมตาขวาง

"นายไปกินคนเดียวเถอะพี่จะกลับบ้านละ อารมณ์เสียชะมัด"

"ยิ่งถ้าพี่อารมณ์เสีย ผมยิ่งต้องทำให้พี่อารมณ์ดี"