ตอนที่ 3 ก็อยากรับน้องใหม่อ่ะ

"พี่ว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า หิวข้าวแล้ว" ฉันพูดพลางลูบท้อง

กว่ารถจะมาถึงที่บริษัทก็ค่ำพอดี ฉันพากาลนานมาทานข้าวข้างบริษัท

"อะไรกันพี่มีแต่กับแกล้มกับเหล้าไหนบอกหิวข้าว" เขาถามพร้อมมองอาหารบนโต๊ะพร้อมกับเหล้า

"หิวเหล้า แฮะๆ " ฉันแกล้งแสแสร้งว่าอยากกินเหล้า แต่จริงๆ วันนี้ฉันจะทำให้กาลนานเมาแล้วเผยตัวตนที่ซ่อนอยู่ในตัวเขาออกมา ฉันจัดการรินเหล้าให้เขาพร้อมประเคนใส่มือให้ เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย

"รับน้องใหม่เหรอครับพี่" เขาถามก่อนจะยกขึ้นดื่ม

"ใช่ๆ วันนี้พี่เลี้ยงสั่งเต็มที่เลยนะถ้านานเมาเดี๋ยวพี่จะไปส่งที่บ้านเอง"

คำพูดนั้นทำให้นานหัวเราะออกมา

"เคครับ อย่าลืมไปส่งผมล่ะ" เขายกขึ้นดื่มอีกแก้ว

"ฮือๆๆ ทำมายยยย…ถึงทำกับรินแบบนี้ รินทามอารายยย…ผิด" ฉันยกดื่มอีกแก้ว ไม่ผิดคำพูดของนาน ที่ฉันเมาหรือดื่มมักจะร้องไห้กับเรื่องที่ทำให้เสียใจ

"พอได้แล้วพี่ริน เมามากแล้ว" กาลนานดึงแก้วเหล้าออกจากมือของฉัน

"ไม่มาวว…สักหน่อย นายต่างหากที่มาววว เอิ้กกก.. เผยตัวตนที่อยู่ในตัวนายออกมาสิ จริงๆ แล้วนายเป็นคนยังไงกันแน่ เวลาทำงานจะได้ราบรื่น เพราะฉันเองก็ไม่อยากเปลี่ยนผู้ช่วยใหม่หรอกนะ"

"อ๋อ ที่เลี้ยงเหล้าผมเพราะจะให้ผมเปิดเผยตัวเองงั้นเหรอ เข้าใจละ" เขาพยักหน้ายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

"ม่ายช่ายสักหน่อยพี่แค่อยากเลี้ยง แต่ใครจะไปรู้ว่านายคอแข็งเอาไม่ลงขนาดนี้ เอิ๊ก" ฉันฟุบลงคาอกของเขาเมื่อเขาขยับเก้าอี้มานั่งข้างฉัน

"ถ้าผมเปิดเผยตัวจริงขึ้นมา คิดว่าพี่จะรับไม่ได้น่ะสิ" เขาพูดออกมาพร้อมใบหน้าแดงๆ ที่ขยับมาใกล้ฉัน รู้เลยว่าเขาเริ่มมีอาการตึงๆ นิดหน่อย แต่น่าเสียดายที่ฉันเริ่มเมาแล้ว

"นานมีแฟนหรือยัง" ฉันถามเขาทั้งที่ยังหลับตาอยู่

"มีแล้วครับ"

"ผู้ชายเหรอ" ฉันถามตามตรง

"อ๋อ พี่คิดว่าผมเป็นเกย์แบบนั้นสิ"

"ใช่" ฉันตอบสั้นๆ

"แบบนี้นี่เอง พี่เลยชวนผมมาดื่มเพื่อจะหลอกถามผม"

"เปล่าซะหน่อยแค่อยากเลี้ยงเฉยๆ "

"เดี๋ยวผมส่งพี่กลับบ้านดีกว่า ว่าแต่ว่าบ้านพี่อยู่ไหน" เขาดันหน้าฉันออกจากอกของเขา

"เดี๋ยวพี่นั่งแท็กซี่ไป" ฉันลุกขึ้นพร้อมทั้งตบไหล่ของเขา

"พี่เมาขนาดนี้ กลับเองไม่ได้หรอกครับ" เขาพยุงฉันมายังลานจอดรถบริษัท แอร์เย็นๆ และกลิ่นรถของเขารู้เลยว่าเขากำลังจะพาฉันมาส่งที่บ้าน

ติ๊ดดดติ๊ดดด ครืดดดดเสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันลุกขึ้นมากดปิดอย่างงัวเงีย พลางนึกประมวลผลกับเหตุการณ์เมื่อคืน เพดานห้อง ผนังห้องโทนขาวเทาสไตล์โมเดิร์นที่ฉันไม่คุ้นเคย ทำให้ฉันรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

"กรี๊ดดดด" หรือว่ากาลนานจะข่มขืนฉัน ฉันเปิดผ้าห่มที่คุมตัวฉันอยู่

"ยังอยู่ชุดเดิมหนิค่อยโล่งอกหน่อย" ฉันหันไปมองข้างที่นอนที่ฉันนอนอยู่กลับว่างเปล่า ฉันเปิดโทรศัพท์ดูข้อความที่นานส่งมาให้

'รถพี่รินจอดอยู่ข้างล่างนะ เอาคีย์การ์ดมาคืนผมที่ทำงานด้วยนะครับ กาลนาน'

ฉันลุกสำรวจภายในห้องที่มีรูปถ่ายของเด็กผู้ชายที่ยืนยิ้มแฉ่งกับผู้หญิงวัยกลางคน รอยยิ้มแบบนี้ของกาลนานแน่นอน

"นี่เขาพาฉันมานอนที่ห้องของเขาเหรอ ห้องดูหรูหราสะอาดไม่เบาเลยนะ แล้วเมื่อคืนเขาไปนอนที่ไหนกัน"

 

"อ๊ะ พี่ซื้อมาฝาก" ฉันวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะของเขา

"เมื่อคืนไปนอนที่ไหนมา" ฉันกระซิบถามเขาที่ข้างหูทำให้เขาหันมา

"อุ๊ย" ฉันรีบหันหน้าหนีเมื่อริมฝีปากของฉันเฉียดไปที่แก้มของเขา

"ห้องเพื่อน ครั้งหน้าไม่ต้องชวนผมไปดื่มแล้วนะพี่ริน พี่น่ะไม่ไหวเลยจริงๆ " เขาส่ายหัวพร้อมทั้งยกแก้วกาแฟไปดื่ม

"ยังไงก็ขอบใจนานมากนะที่ไม่ทิ้งพี่ แถมตัวเองยังลำบากต้องไปนอนห้องเพื่อนอีก"

"ยังไงก็ระวังตัวด้วยแล้วกันนะครับ ผู้ชายไว้ใจไม่ได้สักคน"

"ใช่มั้ยนาน นานเองก็คิดเหมือนพี่ว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้"

"ผมก็เป็นผู้ชายนะพี่" เขาพูดลากเสียงแล้วยักคิ้วให้ฉันไปหนึ่งกรุบ

ฉันละสายตาจากความน่ารักของเขาไม่ได้เลยจริงๆ

"พี่มองผมแบบนี้อีกแล้วนะ" เขาขมวดคิ้ว

"อะไรพี่มองเรายังไง ก็มองปกตินะ" ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าสายตาฉันแบบนี้อยากจะเขมือบนานแค่ไหน โฮะๆ หัวเราะแบบซานต้า

หนึ่งเดือนต่อมา

"แหม่ ยายรินช่วงนี้ดูตัวติดกับน้องนานจังเลยนะ" น้ำตาลวางแฟ้มงานลงบนโต๊ะ

"ก็คนทำงานด้วยกันนี่จะไม่ให้ตัวติดกันได้ไง" ฉันพูด

"มีคนบอกว่าแกออกตัวแรงยายริน ว่าแกน่ะอ่อยน้องนานอยู่"

"ใคร"

"ก็ฉันนี่ไง อาการแกแสดงชัดว่าชอบน้องเค้า เบาๆ หน่อยนะแกเองก็มีแฟนอยู่แล้ว" น้ำตาลเตือน

"คินน่ะเหรอ ฉันห่างกับเขามาพักหนึ่งละ"

"ทำไมล่ะ ทะเลาะกันเรื่องอะไรอีก ร้ายแรงมากเหรอ" น้ำตาลจับไหล่ฉัน

"อืม ก็หนักอยู่ แต่ช่างมันเถอะฉันเองก็ทำใจมาพักหนึ่งละ" เพราะฉันไม่อยากลงรายละเอียดมากนัก มันเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนั้น

"แต่ที่แกว่าฉันอ่อยน้องนานน่ะ แกดูไม่ออกเหรอว่าน้องเค้าเป็น…ดูอ้อนแอ้นซะขนาดนั้น"

"อ้อนแอ้นอะไรฉันเห็นเขาก็เป็นผู้ชายปกติๆ นี่แหละ บางทียังดูแมนๆ ด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นเสียงที่ทุ้มใหญ่น่าฟังหรือแม้แต่สายตาที่เขามองแกผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นฉันคอนเฟิร์ม" น้ำตาลพูดอย่างมั่นใจ เพราะถ้าเธอรู้ว่าฉันไปค้างที่คอนโดของเขาแล้วเขาไปนอนห้องเพื่อน ปล่อยฉันให้นอนปลอดภัยในห้องของเขาคนเดียวเธอจะไม่พูดอย่างนี้แน่นอน มีที่ไหนผู้ชายลากผู้หญิงเมามาแล้วจะไม่ทำอะไร หรือว่าฉันเซ็กซี่ไม่พอ หรือว่าฉันแก่เกินแกงไม่ใช่สิฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้น

“ที่น้องนานมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น มันแบบไหน" ฉันจับไหล่น้ำตาลเขย่า

"แกดูเอา" พร้อมทั้งยื่นโทรศัพท์เปิดรูปในมือถือให้ฉันดู

"ฉันแอบถ่ายได้ตอนแกสอนงานเขาแล้วก็ตอนแกเผลอ น้องนานแอบมองแกตลอด"

"สายตาแบบนี้ฉันไม่เคยเห็น ดูอบอุ่นดีจัง น้องคงซึ้งที่ฉันสอนงานเขาดีมาก" ฉันพยักหน้าเนิบๆ

เป็นรุ่นพี่สอนงานที่ดีจริงๆ ฉันเนี่ย

"ตลกและแก คอยดูต่อไปแล้วกันว่าน้องนานจะชอบผู้หญิงหรือว่าผู้ชายกันแน่" คำพูดของยัยน้ำตาลทำฉันครุ่นคิดอยู่ไม่น้อย

แต่ก็ยอมรับอยู่เหมือนกันว่าฉันก็เริ่มสนใจกาลนานอยู่บ้างนิดๆ