บทที่ 3 สวยเลือกได้ - 75%

ชายหนุ่มเล่าวีรกรรมแสบสันล่าสุดของพลอยพัดชา หากแต่สีหน้าและแววตาของเขากลับไม่มีร่องรอยของความไม่พอใจแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม กลับฟังแล้วรู้สึกว่าคนพูดมีความเอื้อเอ็นดูอย่างหาได้ยาก

นพฤทธิ์ได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะร่วน “น้องแกนี่ก็ดีนะ ตัวไม่อยู่แต่ก็ยังอุตส่าห์ทิ้งตัวแทนเอาไว้ด้วย”

“เฮอะ ปวดหัวตายห่า” ธามแค่นยิ้ม แต่นพฤทธิ์กลับมองด้วยสายตาราวกับรู้ทัน

“จริงเร้อ...ไม่ใช่ว่าแกเดาได้แต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ ว่าเพื่อนคุณนิ้งเป็นใคร ไม่อย่างนั้นแกจะขอแลกที่นั่งกับฉันทำไม จริงไหมวะไอ้คุณธาม”

ธามไม่พูดอะไรเพื่อเป็นการแก้ต่างให้ตัวเอง เขาได้แต่นั่งยิ้มบาง ๆ เพื่อรอให้สองสาวกลับมาที่โต๊ะตามเดิม

ขณะเดียวกัน พลอยพัดชาก็เดินไปเดินมาราวกับเสือติดจั่นอยู่ในห้องน้ำเพราะเมื่อครู่นลินทราถูกแฟนคลับขอถ่ายรูปด้วย เมื่อเห็นว่าเพื่อนเดินตามเข้ามาแล้ว จึงปรี่เข้าไปหาทันที

“ทำไมพี่ธามมาอยู่ที่นี่ได้ ทำไมแกไม่บอกฉันว่าเป็นพี่ธาม”

“ฉันขอโทษ ฉันสาบานได้เลยว่าฉันไม่รู้จริง ๆ เว้ยว่าเพื่อนคุณซีคือพี่ธาม และอีกอย่างพี่เขาก็มาถึงก่อนแกแค่แป๊บเดียวเอง ฉันจะโทร. บอกแกก็ไม่ทันแล้วเพราะแกเดินเข้ามาพอดี”

พลอยพัดชาแทบหมดแรง เธอพิงสะโพกไว้กับเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ฉันอุตส่าห์หลบหน้า ไม่ไปเจอเขามาได้ตั้งหลายวันแล้ว” หญิงสาวพูดเสียงแผ่ว นลินทราจึงเอื้อมไปจับมือเพื่อนอย่างให้กำลังใจ

“พลอย อย่าลืมที่เราคุยกันไว้สิว่าแกต้องมูฟออนเว้ย คนสวยอย่างเราทำไมต้องแคร์ผู้ชายด้วยวะ เจอก็เจอไปดิ ก็แค่นั่งกินข้าวกันธรรมดา แกต้องเชิดหน้าสตรองเข้าไว้นะเพื่อน ต้องทำให้เขาเห็นว่าแกไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่หลงใหลได้ปลื้มเขาอีกแล้ว คิดเสียว่าแกกำลังรับบทเมียหลวงที่ต้องเชิดหน้าเป็นนางพญาเวลาผัวพาเมียน้อยเข้าบ้านสิวะ”

พลอยพัดชาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ที่เพื่อนช่างเปรียบเปรยได้เข้ากับสถานการณ์ดีแท้ นั่นเพราะตอนนี้นลินทรากำลังเล่นละครเรื่องหนึ่ง โดยบทที่ได้รับคือเมียน้อยที่ต้องฟาดฟันกับเมียหลวง

พลอยพัดชาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อตั้งหลักโดยมีเพื่อนซี้คอยบีบมือให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ

“แกทำได้ ฉันเชื่อ เชิดเข้าไว้เพื่อน ฉันสวย ฉันรวย ฉันเสน่ห์แรง ท่องไว้”

พลอยพัดชาพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ใช่ และฉันก็สวยเลือกได้ ก็แค่นั่งกินข้าวจะมีอะไรนักหนา เขายังทำได้แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้”

ครั้นพอพูดถึงตรงนี้ เจ้าตัวก็ทำท่าห่อเหี่ยวราวกับลูกโป่งถูกปล่อยลมแล้วพึมพำเบา ๆ

“แต่ที่เขาทำได้ก็เพราะเขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลยไงละ”

“ก็เดี๋ยวอีกหน่อย คนที่ไม่รู้สึกอะไรเลยก็จะเปลี่ยนเป็นแกแทนไงเล่า ยายเพื่อนบ้า” นลินทราพูดจบก็เอามือกุมใบหน้าพลอยพัดชาไว้แล้วเอียงซ้ายขวาไปมาก่อนจะพูดว่า

“อุตส่าห์พอกหน้ามาซะผิวเด้ง เพราะฉะนั้นแกต้องยืดอกมั่นใจเข้าไว้ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วแรดให้เต็มที่ไปเลยก็ดีนะแก จริตต้องมา มารยาต้องมี เขาจะมองยังไงก็เรื่องของเขา แต่เราก็เป็นเราแบบนี้แหละ”

พลอยพัดชาพยักหน้าช้า ๆ “นั่นสิเนอะ ฉันนี่แม่งบ้าบอว่ะ...โอเค ฉันพร้อมแล้ว เราออกไปกันเถอะ”

สองสาวเดินออกจากห้องน้ำด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นกว่าตอนขาไป เมื่อไปถึงที่โต๊ะ ธามก็ลุกขึ้นเพื่อให้พลอยพัดชาเข้าไปนั่งด้านใน หญิงสาวปรายตามองเขาเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบา ๆ ก่อนเข้าไปนั่ง

พลอยพัดชาลอบมองจากหางตาของตนตอนที่ธามหย่อนตัวนั่งข้างกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโต๊ะเล็กเกินไปหรือเปล่า พอเธอนั่งคู่กับเขาแล้วจึงดูเหมือนระยะห่างระหว่างกันถึงแคบลงจนแขนของเขามาโดนแขนของเธอบ่อยมาก

“ได้สั่งอาหารกันไปบ้างรึยังคะ” พลอยพัดชาทำทีเป็นไม่สนใจและยิ้มบาง ๆ ธามจึงเลื่อนเมนูอาหารส่งให้พร้อมกับพูดว่า

“พี่กับพี่ซีสั่งไปสองอย่างแล้วตอนที่พลอยไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อนน่ะ เหลือแต่พลอยกับคุณนิ้ง” จากนั้นเขาก็บอกรายการอาหารที่สั่งไปซึ่งคือพล่ากุ้งแม่น้ำกับปลาช่อนลุยสวน

พลอยพัดชาพยักหน้ารับรู้ แต่หัวใจกลับเต้นกระหน่ำจนมือที่จับเมนูอยู่นั้นแทบสั่นตามไปด้วย นั่นเพราะอาหารทั้งสองอย่างนั้นเป็นของโปรดของเธอ

หญิงสาวไล่ความคิดเข้าข้างตัวเองว่าธามสั่งอาหารมาเพื่อตนให้ออกไปจากหัว แล้วเงยหน้าคุยกับนลินทราว่าจะสั่งอะไรเพิ่มเติมอีก สุดท้ายทั้งคู่จึงสั่งอาหารที่ไม่หนักเกินไป เหมาะสำหรับกินไปคุยไปมาอีกสองอย่าง

ชายหนุ่มทั้งสองคนไม่กินข้าว แต่สั่งเบียร์มาดื่มแทน พลอยพัดชากับนลินทราก็เช่นกันที่เลือกสั่งค็อกเทลมาคนละแก้ว เพราะรู้ดีว่ามื้อนี้เน้นพูดคุยทำความรู้จักกันมากกว่าจะมานั่งกินข้าวกันแบบจริงจัง

หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว ระหว่างนั่งรอ นพฤทธิ์ก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน

“ได้ยินมาว่าคุณพลอยแพ้ถั่วหรือครับ ลำบากแย่เลยนะนั่น”

พลอยพัดชามองเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกายคนถามพร้อมกับยิ้มให้ทั้งคู่ เพราะเดาว่านลินทราคงเล่าให้ชายหนุ่มตรงหน้าฟังอย่างแน่นอน

“ใช่ค่ะ จะว่าลำบากไหม ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แค่ต้องระวังเรื่องอาหารการกินมากหน่อยเท่านั้นเองค่ะ จะลำบากของจริงก็ตอนที่อาการแพ้กำเริบนั่นแหละ”

“พลอยต้องพกยาติดตัวไว้ตลอดน่ะ” ธามเป็นฝ่ายบอกเพื่อนสนิท ก่อนจะหันไปหาพลอยพัดชาแล้วพูดว่า

“ถ้าพี่จำไม่ผิด รู้สึกว่าจะเป็นหลอด ๆ และมีเข็มตรงปลายด้วยใช่ไหม ตอนนั้นพี่จำได้ว่าเราฉีดเข้าที่ขาของตัวเอง” ทันทีที่เขาพูดจบ นพฤทธิ์ก็ทำตาโตพลางลูบแขนตัวเองป้อย ๆ

“ขอโทษที คือผมกลัวเข็มมาตั้งแต่เด็กแล้วน่ะ พอได้ยินแบบนี้แล้วอดขนลุกไม่ได้” นพฤทธิ์ยิ้มเจื่อน ขณะที่พลอยพัดชานั้นหันไปแค่นยิ้มให้คนข้างตัว

“ไม่คิดว่าพี่ธามจะจำเรื่องวันนั้นได้ด้วย พลอยจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย เอาเป็นว่าดีใจละกันเนอะ” หญิงสาวไม่คิดจะสนใจเขาอีก จึงชวนเพื่อนใหม่อย่างนพฤทธิ์คุย

“ว่าแต่คุณซีนึกยังไงถึงมาชวนยายนิ้งกินข้าวคะ พลอยน่ะไม่อยากจะเตือนหรอกนะ แต่ระวังล้มละลายนะคะเพราะเพื่อนพลอยน่ะเห็นผอมบางอย่างนี้แต่กินจุอย่างกับอะไรดี”

“ถ้าอย่างฉันเรียกกินจุ อย่างแกก็คงชูชกกลับชาติมาเกิดนั่นแหละย่ะ นางสามารถกินพิซซาได้คนเดียวทั้งถาดเลยนะคุณซี ไม่เชื่อถามพี่ธามดูก็ได้” นลินทราโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้

“ถามจริง!” นพฤทธิ์พูดกลั้วหัวเราะ พลอยพัดชาจึงไหวไหล่ด้วยท่าทางที่คิดว่าน่าหมั่นไส้ที่สุดเพราะจงใจยั่วประสาทคนนั่งข้างกาย

“เคล็ดลับความสวยน่ะค่ะ...จริงไหมคะพี่ธามขา”

ประโยคหลังพลอยพัดชาหันหน้าไปหาธามแล้วกะพริบตาปริบ ๆ อย่างออดอ้อน เห็นเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว ซ้ำยังยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มบาง ๆ เธอจึงหลิ่วตาให้เขาข้างหนึ่งอย่างเจ้าชู้

ธามมองคนช่างยั่วอย่างมันเขี้ยวจนนึกอยากหยิกแก้มเธอแรง ๆ จะว่าไปแล้วก็แปลก เพราะก่อนหน้านี้เขาเองก็รู้อยู่ว่าพลอยพัดชานั้นรูปร่างหน้าตาดี แต่เขาก็มองข้ามจุดนั้นของเธอไปเพราะไม่คิดจะสนใจเธอในเชิงชู้สาว แม้ว่าตอนที่เจอพลอยพัดชาครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อนเขาจะเคยสนใจเธอก็ตาม ครั้นพอนึกถึงเรื่องนี้ ก็ทำให้ชายหนุ่มอดนึกไปถึงวันที่เจอกันวันแรกไม่ได้