บทที่ 3 สวยเลือกได้ - 50%

“คุณซี นพฤทธิ์น่ะ เขาเป็นลูกเจ้าของเฟรชลูปที่ฉันไปถ่ายโฆษณาให้ ความจริงเขาก็นัดฉันไปกินข้าวหลายครั้งแล้วละแต่ฉันยังไม่กล้าไป มาคราวนี้ฉันเกรงใจเขาเพราะเขาชวนหลายครั้งแล้ว ฉันเห็นว่ามันเป็นร้านอาหารกึ่งผับ ก็เลยบอกเขาว่าจะขอชวนเพื่อนไปด้วยคนหนึ่ง เขาก็เลยบอกว่างั้นเขาก็จะชวนเพื่อนมาด้วยคนหนึ่งเหมือนกัน แกคงไม่มีปัญหาอะไรเนอะ”

เฟรชลูป คือผลิตภัณฑ์ที่เกี่ยวกับน้ำผลไม้รสชาติต่าง ๆ ในรูปแบบขวดภายใต้ชื่อแบรนด์ว่าเฟรชชี นลินทราได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับน้ำส้มผสมเลมอน โดยจะเริ่มออนแอร์เดือนหน้า

“แล้วเพื่อนเขาเป็นใคร มาจากไหนล่ะ” โอเค เธอรู้แล้วว่าคู่ของนลินทราเป็นใคร แต่คู่ของเธอนั้นยังไม่รู้

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไม่กล้าถาม แต่เพื่อนเขาก็ยังมาไม่ถึงนะแก ฉันเลยบอกไม่ได้ว่ารูปร่างหน้าตาและนิสัยใจคอเป็นยังไง เอาไว้มาถึงก็รู้เองนั่นแหละ ถ้าหน้าหม้อมากนักก็ถีบส่งเลย”

“โอเคค่ะคุณเพื่อน รอคนสวยหน่อยนะ คนสวยกำลังไป หล่อนก็นั่งล้วงตาคนนั้นไปก่อนละกัน เอ่อ...ฉันหมายถึงล้วงข้อมูลน่ะ” พูดจบเธอก็หัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินเสียงนลินทราแว้ดมาตามสาย

หลังจากวางสายแล้ว พลอยพัดชาก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าในห้องน้ำ จากนั้นก็แต่งตัวเพื่อออกไปข้างนอกตามนัด ครั้งนี้หญิงสาวเลือกแต่งกายอย่างพิถีพิถัน ไม่เน้นโชว์เนื้อหนังเพราะไม่ใช่การไปสนุกสนานกับเพื่อนสนิท แต่เป็นการพบเจอคนแปลกหน้า กระนั้น พลอยพัดชาก็ไม่ทิ้งความเซ็กซี่ไปเสียทีเดียว

ความจริงแล้วพลอยพัดชาไม่คิดจะสนใจหาคู่ หรือคนรู้ใจด้วยวิธีนัดบอดแบบนี้ ที่ตกลงไปก็เพราะนึกสนุกล้วน ๆ เนื่องจากว่าการได้พบเจอหรือทำความรู้จักกับผู้คนใหม่ ๆ ก็ช่วยให้หญิงสาวคลายความฟุ้งซ่านไปได้บ้าง เพราะทุกครั้งที่ได้อยู่ตามลำพัง เธอจะต้องคิดถึงธามทุกที

พลอยพัดชามองตัวเองในกระจกบานใหญ่ คืนนี้เธอใส่กางเกงเข้ารูปแปดส่วนสีขาวกับเสื้อสายเดี่ยวผ้าชีฟองลายดอกทำเป็นระบายชั้น ๆ สวมสร้อยคอห้อยจี้พัดพารัดชารูปหัวใจกับต่างหูระย้าเข้าชุดกัน ปลายผมดัดเป็นลอนไว้หลวม ๆ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วจึงคว้ากระเป๋าสะพายแล้วออกจากคอนโดมิเนียมทันที

ที่ร้านอาหาร นลินทรากำลังคุยสัพเพเหระกับนพฤทธิ์อย่างออกรส แต่แล้วโทรศัพท์ของชายหนุ่มก็มีสัญญาณเรียกเข้าเขาจึงกดรับพลางมองไปรอบ ๆ เพื่อหาเพื่อนสนิทที่นัดกันไว้

“เพื่อนผมมาถึงแล้วครับ”

เขาหันมาบอกนลินทรา ก่อนจะยกมือขึ้นโบกไปมาเมื่อมองเห็นเพื่อนแล้ว หญิงสาวจึงถือโอกาสหันไปมองบ้างด้วยความอยากรู้

ทว่าเมื่อได้เห็นหน้าของผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามา สองตาของนลินทราก็ต้องเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ

เวรแล้ว!

นลินทราอ้าปากค้างเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของธามเดินเข้ามาใกล้จนกระทั่งมายืนข้างโต๊ะ ธามเองก็เลิกคิ้วขึ้นราวกับแปลกใจที่เห็นหน้าเธอเช่นกัน ขณะที่นพฤทธิ์นั้นทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นอาการของคนทั้งคู่

“รู้จักกันหรือ”

นพฤทธิ์เอ่ยปากถาม เพราะถ้าธามทำท่าเหมือนรู้จักนลินทรานั้นไม่แปลกเพราะหญิงสาวเป็นดาราชื่อดัง แต่นลินทราเองก็ดูเหมือนจะรู้จักธามเช่นกัน จึงทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้

นลินทราละสายตาจากธามมามองหน้าเขาแทน หญิงสาวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ธามก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน

“ก็รู้จักแหละ เขาเป็นเพื่อนสนิทของ...” ธามเว้นระยะการพูดพลางทำหน้านึก ก่อนจะพูดต่อ

“คุณนิ้งเขาเป็นเพื่อนกับน้องที่สนิทของฉันคนหนึ่งน่ะ” ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับค้อมศีรษะให้นลินทรา หญิงสาวจึงได้แต่ยิ้มเจื่อนให้เขา

“ซี แกไปนั่งกับคุณนิ้งเขาเถอะ” ธามบุ้ยหน้าไปทางนลินทรา

“อ้าว ทำไมวะ” นพฤทธิ์ทำหน้างุนงงสงสัย แต่กระนั้นก็ยังลุกขึ้นตามคำขอของเพื่อน

“เถอะน่า อย่าถามเยอะ” ธามไม่คิดจะอธิบายอะไรให้อีกฝ่ายฟัง เขาเพียงเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วหย่อนตัวลงนั่งตรงข้ามกับคนทั้งคู่ทันที

นลินทราเลื่อนมือจะไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตน เธออยากโทร. เตือนเพื่อนว่าไม่ต้องมาแล้ว แต่ดูเหมือนธามจะไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวได้ลงมือทำอะไรเพราะเขาเป็นฝ่ายชวนคุยขึ้นมาก่อน

“วันนี้คุณนิ้งว่างหรือครับ ปกติผมเห็นพวกดาราค่อนข้างงานรัดตัวกันทั้งนั้น”

“ก็...ก็แล้วแต่คิวงานช่วงนั้นน่ะค่ะว่าจะมีถ่ายอะไรรึเปล่า อย่างคราวนี้ที่มาได้ก็เพราะงานวันพรุ่งนี้เขายกเลิกกะทันหัน วันนี้ก็เลยออกมากินข้าวกับคุณซีได้ค่ะ” แม้ปากของหญิงสาวจะโต้ตอบกับเขาอย่างฉะฉาน หากแต่ในใจนั้นได้แต่ตะโกนร่ำร้องว่า...ยายพลอย หนีไป!

“ดีครับ ผ่อนคลายบ้าง ว่าแต่...ผมมากินข้าวด้วยนี่คงไม่ทำให้คุณลำบากใจใช่ไหม” ธามยิ้มอ่อน นลินทราจึงต้องโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน

“ไม่เลยค่ะ ลำบากใจอะไรกันคะ คนกันเองทั้งนั้น”

หญิงสาวพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ต้องขอบคุณเลือดนักแสดงที่มีอยู่ในตัวของเธออย่างเข้มข้นจึงไม่เผยพิรุธอะไรออกไปให้อีกฝ่ายเห็น

“ความจริงแล้วคุณนิ้งก็โทร. ชวนเพื่อนมาด้วยเหมือนกันนะ น่าจะใกล้ถึงแล้วรึเปล่าครับ” ประโยคหลังนพฤทธิ์หันไปถามนลินทรา แต่คนตอบกลับเป็นธาม

“มาถึงแล้วละ” ธามพูดจบก็ยกเมนูอาหารขึ้นมาดูจึงทำให้ไม่มีใครมองเห็นใบหน้าของเขาได้อีก แม้กระทั่งคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านอย่างพลอยพัดชา

เมื่อพลอยพัดชาเดินมาถึงโต๊ะ หญิงสาวก็ยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้และกล่าวทักทายนพฤทธิ์ด้วยน้ำเสียงแจ่มใส แต่พอเห็นสีหน้าแปลก ๆ ของเพื่อนสนิทที่มองมาราวกับจะร้องไห้อยู่รอมร่อจึงรู้สึกแปลกใจ พลางเบนสายตาไปที่ชายหนุ่มอีกคนซึ่งตนไม่เห็นหน้าเขาเพราะเจ้าตัวมัวแต่ดูเมนูอาหารราวกับไม่สนใจใครอื่น

“เฮ้ยธาม! เพื่อนคุณนิ้งมาแล้ว เชิญนั่งก่อนครับ”

นพฤทธิ์เรียกเพื่อนพลางผายมือให้หญิงสาวนั่งลงฝั่งตรงข้าม แต่เพราะชื่อนั้นจึงทำให้พลอยพัดชาขมวดคิ้วมุ่น

ชายหนุ่มคนนั้นเอาเมนูอาหารลง ตาคมกริบจ้องเขม็งมาทางพลอยพัดชาพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก

“ไงเรา ไม่เจอกันนานนะ”

พลอยพัดชาแทบเข่าอ่อน เธอไม่สนใจจะทักเขากลับแต่ตวัดตามองเพื่อนสนิทที่นั่งกะพริบตาปริบ ๆ และส่ายศีรษะไปมาอย่างขอลุแก่โทษอยู่ทันที

“นิ้ง ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”

แม้ปากจะยิ้มและเสียงจะอ่อนหวานเป็นพิเศษ แต่สายตาของพลอยพัดชาที่มองนลินทรานั้น แม้กระทั่งคนที่เพิ่งเคยเจอกันอย่างนพฤทธิ์ยังรู้สึกได้ว่าคนพูดหัวเสียไม่น้อย

“ดะ ได้สิ เดี๋ยวมานะคะคุณซี”

นลินทรายิ้มแห้ง ๆ ให้คนที่นั่งข้างกายก่อนจะลุกตามพลอยพัดชาไปด้วยความรวดเร็ว เพราะอีกฝ่ายนั้นก้าวนำหน้าพรวด ๆ ไปแล้ว โดยมีสายตาของธามมองตามไปตลอด

คล้อยหลังหญิงสาวทั้งสองคน นพฤทธิ์ก็ถามคนที่นั่งตรงข้ามตนทันที

“แกรู้จักเธอใช่ไหม”

ธามละสายตาของตัวเองออกมาจากแผ่นหลังของพลอยพัดชาเพื่อหันมาตอบคำถามเพื่อน

“ใช่ รู้จักดีเลยละ คนนี้แหละพลอยที่เคยเล่าให้ฟังน่ะ”

นพฤทธิ์เบิกตากว้าง “เฮ้ย! อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นวะ พลอยเพื่อนซี้ยายนาฏ น้องแกน่ะหรือ ว่าแต่...ก็ไหนแกบอกว่าคุณพลอยเขาชอบแกไม่ใช่หรือ แล้วทำไมเมื่อกี้มองเหมือนเจอคู่อริ สายตาโคตรฟาดเลย ท่าทางเหวี่ยงเก่งไม่เบา ขนาดคุณนิ้งยังกลัว”

ธามได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะเบา ๆ “ขาเหวี่ยงตัวแม่พอ ๆ กับยายนาฏเลย แกคิดเอาละกันว่าโลกนี้จะมีคนสักกี่คนกันวะที่กล้าถีบประตูห้องทำงานของฉันโดยไม่สนใจใครหน้าไหน”