เพื่อน??

วันหนึ่ง....

"ขอหย่าเลยเหรอคะ"

"ใช่ครับ คุณพงค์บอกทนไม่ไหวแล้วเพราะคุณสิตาเอาแต่ใช้เงินไม่สนใจปัญหาที่เกิดขึ้นภายในบริษัท"

"แล้วตอนนี้ภรรยาเก่าคุณพ่ออยู่ที่ไหนเหรอคะ"

"ภรรยาเก่าคุณพงค์ตอนนี้เธออยู่ต่างประเทศครับกับลูกสาวเธออายุก็น่าจะพอๆกับคุณหนึ่งนั่นแล่ะครับ"

"แล้วเมกับมาร์ชรู้เรื่องหรือยังคะ"

"คุณหนูทั้งสองยังไม่รู้ค่ะเพราะไปโรงเรียน" ฉันห่วงความรู้สึกของน้องๆทั้งสองคนโดยเฉพาะมาร์ชเขาจะรับได้ไหมที่คุณพ่อจะหย่ากับคุณแม่

"เรื่องคุณพ่อหมดสติยังไม่ต้องโทรไปบอกคุณย่านะคะหนึ่งกลัวว่าท่านตกใจจนล้มป่วยอีกคน" ตอนนี้คุณย่าไปอยู่กับคุณอาภัทรลูกชายของท่านอีกคนที่ต่างจังหวัดฉันไม่อยากให้คุณย่าล้มไปอีกคนเพราะท่านก็แก่มากแล้ว ฉันคิดว่าคุณพ่อคงไม่ได้เป็นอะไรมากเดี๋ยวท่านก็คงฟื้นและกลับบ้านได้

ฉันนั่งรออยู่หน้าห้องไอซียูอยู่นานหลายชั่วโมงแล้วแต่คุณพ่อก็ยังไม่ออกมาสักทีส่วนคุณลุงคนขับรถกับคุณป้าแม่ครัวฉันขอให้พวกท่านกลับบ้านไปก่อนเพราะนี่ก็ใกล้เวลาเลิกเรียนแล้วต้องไปรับน้องๆที่โรงเรียนอีกส่วนฉันจะอยู่เฝ้าคุณพ่อเองโดยไม่รู้เลยว่าโซ่ยังไม่กลับจนฉันหันไปเจอเขา

"โซ่ นายยังไม่กลับอีกเหรอ" ฉันเดินไปหาเขาเพราะถึงยังไงเขาก็มีน้ำใจมาส่งฉัน

"ก็..ไม่รู้จะไปไหนก็เลยนั่งเล่นอยู่ที่นี่เดี๋ยวรอเวลาเลิกเรียนค่อยกลับ ฉันขี้เกียจได้ยินพี่ตัวเองบ่นน่ะ"

"นั่งเล่น??ในโรงพยาบาล??"

"ก็..อืมใช่ทำไมแปลกตรงไหน" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยเดินกลับมานั่งอยู่หน้าห้องไอซียูเหมือนเดิมแล้วโซ่ก็เดินมานั่งข้างๆฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขาจะเดินตามมานั่งด้วยทำไม

"ฉันเห็นเธอนั่งคนเดียวก็เลยจะมานั่งเป็นเพื่อน"

"ขอบใจนะ"

"อืมไม่เป็นไรถึงยังไงเธอก็เป็นแฟนของไอ้เพลิง" พอโซ่พูดถึงเพลิงฉันก็หยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าแล้วโทรหาเพลิงแต่เขาไม่รับสายฉันลองโทรอยู่หลายครั้งเขาก็ไม่รับจนกระทั่งครั้งสุดท้ายเขาปิดเครื่องไปแล้วสงสัยแบตจะหมดเหมือนที่เคย

"มันไม่รับเหรอเธอเหรอไอ้เพลิง"

"รู้ได้ยังไงว่าฉันโทรหาเขา"

"รู้ก็แล้วกันน่า ตกลงมันไม่รับสาย??"

"อื้มมม ปิดเครื่องแล้วอ่ะสงสัยแบตจะหมดอีกตามเคย"

"แบตหมด??"

"อื้มเพลิงชอบบอกว่าเขาไม่ค่อยชาร์จแบตมือถือก็เลยทำให้แบตหมดบ่อยๆ"

"เหอะเธอนี่โลกสวยดีเนอะมองโลกในแง่ดีจริงๆเลยนะมันพูดอะไรก็เชื่อไปซะทุกอย่าง"

"แล้วทำไมฉันจะต้องไม่เชื่อด้วยล่ะหรือนายคิดว่าเพลิงโกหกฉันแล้วเขาจะโกหกฉันทำไม"

"แฟนเธอถ้าเธอมั่นใจว่ามันไม่เคยโกหกเธอก็เอาที่เธอสบายใจ"

"ทำไมนายถึงพูดเหมือนเพลิงโกหกฉันล่ะ"

"เปล่าฉันแค่เตือนเธอด้วยความหวังดีก็เท่านั้น" ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมโซ่ถึงพูดแบบนี้หรือเขาอยากให้ฉันเลิกกับเพลิง ใช่สินะเพราะเขาไม่ชอบหน้าฉันมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นาเขาบอกว่าฉันกับเพลิงไม่เหมาะสมกันเพลิงควรจะมีแฟนที่สวยกว่าผู้หญิงหน้าตาจืดชืดแบบฉัน ฉันเลิกสนใจคำพูดของโซ่เพราะฉันไม่อยากคิดมาก  สักพักคุณหมอเดินออกมาจากห้องไอซียูฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปถามอาการคุณพ่อทันที

"คุณพ่อของหนูเป็นยังไงบ้างคะ"

"คุณเป็นญาติคุณพงค์ใช่ไหมครับ"

"ใช่ค่ะฉันเป็นลูกบุญธรรมของท่านค่ะ"

"แล้วภรรยากับลูกๆของคุณพงค์ไม่มาเหรอครับ"

"ยังไม่มาค่ะคุณแม่น่าจะไปรับน้องๆที่โรงเรียนอีกสักประเดี๋ยวคงตามมา"

"โอเคครับ ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจเพราะคนไข้มีอาการเหนื่อยไม่สามารถหายใจเองได้ เดี๋ยวหมอจะให้คุณเข้าไปเยี่ยมคนไข้นะครับแต่ขอแจ้งให้ทราบอีกเรื่องว่าอย่าเอาเรื่องไม่สบายใจไปพูดให้คนไข้ฟังเพราะมันจะทำให้อาการคนไข้แย่ลงกว่าเดิม"

"ค่ะ"

หลังจากคุณหมออนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมฉันก็ยืนทำใจหน้าห้องอยู่นานเพราะฉันกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ต่อหน้าคุณพ่อแล้วจะทำให้คุณพ่อไม่สบายใจถึงคุณหมอจะบอกว่าท่านพ้นขีดอันตรายแล้วแต่อาการของท่านก็ยังน่าเป็นห่วง

"ทำไมยังไม่เข้าไปอีก" โซ่ถามฉันเมื่อเห็นว่าฉันยังไม่เข้าไปข้างในสักที

"ฉันกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ ฉันสงสารคุณพ่อ" ฉันบอกไปตามตรงเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ยืนอยู่ตรงนี้และได้ยินที่คุณหมอบอก

"เอางี้ไหมเดี๋ยวฉันจะเข้าไปเยี่ยมพ่อเธอด้วยอีกคน"

"นายไม่รู้จักคุณพ่อนายจะเข้าไปทำไม"

"ก็เข้าไปในฐานะเพื่อนของเธอไง"

"เพื่อน....งั้นเหรอ" ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับฉันเลยเพราะฉันไม่เคยมีเพื่อนพอโซ่พูดแบบนี้มันเลยทำให้ฉันรู้สึกตื้อๆในลำคอ

"อืมเพื่อนทำไมหรือเธอไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉัน"

"ฉันไม่เคยมีเพื่อน"

"เรื่องนั้นฉันรู้แล้วเอาเป็นว่าฉันจะยอมลดตัวเป็นเพื่อนกับคนไม่สวยอย่างเธอก็แล้วกัน"

"ขอบใจนะ" ถึงจะมีเรื่องให้ไม่สบายใจแต่ฉันก็รู้สึกอุ่นใจที่มีเพื่อนเหมือนคนอื่นเขา

ฉันเดินเข้ามาในห้องไอซียูโดยมีโซ่เดินตามหลังเข้ามา เสียงอุปกรณ์ทางการแพทย์หลายอย่างที่ฉันไม่รู้จักกำลังทำงานฉันมองไปที่เตียงเห็นคุณพ่อนอนอยู่โดยมีเครื่องช่วยหายใจช่วย ฉันแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นท่านเข้าโรงพยาบาลเพราะปกติท่านจะเป็นคนแข็งแรงไม่เจ็บป่วยง่ายๆ 

"คุณพ่อขาหนึ่งมาเยี่ยมค่ะ" ฉันพยายามปรับเสียงไม่ให้สั่น พอฉันเรียกท่านก็หันมามองอย่างช้าๆแล้วยิ้มให้ก่อนที่ท่านจะดึงเครื่องช่วยหายใจออก

"คุณพ่ออย่าดึงออกค่ะคุณหมอบอกว่าคุณพ่อหายใจเองไม่ค่อยได้" ฉันรีบเข้าไปหาท่านใกล้ๆแล้วใส่เครื่องช่วยหายใจให้ท่าน

"พ่อไม่เป็นไรแล้วลูก"

"คุณพ่อดื้อตลอดเลย"

"เลิกเรียนแล้วเหรอลูก" คุณพ่อถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เบามาก

"ยังค่ะแต่หนึ่งลาอาจารย์มาแล้วค่ะ"

"แล้วนั่นใคร แฟนหนึ่งเหรอลูก" พ่อละสายตาจากฉันแล้วหันไปมองโซ่

"สวัสดีครับคุณลุงผมเป็นเพื่อนหนึ่งครับชื่อโซ่" โซ่ยกมือไหว้คุณพ่อพร้อมกับแนะนำตัว

"เพื่อนหนึ่งเหรอลูก  ลุงขอบใจนะที่เป็นเพื่อนยัยหนึ่งตั้งแต่เด็กจนโตยัยหนึ่งไม่ค่อยมีเพื่อนเลย"

"ครับ^^" โซ่ชวนคุณพ่อคุยเพราะเห็นว่าฉันจะร้องไห้ ฉันขอบคุณเขาทางสายตาถ้าเขาไม่เข้ามาด้วยฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะร้องไห้ต่อหน้าท่านหรือเปล่า 

"คุณพ่อขา คุณพ่อเริ่มเหนื่อยแล้วหนึ่งอยากให้คุณพ่อพักผ่อนให้มากๆ ไว้พรุ่งนี้หนึ่งมาเยี่ยมคุณพ่อใหม่นะคะ" คุณพ่อพยักหน้าแทนคำตอบ  ฉันเดินออกมาจากห้องไอซียูพร้อมกับโซ่ พอเดินออกมาก็เจอคุณแม่ที่เดินเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจซึ่งฉันไม่เข้าใจว่าฉันทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ

"คุณแม่มาเยี่ยมคุณพ่อแล้วเหรอคะคุณพ่อเพิ่ง..." ฉันดีใจที่เห็นคุณแม่มาเยี่ยมคุณพ่อฉันกำลังจะบอกกับคุณแม่ว่าคุณพ่อเพิ่งฟื้นแต่พูดไม่ทันจบประโยคฉันก็ถูกท่านต่อว่าทันทีด้วยประโยคที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยิน

"รีบมาเยี่ยมคนแรกเลยนะทำไมกลัวพี่พงค์ตายไปแล้วไม่แบ่งสมบัติให้แกหรือไงห๊ะ"

"คุณแม่คะ คุณพ่อยังไม่ได้เป็นอะไรนะคะทำไมคุณแม่ถึงพูดแบบนี้คะ"

"แกหาว่าฉันแช่งพี่พงค์งั้นเหรอห๊ะนังเด็กเหลือขอ"

"หนึ่งไม่กล้าว่าคุณแม่หรอกค่ะ แต่คุณแม่ไม่ควรพูดแบบนี้เพราะคุณพ่อไม่ได้เป็นอะไรแล้วหนึ่งก็ไม่เคยหวังสมบัติอะไรทั้งนั้นค่ะคุณแม่จะให้หนึ่งสาบานก็ได้นะคะ"

"ไม่ต้องมาสาบานเพราะฉันไม่เชื่อแกมันนังเด็กตอแหลต่อหน้าอย่างลับหลังอย่างแกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอห๊ะว่าที่แกทำตัวเป็นเด็กดีเรียบร้อยน่าสงสารแกหวังอะไร"

"หนึ่งเปล่านะคะหนึ่งไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้นค่ะ"

"แกกล้าเถียงฉันเหรอห๊ะนังตัวดี"

"หนึ่งเปล่าเถียงนะคะ หนึ่งแค่จะอธิบายให้คุณแม่เข้าใจเท่านั้นเองค่ะ"

"แกไม่ต้องมาอธิบายฉันไม่จำเป็นต้องฟังคนอย่างแกนังหนึ่ง อ่อหรือแกคิดว่าพี่พงค์รักแกเอ็นดูแกแกก็เลยกล้าว่าฉันแบบนี้ห๊ะนังหนึ่งนังเนรคุณ แกมันเนรคุณวันนี้ฉันจะตบสั่งสอนแกให้หลาบจำฉันทนกับแกมามากพอแล้ว" คุณแม่เงื้อมือตรงเข้ามาจะตบหน้าฉันแต่โซ่เอาตัวเข้ามาบังตัวฉันไว้