Semua Bab เพลิงร้ายพ่ายรัก: Bab 1 - Bab 10

เวลาต่อมา...วันหนึ่งแอบยืนดูอยู่พ่อกับแม่ที่กำลังนั่งถ่ายรูปครอบครัวกับน้องฝาแฝดชายหญิงที่ตอนนี้อายุครบหนึ่งขวบแล้ว เธอรักน้องฝาแฝดทั้งสองคนมากแม้เธอจะถูกผู้เป็นแม่ห้ามไม่ให้ได้เข้าใกล้น้องทั้งสองคนก็ตาม แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าคุณย่าหรือคนอื่นๆ คุณแม่จะเปลี่ยนเป็นอีกคนทันที ตอนนั้นเธอจะสามารถอุ้มแล้วก็กอดหอมน้องทั้งสองคนได้ แม้จะถูกสายตาของผู้เป็นแม่มองอย่างไม่พอใจก็ตาม คุณแม่บอกว่ากลัวเธอจะแกล้งน้องทำร้ายน้องเพราะความอิจฉาทั้งที่เธอไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลยสักครั้ง เธออยากเลี้ยงน้องอยากช่วยดูแลน้องๆ เท่าที่เธอจะช่วยได้"วันหนึ่งมาถ่ายรูปสิลูกไปหลบทำไมตรงนั้น" คุณพ่อหันมาเห็นเธอที่ยืนหลบอยู่หลังเสาท่านเรียกเธอให้เข้าไป เธอจำใจต้องเดินก้มหน้าก้มเข้าไปร่วมเฟรมเพื่อถ่ายรูปโดยมีสายตาเกลียดชังอย่างไม่ปิดบังของผู้เป็นแม่มองเธอตลอดก็ตามหลังจากถ่ายรูปครอบครัวเสร็จวันหนึ่งก็รีบพาตัวเองเดินออกมาจากห้องรับแขกทันทีเพราะเธอรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ช่วงที่เธอต้องไปยืนถ่ายรูปแม่บุญธรรมของเธอจะคอยเอามือมาหยิกหลังหยิกแขนเธอตลอดเวลาเธอพยายามอดทนไม่ร้องออกมาแม้จะเจ็บสักแค่ไหนก็ตาม"พี่พงค์ให้ยัยหนึ่งมาถ่ายร

วันหนึ่ง....ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะกระจกรถทำให้ฉันรีบหันไปมองทันทีและด้วยความที่กระจกถูกเปิดทิ้งไว้ก่อนหน้านั้นแล้วทำให้ฉันเห็นใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน"เพลิงO_O" ฉันตกใจซ้ำและใจก็เต้นแรงเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเขา คือฉันไม่คิดว่าจะมาเจอเขาที่นี่เพราะมันเป็นลานจอดรถในห้างแล้วฉันก็ต้องตกใจเป็นรอบสองเมื่อเขาถือวิสาสะขึ้นมานั่งบนรถพร้อมกับปิดประตูทำให้ตอนนี้บนรถมีเพียงฉันกับเขาแค่สองคน ฉันรีบมองออกไปภายนอกรถเพราะกลัวจะมีใครกลับมาที่รถแล้วเจอเขา ฉันไม่อยากมีปัญหา"เพลิงขึ้นมาทำไมลงไปเลยนะ" ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรนเพราะฉันกลัวว่าใครจะมาเจอแต่เขาก็ไม่ยอมลงซ้ำยังเอาแต่จ้องหน้าฉันจนฉันเขิน"ไม่ลง""ขอร้องล่ะลงไปเถอะนะ" ฉันบอกเขาพร้อมกับคอยมองไปด้านนอกรถเพราะสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดก็คือคุณแม่ถ้าท่านมาเจอผู้ชายนั่งอยู่บนรถกับฉันสองต่อสองฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง"ทำไมกลัวอะไร""กลัวคุณแม่มาเห็น" ฉันบอกเขาไปตามตรง"ทำไมต้องกลัวถ้าแม่ของหนึ่งมาเห็นก็บอกท่านไปเลยสิว่าเราเป็นแฟนกัน""เพลิง เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะ""ก็เป็นสิไม่เห็นจะยากเลย""ไม่เอาหรอก""แต่เพลิงอยากเอา" เขาพูดด้วยน้ำเสี

หนึ่งปีต่อมา....ตอนนี้ฉันอยู่มอหกอีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้วและฉันกับเพลิงเราก็คบกันมาได้เกือบหนึ่งปีแล้วแต่เป็นการคบแบบหลบๆ ซ่อนๆ เพราะฉันกลัวว่าถ้ามีคนรู้ว่าเราคบกันโดยเฉพาะลูกหมีฉันเกรงว่าลูกหมีอาจจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณแม่แล้วฉันอาจจะไม่ได้เรียนต่อเพราะคุณแม่เคยพูดกับฉันว่าห้ามมีแฟนเด็ดขาดถ้าท่านรู้ฉันจะต้องออกจากโรงเรียน"ฉันกับพี่พงค์เสียเงินส่งเสียแกเรียนหนังสือโรงเรียนดีๆ ค่าเทอมแพงๆ เพราะฉะนั้นแกห้ามคบผู้ชายเพราะฉันให้แกมาเรียนไม่ได้ให้มาหาผัวจำเอาไว้ถ้าวันไหนฉันรู้ว่าแกแรดมีแฟนตั้งแต่ยังเรียนไม่จบฉันจะให้แกออกจากโรงเรียนแล้วให้มาทำงานบ้านฉันจะได้ประหยัดเงินจ้างแม่บ้าน" นี่คือเหตุผลที่ฉันไม่ต้องการให้เขาบอกใครว่าเราเป็นแฟนกันจากวันนั้นที่เขาพูดว่าเขารับได้ทุกอย่างที่เป็นฉันเขาไม่อายและไม่รังเกียจเรื่องความเป็นมาของฉันฉันก็เลยกล้าที่จะลองเปิดใจให้เขาดูยอมทำตามหัวใจตัวเองดูสักครั้งฉันไม่รู้หรอกว่าอนาคตฉันกับเขาจะเป็นยังไงแต่ฉันก็หวังว่ามันดีแบบนี้ตลอดไป ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเขาดีกับฉันมากไม่เคยล่วงเกินอะไรฉันเลยมากสุดก็คือจับมือ ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่าฉันรู้สึกว่าตัวเอง

เพลิงกัลป์...."กูจะกินเมื่อไหร่ก็ได้อยู่ที่ว่ากูจะอยากกินตอนไหนเท่านั้นแล่ะ" ผมกับวันหนึ่งเราคบกันมาปีนึงแล้วถามว่าทำไมผมถึงยังไม่จับเธอกินสักทีทั้งที่ปกติถ้าผมถูกใจใครผมก็ลากขึ้นเตียงทันทีไม่มีรีรอให้เสียเวลาเป็นปีๆแบบนี้หรอกแต่กับวันหนึ่งมันไม่ใช่ไงเธอเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ผมตามจีบและจีบเธอยากมากด้วย ผมตามจีบวันหนึ่งตั้งแต่มอสามจนถึงมอห้า คิดดูว่าผมมีความอดทนมากแค่ไหนทั้งที่เธอไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิดสวยก็ไม่สวยหน้าตาก็สุดแสนจะธรรมดาแต่งตัวก็เหมือนยัยป้าแก่ๆดูเฉิ่มๆเชยๆเหมือนที่เพื่อนผมพูดนั่นแล่ะ ถ้าผมจะบอกว่าผมอยากลองมีแฟนเป็นผู้หญิงที่ไม่ใช่สเป๊กตัวเองดูบ้างผมอยากรู้ว่าตัวเองจะรู้สึกยังไงจะมีความรู้สึกความต้องการเหมือนที่มีกับผู้หญิงสวยๆไหมก็แค่นั้น ถ้าเอากับผู้หญิงที่ดูไม่มีอะไรน่าค้นหาเลยอย่างวันหนึ่งมันจะตื่นเต้นไหม วันหนึ่งเป็นผู้หญิงเงียบๆเธอมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นผมเห็นเธอตั้งแต่มอหนึ่งผมมองดูเธอทุกวันไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่สายตาผมถูกดึงดูดหรืออาจจะเป็นเพราะเธอดูแปลกไปจากคนอื่นดูเธอเศร้าอยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งผมตัดสินใจลองเข้าไปจีบเธอดูแต่รู้ไหมว

วันหนึ่ง..."หยุดนะครับคุณไม่มีสิทธิ์ทำร้ายหนึ่ง""ทำไมจะทำไม่ได้มันเป็นลูกบุญธรรมของฉันในเมื่อมันปีกกล้าขาแข็งกล้าเถียงฉันฉันก็จะตบสั่งสอนมัน แล้วแกเป็นใครเป็นผัวนังหนึ่งมันใช่ไหม ถ้าใช่แกก็เอามันไปอยู่ด้วยซะฉันจะได้ไม่ต้องเลี้ยงมันให้เปลืองเงินเปลืองทองเปลืองข้าวเปลืองน้ำ""คุณแม่คะ...โซ่เค้าไม่" ฉันกำลังจะบอกว่าท่านกำลังเข้าใจผิดแต่ท่านไม่ฟังฉันเลย"แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่เพราะฉันไม่ใช่แม่ของแกแกมันก็แค่เด็กเหลือขอขนาดพ่อแม่แกญาติพี่น้องของแกยังไม่มีใครเอาแกเลยถ้าคุณแม่ไม่บังคับให้ฉันรับแกมาเลี้ยงคิดเหรอว่าฉันจะเอาเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างแกเข้าบ้านแกมันลูกเสือลูกตะเข้พ่อแม่แกเลวยังไงแกก็คงไม่ต่างกันหรอก แกรู้เอาไว้เลยนะว่าฉันเกลียดแก เกลียดโคตรเกลียดเลยต่อให้แกทำดีกับฉันมากแค่ไหนฉันก็เกลียดแกไม่มีวันเปลี่ยนแปลง""คุณแม่ ฮึก ฮึก" ฉันพยายามที่จะไม่ให้น้ำตาของฉันไหลออกมาแต่มันห้ามไม่ได้จริงๆฉันรักท่านเหมือนแม่แท้ๆถึงท่านจะไม่เคยรักฉันเลยก็ตามฉันรู้ว่าท่านเกลียดฉันแต่ไม่คิดว่าจะเกลียดฉันมากขนาดนี้" แกกลับไปขนข้าวขนของออกจากบ้านของฉันเลยนะนังหนึ่งถ้าฉันกลับบ้านไปแล้วเจอแกยังเสนอห