"เย้!สอบเสร็จแล้วไปไหนกันดี"ฟ้าใสเพื่อนในกลุ่มของดารินร์ตะโกนออกมาอย่างดีใจ เมื่อสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ หลังจากนี้ก็จะปิดเทอมเธอและเพื่อนๆ ก็จะได้พักกันยาว
"ไปทะเลกันไหม ร่างกายฉันต้องการทะเล"ลูกเกดเสนอความคิด เพราะอยากไปเที่ยวพักสมอง
"ตอนเรียนเหมือนหมาหงอย พอปิดเทอมนี่แรดเลย"เพทายว่าให้เพื่อน เมื่อหมั่นไส้กับท่าทางดีดดิ้นของเพื่อน ลูกเกดกับฟ้าใสหน้าตึง และก่อนที่จะมีใครพูดอะไร กระเป๋าถือราคาแพงก็ฟาดไปที่หน้าเพทายอย่างแรง เมื่อฟ้าใสอยากจะเอาเลือดปากเพื่อนออก
"นี่แน่ะ! ปากดีนักนะไอ้ทาย"
"โอ๊ย! เดียร์ช่วยเราด้วย ฟ้าทำร้ายร่างกายเรา"ชายหนุ่มวิ่งไปหลบที่หลังดารินทร์ แล้วร้องโอดครวญทำเหมือนเจ็บนักหนา ยิ่งสร้างความโมโหให้กับฟ้าใสและลูกเกดเป็นอย่างมาก ดารินทร์ส่ายหัวให้กับเพื่อน ที่วิ่งขับกันเหมือนเด็กๆ
"เดียร์ไปกินหมูกระทะกัน"เจ้าเอยที่เดินมาด้านหลังเอ่ยชวน เมื่อตกลงกับเพื่อนคนอื่นๆว่าจะไปฉลองกันที่ร้านหมูกระทะ
"ไปสิ แต่เราไม่ได้เอารถมานะ"รับปากเพื่อนเพราะอยากฉลองเช่นกัน หลังจากคร่ำเคร่งกับการเรียนมานาน
"เดี๋ยวเดียร์ ฟ้า เกดไปรถทายนะ ที่เหลือไปรถเรา"
"ได้ๆ"
"เจอกันที่หน้าคณะนะเดียร์"เจ้าเอยเดินแยกไปเอารถ เมื่อตกลงสถานที่นัดพบกับเพื่อนเรียบร้อย ดารินทร์เดินออกมากับเพื่อนอีกกลุ่มใหญ่ เพื่อมารอรถที่หน้าคณะ ฟ้าใสหน้างอง้ำเพราะไม่อยากนั่งรถของเพทาย สองคนนี้ไม่ค่อยถูกกัน แม้จะอยู่กลุ่มเดียวกันก็ตาม
"เดียร์ครับ! เดียร์! ยินดีด้วยนะครับ"เสียงเรียกของผู้ชายร่างสูงใหญ่ ที่มาพร้อมกุหลาบช่อโตในมือ ทำให้ดารินทร์ขมวดคิ้ว สาวๆที่เดินมาด้วยพากันกรีดร้อง เมื่อเห็นว่าคนที่เรียกดารินทร์เป็นใคร ศรุตรุ่นพี่วิศวกรรมศาสตร์ปีสี่ ที่มีดีกรีเป็นถึงเดือนคณะ หอบดอกไม้ช่อโตมาให้ดารินทร์ สร้างความงุนงงให้กับคนที่พบเห็น แม้กระทั่งดารินทร์เองก็ยังงง หญิงสาวก้าวออกไปด้านหน้า เมื่อถูกใครบางคนดันหลัง
"เรียกเดียร์เหรอคะ"ถามเพื่อความแน่ใจ เธอเรียนที่นี่มาสามปี นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหน้าศรุตเต็มตา ส่วนมากจะได้ยินแต่ชื่อเสียงของเขา
"ครับ ยินดีด้วยนะครับ"
"ยินดีกับเดียร์เหรอคะ"
"ครับ ยินดีที่สอบเสร็จไงครับ"ศรุตอธิบายต่อ เมื่อคนตรงหน้าทำท่าทางมึนงง จนเขาเริ่มเขินอาย
"ออ...ค่ะ ขอบคุณนะคะ"มือบางเอื้อมไปรับช่อดอกไม้ ยิ้มให้เขาเพราะไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้ สาวๆด้านหลังกรีดร้องหนักขึ้น บางคนก็เอ่ยแซวอย่างสนุกปาก เพราะไม่มีใครคิดว่าศรุตจะมาเซอร์ไพรส์ดารินทร์
"พี่รุตคะเรากำลังจะไปกินหมูกระทะ ถ้าพี่รุตว่างไปด้วยกันสิคะ"ฟ้าใสเอ่ยชวน เมื่อดารินทร์ไม่พูดอะไรกับชายหนุ่มเลยสักคำ
"ไปร้านไหนเหรอครับ พี่จะได้ชวนเพื่อนๆตามไปถูก"ทันทีที่ศรุตพูดจบ สาวๆในกลุ่มก็ประสานเสียงบอกชื่อร้านให้เขารับรู้ เพื่อนๆของศรุตชื่อเสียงโด่งดังทุกคน เป็นเกียรติเป็นอย่างยิ่งที่เขาจะไปกับพวกเธอ เพื่อนผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังพากันมองบน เมื่อเห็นอาการของสาวๆ
"เก็บอาการหน่อยสิ"ลูกเกดบอกกับฟ้าใส ทั้งๆที่ตัวเองก็เผลอกลืนน้ำลายลงคอเช่นกัน เมื่อตกลงสถานที่กันเรียบร้อย ต่างก็แยกย้ายกันโดยที่กลุ่มของศรุตจะขับรถตามไป
"กรี๊ดดดด!!!บอกมานะเดียร์ว่าเธอไปแอบคบกับพี่รุตตอนไหน บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!!!"ฟ้าใส ลูดเกดถามเป็นเสียงเดียวกัน ดารินทร์ไม่ได้ตอบคำถามเพราะเธอเองก็งงเช่นกัน
ครืด~ครืด
มือถือในกระเป๋าสะพายสั่นขึ้น ขัดจังหวะเพื่อนๆที่กำลังรุมถามเธอ ใบหน้าสวยเปลี่ยนสีเมื่อเห็นเบอร์ของคนที่โทรเข้ามา
ดารินทร์เลือกที่จะเมินเฉย เก็บมือถือลงกระเป๋าตามเดิม เมื่อรถของเจ้าเอยกับเพทายขับมาทางนี้พอดี"ใครโทรมาเหรอเดียร์"ฟ้าใสถามเมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเพื่อน
"ไม่มีอะไรหรอกไปกันเถอะ"จังหวะที่จะเดินไปรอรถที่ริมถนน ซุปเปอร์คาร์คันหรูก็ปาดเข้ามาขวางรถของเจ้าเอยกับเพทายเอาไว้ ดารินทร์ถอยหนีเมื่อเห็นว่าเป็นรถของใคร เขามาที่นี่ได้ยังไง
"ขึ้นรถ!"เสียงห้าวออกคำสั่ง ไม่สนใจสายตาอีกหลายคู่ที่มองมาอย่างมึนงงและสนใจ
"ใครเหรอเดียร์"ลูกเกดกระซิบถามเพราะเห็นหน้านดลไม่ชัด
"คนขับรถที่บ้านน่ะ"ดารินทร์ตอบเพื่อนไปส่งเดช เพราะเธอไม่มีสถานะให้เขา
"คนขับรถบ้านเธอหล่อขนาดนี้เลยเหรอเดียร์"
"ภาพลวงตานะเกด"
"จะขึ้นมาดีๆ หรือจะให้ผมลงไปลากคุณขึ้นมา!"นดลตะโกนออกมาจากรถ เมื่อดารินทร์ยังไม่เดินมาที่รถของเขา
"ว้าย!!!นี่มันละครชัดๆ กร้าวใจมากคุณขา!"ฟ้าใสกรีดร้องอย่างชอบใจ เมื่อได้ยินคำพูดของนดล
"นี่! นางฟ้าเก็บอาการหน่อย เห็นคนหล่อไม่ได้เลยนะ เอาไงดีเดียร์ไอ้ทายมานั่นแล้ว"ลูกเกดว่าฟ้าใสก่อนจะหันมาถามดารินทร์ เมื่อเพทายกับศรุตเดินมาทางนี้
"เรากลับก่อนนะ หมูกระทะไว้วันหน้าก็แล้วกัน"บอกกับเพื่อนก่อนจะเดินมาขึ้นรถของนดล ไม่รอให้เพทายกับศรุตมาถึง เพราะรู้จักนิสัยของคนพวกนั้นดี นดลมองหน้าดารินทร์อย่างเอาเรื่อง ก่อนจะแย่งดอกไม้ในมือเธอแล้วโยนออกไปนอกรถ
"นายกาย! นายทำอะไรของนาย!"หญิงสาวตวาดลั่น ตกใจกับการกระทำอันรวดเร็วของเขา เพราะไม่ทันระวังตัว จึงเสียท่าให้นดลทำเรื่องน่าเกลียดแบบนั้นได้ ชายหนุ่มไม่สนใจใครทั้งนั้น กระชากรถแล้วขับออกไปอย่างเร็ว เขาเห็นการกระทำของเธอทุกอย่าง ดีใจจนเนื้อเต้นเลยสินะ ที่มีผู้ชายเอาดอกไม้มาให้ ร้ายไม่เบานะยายตัวดี นี่ถ้าเขาไม่มาเฝ้าที่หน้าคณะ เธอคงไปเฉลิมฉลองกันอย่างสนุกสนาน แล้วหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นเพราะถ้าพลาด เธออาจจะเสียใจไปตลอดชีวิต
"ใครมารับเดียร์วะ!"เพทายถามเพื่อนอย่างหัวเสีย เมื่อรถคันที่มารับดารินทร์ขับออกไป
"ไม่รู้..."ลูกเกดตอบอย่างคนละเมอ
"ใช่พี่โอมหรือเปล่า"
"ไม่รู้เหมือนกัน..."ฟ้าใสก็ตอบเหมือนคนละเมอเช่นกัน เพราะหลงเสน่ห์ผู้ชายร้ายๆอีกคน
"อ้าวอีนี่ โดนน้ำมันพรายกันเหรอวะ"เพทายเกาหัวเมื่อไม่ได้คำตอบเป็นเรื่องเป็นราวจากเพื่อน ผิดกับศรุตที่มองดอกไม้ของตัวเอง ที่กองอยู่ข้างถนนด้วยความรู้สึกที่โกรธจัด
หลายเดือนแล้วที่นดลหันหลังออกมาจากบ้านหลังนั้น เขายังคงรับรู้เรื่องราวของดารินทร์ผ่านคำรายงานของป้าแก้ว และเพื่อนสนิทที่ทำงานอยู่ในบริษัท เพื่อนเล่าให้ฟังว่าดารินทร์เข้าไปเรียนรู้งานในบริษัทมาสักพักหนึ่งแล้ว โดยมีภิภพเป็นคนสอนงานให้ดาริกายังคงทำตัวเหมือนเดิมคั่วทั้งภิภพและศรุตในเวลาเดียวกัน น่าแปลกที่ดารินทร์กลับไม่รู้เรื่องนี้ มุมปากหยักยกยิ้ม เมื่อคิดถึงดารินทร์เธอจะรู้อะไร วันๆก็เอาแต่เรียนหนังสือ และกลับไปปรนนิบัติคุณย่าที่ป่วยมาสักพักหนึ่งแล้ว นี่เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้คุณย่าเอ็นดูเธอ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นสายเลือดเดียวกัน พักหลังๆเพลินพิศก็หันมาคุยกับเธอเหมือนเดิม เมื่อคุณวินัยรับปากว่าจะไม่ยุ่งกับดารินทร์อีก เภาพิลาสจะพาคุณย่าไปพักผ่อนที่เชียงใหม่ นดลคิดว่าดารินทร์คงจะตามไปด้วย นี่น่าจะเป็นเหตุผลที่เธอจะยกทุกอย่างให้เป็นกรรมสิทธิ์ของดาริกา เขาเคยได้ยินเธอคุยเรื่องนี้กับดาริกามาแล้ว สิ่งที่นดลกังวลที่สุดก็คือความปลอดภัยของเธอ เขากลัวดาริกาจะรอไม่ไหวแล้วลงมือก่อน ตอนนี้ธุรกิจของบริษัทตกต่ำ หุ้นส่วนเริ่มขายหุ้นทิ้ง เขากลัวดารินทร์จะไม่เหลืออะไรเลย เธอไม่ใช่ลูกหลานที่แท้จริงของคุณย่า นดล
ดารินทร์เข้ามาเรียนรู้งานตามคำสั่งของคุณดาริกา โดยมีภิภพเป็นคนดูแลและสอนงานให้เธอ ภิภพยังเหมือนเดิมทุกอย่างเขายังรักและห่วงใยเธอ ในขณะที่เธอมีใครอีกคนในใจ ตั้งแต่วันที่นดลมาส่งที่บ้าน ดารินทร์ก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลย ป้าแก้วบอกว่าเขาไปแล้วแต่เธอไม่ได้ถามว่าเขาไปไหน รถของเขายังจอดอยู่ที่เดิม จนกระทั่งดาริกาขายมันทิ้งไปเพราะไม่อยากเก็บเอาไว้ให้รกตา เธอแอบคาดหวังว่าจะได้เจอเขาที่นี่ แต่ก็ผิดหวังเพราะไร้เงาของเขา"คิดอะไรอยู่ครับเดียร์"ภิภพถามเมื่อเห็นดารินทร์เอาแต่นั่งเหม่อลอย "เปล่าค่ะ เดียร์เพิ่งทราบนะคะว่าพี่โอมเป็นญาติกับพี่รุต"ดารินทร์พูดไปอีกทางเพราะไม่อยากให้ภิภพสงสัย"เป็นญาติห่างๆน่ะครับ""ออ...ค่ะ""พี่ได้ยินมาว่ารุตจีบเดียร์ด้วยใช่ไหม""ไปได้ยินมาจากไหนคะ พี่รุตก็แค่ให้ดอกไม้แสดงความยินดีกับเดียร์ก็แค่นั้นเอง""พี่หึงนะครับ"พูดพร้อมกับก้มหน้าลงไปจนชิดใบหน้าหญิงสาว ดารินทร์ถอยห่างตกใจกับการกระทำของแฟนหนุ่ม ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ จังหวะนั้นประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามา ดาริกาเบะปากในขณะที่ศรุตหน้าตึง เมื่อเห็นการกระทำของคนทั้งสอง"คุณแม่!"ดารินทร์ลุกจากเก้าอี้ รู้สึกดีใจที่มี
นดลพาดารินทร์กลับกรุงเทพในเวลาต่อมา ทั้งๆที่ไม่อยากจากเธอเลยสักนิด ยิ่งรู้จากป้าแก้วว่าดาริกาดูกล้องวงจรปิดโรงจอดรถเขาก็ยิ่งห่วงเธอ เพราะรู้ว่าสร้างความเดือดร้อนให้เธออีกแล้ว แต่ถ้าเขายังอยู่เธอก็จะยิ่งเกลียดเขา การไปของเขาคงทำให้เธอมีความสุขมากขึ้น อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องรู้สึกผิดกับคนเป็นแม่อีกต่อไป "คุณเดียร์ครับ"นดลเรียกหญิงสาวเพราะมีบางอย่างอยากบอกกับเธอ แต่เมื่อเห็นดารินทร์นั่งหลับตา นดลก็ได้แต่ถอนหายใจ"คุณเดียร์..."คนนั่งข้างๆยังคงเงียบเฉยตามเดิม"ถ้าเข้าไปทำงานที่บริษัท อยู่ห่างๆไอ้ภิภพไว้นะครับ""นั่นแฟนฉัน!"ได้ผลทันทีที่ได้ยินชื่อภิภพคนที่แกล้งหลับก็หันมาตวาดใส่เขา"รู้ครับว่านั่นแฟนคุณ!"ตอบกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์นัก"เอาเป็นว่าคนที่ต้องอยู่ห่างจากฉันคือนาย นายอย่ามาให้ฉันหน้าอีกจะดีที่สุด เอาตรงๆนะฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกแล้ว ถ้านายยังอยู่ในบ้าน ฉันจะกลับไปอยู่คอนโดตามเดิม เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ""ได้!"เพราะความน้อยใจทำให้นดลตอบโดยไม่คิด คำตอบของเขามีผลกับความรู้สึกของเธอ อยู่ๆก็รู้สึกเจ็บหน่วงในอกข้างซ้ายอย่างไม่มีเหตุผลความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรอีก นดลต
เพลินพิศโมโหหนักที่พบว่าในมือถือของสามี มีรูปของดารินทร์ซ่อนเอาไว้ เป็นอีกครั้งที่นางถือวิสาสะเช็คมือถือสามีเพราะไม่ไว้ใจ หลังจากจับได้ว่าคุณวินัยคิดไม่ซื่อกับดารินทร์ ตั้งแต่เด็กจนโตนางคิดว่าดารินทร์เป็นหลานสาวมาตลอด จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ คุณวินัยก็ทำให้นางเสียความเชื่อใจ จนเธอเกลียดดารินทร์ไปด้วย ทุกครั้งที่ดารินทร์มาที่นี่ คุณวินัยจะมีท่าทางแปลกๆ ชอบคุยกับดารินทร์จนกระทั่งนางจับได้ว่าคุณวินัยมีรูปของดารินทร์เก็บไว้ในมือถือ ในวันที่สามีกลับบ้านดึกนางก็มักจะคิดว่า คุณวินัยแอบไปหาดาริทนร์ ชื่อเสียงเรื่องผู้ชายของดาริกาโด่งดังขนาดไหนทำไมนางจะไม่รู้ แม่เป็นอย่างไรลูกเป็นอย่างนั้น เชื้อย่อมไม่ทิ้งแถว"ทำอะไรน่ะคุณเพลิน!"เสียงที่ดังมาจากหน้าห้องน้ำ ทำให้เพลินพิศหันไปจ้องหน้าสามีเขม็ง ยกมือถือที่เปิดค้างไว้ที่รูปของดารินทร์ให้สามีดู"หมายความว่าไงคะ!""เมื่อไหร่คุณจะเลิกยุ่งกับของใช้ส่วนตัวของผมเสียที"บอกอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะก้าวไปยังห้องแต่งตัว"คุณชอบมันใช่ไหม!"เพลินพิศยังไม่ยอมปล่อยผ่าน"นั่นหลานนะ ผมจะคิดกับหลานแบบนั้นได้ยังไง""กล้าพูดนะคะว่าไม่ได้คิดอะไร อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่
ร่างบางที่ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนหยุดชะงัก เมื่อถูกคนตัวโตรัดแน่นขึ้น ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งรัดจนแทบหายใจไม่ออก "เดียร์ครับ เดียร์ชอบที่นี่ไหม"นดลถามเมื่อคนในอ้อมแขนสงบลง ตากลมโตช้อนมองหน้าชายหนุ่ม เมื่อได้ยินคำที่เขาใช้เรียกเธอ เขาเรียกชื่อเล่นเธอคำเดียวอีกแล้ว"ไม่ชอบ!"ดารินทร์ตอบเสียงดัง เป็นคำตอบที่ขัดกับความรู้สึกในใจ ที่นี่เงียบสงบมองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ ให้ความรู้สึกสบายตา โดยเฉพาะชมพู่ต้นนี้ที่อยู่ๆเธอก็รู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างไม่มีเหตุผล"ชมพู่ต้นนี้ใหญ่จังเลย"ดารินทร์เอ่ยขึ้นเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน ตากลมโตมองลูกชมพู่พวงใหญ่ที่ห้อยอยู่ตามกิ่งก้าน พยายามคิดว่าเธอเคยเห็นต้นชมพู่แบบนี้ที่ไหน นดลอมยิ้มก่อนจะถามคำถามที่เขาอยากถามเธอมากที่สุด"เดียร์ไม่รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่บ้างเหรอครับ""ไม่!"ดารินทร์ตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด เธอแน่ใจว่าไม่เคยมาที่นี่ ถึงแม้ตอนนี้ในใจกำลังคิดเรื่องชมพู่ต้นนี้แต่เธอก็ไม่บอกให้เขารู้ "ตรงกันข้ามผมกลับรักที่นี่มาก"นดลบอกพร้อมกับฝังจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มสลวย เมื่อเอ่ยคำว่ารักออกมา"เรื่องของนายสิ"ดารินทร์บอกไม่เต็มเสียงนัก "สมัยเด็กๆ พอปิดเทอมครอบครัวผมจะ
ดาริกามองคนที่ภิภพพาแนะนำให้รู้จักด้วยความพึงพอใจ ศรุตน้องชายของภิภพเรียนจบแล้วและกำลังหางานทำ ดาริกาตกลงรับอย่างง่ายดาย เพราะนอกจากจะเป็นญาติของภิภพแล้ว ศรุตก็จัดว่าเป็นคนหล่อเหลาถูกใจเธอที่สุด"ตามใจโอมนะ หาตำแหน่งที่เหมาะสมให้น้อง โอมตัดสินใจไปตามสมควรได้เลย พี่ไม่ติดขัดอะไร"ดาริกาบอกกับภิภพ สายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของศรุต"ขอบคุณนะครับ"ศรุตยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยขอบคุณ มองใบหน้าของดาริกาอย่างมีความหมาย"เรียกว่าพี่ดาวก็ได้จ้ะ คนกันเองทั้งนั้น""ขอบคุณครับพี่ดาว"ใบหน้าของภิภพตึงขึ้นเมื่อเห็นการกระทำของศรุต "สงสัยอะไรก็ถามได้ตลอดนะ โอมพาน้องไปดูงานได้เลยจ้ะ พี่มีเอกสารต้องเคลียร์นิดหน่อย เจอกันตอนบ่ายนะ"ดาริกาตัดบทเพราะอยากคิดอะไรบางอย่าง เรื่องของนดลกับดารินทร์ยังกวนใจไม่หาย สองคนนั่นหายไปพร้อมกัน แม้จะไม่รู้ว่าไปด้วยกันหรือไม่ แต่อะไรหลายๆอย่างก็ชวนให้สงสัย"เออ...โอมโทรหาเดียร์บ้างไหม พี่โทรไปเดียร์ปิดเครื่องตลอดเลย""ไม่ได้โทรเลยครับ ผมจบกับเดียร์ไปตั้งนานแล้ว"ภิภพพูดเพื่อเอาใจหม้ายสาว ทั้งๆที่ในใจยังแอบหวังว่าจะได้นอนกับดารินทร์สักครั้ง"คงฉลองกันเพลิน วัยรุ่นก็แบบนี้""น่า