ตอนที่ 6 ซ้อมบท

ตอนที่ 6 ซ้อมบท

         หลังจากนั้น พวกเขาก็ลองถ่ายทำฉากนี้อีกครั้ง

         อิสราเคลื่อนตัวเข้าไปโอบกอดคีรินทร์ที่ทางด้านหลัง สองมือหนาเลื่อนไล้ไปตามช่วงเอวของชายหนุ่มอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะกอดรัดเอวสอบเข้ามาแนบไว้ที่แผงอกหนาจนทั้งสองแนบชิดจนแทบไม่เหลือช่องว่างใดๆ

         คีรินทร์ถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมาในทันที ร่างกายของเขาแข็งเกร็งขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม แม้ภายในใจจะพยายามคิดว่ามันเป็นการแสดง แต่ทว่ามือหนากลับยิ่งกอดรัดและบีบเคล้นราวกับต้องการกลั่นแกล้งตนเอง

         “นี่นาย...นายกำลังนอกบท” คีรินทร์พยายามรักษาท่าทีให้เป็นปกติ แต่ก็อดที่จะกระซิบเบาๆ ที่ได้ยินเพียงสองคนออกมา

         “ฉันช่วยนายทำอารมณ์อย่างไงเล่า” อิสรากระซิบที่ริมหู เขายังคงสวมบทบาทพระเอกที่กำลังคลั่งรักนายเอกอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าโน้มลงซบที่ลำคอของคีรินทร์ พร้อมสูดดมกลิ่นหอมของดอกกุหลาบเข้าไปอย่างลืมตัว

         การถ่ายทำยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง คีรินทร์ไม่อาจทำให้ตนเองพลาดได้อีกหน จึงได้แต่ฝืนยิ้มออกมา สองมือบางยกขึ้นมาเกาะกุมมือหนาที่โอบเอวตนเองไว้ ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดกดบีบมันลงไปราวกับต้องการแก้แค้น

         “นายนี่ไม่เลวจริงๆ” อิสรายิ้มกริ่มออกมา ก่อนจะใช้สองมือหนาหันร่างอันบอบบางของคีรินทร์เข้าหาตัวเองอย่างรวดเร็ว

         มือหนาช้อนคางของคีรินทร์ขึ้นมาสบตากับเขาเข้าอย่างจัง ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปแนบชิดที่ใบหน้าหวาน ริมฝีปากหนากดประทับลงบนริมฝีปากบางในทันที

         คีรินทร์ถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขารีบผลักหน้าอกของอิสราออกห่าง ฟีโรโมนในร่างกายเริ่มส่งกลิ่นหอมของกุหลาบออกมามากยิ่งขึ้น เขารีบบีบข้อมือของตัวเองอย่างแรงเพื่อระงับการปล่อยฟีโรโมนที่มากเกินไปออกมา

         คีรินทร์หันไปจ้องอิสราด้วยดวงตาลุกวาวด้วยความไม่พอใจอย่างรุนแรง ยิ่งเมื่อเห็นท่าทางกวนประสาทของอิสรา เขาก็ยิ่งรู้สึกเดือดดาลมากยิ่งขึ้น

         “คัท” เสียงผู้กำกับร้องดังขึ้นอีกครั้ง “คีรินทร์ นายเกือบทำดีแล้ว แต่ว่าตอนหลังนายไม่ต้องผลักคุณอิสราออก นายแค่ทำท่าตกใจเล็กน้อย แล้วก็โอนอ่อนไปตามแรงจูบของเขาเท่านั้น”

         คีรินทร์รีบหันกลับมาหาผู้กำกับ พร้อมกับโค้งกายขอโทษอีกครั้ง

         อิสรายักไหล่ขึ้นด้วยท่าทางหยิ่งยโส “ผู้กำกับ วันนี้ฉันเสียเวลามากแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน” เขาพูดพร้อมปรายตามองคีรินทร์อย่างล้อเลียนเล็กน้อย

         อิสราก้าวเดินออกไปในทันที แต่ในขณะที่เขาเดินผ่านผู้กำกับ เขาก็ยังมิวายทิ้งทวนอีกครั้ง “คุณควรให้โอเมก้านั่นฝึกการแสดงมากขึ้นอีกหน่อยนะ...คุณผู้กำกับ”

         ผู้กำกับได้แต่ยิ้มแห้งออกมา ก่อนจะโบกมือให้ทุกคนเตรียมเก็บข้าวของในทันที ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะยกเลิกการซ้อมในวันนี้ออกไปก่อน

         แต่แล้วผลลัพธ์ของการซ้อมบทก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม คีรินทร์ยังคงไม่สามารถแสดงบทบาทรักใคร่กับอิสราได้เลยแม้แต่น้อย

         “คุณเอก คุณพาคีรินทร์กลับไปพักผ่อนก่อน” ผู้กำกับกล่าว “พรุ่งนี้เราจะมาลองซ้อมกันใหม่อีกครั้ง ก่อนจะเปิดกล้องในเดือนหน้า”

         “คีรินทร์ หากนายยังแสดงแข็งอยู่แบบนี้ การถ่ายทำเรื่องนี้จะต้องลำบากแน่ ฉันว่านายควรกลับไปทบทวนเพิ่มขึ้นกว่านี้นะ” ผู้กำกับเดินมาเตือนคีรินทร์อีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วเดินจากไปในที่สุด

         คีรินทร์และเอกได้แต่เดินคอตกออกจากกองถ่ายอย่างเงียบๆ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันแม้แต่คำเดียว

         ทางด้านอิสรา เมื่อเขาเข้ามานั่งภายในรถ ฐานวินก็หันมามองอิสราด้วยสีหน้าเป็นกังวล “คุณอิส ผมว่าคุณควรจะทำดีกับคุณคีรินทร์สักหน่อยนะ”

         อิสราปรายตามองฐานวินอย่างตำหนิ “ช่วยไม่ได้เขาฝีมือไม่ถึงเอง จะโทษฉันได้ยังไง”

         ฐานวินได้แต่ถอนหายใจออกมา “แต่ผมเห็นว่าเมื่อกี้คุณจงใจแกล้งเขา”

         “แล้วยังไงเล่า...แม้ว่าเขาจะทำเป็นหยิ่งผยองต่อหน้าฉัน แต่ร่างกายของเขาก็ยังคงตอบสนองต่อฉันอยู่ดี”

         คำพูดของอิสราทำให้ฐานวินถึงกับอึ้งไป “คุณ...หมายความว่ายังไงครับ”

         “ฉันไม่ได้หมายความว่ายังไงหรอก” อิสราตอบ “หากเขาเป็นมืออาชีพจริง เรื่องของฉันคงไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อการแสดงของเขาหรอก นายก็เลิกเป็นห่วงโอเมก้านั่นได้แล้ว ถ้าหากนายห่วงมากนัก ก็ไปเป็นผู้จัดการของเขาเสียเลยแล้วกัน”

         ฐานวินได้แต่ถอนหายใจหนักออกมาด้วยความเอือมระอา ก่อนจะเบือนหน้าหนีชายหนุ่มด้วยท่าทางหัวเสีย

         ในขณะเดียวกัน เมื่อคีรินทร์เข้ามานั่งในรถด้วยสีหน้าเป็นกังวล

         “คีรินทร์เป็นอะไรไป” เอกถาม “ทำไมถึงไม่ยอมแสดงตามบทเล่า”

         คีรินทร์ก้มหน้าลงมองพื้น “ผม…ผมขอโทษ” เขาพูดเสียงสั่น “แต่ผม…ผมทำไม่ได้จริงๆ ครับ”

         “ถ้านายยังเป็นแบบนี้ ไม่แน่ว่าผู้กำกับอาจจะถอนนายออกมาซีรีส์ก็ได้ คุณอิสราไม่ใช่คนที่จะคอยให้นายพัฒนาฝีมือการแสดงหรอกนะ” เอกบอกออกมาด้วยความกลัดกลุ้ม “หรือนายจะยอมให้เรื่องนี้มันจบลงแบบนี้จริงๆ เหรอ”

         คำพูดของเอกทำให้คีรินทร์เงยหน้าขึ้นมองเอกด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน “ผม…ไม่รู้” เขาตอบ “ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงดี”

         “นายต้องก้าวข้ามความกลัวในใจของนายให้ได้นะ” เอกพูด “นายต้องทำเพื่อตัวเองนะคีรินทร์”

         คีรินทร์พยักหน้าเล็กน้อย “ผมจะพยายามครับ” เขาตอบ “ผมจะทำให้ได้”

         คืนนั้น คีรินทร์กลับมาถึงบ้านด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าและผิดหวังในใจ เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู แล้วสายตาของเขาก็พลันสะดุดเข้าข้อความหนึ่งที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความโมโห

         ‘หากนายไร้ฝีมือการแสดงก็ควรถอนตัวซะ’

         คีรินทร์รีบกดเข้าไปอ่านข้อความทันที และนั่นก็เป็นข้อความที่อิสราส่งมาเย้ยหยันเขาอย่างโจ่งแจ้ง

         มือของคีรินทร์สั่นเทิ้มด้วยความโกรธ เขาไม่เคยเจอใครที่นิสัยแย่ขนาดนี้มาก่อน เขาลุกขึ้นเดินไปมารอบห้องอยู่นาน ก่อนจะพิมพ์ข้อความสั้นๆ ตอบกลับลงไป

         ‘อย่าตัดสินคนอื่นแค่เพียงเพราะเขาเป็นโอเมก้า’

         ไม่นานข้อความก็ถูกอ่าน แต่กลับไม่มีการตอบกลับใดๆ อีก เขาทิ้งมือถือลงบนเตียงแล้วนอนลงบนเตียงอย่างเงียบๆ เขาไม่สนใจแล้วว่าข้อความดังกล่าวจะส่งผลกระทบกับเขาอย่างไร เขาแค่ต้องการที่จะปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเองเอาไว้เท่านั้น