ตอนที่ 7 เข้ากอง

ตอนที่ 7 เข้ากอง

         หลังจากหนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว คีรินทร์ที่ยังไม่อาจสลัดความไม่พอใจและสับสนออกได้ ก็ได้แต่ทำใจ และเดินทางมายังกองถ่ายด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ

         “คีรินทร์ วันนี้ถ่ายทำวันแรก นายต้องตั้งใจให้มาก อย่าให้ผิดพลาดเหมือนครั้งก่อนล่ะ” เอกพยายามย้ำด้วยท่าทางตื่นเต้นยิ่งกว่า

         คีรินทร์เพียงพยักหน้ารับช้าๆ เขาสูดลมหายใจลึก พยายามควบคุมความรู้สึกปั่นป่วนและมวนท้องที่ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง

         เมื่อทั้งคู่มาถึงที่กองถ่าย คีรินทร์มองไปด้านหน้า ก็พบอิสราที่นั่งรออยู่ที่หน้าฉากอยู่ก่อนแล้ว เขาเบ้ปากออกมาอย่างนึกหมั่นไส้ แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก เมื่อสบเข้ากับสายตาของอิสราที่ปรายตามามองเขาพร้อมกับรอยยิ้มร้ายที่ผุดขึ้นมา

         และแล้วผู้กำกับประกาศก็ว่าพวกเขาจะเริ่มเข้าฉากแรกที่ทั้งคู่ต้องเข้าด้วยกันทันที

         “ฉากที่ 46 นะครับ เป็นฉากที่ ‘คีริน’ (นายเอกของซีรีส์) วิ่งหนีการตามล่าของศัตรู แล้ว ‘พยัคฆ์’ (พระเอกของซีรีส์) เข้ามาช่วยไว้ทัน”

         ผู้กำกับอธิบายต่อ “คีรินทร์ เตรียมตัวเลย ฉากนี้ต้องแสดงความกลัวและความตกใจให้สมจริง ส่วนคุณอิสรา คุณต้องแสดงออกถึงความแข็งแกร่งและปกป้องให้เต็มที่”

         คีรินทร์พยักหน้าเล็กน้อย เขาลุกขึ้นยืนอย่างมั่นใจ พยายามสลัดความรู้สึกไม่พอใจที่มีต่ออิสราออกไปให้หมด และเตรียมพร้อมที่จะเข้าถึงบทบาทของคีรินให้ได้มากที่สุด

         “คุณโอเมก้าพร้อมหรือยัง” อิสราถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนประสาท “ถ้าไม่พร้อม ฉันจะได้ไปพักก่อน”

         คีรินทร์หันไปมองอิสราด้วยสายตาเย็นชา “ ไม่ต้องห่วงครับ ผมพร้อมเสมอ”

         ผู้กำกับสั่งให้ทีมงานเซตฉากอย่างรวดเร็ว ฉากหลังถูกจัดให้เป็นป่าในยามค่ำคืนที่ดูวังเวงและน่ากลัว

         “เริ่มฉากได้” ผู้กำกับสั่งเสียงดัง

         ขณะที่ทั้งสองกำลังเตรียมตัวถ่ายทำฉากที่ต้องเข้าไปในป่า อิสราก็ตัดสินใจที่จะแกล้งคีรินทร์ด้วยการปล่อยงูปลอมเข้าไปในฉาก

         “เฮ้ย! นั่นมันงูนี่” อิสราแกล้งทำเป็นตกใจ

         คีรินทร์ถึงกับหน้าซีดเผือด เขาเป็นโอเมก้าที่กลัวสัตว์เลื้อยคลานมากเป็นพิเศษ

         คีรินทร์วิ่งเข้ามาในฉากด้วยท่าทางหวาดกลัว ใบหน้าสวยหวานซีดเผือดจากการแสดงความตกใจ เขาหอบหายใจอย่างหนักแล้วทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง

         “นั่นมันคีริน...คีริน” อิสราพูดเสียงทุ้มต่ำตามบทบาท เขาปรากฏตัวเข้ามาในฉากอย่างรวดเร็ว แต่สายตาที่เขามองคีรินทร์นั้นกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย

         คีรินทร์เงยหน้าขึ้นมองอิสรา ดวงตาทั้งคู่ประสานกันในระยะที่ใกล้เกินไป ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม หัวใจเต้นรัวแรงขึ้นมาจนไม่รู้ว่าเป็นเพราะดวงตาคู่นั้นหรือว่าเป็นเพราะงูตัวนั้นกันแน่

         อิสราก้าวเข้ามาใกล้แล้วคว้าร่างของคีรินทร์เข้ามาในอ้อมแขนตามบทบาท แต่แทนที่จะรู้สึกถึงความอบอุ่นและปลอดภัยอย่างที่บทบรรยายไว้ คีรินทร์กลับรู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายของเขาสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

         “นี่มัน...อะไรกัน” คีรินทร์พึมพำกับตัวเอง

         การแสดงของคีรินทร์แสดงความกลัวออกจากอย่างสมจริง บวกกับท่าทางอันน่าเป็นห่วงของอิสราที่มีต่อคนตรงหน้าทำให้ผู้กำกับพอใจอย่างมาก “คัท...ดีมากทุกคน”

         เมื่อเสียงคัทดังขึ้น คีรินทร์ก็ผลักอกอิสราออกทันที “คุณทำแบบนี้ทำไม” คีรินทร์พูดเสียงสั่น “คุณ…คุณมันบ้าไปแล้วเหรอ”

         คำพูดของคีรินทร์ทำให้อิสราถึงกับยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “ฉันก็แค่…อยากให้นายเข้าถึงบทบาทเท่านั้น นายจะได้ไม่เสียเวลาของฉัน”

         “คุณมันโรคจิต” คีรินทร์สบถออกมาพร้อมน้ำตาที่เอ่อคลอ ร่างกายยังคงสั่นเทิ้มด้วยความกลัวจับใจ “คุณมันเลวที่สุด”

         ท่าทางของคีรินทร์ทำให้อิสราถึงกับอึ้งไป เขาไม่เคยเห็นชายหนุ่มท่าทางอ่อนไหวขนาดนี้มาก่อน นั่นทำให้เขาเริ่มรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป

         “ฉัน…ขอโทษ” อิสราเบือนหน้าพร้อมพูดเสียงแผ่วเบาจนแทบอยู่ในลำคอ

         คำขอโทษของอิสราทำให้คีรินทร์อึ้งไปชั่วขณะ เขาได้แต่เม้มปากแน่นอย่างไม่รู้จะตอบโต้อะไรอีก เขาแค่เงียบแล้วมองอิสราด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

         ในขณะนั้น ผู้กำกับก็เดินเข้ามาหาพวกเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “พวกคุณทำได้ดีมาก”

         “ทำได้ดี...?” คีรินทร์ทวนคำพูดอย่างงงๆ

         “ก็เพราะมันดูสมจริงไงล่ะ” ผู้กำกับพูด “ผมหวังว่าฉากหน้าพวกคุณจะแสดงได้สมจริงแบบนี้”

         คำชมของผู้กำกับทำให้คีรินทร์ถึงกับอึ้งไป ไม่นึกว่าสิ่งที่อิสราทำ จะทำให้เขาแสดงได้จนผู้กำกับชม

         ในขณะที่อิสรากลับปรายตามองคีรินทร์พร้อมยักคิ้วขึ้นอย่างล้อเลียน ก่อนจะยกยิ้มที่ชวนให้น่ามอง และลุกเดินจากไปในทันที

         “เชอะ...ก็แค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น” คีรินทร์บ่นอุบในใจ แต่ก็ยังคงแอบมองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินจากไปจนลับสายตาตัวเอง

         หลังจากที่พักกองได้สักพักหนึ่ง ผู้กำกับก็แจ้งให้เริ่มถ่ายทำฉากต่อไป

         “ฉากที่ 63 นะครับ เป็นฉากที่ทั้งคู่รักกันแล้ว ‘พยัคฆ์’ เข้ามาโอบกอดคีรินจากทางด้านหลัง แล้วทั้งคู่ก็โอบกอดกัน พยัคฆ์ค่อยๆ โน้มตัวจูบคีรินเบาๆ”

         ผู้กำกับอธิบายต่อ “คุณอิสรา คีรินทร์ เตรียมตัวเลย ฉากนี้พวกคุณต้องแสดงความรักต่อกัน”

         อิสรายกยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับปรายตามองคีรินทร์ราวกับกำลังหยอกเย้า ส่วนคีรินทร์ได้แต่มองค้อนเขาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

         “เริ่มฉากได้” ผู้กำกับสั่งเสียงดัง

         คีรินทร์ยืนหันหลังอยู่ตรงระเบียง เขาสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเตรียมตัวถ่ายบทดังกล่าว

         อิสราค่อยๆ เดินเข้ามาช้าๆ พร้อมกับโอบสองมือกอดคีรินทร์เอาไว้ ลำแขนของเขาดึงร่างของคีรินทร์เข้ามากระชับที่หน้าอกอย่างแนบแน่นด้วยความจงใจ ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปที่บริเวณซอกคอ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนผิวเนียนนุ่มอย่างต้องการกลั่นแกล้ง

         “นายนอกบท” คีรินทร์กระซิบออกมา ในขณะที่ใบหน้าของเขายังคงฝืนยิ้มกว้าง แม้ว่าเขาจะพยายามขัดขืนเล็กน้อย แต่วงแขนนั้นกลับยิ่งรัดเขาไว้ราวกับกรงเหล็ก

         “ก็แค่ตามอารมณ์ตัวละครเท่านั้น...คีรินทร์” อิสรากระซิบเสียงพร่า ริมฝีปากจะยังกดเม้มที่ซอกคอกลิ่นกุหลาบนั้นอย่างเอาแต่ใจ

         คีรินทร์รู้สึกสมองพร่าเบลออย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เสียงกระซิบข้างหูทำให้ร่างกายของเขาเริ่มอ่อนระทวยลง

         “นายมันคนเลว...”