ความจริงที่อยากบอก

ตะวัน...

"หลับตาแล้วก็นอนซะ" ฉันมองหน้าพ่อของลูกที่โน้มตัวลงมาห่มผ้าให้ฉันด้วยความเป็นห่วงเพราะฉันบอกว่าฉันง่วงแล้วก็ขอให้มันอุ้มฉันเข้ามานอนในห้อง

"มึงจะไปไหนอ่ะ" ฉันถามทันทีเมื่อเห็นมันกำลังจะออกไปจากห้อง ฉันไม่อยากให้มันไปไหนอยากให้มันอยู่ด้วยใกล้ๆ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร หรือเพราะฉันท้องหรือเปล่าก็ไม่รู้

"จะออกไปนั่งข้างนอกมึงจะได้นอนพักไง"

"ไม่เอาอ่ะ มึงห้ามออกไปไหนเลยนะ กูเป็นอะไรก็ไม่รู้กูไม่อยากอยู่คนเดียว" ฉันอ้อนมันให้อยู่ด้วย

"ไม่สบายหรือเปล่า" มันเดิมกลับมาแล้วเอาหลังมือแตะหน้าผากของฉัน ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองไม่สบายหรือเปล่าแต่ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเมื่อยเนื้อเมื่อตัว

"อืมตัวมึงอุ่นๆนะเหมือนมีไข้ต่ำๆ กินยาแก้ไข้ได้หรือเปล่าอ่ะคนท้อง" มันถามฉันฉันก็ไม่รู้ว่าได้หรือไม่ได้แต่หมอก็ไม่ได้สั่งห้ามนะอาจจะกินได้

"ได้อยู่มั้งกูก็ไม่ได้ถามคุณหมอด้วย" พอฉันตอบไปแบบนั้นมันก็ทำท่าไม่พอใจใส่ทันที

"จะมาได้มั้งไม่ได้นะตะวันมึงท้องอยู่จะกินยาอะไรต้องศึกษาดูให้ดีๆ" มันดุฉันแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ไปไม่ถึงสามทีมันก็กลับเข้ามาพร้อมยาพาราและน้ำเปล่า

"กูโทรถามแม่แล้วแม่บอกว่ากินได้"

"แม่??