ตอนที่ 8

เธอหยิบมันขึ้นมาดูครั้งแล้วครั้งเล่า ‘1,000,000 บาท’

‘ขอบคุณนะคะ ถึงมันจะแลกมาด้วยน้ำตาและความเสียใจของฉันก็ตาม อย่างน้อยฉันก็ได้ทำเพื่อคนที่ฉันรัก’

ก่อนจะไปอยู่ที่สัตหีบ เธอให้เงินสดแม่เอาไว้อีกสองหมื่น และใส่เงินในบัญชีให้แม่ไว้อีกสองแสน

“ไปเอาเงินที่ไหนมา” คุณแม่ถามด้วยความสงสัย

“เพื่อนที่สนิทมาก และเขาสงสารเรา เขาเลยให้ยืมมา แต่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ จิลทำสัญญากับเขาไว้เรียบร้อยแล้ว จะชดใช้ให้กับเขาจนกว่าจะหมดค่ะแม่” เธอพูดไปยิ้มไป เพื่อให้แม่สบายใจ

“ใครจะมาใจดีกับเรามากอย่างนี้ลูก แม่ฝากไปขอบคุณเขาด้วยนะลูกนะ” นางยิ้มทั้งน้ำตา ยกมือขึ้นจับใบหน้าของลูกสาว

“ผอมไปนะเรา กินข้าวให้เยอะ ๆ อีกหน่อย จะได้มีน้ำมีนวล เป็นสาวเป็นแส้ เดี๋ยวไม่มีผู้ชายมาจีบ” แม่บอกด้วยความห่วงใย และสัพยอกลูกสาวไป

“ไม่เอาดีกว่าค่ะแฟน อยู่กับแม่กับพ่ออย่างนี้ดีกว่า” เธออ้อนแม่

“แม่ก็ต้องกินเยอะ ๆ เหมือนกัน ผอมลงไปเยอะเลย จะเอาแรงที่ไหนดูแลคุณพ่อคะแบบนี้” เธอสวมกอดเอวท่านด้วยความรัก

“แม่จ๋า จิลอาจจะไม่ได้มาเยี่ยมบ่อย ๆ นะคะ เพราะที่ฝึกงานไกล และอีกอย่างงานที่จิลทำ ต้องเป็นเลขาฯ ท่านเจ้าของ คงจะยุ่งน่าดู แล้วยังต้องตามท่านไปทุก ๆ ที่ แต่จิลจะโทรหาแม่ทุกวัน แล้วหากจิลจะไปทำงานที่ไหน จิลก็จะบอกแม่ล่วงหน้านะคะ” ปองรักนึกไปถึงคำพูดของฟาเบียนแล้ว เขาคงใช้เธอจนคุ้มกับเงินหนึ่งล้านบาทนั่นแน่ ๆ

“ตั้งใจทำงานนะลูก จบแล้วจะได้หางานทำดี ๆ เราก็มีกันอยู่สามคน แม่กับพ่อก็ต้องฝากความหวังไว้ที่จิล” วงแขนของท่านสั่นสะท้าน

“เออ... เสี่ยทรงพลมาเยี่ยมด้วยนะเมื่อสองวันก่อน เสี่ยมาเห็นสภาพของพ่อแล้ว ก็บอกว่าให้ผัดผ่อนหนี้สินไปได้ แม่ก็เลยถามเสี่ยเขาไปตรง ๆ ว่าถ้าเราจะเอาบ้านของเรายกให้เสี่ยไป เสี่ยจะว่ายังไง” แม่นั่งถอนหายใจ ตอนนี้ปลงไปได้เยอะ เธอสบตาของแม่จับมือของแม่เอาไว้

“แล้วเสี่ยว่าไงจ๊ะ” น้ำเสียงถามออกไปด้วยความอยากรู้

“เสี่ยเขาก็ดีนะลูก เสี่ยบอกว่าได้ แล้วเราติดหนี้เขาเท่าไรเสี่ยจะไม่คิดดอก แล้วจะให้ทางธนาคารมาตีมูลค่าบ้านของเราให้ ถ้ามีส่วนเกินเสี่ยจะให้เงินเราด้วย เสี่ยคงจะสงสารพ่อมั้ง ยังไงก็คนเคยดี ๆ กัน เสี่ยบอกว่าให้เราอยู่ไปก่อนจนกว่าพ่อจะหาย หรือเราหาบ้านใหม่ได้” มารดายิ้มทั้งน้ำตา อย่างน้อยชีวิตก็ยังไม่ได้เลวร้ายไปมากกว่านี้

“แม่จ๋า จิลจะรีบหางานทำ แล้วจะซื้อบ้านให้พ่อกับแม่ใหม่จ้ะ” ปองรักขยับปากบอกกับแม่ด้วยนัยน์ตาที่มุ่งมั่น

“บ้านหลังนั้นก็ยกให้เสี่ยเขาไป เราก็ได้สบายใจ ไม่ติดค้างอะไรเขา ส่วนเงินที่จะมารักษาพ่อ จิลจะรับผิดชอบเอง” เธอให้คำมั่น สองแม่ลูกยิ้มให้กันอย่างมีความหวัง

หญิงสาวลุกขึ้นยืน ก่อนจะจับมือของพ่อที่ถูกเจาะจนพรุน

“พ่อจ๋า รีบหายนะคะ” ผู้เป็นพ่อก็ยังนอนนิ่งไม่ขยับ เธอได้แต่ภาวนาให้มีปาฏิหาริย์

“สวัสดีค่ะพี่” ปองรักยกมือไหว้คุณมุกดาที่นั่งอยู่ที่หน้าห้อง

“มารถพนักงาน ตอกบัตรอะไรเรียบร้อยเนอะ เดี๋ยวพี่พาไปดูโต๊ะทำงานของเรา เออ... ชื่อเล่นอะไรนะ”

“จิลค่ะ”

“อ้อ... เรียกพี่ว่า พี่มุกดานะ จะได้เรียกกันสนิทปากหน่อย” มุกดายิ้มให้หญิงสาวอย่างจริงใจ ปองรักค่อยยิ้มออกมาได้หน่อย เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยก็ยังมีคนอัธยาศัยดีให้ความเป็นมิตร เธอก้าวขาตามมุกดาเข้าไปในห้องฟาเบียน ใจเต้นแรงแค่เห็นโต๊ะทำงานของเขาเธอก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที และหน้าเริ่มร้อนผ่าว ๆ ลามไปจนถึงใบหู ปองรักยกมือขึ้นจับหูที่แดงร้อนอย่างลืมตัว

“ให้เรียกคุณฟาเบียนว่า บอส นะคะ” มุกดาหันมาบอกหญิงสาว

“เออ... พี่มุกดาค่ะ บอส ยังไม่มาหรือคะ” เธอถามเพราะความอยากรู้ ปองรักต้องเตรียมตัวเตรียมใจแค่ไหนที่จะต้องมาเริ่มงานวันนี้

“บอสเหรอคะ ช่วงเช้าบอสจะไปดูที่คลังสินค้าก่อน และอาจจะแวบไปดูที่ท่าเรือ แล้วถึงจะเข้าออฟฟิศ ส่วนใหญ่บอสจะมาประมาณเก้าโมงห้าสิบนาที” คำบอกเล่าของมุกดา ทำให้ปองรักหันหน้าไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนตรงฝาผนัง เธอถอนหายใจออกมารู้สึกโล่งอก ตอนนี้เพิ่งแปดนาฬิกาสี่สิบนาที

“มา น้องจิล เดี๋ยวพี่สอนงานให้ พี่แบ่งงานมาให้หนูแล้ว เราสองคนต้องช่วยกัน” เธอชักชวนให้เด็กสาวนั่งลงใกล้ ๆ และเริ่มสอนงาน

สิ่งที่ปองรักต้องทำคือ เช็กอีเมล ตอบอีเมลที่สามารถตอบไปได้ มุกดายังให้ข้อมูลเกี่ยวกับการทำงานหลายอย่างที่เธอต้องรู้ และต้องทำอะไรหากฟาเบียนถามถึงข้อมูลต่าง ๆ ซึ่งมุกดาจัดเอกสารไว้ทั้งในคอมพิวเตอร์ และเป็นแบบแฟ้มเอกสารต่าง ๆ ไว้เรียบร้อยแล้ว

ปองรักเป็นเด็กที่หัวไว เธอเรียนรู้ได้เร็วจนมุกดาเอ่ยปากชม

“ค่อยโล่งใจหน่อย” เธอพูดขึ้นมาลอย ๆ

“ทำไมคะ” ปองรักถามด้วยความสงสัย

“ก็คนที่จะทำงานกับบอสได้ ต้องเร็วเป็นอันดับหนึ่ง และต้องได้ดั่งใจเป็นอันดับสอง ไม่มีอะไรที่ว่าไม่ได้ และถ้าชักช้า...” มุกดายิ้มแห้ง ๆ

“จะเป็นไงคะ” สีหน้าของปองรักเต็มไปด้วยความอยากรู้

“เดี๋ยวก็เจอเอง แต่น้องจิลไม่ต้องกังวลไป บอสของพี่ปากร้ายแต่ใจดี”

“แหม... พี่ขู่จิลใช่ไหมคะ” ปองรักยิ้มให้กับมุกดา คนที่แก่กว่าก็ยิ้มตอบ แล้วพยักหน้าให้ ทั้งสองสนิทกันอย่างรวดเร็ว

“เออ... พี่ลืมบอกไป นี่โทรศัพท์เครื่องใหม่ ในเครื่องนี้มีเบอร์ที่บริษัทเราต้องประสานงานเอาไว้ทั้งหมด คุยแต่เรื่องงานเท่านั้น แล้วถ้าเห็นเป็นสายบอส ห้ามไม่ให้มีมิสคอลนะคะ” มุกดาพูด พร้อมทำมือเหมือนมีดบาดคอ

“ค่ะ จิลจะท่องให้ขึ้นใจเลย” มุกดาได้ยินคำตอบก็หัวเราะชอบใจ

“เอกสารกองนี้ เดี๋ยวน้องจิลจะต้องคีย์เข้าไปในคอมให้หมดเลยนะ ทำได้ใช่ไหม”

“ค่ะ จิลทำได้”