ตอนที่ 9

“เก่งมาก ดีใจจังที่จิลมา เห็นเอกสารบนโต๊ะพี่ไหม” ปองรักนึกตามแล้วพยักหน้า

“ของจิลเนี่ยไม่ได้ครึ่งของพี่ที่กำลังทำอยู่นะ แต่ถ้าจิลเก่งแล้ว พี่จะทยอยเพิ่มให้ ตามสบายนะ ไม่เข้าใจให้เดินไปถามพี่หรือยกหู โอเค๊...” มุกดายิ้มอย่างยินดี อย่างน้อยปองรักมาฝึกงาน ก็ทำให้เธอสามารถเบาแรงลงไปได้บ้าง

“ค่ะ ขอบคุณพี่มากนะคะ”

ปองรักตั้งอกตั้งใจทำงาน แต่ก็ยกหน้ามองดูนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะถึง 9.50 น. เธอนั่งใจเต้นโครมคราม แต่พอเลยเวลาไปแล้ว เขาก็ยังไม่โผล่หน้าเข้ามาจนกระทั่งเที่ยงวัน

กริ๊ง... กริ๊ง... กริ๊ง... มือถือเครื่องใหม่ที่มุกดาให้ดังขึ้น

“บอสสุดที่รัก” เธออ่านชื่อไปพลางตกใจ รีบลนลานรับสาย

“สวัสดีค่ะคุณฟาเบียน” เธอทักเขาไปด้วยน้ำเสียงที่สั่น

“ปิดคอมพิวเตอร์ เก็บของลงกระเป๋า แล้วเดินลงมาคอยฉันที่หน้าประตู เดี๋ยวเข้าไปรับ”

“ค่ะ” เธอเงยหน้าล่อกแล่ก แล้วเขารู้ได้ไงว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

“ในห้องทำงานมีกล้องวงจรปิดซ่อนอยู่ มันบันทึกทุกอย่างในนั้นอยู่ในคอมพิวเตอร์และเซิร์ฟเวอร์ใหญ่ที่บ้านของฉัน ทุกอย่างที่เกิดในห้องนี้ถูกบันทึกไว้ทั้งหมด แม้กระทั่งเรื่องระหว่างเราวันนั้น” เขาพูดขึ้นมา เธอถึงกับหน้าแดง เขาจะเอ่ยมันขึ้นมาอีกทำไม

“อย่าอ้อยอิ่งลงมาได้แล้ว ฉันจะถึงแล้ว” เขาวางสายทันที

ปองรักรีบทำตามที่เขาบอก ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งออกไปที่ประตู

“พี่มุกดาคะ จิลต้องไปกับบอสนะคะ” เธอยกมือไหว้ลามุกดา ก่อนจะจ้ำอ้าวไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว พอลิฟต์ลงปุ๊บ ประตูเปิดเธอก็เดินอย่างเร็วไปที่ประตู แค่ขาก้าวพ้นออกไป รถสปอร์ตคันโก้ก็จอดอยู่แทบเท้าของเธอ

“ขึ้นมา” เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม ปองรักรีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งอย่างระวังหญิงสาวยกมือไหว้เขา กล่าวสวัสดีตามนิสัยของเธอ เขาได้แต่พยักหน้าให้นิด ๆ แล้วมองตรงไปข้างหน้า เขากระชากตัวรถออกไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวได้แต่นั่งตัวลีบ เขาพาเธอทะยานไปตามถนนไฮเวย์ เหมือนจะมุ่งหน้าไปกรุงเทพฯ

“จะไปไหนคะ” เธอถามเขาเป็นคำแรก

“นึกว่าจะไม่พูดไม่ถาม” เขาหันมายิ้มให้ แล้วพูดยียวน

“นัดลูกค้าไว้ที่โรงแรมใกล้สุวรรณภูมิ เสร็จแล้วจะพาไปซื้อเสื้อผ้าทำงาน แล้วก็เสื้อผ้าใส่ไปเที่ยว จะควงกับคุณฟาเบียนก็ต้องดูสมหน้าสมตากันหน่อย จะมาใส่ชุดนักศึกษาฝึกงานแบบนี้ มันจะเสียสถาบันเขาเปล่า ๆ”

คำพูดของฟาเบียนทำให้เธอนึกอาย แต่จะทำยังไงได้ มันเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิดวางแผนเอาไว้ ว่าชีวิตต้องมาเป็นแบบนี้

“รออยู่แถวนี้นะ” เขาบอกเธอตอนที่เดินเข้าไปถึงล็อบบี้

“ค่ะ” ปองรักได้แต่รับปากเบา ๆ

เขายื่นบัตรเครดิตให้เธอหนึ่งใบ ปองรักรับมาถือเอาไว้แบบงง ๆ เขาเดินลิ่ว ๆ ขึ้นลิฟต์ไป เธอหมุนตัวไปรอบ ๆ ก่อนจะไปนั่งลงที่โซฟาในล็อบบี้

ติ๊ดๆ... มีเสียงเตือนในมือถือของที่ทำงาน

(“เที่ยงกว่าแล้ว เดินไปที่ร้านอาหารแล้วสั่งอะไรกิน แล้วจ่ายด้วยบัตรเครดิตนั้น หลังจากนี้ไปเราสองคนต้องใช้พลังงานอีกเยอะ”)

ฟาเบียนส่งข้อความเข้ามา ปองรักรีบลุกขึ้นทันที จริง ๆ ก็หิวมาก ตั้งแต่เช้าเพิ่งได้กาแฟไปแค่แก้วเดียวเอง เธอตรงดิ่งไปที่ห้องอาหารที่อยู่ใกล้ ๆ กับล็อบบี้ สั่งข้าวผัดทะเลหนึ่งจาน เมื่อพนักงานมาเสิร์ฟ เธอถึงกับร้องอู้ เพราะจานใหญ่เบ้อเริ่ม 

‘กินเข้าไปก่อน กินเยอะ ๆ ไม่รู้บอสจะพาไปไหนมั่ง กินเอาแรง กินเอาพลัง สู้ ๆ จิล’ เธอบอกกับตัวเอง

“จิลทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง” สุจิราส่งเสียงมาตามสาย

“ก็สนุกดี งานเยอะดี พี่ที่สอนงานก็ดีมาก ๆ แล้วของจิราเริ่มฝึกงานตอนไหน” ปองรักถามเพราะเธอได้ฝึกงานก่อนเพื่อน แต่ทุกคนไม่ว่าจะเริ่มตอนไหนก็ต้องฝึกให้ครบหกเดือน หรือหนึ่งพันห้าร้อยชั่วโมง

“ก็เริ่มวันจันทร์หน้านี่แหละ ไปฝึกงานที่บริษัทของพี่เดียวจำได้ไหม” สุจิราทวนความจำของปองรัก เธอเอ่ยถึงลูกชายเพื่อนสนิทของคุณพ่อของสุจิรา ซึ่งเขาอายุห่างกับพวกเธอเจ็ดแปดปี

“อ๋อ คนที่เราไปงานวันเกิดของคุณพ่อพี่เดียวใช่ไหม เขาก็ทำส่งออกเหมือนกันนี่”

“ใช่ ๆ เสียดาย จิลไม่น่าเล่นตัวเลยนะ ตอนนั้นพี่เดียวสนใจเธอมาก” สุจิราแซวเพื่อน

“บ้า เล่นตัวที่ไหน พี่เขาทั้งหล่อทั้งรวย ตอนนั้นพี่เขาก็แสดงหนังด้วย ใครจะมาจริงจังกับคนอย่างเรา” ปองรักนึกไปถึงภาพยนตร์ที่เขาแสดงแล้ว ตอนนี้ถือว่าดังมาก ๆ

“พี่เดียวเป็นคนน่ารักนะ เมื่อวันก่อนเจอกันยังถามถึงจิลอยู่เลย ปากหวานฝากมาด้วยว่า ฝากความคิดถึงให้น้องจิลด้วยนะ” สุจิราทำเสียงเล็กเสียงน้อย

“ไม่จริงแน่ ๆ ประโยคหลังเนี่ย จิราเสริมมาหรือเปล่า” ปองรักส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ

“จริง ๆ พี่เดียวพูดแบบนั้นจริง ๆ ว่าแต่ว่า จิลไปทำงานกับคุณฟาเบียน ตัวจริงกับในทีวี คนไหนหล่อกว่ากัน” สุจิราถาม เพราะเธอก็ได้ยินชื่อเสียงของชายหนุ่มมาบ้าง

“ถามอะไรก็ไม่รู้ คนหน้าตาดีตอนไหนก็หน้าตาดี” ปองรักเอ่ยถึงเขา ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ

“ฮั่นแน่... อย่าหลงเสน่ห์เจ้านายเชียวนะ” สุจิรายังแซวไม่เลิก

“ไปกันได้หรือยัง” เจ้านายทำเสียงเข้มอยู่ด้านหลัง

“คะ” เธอหันหน้าไปหาเขาด้วยความตกใจแก้มของเธอเกือบชนปลายจมูกของเขาที่จงใจชิดใบหน้าลงมาใกล้ ๆ

“จิราแค่นี้ก่อนนะ ไว้ว่าง ๆ จะโทรหา”

“โอเคจ้า” สุจิราได้ยินเสียงทุ้ม ๆ เข้ามาในสาย เธอรีบวางทันที

ปองรักรีบเก็บโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋าสะพาย เขาดึงมือเธอขึ้นมาและเดินจับมือกันไป หญิงสาวเขินจนหน้าแดง เดินแทบขาขวิด