บทที่ 6

“เฮีย ไม่ต้องฉีดก็ได้ ก็เฮียเป็นกะ...น้องคงไม่ท้องหรอก” รินลณีเว้นคำว่าเกย์ไว้ เธอจะท้องได้อย่างไร เธอยังไม่เคยมีอะไรกับใคร และกับเขายิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย ลืมแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นเกย์ จะฉีดเพื่ออะไร โอกาสท้องมันเป็นศูนย์อยู่แล้วรึเปล่า

“เฮียบอกอะไรก็ทำเถอะ เดี๋ยวพลาดมาจะยุ่งอีก แล้วอีกอย่างฉีดไว้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร ถ้าเกิดผู้ใหญ่ถามก็ตอบได้ พวกท่านคงไม่อยากให้น้องท้องตอนเรียนอยู่หรอก แล้วเฮียไม่อยากให้น้องหยุดเรียนถ้าต้องท้องตอนที่ยังเรียนไม่จบ”

สุดท้ายแล้วเหตุผลของนักศึกษาวิศวะปีสองหรือจะสู้นักศึกษาแพทย์ปีหก แล้วทำไมต้องทำหน้าดุด้วย ไม่เข้าใจ

ยาคุมที่คุณหมอฉีดให้เป็นแบบฉีดทุกสามเดือน ฉีดยาน่ะไม่เจ็บหรอก แต่ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจะฉีดทำไม 

“อีกหนึ่งสัปดาห์ยาจึงจะสามารถคุมกำเนิดได้ ช่วงนี้ก็ใส่ถุงยางอนามัยกันไปก่อนนะคะ” อาจารย์หมอพูดเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาที่เราถามเพื่อนว่า ‘มึงกินข้าวรึยัง’ หรือว่า ‘มึงจะไปไหน’ สาวเวอร์จินนั่งหน้าแดงอยู่ข้าง ๆ ว่าที่คุณหมอหนุ่ม  

“ครับ เดี๋ยวช่วงนี้ผมใส่ถุงครับ” ว่าที่คุณหมอพยักหน้ารับ เอ่ยทวนซ้ำย้ำให้คนนั่งใกล้ยิ่งเขินหนัก

“ดีมาก เราต้องรู้จักวางแผนครอบครัว ลูกเกิดมาผิดที่ผิดเวลาจะเป็นทั้งภาระพ่อแม่และสังคม” อาจารย์หมอแนะนำทั้งสองคน ซึ่งถือเป็นคำแนะนำที่ดี การป้องกันเป็นเรื่องที่สังคมไทยควรตระหนักให้มาก

“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณอาจารย์หมอสำหรับคำแนะนำนะครับ” ระพีพัฒน์กล่าวลาอาจารย์หมอ รินลณีจึงยกมือไหว้ตาม

“สวัสดีจ้าทั้งสองคน”

หลังรับใบนัดสำหรับการฉีดยารอบถัดไปในอีกสามเดือนข้างหน้าและเขาก็ชำระเงินเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงพาเธอกลับคอนโดมิเนียม

 

ระหว่างทางบนท้องถนน เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคน เธอยิ่งไม่อยากจะมองหน้าเขา เขาก็รู้ว่าเรื่องท้องอะไรนั่นมันไม่มีทางหรอก แล้วทำไมต้องบังคับให้เธอฉีดยาคุมด้วย

“น้องเป็นอะไร หน้างอเชียว” ผู้เป็นสามีในนามเลิกคิ้วสูง

รู้แล้วยังจะถามอีก

“เปล่า!...ค่ะ” รินลณีกระแทกเสียงคำว่าเปล่า

“ผู้หญิงบอกว่าเปล่าแสดงว่ามี ผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ แบบนี้ไงเฮียถึงไม่ชอบยุ่งเรื่องผู้หญิง”

“หึ...ขับรถไปเลย น้องง่วง จะนอน” ใช่สิ..เธอเป็นผู้หญิง เขาเลยไม่ชอบ ในเมื่อไม่อยากคุยกับเขา ทางเดียวที่จะหลีกเลี่ยงได้ก็คือการแกล้งหลับ

มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย...รินลณีได้แต่บ่นในใจ เธอทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องมาเจอเก้งเจอกวาง และทำไมเขาต้องทำกับเธอแบบนี้

บทที่ 3 หมอพัฒน์

ระพีพัฒน์ ประกอบกิตกุล นักศึกษาแพทย์ปีหก หรือที่ใคร ๆ เรียกว่า ‘หมอพัฒน์’ ทั้งที่เขายังเรียนไม่จบ และยังไม่ได้เป็นหมอเต็มตัว

เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าช่วงเวลาสองสามอาทิตย์นี้เกิดอะไรขึ้น หลังจากต้องตกใจเพราะน้องรหัสรุ่นน้องปีห้ามาบอกรัก ซึ่งถ้าเป็นผู้หญิงเขาคงไม่ตกใจ แต่นี่กลับเป็น…ผู้ชาย และถึงเขาจะไม่รังเกียจเพศที่สาม…ที่สี่ หรือที่ห้า แต่เขารู้ตัวเองดีว่ามีความรู้สึกต่อผู้หญิง  

นึกย้อนไปเมื่อสัปดาห์ก่อน ที่โรงพยาบาลคณะแพทยศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง

‘พี่พัฒน์ครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย พี่ว่างไหมครับ’ นาวิน น้องรหัสของระพีพัฒน์เรียก

ปกติพวกเขาค่อนข้างสนิทกัน ไปกินเหล้า เล่นบาสด้วยกันบ่อย ๆ ระพีพัฒน์จึงไม่ได้คิดอะไรมาก เห็นรุ่นน้องก็กอดคอพาเดินไปยืนคุยอยู่ตรงบันไดหนีไฟที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนัก

‘มีอะไรวะวิน’ ระพีพัฒน์ถามอย่างเป็นกันเอง

‘พี่จบแล้วจะเรียนต่อเลยไหมครับ’

‘กูคงต้องไปใช้ทุนอยู่โรงพยาบาลชนบทสักสองสามปี’ นี่ก็เหลืออีกไม่กี่เดือนแล้ว ระพีพัฒน์ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปอยู่โรงพยาบาลทางภาคเหนือในชนบทที่ห่างไกล อยากอุทิศตัวเองเพื่อเป็นประโยชน์กับสังคมบ้าง ที่ตั้งใจเรียนหมอเพราะเรื่องนี้โดยเฉพาะ แต่ก็ต้องมาลุ้นอีกทีว่าจะได้ไปตามที่หวังหรือเปล่า

พวกเขานั่งอยู่ตรงขั้นบันไดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องอนาคต จนระพีพัฒน์ถามขึ้น

‘มึงกับรินณีเป็นยังไงบ้าง’ ระพีพัฒน์รู้ว่าทั้งสองคนคบกันมาเกือบสองปี รินลณีเป็นน้องสาวข้างบ้าน ส่วนนาวินเป็นน้องรหัสของเขา

‘ก็เรื่อย ๆ ครับ ว่าแต่พี่พัฒน์ยังไม่มีแฟนเหรอครับ’

‘โอ๊ย กูไม่ชอบผู้หญิง มึงก็รู้...วุ่นวาย อยู่คนเดียวดีกว่า’ ระพีพัฒน์ตอบแบบไม่ได้คิดอะไรจริงจังนัก ในขณะที่นาวินทำหน้านิ่ง

‘...’

‘มึงเป็นไรเงียบเชียว’ ระพีพัฒน์ยื่นกระป๋องโค้กในมือไปชนกับกระป๋องในมือน้องรหัส

‘เฮ้ย...’ ระพีพัฒน์ร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นกระป๋องโค้กเกือบหล่นจากมือนาวิน โชคดีที่เขาคว้าไว้ทัน แต่กลายเป็นว่าตอนนี้เหมือนเขากำลังกอดน้องรหัสไว้แทน

ระพีพัฒน์ตกใจและกำลังจะขยับตัวออก แต่ถูกนาวินจูบปากเขาเข้าเสียก่อน