บทที่ 5

“ไม่ต้องเลย ยัยอีกา” รินลณีเหยียดมุมปากขึ้น

“ณิกาย่ะ เรียกให้มันถูกหน่อย” ภัคณิกายู่หน้าโมโหใส่เพื่อน ทั้งสองโตมาด้วยกันตั้งแต่อายุสิบขวบ สนิทกันตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน ภัคณิกานั้นมีความใฝ่ฝันอยากเป็นนักแสดงละครเวที ส่วนรินลณีใฝ่ฝันอยากมีบริษัทรับเหมาก่อสร้าง เธออยากสร้างถนนดี ๆ ที่ไม่ต้องซ่อมแล้วซ่อมอีกเหมือนทุกวันนี้

“นี่แกมอมเหล้าเพื่อเคลมพี่ฉันเหรอ” ภัคณิกาต่อว่า แต่เสียงเย้าแหย่ชัดเจน

“เปล่า” รินลณีรีบปฏิเสธ

“อย่ามาเนียน” ภัคณิกาชี้นิ้วใส่หน้าเพื่อน

“มันเป็นอุบัติเหตุ” รินลณีลากเสียงย้ำ

“อุบัติเหตุมาก ห้องเฮียอยู่ชั้นสอง แกเมาจนเข้าห้องเขาเลยนะ”

“ยุ่ง”

“จ้า อาซ้อ ไม่ยุ่งก็ได้ แต่ก็ดีเหมือนกัน แกจะได้ลืมไอ้พี่วินเร็ว ๆ”

“หึ” ฉันทำได้แค่ส่งเสียงในลำคอ คงจะลืมหรอกนะ ไม่รู้เหรอว่าทุกครั้งที่มองหน้าระพีพัฒน์ เธอก็เหมือนเห็นหน้านาวินและภาพที่พวกเขาจูบกัน

“ตกลงแกจะบอกฉันได้หรือยังว่าคู่ขาไอ้พี่วินคือใคร”

รินลณีจะบอกได้อย่างไรว่าคู่ขาแฟนเก่าของเธอก็คือสามีตีทะเบียนคนปัจจุบันของเธอนี่ไง

“ช่างมันเถอะ แกไม่ต้องรู้หรอก ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก”

“อือ ตามใจแกก็แล้วกัน” ภัคณิกาก็ไม่ได้รบเร้า เพราะถ้าเพื่อนอยากบอกก็คงจะบอกเอง

“เฮียพัฒน์ไปโรงพยาบาลทุกวันเลยเหรอ”

“อุ๊ย...อุ๊ย...พอได้กันแล้วสรรพนามเปลี่ยนเลยนะ ก็เกือบทุกวัน เขามีตารางงานสัปดาห์หนึ่งหยุดสองวัน”

รินลณีค้อนเพื่อนด้วยหางตา ได้เด้ยอะไรกัน ยังไม่ทันจะได้อะไรเลย

“ไม่ต้องมาแซวได้ไหม เฮียเขาอยากให้เรียกอะ แล้วเข้ามามีอะไร อย่าบอกนะว่ามาแซวอย่างเดียว”

“เปล่า จะบอกว่าปิดเทอมฉันจะไปบ้านย่าที่เชียงใหม่ ส่วนแกอยู่นี่ดูแลผัวแกด้วย นี่คือรายการอาหารที่พี่พัฒน์ชอบ แล้วแกก็ห้ามใส่ผงชูรส เพราะพี่พัฒน์ไม่กินชูรส เขาไม่ชอบกินข้าวนอกบ้านด้วยนะ เพราะงั้นแกไม่ต้องสั่งจากข้างนอกมา ต้องทำเอง” ภัคณิกายื่นแผ่นกระดาษใบเล็กให้รินลณี

“หา! อะไรนะ ฉันไม่ชอบทำกับข้าว แกก็รู้”

“แต่แกทำอร่อย” ภัคณิการู้ดีกว่ารินลณีไม่ชอบทำอาหาร แต่น่าแปลกที่กลับทำกับข้าวอร่อย ถึงขั้นอร่อยมาก อย่างนี้ละมั้งที่เรียกว่าพรสวรรค์

“แต่ฉันไม่ชอบทำ ทำไมแกไม่อยู่นี่แล้วทำให้พี่ชายกิน” รินลณีเบ้หน้า

“ใช่พี่ชายฉัน แต่ตอนนี้เป็นผัวแก เมียก็ควรดูแลผัว”

“ไม่รู้แล้ว ฉันไปละ” ภัคณิกาเดินออกจากห้องไปไม่แยแส ทิ้งคนที่เพิ่งมีผัวและต้องดูแลผัวยืนงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนเธอก็อยากเอาเวลาไปหาผัวของตัวเองบ้าง

รินลณีเริ่มอึ้งกับการต้องอยู่กันสองต่อสอง แถมยังต้องทำกับข้าวให้สามีตีทะเบียนของเธออีก อะไรเนี่ย...ปิดเทอมแทนที่จะได้ไปเที่ยวพักผ่อน เหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียว แล้วทริปเที่ยวทะเลของเธอล่ะ

ติ๊ง!...เสียงข้อความเข้า ทำให้หญิงสาวหันไปมองมือถือ

‘มาหาเฮียที่โรงพยาบาลตอนบ่ายโมง’

“นี่คือคำสั่งใช่ไหม หมั่นไส้!” เธอบ่นกับโทรศัพท์ แต่สติกเกอร์ที่ส่งกลับไปเป็นรูปคนชูสัญลักษณ์ว่า ‘โอเค’

โรงพยาบาล

หลังจากเดินเข้ามาในโรงพยาบาลและโทร.บอกเขาว่ามาถึงแล้ว เธอยืนรอไม่นาน เขาก็พาเธอเดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ตรงแผนกที่ทำให้เธอหน้าร้อนหนักมาก ไม่สิ ไม่ได้ร้อนแค่หน้า ตอนนี้เธอร้อนไปทั้งตัวแล้ว

“แผนกวางแผนครอบครัว” บ้าน่า มาทำไม รินลณีหันไปมองหน้าชายหนุ่มทันที

“เอ่อ...เฮีย...จะพาน้องมาแผนกนี้ทำไม” มือเธอยังจับแขนเขาแน่น ขาไม่ยอมก้าวต่อ

“ป้ายก็บอก จะถามทำไม” ระพีพัฒน์ตอบเสียงเรียบ

“ค่ะ” เธอก้มหน้างุด

ถามแค่นี้ ทำไมต้องดุด้วย ใครบอกว่าเขาใจดี เขาไม่เคยใจดีกับเธอสักครั้ง ชอบทำหน้าดุ

ทั้งสองคนนั่งรอคิวอยู่หน้าห้องไม่นาน เสียงเรียกคิวของเธอและเขาก็ดังขึ้น ในห้องเป็นคุณหมอสาววัยกลางคน ถึงจะดูมีอายุ แต่ก็ยังสวยอยู่มาก คุณหมอสาวส่งรอยยิ้มและรับไหว้เมื่อเธอและเขายกมือไหว้

“ว่าไงหมอพัฒน์” คุณหมอสาวเอ่ยทักชายหนุ่มตรงหน้า

“ผมยังเป็นแค่เอกซ์เทิร์น อย่าเพิ่งเรียกว่าหมอเลยครับ” คนถูกเรียกรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“เดี๋ยวก็เป็นหมอแล้ว อีกเทอมเดียว ว่าแต่วันนี้ทำไมมาแผนกนี้ได้ อย่าบอกนะว่า...” คุณหมอวัยกลางคนย่นคิ้วอย่างอดสงสัยไม่ได้

“ครับ ผมกับน้องแต่งงานกันแล้ว เลยอยากพาน้องมาวางแผนคุมกำเนิด น้องยังเรียนอยู่ครับ” ระพีพัฒน์เหลือบตามองภรรยาคนใหม่

“หา!...อะไรนะเฮีย” รินลณีหน้าร้อนผ่าว เมื่อได้ยินคำว่าวางแผนคุมกำเนิด

“ต๊าย...สาว ๆ คงอกหักกันทั้งเมือง ถ้ารู้ว่าหมอพัฒน์สุดหล่อแต่งงานแล้ว ฉีดยาคุมแล้วกัน ถ้าใช้แบบกินแล้วกลัวจะลืม หรือจะฝังยาคุมดี”