บทที่ 7

เฮ้ย!…ไอ้บ้า ทำอะไรวะ!!

ระพีพัฒน์เลิกคิ้ว เกือบเผลอถีบคนขโมยจูบแล้ว หากว่า...

‘พี่วิน...นี่มันอะไรกัน’ เสียงผู้หญิงดังขึ้น ทำเอาใจของระพีพัฒน์หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นเจ้าของเสียงคือเด็กสาวข้างบ้าน

‘ขอโทษ...รินณี เราเลิกกันเถอะ’ นาวินพูดกับรินลณี ไม่รู้ว่ารู้สึกผิดหรือสถานการณ์ที่ปฏิเสธไม่ออก แต่กลับหันมาทางเขา ‘พี่พัฒน์ ผมชอบพี่’

ไอ้บ้า...อย่าเอากูเข้าไปเกี่ยวนะ ระพีพัฒน์ได้แต่คิด ไม่ทันได้แก้ตัว

‘ไอ้เลว!’ รินลณีตวาดกลับทั้งน้ำตา แล้วก็วิ่งออกไป...

ซวยแล้ว เอากูไปเกี่ยวด้วยทำไมวะ

 

พลั่ก! พี่รหัสเหวี่ยงหมัดต่อยโจรขโมยจูบไปทีหนึ่ง จูบที่เล่นเอาระพีพัฒน์สยองไปเลยทีเดียว...ไอ้เวร!

‘ไอ้เหี้ยวิน กูไม่ใช่เกย์ ที่กูบอกไม่ชอบผู้หญิงเพราะยังไม่มีคนที่ชอบ’ ระพีพัฒน์พูดจบก็รีบผละออกมา

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ระพีพัฒน์ก็จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจากเหตุการณ์สยองขวัญนั่น เขากลับบ้านไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีนัก อยากไปอธิบายให้น้องสาวข้างบ้านฟัง แต่อีกใจก็ไม่รู้จะอธิบายว่าอย่างไร

‘เอ่อ...พี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย’ เพื่ออะไรวะ หรือจะบอกว่า

‘พี่ไม่ได้ชอบไอ้วิน’ เพื่ออะไรวะ หรือจะบอกว่า

‘เรากำลังเข้าใจพี่ผิด’ แล้วเธอเข้าใจว่าอะไรวะที่ว่าเข้าใจผิด

‘เลิกกับมันก็ดีแล้ว’ ควรพูดไหมวะ

สุดท้ายวันนั้นเธอก็ไม่ได้กลับบ้าน เขาเลยแห้วไม่ได้อธิบายอะไร ที่จริงถ้าเธอกลับมา เขาก็ไม่รู้จะบอกเธอว่าอะไร เดี๋ยวเธอคงรู้เองว่าเขาไม่ได้เป็นเกย์

บ้านระพีพัฒน์กับบ้านรินลณีอยู่ติดกัน แต่อยู่ชานเมือง ทำให้ไม่สะดวกในการเดินทางมาเรียนทุกวัน พ่อแม่ของพวกเขาก็เลยให้อยู่คอนโดมิเนียม ซึ่งไม่ได้ไกลกันมาก รินลณีมาที่ห้องของเขาบ่อย ไม่สิ ต้องบอกว่าเธอมาหาน้องสาวเขามากกว่า เพราะเขากับน้องสาวอยู่ด้วยกัน เสาร์อาทิตย์พวกเขาก็จะกลับมานอนที่บ้านกัน แต่สัปดาห์นี้รินลณีไม่ได้กลับ เธอคงไม่อยากเห็นหน้าเขา

ก็ใครจะอยากเห็นหน้าผู้ชายที่แฟนตัวเองชอบ แล้วยังทำให้แฟนเธอบอกเลิกอีก คิดแล้วก็เครียด ชีวิตนี้จะมองหน้ากันติดไหมเนี่ย

ระพีพัฒน์ออกจากบ้านกลับมานอนที่คอนโดมิเนียม แต่ก็ยังกังวลใจเรื่องนั้นอยู่

แล้ววันนั้นก็เป็นวันที่ทำให้ชีวิตเขาและน้องเปลี่ยนไปตลอดกาล

ตอนเขานอนหลับอยู่ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนขึ้นมาบนเตียง ระพีพัฒน์ยังแกล้งทำเป็นหลับเพราะอยากรู้ว่าคนข้างกายจะทำอะไร เขาไม่ได้ยินเสียงเธอ แต่จำกลิ่นเธอได้ เขาพลิกกายแกล้งกอดคนข้างตัวเพราะอยากรู้ว่าเธอต้องการอะไร ตอนนั้นเองมือของเขาก็ไปโดนก้อนเนื้อนุ่มนิ่มที่ไม่คิดว่าคนตัวเล็กอย่างน้องจะมีเยอะขนาดนี้ เธอกำลังจะถ่ายรูป คิดว่าคงอยากแก้แค้นไอ้วินแฟนเก่า แต่ใจเขายังไม่สามารถละจากก้อนเนื้อนิ่มนั้นได้ เรียกว่าอดใจไม่ไหวจนอยากดูดกลืนมันสักครั้ง

‘ว้าย! พี่พัฒน์’ เสียงร้องตกใจของเธอพร้อมทั้งมือถือที่หล่นจากมือ

และนั่นก็เป็นสาเหตุของเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น จนตอนนี้เธอมานั่งอยู่ในห้องนอนเขา ระพีพัฒน์รู้ว่าหญิงสาวกำลังงอน ก็คงงอนเรื่องไปฉีดยาคุมนั่นแหละ ไม่ฉีดได้ไง เพราะเขาก็ไม่คิดจะอดใจ เธอน่ากินขนาดนี้

เออ แปลกดี ไม่กี่วันก็ได้เมียมาหนึ่งคน แถมเมียตีทะเบียนอีก คิดแล้วก็ตลกดี

“น้อง...เฮียหิว ทำกับข้าวให้กินหน่อยนะ” ระพีพัฒน์ทำเสียงอ้อนเรียกเมียในนามทำกับข้าวให้กิน ด้วยคนบ้านนี้รู้ดีว่าเธอทำอาหารอร่อย เรียกว่าไปแข่งรายการทำอาหารชื่อดังได้เลย

“น้องง่วงนอน”

“หรือว่าเฮียจะกินน้องแทนข้าวดี”

“เฮีย!” คนที่บอกว่าง่วงนอนรีบเด้งตัวจากที่นอนทันที พร้อมมองมาทางเขาท่าทางหาเรื่อง

เถื่อน...สมเป็นเด็กวิศวะ แต่เขาไม่กลัว ตลกดี น่ารักอีกต่างหาก ยัยเด็กข้างบ้าน

“ทำให้กินหน่อย หิวแล้วครับ” ระพีพัฒน์ทำเสียงอ้อน ๆ นิดหนึ่ง เขาดูออกนะว่าคนบางคนแอบหน้าแดง

“แล้วเฮียอยากกินอะไรคะ”

“กินเมีย”

“เฮีย!”

“ข้าวผัดไข่ก็ได้ ง่าย ๆ” เขารีบตอบก่อนที่จะโดนเด็กแถวนี้กระทืบ

ไม่นานข้าวผัดไข่หน้าตาน่ากินก็วางอยู่ตรงหน้า จานของคนเป็นสามีเยอะกว่าภรรยาหลายเท่าตัวเพราะระพีพัฒน์เป็นคนกินเยอะ เรื่องนี้รินลณีรู้ดี ส่วนเธอไม่ได้กินน้อยเหมือนคนรักษารูปร่าง แต่ค่อนข้างเลือกอาหารและออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ 

“อร่อย” ฝ่ายสามีพูดขึ้น ไม่ได้จะเอาใจเธอ แต่เพราะมันอร่อยจริง ๆ ไม่รู้ว่าเธอทำยังไงถึงอร่อยกว่าที่เขาเคยทำ ทั้ง ๆ ที่ก็ใส่เครื่องปรุงเหมือนกัน เธอยิ้มให้เขานิดหนึ่งแล้วก้มหน้าก้มตากิน