ตอนที่ 14 รอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ

ตอนที่ 14 รอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ

“ฉันขอยืมเสื้อผ้าของคุณก็แล้วกันนะ” เธอรีบบอกเขา

“ก็เอาสิครับ ผมมีกางเกงขาสั้น เสื้อกล้าม เสื้อยืด คุณเลือกเอาเลย หรือจะยืมชั้นในด้วยก็ได้นะ” เตชินยิ้มแล้วบอก เธอเม้มปากแน่นด้วยอารมณ์ชขุ่นแต่ไม่ได้ตอบโต้เขาออกไป ก่อนที่จะรีบหยิบเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นของเขาออกตู้มาแล้วรีบเดินตรงเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มมองตามจนหญิงสาวหายลับสายตาไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นว่ามุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

“อีตาบ้า!!.ใครจะไปกล้าใส่ชุดชั้นในของนาย..อี้ย! คิดแล้วขนลุกชะมัด” หญิงสาวพึมพำคนเดียวในห้องน้ำไม่นานนักเสียงฟ้าร้องอย่างดัง ก็ทำให้คนในห้องน้ำกรีดร้อง เตชินจึงรีบไปเคาะประตูเผื่อว่าเธอจะเป็นอะไรขึ้นมา

ปัง...ปัง...ปัง

“คุณจิ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

“ฮื้อๆ ๆ ๆ” หญิงสาวเปิดประตูออกมาพร้อมกับกระโดดกอดคอของเขาเอาไว้” เธอนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวและจากการที่เธอผูกมันเอาไว้อย่างหลวม ๆ ก็ทำให้มันหลุดลงไปด้านล่างได้อย่างง่ายดาย

“ไม่เป็นไรนะครับ ไม่เป็นไร ผมอยู่ตรงนี้แล้ว” เตชินปลอบและลูบศีรษะให้หญิงสาวอย่างเอ็นดู ผู้หญิงอะไรจะกลัวฟ้าร้องได้ขนาดนี้!

กว่าที่เธอจะรู้ตัวว่าเธอเหลือเพียงแค่ชุดวันเกิดมันก็สายไปเสียแล้ว

ว้าย!!!

“รีบหันไปสิมองอะไรล่ะ!!!!!” เธอบอกเสียงสั่น กลัวก็กลัว อายก็อาย เตชินรีบทำตามคำสั่งของเธอและกว่าที่หญิงสาวจะเดินออกมาจากห้องน้ำได้ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง เธอเดินออกมาในชุดนอนที่เป็นเสื้อยืดของเขา ถึงแม้ว่าคนใส่จะตัวเล็ก แต่หน้าอกเธอก็ไม่เล็ก จึงทำให้เสื้อยืดของเขาใส่ได้พอดีเลยทีเดียว

กางเกงขาสั้นของชายหนุ่มสีน้ำเงินเข้มมีลวดลายเล็กน้อย จิรัชยาไม่ได้สวมใส่ชั้นในเอาไว้ถ้าจะมองดูอย่างสังเกตก็จะเห็นถึงความโหนกนูนเล็ดลอดออกมา และทางด้านบนเธอก็ไม่ได้สวมใส่บราเซียร์อีกเช่นกัน เธอเพียงแค่เอาผ้าเช็ดตัวคล้องคอเอาไว้แล้วให้มันพาดปิดจุกหัวนมที่ชูชันของเธอเท่านั้น แต่มันก็ไม่สามารถปิดบังดวงตาคมเข้มของเขาไปได้

พอเดินมาถึงเตียงจิรัชยาก็รีบขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างเอาไว้ทันที เตชินเห็นอาการแปลก ๆ ของเธอจึงเอ่ยถาม

“คุณนี่ดูแปลก ๆ นะครับ แล้วคุณจะนอนทั้งที่ผมมันเปียก ๆ อย่างนั้นเหรอครับ”

“เรื่องของฉัน!!!” เธอสวนทันควันเหมือนไม่อยากให้เขาเดินเข้าไปใกล้

“เป็นหวัดเป็นไข้ ขึ้นมาผมไม่ช่วยนะครับ”

“เอ่อ..น่า คุณนี่..พูดมากจัง”

“แล้วผ้าเช็ดตัวคุณจะเอาไปนอนด้วยเหรอครับ ทำไมคุณไม่ผึ่งมันไว้” สิ้นเสียงหญิงสาวก็รีบเอาผ้าเช็ดตัวเปียก ๆ ออกมาจากผ้าห่ม

“คุณช่วยเอาไปผึ่งให้หน่อยสิคะ”

“อ่าว ๆ แล้วทำไมคุณไม่เอาไปผึ่งเองละครับ”

“คุณนี่รวยแต่เงินนะคะ ไม่ยักกะรวยน้ำใจเลยสักนิด” เธอต่อว่าเขาทันที

“อย่าเพิ่งต่อว่าผมสิครับ ผมก็แค่ถามเฉย ๆ ถ้าคุณมีเหตุผลมากพอผมจะทำให้คุณก็ได้”

“ฉันจะนอนแล้ว คุณช่วยทำให้หน่อยนะ”

“ช่วยทำอะไรเหรอครับ...” เขายิ้มแล้วขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์เพื่อจะแกล้งเธอ

“นี่คุณ...ไม่มีน้ำเอาซะเลยนะ”

“โอเค ๆ..ผมไม่อยากแกล้งคุณล่ะ เดี๋ยวผมเอาไปผึ่งให้ก็ได้”

“ขอบคุณค่ะ” เธอรีบยื่นผ้าเช็ดตัวให้เขา

“ผมพอจะรู้เหตุผลที่คุณไม่ยอมเอาผ้าเช็ดตัวไปตากเองแล้วล่ะ” เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เธอช่างเกลียดรอยยิ้มของเขาเหลือเกิน

เตชินรีบเอาไปผึ่งให้เธอ ก่อนจะได้กลิ่นหอมที่ยั่วยวนจากผ้าเช็ดตัวผืนนั้น มันช่างปลุกอารมณ์ความเป็นชายของเขาเหลือเกิน